Sophocles, Philoctetes, episode

(소포클레스, 필록테테스, episode)

σιγᾶν κελεύω μηδ’ ἀφεστάναι φρενῶν· κινεῖ γὰρ ἁνὴρ ὄμμα κἀνάγει κάρα. ὦ φέγγοσ ὕπνου διάδοχον τό τ’ ἐλπίδων ἄπιστον οἰκούρημα τῶνδε τῶν ξένων. οὐ γάρ ποτ’, ὦ παῖ, τοῦτ’ ἂν ἐξηύχησ’ ἐγώ, τλῆναί σ’ ἐλεινῶσ ὧδε τἀμὰ πήματα μεῖναι παρόντα καὶ ξυνωφελοῦντά μοι. οὔκουν Ἀτρεῖδαι τοῦτ’ ἔτλησαν εὐφόρωσ οὕτωσ ἐνεγκεῖν, ἁγαθοὶ στρατηλάται. ἀλλ’ εὐγενὴσ γὰρ ἡ φύσισ κἀξ εὐγενῶν, ὦ τέκνον, ἡ σή, πάντα ταῦτ’ ἐν εὐχερεῖ ἔθου, βοῆσ τε καὶ δυσοσμίασ γέμων. καὶ νῦν ἐπειδὴ τοῦδε τοῦ κακοῦ δοκεῖ λήθη τισ εἶναι κἀνάπαυλα δή, τέκνον, σύ μ’ αὐτὸσ ἆρον, σύ με κατάστησον, τέκνον, ἵν’, ἡνίκ’ ἂν κόποσ μ’ ἀπαλλάξῃ ποτέ, ὁρμώμεθ’ ἐσ ναῦν μηδ’ ἐπίσχωμεν τὸ πλεῖν. ἀλλ’ ἥδομαι μέν σ’ εἰσιδὼν παρ’ ἐλπίδα ἀνώδυνον βλέποντα κἀμπνέοντ’ ἔτι· ὡσ οὐκέτ’ ὄντοσ γὰρ τὰ συμβόλαιά σου πρὸσ τὰσ παρούσασ ξυμφορὰσ ἐφαίνετο. νῦν δ’ αἶρε σαυτόν· εἰ δέ σοι μᾶλλον φίλον, οἴσουσί σ’ οἵδε· τοῦ πόνου γὰρ οὐκ ὄκνοσ, ἐπείπερ οὕτω σοί τ’ ἔδοξ’ ἐμοί τε δρᾶν. αἰνῶ τάδ’, ὦ παῖ, καί μ’ ἔπαιρ’, ὥσπερ νοεῖσ· τούτουσ δ’ ἐάσον, μὴ βαρυνθῶσιν κακῇ ὀσμῇ πρὸ τοῦ δέοντοσ· οὑπὶ νηὶ γὰρ ἅλισ πόνοσ τούτοισι συνναίειν ἐμοί. ἔσται τάδ’· ἀλλ’ ἵστω τε καὐτὸσ ἀντέχου. θάρσει· τό τοι σύνηθεσ ὀρθώσει μ’ ἔθοσ. παπαῖ· τί δῆτ’ ἂν δρῷμ’ ἐγὼ τοὐνθένδε γε; τί δ’ ἔστιν, ὦ παῖ; ποῖ ποτ’ ἐξέβησ λόγῳ; οὐκ οἶδ’ ὅποι χρὴ τἄπορον τρέπειν ἔποσ. ἀπορεῖσ δὲ τοῦ σύ; μὴ λέγ’, ὦ τέκνον, τάδε. ἀλλ’ ἐνθάδ’ ἤδη τοῦδε τοῦ πάθουσ κυρῶ. οὐ δή σε δυσχέρεια τοῦ νοσήματοσ ἔπεισεν ὥστε μή μ’ ἄγειν ναύτην ἔτι; ἅπαντα δυσχέρεια, τὴν αὑτοῦ φύσιν ὅταν λιπών τισ δρᾷ τὰ μὴ προσεικότα. ἀλλ’ οὐδὲν ἔξω τοῦ φυτεύσαντοσ σύ γε δρᾷσ οὐδὲ φωνεῖσ, ἐσθλὸν ἄνδρ’ ἐπωφελῶν. αἰσχρὸσ φανοῦμαι· τοῦτ’ ἀνιῶμαι πάλαι. οὔκουν ἐν οἷσ γε δρᾷσ· ἐν οἷσ δ’ αὐδᾷσ ὀκνῶ. ὦ Ζεῦ, τί δράσω; δεύτερον ληφθῶ κακόσ, κρύπτων θ’ ἃ μὴ δεῖ καὶ λέγων αἴσχιστ’ ἐπῶν; ἁνὴρ ὅδ’, εἰ μὴ ’γὼ κακὸσ γνώμων ἔφυν, προδούσ μ’ ἐοίκε κἀκλιπὼν τὸν πλοῦν στελεῖν. λιπὼν μὲν οὐκ ἔγωγε· λυπηρῶσ δὲ μὴ πέμπω σε μᾶλλον, τοῦτ’ ἀνιῶμαι πάλαι. τί ποτε λέγεισ, ὦ τέκνον; ὡσ οὐ μανθάνω. οὐδέν σε κρύψω· δεῖ γὰρ ἐσ Τροίαν σε πλεῖν πρὸσ τοὺσ Ἀχαιοὺσ καὶ τὸν Ἀτρειδῶν στόλον. οἴμοι, τί εἶπασ; μὴ στέναζε, πρὶν μάθῃσ. ποῖον μάθημα; τί με νοεῖσ δρᾶσαί ποτε; σῶσαι κακοῦ μὲν πρῶτα τοῦδ’, ἔπειτα δὲ ξὺν σοὶ τὰ Τροίασ πεδία πορθῆσαι μολών. καὶ ταῦτ’ ἀληθῆ δρᾶν νοεῖσ; πολλὴ κρατεῖ τούτων ἀνάγκη, καὶ σὺ μὴ θυμοῦ κλύων. ἀπόλωλα τλήμων, προδέδομαι. τί μ’, ὦ ξένε, δέδρακασ; ἀπόδοσ ὡσ τάχοσ τὰ τόξα μοι. ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε· τῶν γὰρ ἐν τέλει κλύειν τό τ’ ἔνδικόν με καὶ τὸ συμφέρον ποεῖ. ὦ πῦρ σὺ καὶ πᾶν δεῖμα καὶ πανουργίασ δεινῆσ τέχνημ’ ἔχθιστον, οἱᾶ́ μ’ εἰργάσω, οἷ’ ἠπάτηκασ·

οὐδ’ ἐπαισχύνει μ’ ὁρῶν τὸν προστρόπαιον, τὸν ἱκέτην, ὦ σχέτλιε; ἀπεστέρηκασ τὸν βίον τὰ τόξ’ ἑλών. ἀπόδοσ, ἱκνοῦμαί σ’, ἀπόδοσ, ἱκετεύω, τέκνον· πρὸσ θεῶν πατρῴων, τὸν βίον με μὴ ἀφέλῃ. ὤμοι τάλασ. ἀλλ’ οὐδὲ προσφωνεῖ μ’ ἔτι, ἀλλ’ ὡσ μεθήσων μήποθ’, ὧδ’ ὁρᾷ πάλιν. ὦ λιμένεσ, ὦ προβλῆτεσ, ὦ ξυνουσίαι θηρῶν ὀρείων, ὦ καταρρῶγεσ πέτραι, ὑμῖν τάδ’, οὐ γὰρ ἄλλον οἶδ’ ὅτῳ λέγω, ἀνακλαίομαι παροῦσι τοῖσ εἰωθόσιν, οἷ’ ἔργ’ ὁ παῖσ μ’ ἔδρασεν οὑξ Ἀχιλλέωσ· ὀμόσασ ἀπάξειν οἴκαδ’, ἐσ Τροίαν μ’ ἄγει· προσθείσ τε χεῖρα δεξιάν, τὰ τόξα μου ἱερὰ λαβὼν τοῦ Ζηνὸσ Ἡρακλέουσ ἔχει, καὶ τοῖσιν Ἀργείοισι φήνασθαι θέλει· ὡσ ἄνδρ’ ἑλὼν ἰσχυρόν ἐκ βίασ μ’ ἄγει, κοὐκ οἶδ’ ἐναίρων νεκρὸν ἢ καπνοῦ σκιάν, εἴδωλον ἄλλωσ· οὐ γὰρ ἂν σθένοντά γε εἷλέν μ’· ἐπεὶ οὐδ’ ἂν ὧδ’ ἔχοντ’, εἰ μὴ δόλῳ. νῦν δ’ ἠπάτημαι δύσμοροσ. τί χρή με δρᾶν; ἀλλ’ ἀπόδοσ, ἀλλὰ νῦν ἔτ’ ἐν σαυτῷ γενοῦ. τί φήσ; σιωπᾷσ; οὐδέν εἰμ’ ὁ δύσμοροσ. ὦ σχῆμα πέτρασ δίπυλον, αὖθισ αὖ πάλιν εἴσειμι πρὸσ σὲ ψιλόσ, οὐκ ἔχων τροφήν· ἀλλ’ αὐανοῦμαι τῷδ’ ἐν αὐλίῳ μόνοσ, οὐ πτηνὸν ὄρνιν οὐδὲ θῆρ’ ὀρειβάτην τόξοισ ἐναίρων τοισίδ’, ἀλλ’ αὐτὸσ τάλασ θανὼν παρέξω δαῖθ’ ὑφ’ ὧν ἐφερβόμην, καί μ’ οὓσ ἐθήρων πρόσθε θηράσουσι νῦν· φόνον φόνου δὲ ῥύσιον τίσω τάλασ πρὸσ τοῦ δοκοῦντοσ οὐδὲν εἰδέναι κακόν. ὄλοιο ‐ μή πω, πρὶν μάθοιμ’ εἰ καὶ πάλιν γνώμην μετοίσεισ· εἰ δὲ μή, θάνοισ κακῶσ. τί δρῶμεν;

ἐν σοὶ καὶ τὸ πλεῖν ἡμᾶσ, ἄναξ, ἤδη ’στὶ καὶ τοῖσ τοῦδε προσχωρεῖν λόγοισ. ἐμοὶ μὲν οἶκτοσ δεινὸσ ἐμπέπτωκέ τισ τοῦδ’ ἀνδρὸσ οὐ νῦν πρῶτον, ἀλλὰ καὶ πάλαι. ἐλέησον, ὦ παῖ, πρὸσ θεῶν, καὶ μὴ παρῇσ σαυτοῦ βροτοῖσ ὄνειδοσ, ἐκκλέψασ ἐμέ. οἴμοι, τί δράσω; μή ποτ’ ὤφελον λιπεῖν τὴν Σκῦρον· οὕτω τοῖσ παροῦσιν ἄχθομαι. οὐκ εἶ κακὸσ σύ, πρὸσ κακῶν δ’ ἀνδρῶν μαθὼν ἐοίκασ ἥκειν αἰσχρά· νῦν δ’ ἄλλοισι δοὺσ οἷσ εἰκὸσ ἔκπλει, τἀμά μοι μεθεὶσ ὅπλα. τί δρῶμεν, ἄνδρεσ; ὦ κάκιστ’ ἀνδρῶν, τί δρᾷσ; οὐκ εἶ μεθεὶσ τὰ τόξα ταῦτ’ ἐμοὶ πάλιν; οἴμοι, τίσ ἁνήρ; ἆρ’ Ὀδυσσέωσ κλύω; Ὀδυσσέωσ, σάφ’ ἴσθ’, ἐμοῦ γ’, ὃν εἰσορᾷσ. οἴμοι· πέπραμαι κἀπόλωλ’· ὅδ’ ἦν ἄρα ὁ ξυλλαβών με κἀπονοσφίσασ ὅπλων. ἐγώ, σάφ’ ἴσθ’, οὐκ ἄλλοσ· ὁμολογῶ τάδε. ἀπόδοσ, ἄφεσ μοι, παῖ, τὰ τόξα. τοῦτο μέν, οὐδ’ ἢν θέλῃ, δράσει ποτ’· ἀλλὰ καὶ σὲ δεῖ στείχειν ἅμ’ αὐτοῖσ, ἢ βίᾳ στελοῦσί σε. ἔμ’, ὦ κακῶν κάκιστε καὶ τολμήσατε, οἵδ’ ἐκ βίασ ἄξουσιν; ἢν μὴ ἑρ́πῃσ ἑκών. ὦ Λημνία χθὼν καὶ τὸ παγκρατὲσ σέλασ Ἡφαιστότευκτον, ταῦτα δῆτ’ ἀνασχετά, εἴ μ’ οὗτοσ ἐκ τῶν σῶν ἀπάξεται βίᾳ; Ζεύσ ἐσθ’, ἵν’ εἰδῇσ, Ζεύσ, ὁ τῆσδε γῆσ κρατῶν, Ζεύσ, ᾧ δέδοκται ταῦθ’· ὑπηρετῶ δ’ ἐγώ. ὦ μῖσοσ, οἱᾶ κἀξανευρίσκεισ λέγειν· θεοὺσ προτείνων τοὺσ θεοὺσ ψευδεῖσ τίθησ. οὔκ, ἀλλ’ ἀληθεῖσ· ἡ δ’ ὁδὸσ πορευτέα. οὔ φημ’. ἐγὼ δέ φημι. πειστέον τάδε. οἴμοι τάλασ. ἡμᾶσ μὲν ὡσ δούλουσ σαφῶσ πατὴρ ἄρ’ ἐξέφυσεν οὐδ’ ἐλευθέρουσ. οὔκ, ἀλλ’ ὁμοίουσ τοῖσ ἀρίστοισιν, μεθ’ ὧν Τροίαν σ’ ἑλεῖν δεῖ καὶ κατασκάψαι βίᾳ. οὐδέποτέ γ’· οὐδ’ ἢν χρῇ με πᾶν παθεῖν κακόν, ἑώσ ἂν ᾖ μοι γῆσ τόδ’ αἰπεινὸν βάθρον. τί δ’ ἐργασείεισ; κρᾶτ’ ἐμὸν τόδ’ αὐτίκα πέτρᾳ πέτρασ ἄνωθεν αἱμάξω πεσών. ξυλλάβετον αὐτόν· μὴ ’πὶ τῷδ’ ἔστω τάδε. ὦ χεῖρεσ, οἱᾶ πάσχετ’ ἐν χρείᾳ φίλησ νευρᾶσ, ὑπ’ ἀνδρὸσ τοῦδε συνθηρώμεναι.

ὦ μηδὲν ὑγιὲσ μηδ’ ἐλεύθερον φρονῶν, οἷ’ αὖ μ’ ὑπῆλθεσ, ὥσ μ’ ἐθηράσω, λαβὼν πρόβλημα σαυτοῦ παῖδα τόνδ’ ἀγνῶτ’ ἐμοί, ἀνάξιον μὲν σοῦ, κατάξιον δ’ ἐμοῦ, ὃσ οὐδὲν ᾔδει πλὴν τὸ προσταχθὲν ποεῖν, δῆλοσ δὲ καὶ νῦν ἐστιν ἀλγεινῶσ φέρων οἷσ τ’ αὐτὸσ ἐξήμαρτεν οἷσ τ’ ἐγὼ ’παθον. ἀλλ’ ἡ κακὴ σὴ διὰ μυχῶν βλέπουσ’ ἀεὶ ψυχή νιν ἀφυῆ τ’ ὄντα κοὐ θέλονθ’ ὅμωσ εὖ προυδίδαξεν ἐν κακοῖσ εἶναι σοφόν. καὶ νῦν ἔμ’, ὦ δύστηνε, συνδήσασ νοεῖσ ἄγειν ἀπ’ ἀκτῆσ τῆσδ’, ἐν ᾗ με προυβάλου ἄφιλον ἔρημον ἄπολιν, ἐν ζῶσιν νεκρόν. φεῦ. ὄλοιο· καί σοι πολλάκισ τόδ’ ηὐξάμην. ἀλλ’ οὐ γὰρ οὐδὲν θεοὶ νέμουσιν ἡδύ μοι, σὺ μὲν γέγηθασ ζῶν, ἐγὼ δ’ ἀλγύνομαι τοῦτ’ αὔθ’, ὅτι ζῶ σὺν κακοῖσ πολλοῖσ τάλασ, γελώμενοσ πρὸσ σοῦ τε καὶ τῶν Ἀτρέωσ διπλῶν στρατηγῶν, οἷσ σὺ ταῦθ’ ὑπηρετεῖσ. καίτοι σὺ μὲν κλοπῇ τε κἀνάγκῃ ζυγεὶσ ἔπλεισ ἅμ’ αὐτοῖσ, ἐμὲ δὲ τὸν πανάθλιον, ἑκόντα πλεύσανθ’ ἑπτὰ ναυσὶ ναυβάτην, ἄτιμον ἔβαλον, ὡσ σὺ φήσ, κεῖνοι δὲ σέ. καὶ νῦν τί μ’ ἄγετε; τί μ’ ἀπάγεσθε; τοῦ χάριν; ὃσ οὐδέν εἰμι καὶ τέθνηχ’ ὑμῖν πάλαι. πῶσ, ὦ θεοῖσ ἔχθιστε, νῦν οὐκ εἰμί σοι χωλόσ, δυσώδησ; πῶσ θεοῖσ ἔξεσθ’, ὁμοῦ πλεύσαντοσ αἴθειν ἱερά; πῶσ σπένδειν ἔτι; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασισ ἐκβαλεῖν ἐμέ. κακῶσ ὄλοισθ’· ὀλεῖσθε δ’ ἠδικηκότεσ τὸν ἄνδρα τόνδε, θεοῖσιν εἰ δίκησ μέλει. ἔξοιδα δ’ ὡσ μέλει γ’· ἐπεὶ οὔποτ’ ἂν στόλον ἐπλεύσατ’ ἂν τόνδ’ εἵνεκ’ ἀνδρὸσ ἀθλίου, εἰ μή τι κέντρον θεῖον ἦγ’ ὑμᾶσ ἐμοῦ. ἀλλ’, ὦ πατρῴα γῆ θεοί τ’ ἐπόψιοι, τίσασθε τίσασθ’ ἀλλὰ τῷ χρόνῳ ποτὲ ξύμπαντασ αὐτούσ, εἴ τι κἄμ’ οἰκτίρετε· ὡσ ζῶ μὲν οἰκτρῶσ, εἰ δ’ ἴδοιμ’ ὀλωλότασ τούτουσ, δοκοῖμ’ ἂν τῆσ νόσου πεφευγέναι. βαρύσ τε καὶ βαρεῖαν ὁ ξένοσ φάτιν τήνδ’ εἶπ’, Ὀδυσσεῦ, κοὐχ ὑπείκουσαν κακοῖσ.

πόλλ’ ἂν λέγειν ἔχοιμι πρὸσ τὰ τοῦδ’ ἔπη, εἴ μοι παρείκοι· νῦν δ’ ἑνὸσ κρατῶ λόγου. οὗ γὰρ τοιούτων δεῖ, τοιοῦτόσ εἰμ’ ἐγώ· χὤπου δικαίων κἀγαθῶν ἀνδρῶν κρίσισ, οὐκ ἂν λάβοισ μου μᾶλλον οὐδέν’ εὐσεβῆ. νικᾶν γε μέντοι πανταχοῦ χρῄζων ἔφυν, πλὴν εἰσ σέ· νῦν δὲ σοί γ’ ἑκὼν ἐκστήσομαι. ἄφετε γὰρ αὐτὸν μηδὲ προσψαύσητ’ ἔτι· ἐᾶτε μίμνειν. οὐδὲ σοῦ προσχρῄζομεν, τά γ’ ὅπλ’ ἔχοντεσ ταῦτ’, ἐπεὶ πάρεστι μὲν Τεῦκροσ παρ’ ἡμῖν, τήνδ’ ἐπιστήμην ἔχων, ἐγώ θ’, ὃσ οἶμαι σοῦ κάκιον οὐδὲν ἂν τούτων κρατύνειν, μηδ’ ἐπιθύνειν χερί. τί δῆτα σοῦ δεῖ; χαῖρε τὴν Λῆμνον πατῶν· ἡμεῖσ δ’ ἰώμεν, καὶ τάχ’ ἂν τὸ σὸν γέρασ τιμὴν ἐμοὶ νείμειεν, ἣν σὲ χρῆν ἔχειν. οἴμοι· τί δράσω δύσμοροσ; σὺ τοῖσ ἐμοῖσ ὅπλοισι κοσμηθεὶσ ἐν Ἀργείοισ φανεῖ; μή μ’ ἀντιφώνει μηδέν, ὡσ στείχοντα δή. ὦ σπέρμ’ Ἀχιλλέωσ, οὐδὲ σοῦ φωνῆσ ἔτι γενήσομαι προσφθεγκτόσ, ἀλλ’ οὕτωσ ἄπει; χώρει σύ· μὴ πρόσλευσσε, γενναῖόσ περ ὤν, ἡμῶν ὅπωσ μὴ τὴν τύχην διαφθερεῖσ. ἦ καὶ πρὸσ ὑμῶν ὧδ’ ἔρημοσ, ὦ ξένοι, λειφθήσομαι δὴ κοὐκ ἐποικτερεῖτέ με; ὅδ’ ἐστὶν ἡμῶν ναυκράτωρ ὁ παῖσ· ὅσ’ ἂν οὗτοσ λέγῃ σοι, ταῦτά σοι χἠμεῖσ φαμέν. ἀκούσομαι μὲν ὡσ ἔφυν οἴκτου πλέωσ πρὸσ τοῦδ’· ὅμωσ δὲ μείνατ’, εἰ τούτῳ δοκεῖ, χρόνον τοσοῦτον, εἰσ ὅσον τά τ’ ἐκ νεὼσ στείλωσι ναῦται καὶ θεοῖσ εὐξώμεθα. χοὖτοσ τάχ’ ἂν φρόνησιν ἐν τούτῳ λάβοι λῴω τιν’ ἡμῖν. νὼ μὲν οὖν ὁρμώμεθον, ὑμεῖσ δ’, ὅταν καλῶμεν, ὁρμᾶσθαι ταχεῖσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION