헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Πηιλοξτ́07́

(소포클레스, 필록테테스, episode)

ὁρ́α σὺ μὴ νῦν μέν τισ εὐχερὴσ παρῇσ, ὅταν δὲ πλησθῇσ τῆσ νόσου ξυνουσίᾳ, τότ’ οὐκέθ’ αὑτὸσ τοῖσ λόγοισ τούτοισ φανῇσ. ἥκιστα· τοῦτ’ οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ποτ’ εἰσ ἐμὲ τοὔνειδοσ ἕξεισ ἐνδίκωσ ὀνειδίσαι. ἀλλ’ αἰσχρὰ μέντοι σοῦ γέ μ’ ἐνδεέστερον ξένῳ φανῆναι πρὸσ τὸ καίριον πονεῖν. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ, πλέωμεν, ὁρμάσθω ταχύσ· χἠ ναῦσ γὰρ ἄξει κοὐκ ἀπαρνηθήσεται. μόνον θεοὶ σῴζοιεν ἔκ τε τῆσδε γῆσ ἡμᾶσ ὅποι τ’ ἐνθένδε βουλοίμεσθα πλεῖν. ὦ φίλτατον μὲν ἦμαρ, ἥδιστοσ δ’ ἀνήρ, φίλοι δὲ ναῦται, πῶσ ἂν ὑμὶν ἐμφανὴσ ἔργῳ γενοίμην, ὥσ μ’ ἔθεσθε προσφιλῆ; ἰώμεν, ὦ παῖ, προσκύσαντε τὴν ἔσω ἀοίκον εἰσοίκησιν, ὥσ με καὶ μάθῃσ ἀφ’ ὧν διέζων ὥσ τ’ ἔφυν εὐκάρδιοσ. οἶμαι γὰρ οὐδ’ ἂν ὄμμασιν μόνην θέαν ἄλλον λαβόντα πλὴν ἐμοῦ τλῆναι τάδε· ἐγὼ δ’ ἀνάγκῃ προύμαθον στέργειν κακά. ἐπίσχετον, μάθωμεν· ἄνδρε γὰρ δύο, ὁ μὲν νεὼσ σῆσ ναυβάτησ, ὁ δ’ ἀλλόθρουσ, χωρεῖτον, ὧν μαθόντεσ αὖθισ εἴσιτον. Ἀχιλλέωσ παῖ, τόνδε τὸν ξυνέμπορον, ὃσ ἦν νεὼσ σῆσ σὺν δυοῖν ἄλλοιν φύλαξ, ἐκέλευσ’ ἐμοί σε ποῦ κυρῶν εἰήσ φράσαι, ἐπείπερ ἀντέκυρσα, δοξάζων μὲν οὔ, τύχῃ δέ πωσ πρὸσ ταὐτὸν ὁρμισθεὶσ πέδον. πλέων γὰρ ὡσ ναύκληροσ οὐ πολλῷ στόλῳ ἀπ’ Ἰλίου πρὸσ οἶκον ἐσ τὴν εὔβοτρυν Πεπάρηθον, ὡσ ἤκουσα τοὺσ ναύτασ ὅτι σοὶ πάντεσ εἰε͂ν συννεναυστοληκότεσ, ἔδοξέ μοι μὴ σῖγα, πρὶν φράσαιμί σοι, τὸν πλοῦν ποεῖσθαι, προστυχόντι τῶν ἴσων. οὐδὲν σύ που κάτοισθα τῶν σαυτοῦ πέρι, ἃ τοῖσιν Ἀργείοισιν ἀμφὶ σοῦ νέα βουλεύματ’ ἐστί, κοὐ μόνον βουλεύματα, ἀλλ’ ἔργα δρώμεν’, οὐκέτ’ ἐξαργούμενα. ἀλλ’ ἡ χάρισ μὲν τῆσ προμηθίασ, ξένε, εἰ μὴ κακὸσ πέφυκα, προσφιλὴσ μενεῖ· φράσον δ’ ἅπερ, γ’ ἔλεξασ, ὡσ μάθω τί μοι νεώτερον, βούλευμ’ ἀπ’ Ἀργείων ἔχεισ. φροῦδοι διώκοντέσ σε ναυτικῷ στόλῳ Φοῖνιξ ὁ πρέσβυσ οἵ τε Θησέωσ κόροι. ὡσ ἐκ βίασ μ’ ἄξοντεσ ἢ λόγοισ πάλιν; οὐκ οἶδ’· ἀκούσασ δ’ ἄγγελοσ πάρειμί σοι. ἦ ταῦτα δὴ Φοῖνίξ τε χοἰ ξυνναυβάται οὕτω καθ’ ὁρμὴν δρῶσιν Ἀτρειδῶν χάριν; ὡσ ταῦτ’ ἐπίστω δρώμεν’, οὐ μέλλοντ’ ἔτι. πῶσ οὖν Ὀδυσσεὺσ πρὸσ τάδ’ οὐκ αὐτάγγελοσ πλεῖν ἦν ἕτοιμοσ; ἢ φόβοσ τισ εἶργέ νιν; κεῖνόσ γ’ ἐπ’ ἄλλον ἄνδρ’ ὁ Τυδέωσ τε παῖσ ἔστελλον, ἡνίκ’ ἐξανηγόμην ἐγώ. πρὸσ ποῖον αὖ τόνδ’ αὐτὸσ Οὑδυσσεὺσ ἔπλει; ἦν δή τισ ‐ ἀλλὰ τόνδε μοι πρῶτον φράσον τίσ ἐστίν· ἃν λέγῃσ δὲ μὴ φώνει μέγα. ὅδ’ ἔσθ’ ὁ κλεινόσ σοι Φιλοκτήτησ, ξένε. μή νύν μ’ ἔρῃ τὰ πλείον’, ἀλλ’ ὅσον τάχοσ ἔκπλει σεαυτὸν ξυλλαβὼν ἐκ τῆσδε γῆσ. τί φησιν, ὦ παῖ; τί με κατὰ σκότον ποτὲ διεμπολᾷ λόγοισι πρόσ σ’ ὁ ναυβάτησ; οὐκ οἶδά πω τί φησι· δεῖ δ’ αὐτὸν λέγειν εἰσ φῶσ ὃ λέξει, πρὸσ σὲ κἀμὲ τούσδε τε. ὦ σπέρμ’ Ἀχιλλέωσ, μή με διαβάλῃσ στρατῷ λέγονθ’ ἃ μὴ δεῖ· πόλλ’ ἐγὼ κείνων ὕπο δρῶν ἀντιπάσχω χρηστά θ’, οἷ’ ἀνὴρ πένησ. ἐγώ εἰμ’ Ἀτρείδαισ δυσμενήσ· οὗτοσ δέ μοι φίλοσ μέγιστοσ, οὕνεκ’ Ἀτρείδασ στυγεῖ. δεῖ δή σ’ ἔμοιγ’ ἐλθόντα προσφιλῆ, λόγων κρύψαι πρὸσ ἡμᾶσ μηδέν’ ὧν ἀκήκοασ. ὁρ́α τί ποιεῖσ, παῖ. σκοπῶ κἀγὼ πάλαι. σὲ θήσομαι τῶνδ’ αἴτιον. ποιοῦ λέγων. λέγω.

’πὶ τοῦτον ἄνδρε τώδ’ ὥπερ κλύεισ, ὁ Τυδέωσ παῖσ ἥ τ’ Ὀδυσσέωσ βία, διώμοτοι πλέουσιν ἦ μὴν ἢ λόγῳ πείσαντεσ ἄξειν ἢ πρὸσ ἰσχύοσ κράτοσ. καὶ ταῦτ’ Ἀχαιοὶ πάντεσ ἤκουον σαφῶσ Ὀδυσσέωσ λέγοντοσ· οὗτοσ γὰρ πλέον τὸ θάρσοσ εἶχε θατέρου δράσειν τάδε. τίνοσ δ’ Ἀτρεῖδαι τοῦδ’ ἄγαν οὕτω χρόνῳ τοσῷδ’ ἐπεστρέφοντο πράγματοσ χάριν, ὅν γ’ εἶχον ἤδη χρόνιον ἐκβεβληκότεσ; τίσ ὁ πόθοσ αὐτοὺσ ἵκετ’; ἢ θεῶν βία καὶ νέμεσισ, οἵπερ ἔργ’ ἀμύνουσιν κακά; ἐγώ σε τοῦτ’, ἴσωσ γὰρ οὐκ ἀκήκοασ, πᾶν ἐκδιδάξω. μάντισ ἦν τισ εὐγενήσ, Πριάμου μὲν υἱόσ, ὄνομα δ’ ὠνομάζετο Ἕλενοσ, ὃν οὗτοσ νυκτὸσ ἐξελθὼν μόνοσ, ὁ πάντ’ ἀκούων αἰσχρὰ καὶ λωβήτ’ ἔπη δόλιοσ Ὀδυσσεὺσ εἷλε· δέσμιόν τ’ ἄγων ἔδειξ’ Ἀχαιοῖσ ἐσ μέσον, θήραν καλήν· ὃσ δὴ τά τ’ ἄλλ’ αὐτοῖσι πάντ’ ἐθέσπισεν καὶ τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ’ ὡσ οὐ μή ποτε πέρσοιεν, εἰ μὴ τόνδε πείσαντεσ λόγῳ ἄγοιντο νήσου τῆσδ’ ἐφ’ ἧσ ναίει τανῦν. καὶ ταῦθ’ ὅπωσ ἤκουσ’ ὁ Λαέρτου τόκοσ τὸν μάντιν εἰπόντ’, εὐθέωσ ὑπέσχετο τὸν ἄνδρ’ Ἀχαιοῖσ τόνδε δηλώσειν ἄγων· οἰοίτο μὲν μάλισθ’ ἑκούσιον λαβών, εἰ μὴ θέλοι δ’, ἄκοντα· καὶ τούτων κάρα τέμνειν ἐφεῖτο τῷ θέλοντι μὴ τυχών. ἤκουσασ, ὦ παῖ, πάντα· τὸ σπεύδειν δέ σοι καὐτῷ παραινῶ κεἴ τινοσ κήδει πέρι. οἴμοι τάλασ· ἦ κεῖνοσ, ἡ πᾶσα βλάβη, ἔμ’ εἰσ Ἀχαιοὺσ ὤμοσεν πείσασ στελεῖν; πεισθήσομαι γὰρ ὧδε κἀξ Αἵδου θανὼν πρὸσ φῶσ ἀνελθεῖν, ὥσπερ οὑκείνου πατήρ. οὐκ οἶδ’ ἐγὼ ταῦτ’· ἀλλ’ ἐγὼ μὲν εἶμ’ ἐπὶ ναῦν, σφῷν δ’ ὅπωσ ἄριστα συμφέροι θεόσ. οὔκουν τάδ’, ὦ παῖ, δεινά, τὸν Λαερτίου ἔμ’ ἐλπίσαι ποτ’ ἂν λόγοισι μαλθακοῖσ δεῖξαι νεὼσ ἄγοντ’ ἐν Ἀργείοισ μέσοισ;

οὔ· θᾶσσον ἂν τῆσ πλεῖστον ἐχθίστησ ἐμοὶ κλύοιμ’ ἐχίδνησ, ἥ μ’ ἔθηκεν ὧδ’ ἄπουν. ἀλλ’ ἔστ’ ἐκείνῳ πάντα λεκτά, πάντα δὲ τολμητά· καὶ νῦν οἶδ’ ὁθούνεχ’ ἵξεται. ἀλλ’, ὦ τέκνον, χωρῶμεν, ὡσ ἡμᾶσ πολὺ πέλαγοσ ὁρίζῃ τῆσ Ὀδυσσέωσ νεώσ. ἰώμεν· ἥ τοι καίριοσ σπουδὴ πόνου λήξαντοσ ὕπνον κἀνάπαυλαν ἤγαγεν. οὐκοῦν ἐπειδὰν πνεῦμα τοὐκ πρῴρασ ἀνῇ, τότε στελοῦμεν· νῦν γὰρ ἀντιοστατεῖ. ἀεὶ καλὸσ πλοῦσ ἔσθ’, ὅταν φεύγῃσ κακά. οὔκ, ἀλλὰ κἀκείνοισι ταῦτ’ ἐναντία. οὐκ ἔστι λῃσταῖσ πνεῦμ’ ἐναντιούμενον, ὅταν παρῇ κλέψαι τι χἀρπάσαι βίᾳ. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ, χωρῶμεν, ἔνδοθεν λαβὼν ὅτου σε χρεία καὶ πόθοσ μάλιστ’ ἔχει. ἀλλ’ ἔστιν ὧν δεῖ, καίπερ οὐ πολλῶν ἄπο. τί τοῦθ’ ὃ μὴ νεώσ γε τῆσ ἐμῆσ ἔπι; φύλλον τί μοι πάρεστιν, ᾧ μάλιστ’ ἀεὶ κοιμῶ τόδ’ ἕλκοσ, ὥστε πραύ̈νειν πάνυ. ἀλλ’ ἔκφερ’ αὐτό. τί γὰρ ἔτ’ ἄλλ’ ἐρᾷσ λαβεῖν; εἴ μοί τι τόξων τῶνδ’ ἀπημελημένον παρερρύηκεν, ὡσ λίπω μή τῳ λαβεῖν. ἦ ταῦτα γὰρ τὰ κλεινὰ τόξ’ ἃ νῦν ἔχεισ; ταῦτ’, οὐ γὰρ ἄλλ’ ἔστ’, ἀλλ’ ἃ βαστάζω χεροῖν. ἆρ’ ἔστιν ὥστε κἀγγύθεν θέαν λαβεῖν καὶ βαστάσαι με προσκύσαι θ’ ὥσπερ θεόν; σοί γ’, ὦ τέκνον, καὶ τοῦτο κἄλλο τῶν ἐμῶν ὁποῖον ἄν σοι ξυμφέρῃ γενήσεται. καὶ μὴν ἐρῶ γε, τὸν δ’ ἔρωθ’ οὕτωσ ἔχω· εἴ μοι θέμισ, θέλοιμ’ ἄν· εἰ δὲ μή, πάρεσ. ὅσιά τε φωνεῖσ ἔστι τ’, ὦ τέκνον, θέμισ, ὅσ γ’ ἡλίου τόδ’ εἰσορᾶν ἐμοὶ φάοσ μόνοσ δέδωκασ, ὃσ χθόν’ Οἰταίαν ἰδεῖν, ὃσ πατέρα πρέσβυν, ὃσ φίλουσ, ὃσ τῶν ἐμῶν ἐχθρῶν μ’ ἔνερθεν ὄντ’ ἀνέστησασ πέρα. θάρσει, παρέσται ταῦτά σοι καὶ θιγγάνειν καὶ δόντι δοῦναι κἀξεπεύξασθαι βροτῶν ἀρετῆσ ἕκατι τῶνδ’ ἐπιψαῦσαι μόνον· εὐεργετῶν γὰρ καὐτὸσ αὔτ’ ἐκτησάμην. οὐκ ἄχθομαί σ’ ἰδών τε καὶ λαβὼν φίλον· ὅστισ γὰρ εὖ δρᾶν εὖ παθὼν ἐπίσταται, παντὸσ γένοιτ’ ἂν κτήματοσ κρείσσων φίλοσ. χωροῖσ ἂν εἴσω. καὶ σέ γ’ εἰσάξω· τὸ γὰρ νοσοῦν ποθεῖ σε ξυμπαραστάτην λαβεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Philoctetes, episode

(소포클레스, 필록테테스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION