Sophocles, Philoctetes, episode 2:

πρόσ νύν σε πατρὸσ πρόσ τε μητρόσ, ὦ τέκνον, πρόσ τ’ εἴ τί σοι κατ’ οἶκόν ἐστι προσφιλέσ, ἱκέτησ ἱκνοῦμαι, μὴ λίπῃσ μ’ οὕτω μόνον, ἔρημον ἐν κακοῖσι τοῖσδ’ οἱοίσ ὁρᾷσ ὅσοισί τ’ ἐξήκουσασ ἐνναίοντά με· ἀλλ’ ἐν παρέργῳ θοῦ με. δυσχέρεια μέν, ἔξοιδα, πολλὴ τοῦδε τοῦ φορήματοσ· ὅμωσ δὲ τλῆθι· τοῖσι γενναίοισί τοι τό τ’ αἰσχρὸν ἐχθρὸν καὶ τὸ χρηστὸν εὐκλεέσ. σοὶ δ’ ἐκλιπόντι τοῦτ’ ὄνειδοσ οὐ καλόν, δράσαντι δ’, ὦ παῖ, πλεῖστον εὐκλείασ γέρασ, ἐὰν μόλω ’γὼ ζῶν πρὸσ Οὐταίαν χθόνα. ἴθ’· ἡμέρασ τοι μόχθοσ οὐχ ὅλησ μιᾶσ. τόλμησον. ἐμβαλοῦ μ’ ὅπῃ θέλεισ ἄγων, εἰσ ἀντλίαν, εἰσ πρῷραν, εἰσ πρύμνην, ὅποι ἥκιστα μέλλω τοὺσ ξυνόντασ ἀλγυνεῖν. νεῦσον, πρὸσ αὐτοῦ Ζηνὸσ ἱκεσίου, τέκνον, πείσθητι· προσπίτνω σε γόνασι, καίπερ ὢν ἀκράτωρ ὁ τλήμων, χωλόσ. ἀλλὰ μή μ’ ἀφῇσ ἔρημον οὕτω χωρὶσ ἀνθρώπων στίβου, ἀλλ’ ἢ πρὸσ οἶκον τὸν σὸν ἔκσωσόν μ’ ἄγων ἢ πρὸσ τὰ Χαλκώδοντοσ Εὐβοίασ σταθμά· κἀκεῖθεν οὔ μοι μακρὸσ εἰσ Οἴτην στόλοσ Τραχινίαν τε δειράδ’ ἠδ’ ἐσ εὔροον Σπερχειὸν ἔσται· πατρί μ’ ὡσ δείξῃσ φίλῳ, ὃν δὴ παλαιὸν ἐξ ὅτου δέδοικ’ ἐγὼ μή μοι βεβήκῃ. πολλὰ γὰρ τοῖσ ἱγμένοισ ἔστελλον αὐτὸν ἱκεσίουσ πέμπων λιτάσ, αὐτόστολον πέμψαντά μ’ ἐκσῶσαι δόμουσ. ἀλλ’ ἢ τέθνηκεν ἢ τὰ τῶν διακόνων, ὡσ εἰκόσ, οἶμαι, τοὐμὸν ἐν σμικρῷ μέροσ ποιούμενοι τὸν οἴκαδ’ ἤπειγον στόλον. νῦν δ’, εἰσ σὲ γὰρ πομπόν τε καὐτὸν ἄγγελον ἥκω, σὺ σῶσον, σύ μ’ ἐλέησον, εἰσορῶν ὡσ πάντα δεινὰ κἀπικινδύνωσ βροτοῖσ κεῖται παθεῖν μὲν εὖ, παθεῖν δὲ θάτερα. χρὴ δ’ ἐκτὸσ ὄντα πημάτων τὰ δείν’ ὁρᾶν, χὤταν τισ εὖ ζῇ, τηνικαῦτα τὸν βίον σκοπεῖν μάλιστα, μὴ διαφθαρεὶσ λάθῃ.