Plutarch, De vitioso pudore, section 1

(플루타르코스, De vitioso pudore, section 1)

ἔνια τῶν ἐκ τῆσ γῆσ φυομένων αὐτὰ μέν ἐστιν ἄγρια τῇ φύσει καὶ ἄκαρπα καὶ βλαβερὰν τοῖσ ἡμέροισ σπέρμασι καὶ φυτοῖσ τὴν αὔξησιν ἔχοντα, σημεῖα δ’ αὐτὰ ποιοῦνται χώρασ οἱ γεωργοῦντεσ οὐ πονηρᾶσ ἀλλὰ γενναίασ καὶ πίονοσ· οὕτω δὴ καὶ πάθη ψυχῆσ ἐστιν οὐ χρηστά, χρηστῆσ δὲ φύσεωσ οἱο͂ν ἐξανθήματα καὶ λόγῳ παρασχεῖν ἐργάσιμον ἑαυτὴν ἐπιεικῶσ δυναμένησ.

ἐν τούτοισ τίθεμαι καὶ τὴν λεγομένην δυσωπίαν, σημεῖον μὲν οὐ φαῦλον αἰτίαν δὲ μοχθηρίασ οὖσαν.

τὰ γὰρ αὐτὰ τοῖσ ἀναισχύντοισ οἱ· αἰσχυνόμενοι πολλάκισ ἁμαρτάνουσι, πλὴν ὅτι τὸ λυπεῖσθαι καὶ ἀλγεῖν ἐφ’ οἷσ διαμαρτάνουσι τούτοισ πρόσεστιν οὐχ ὡσ ἐκείνοισ τὸ ἥδεσθαι.

ἀναλγὴσ μὲν γὰρ ὁ ἀναιδὴσ πρὸσ τὸ αἰσχρόν, εὐπαθὴσ δὲ καὶ πρὸσ τὸ φαινόμενον αἰσχρὸν ὁ εὐδυσώπητοσ. ὑπερβολὴ γὰρ τοῦ αἰσχύνεσθαι τὸ δυσωπεῖσθαι.

διὸ καὶ οὕτω κέκληται, τρόπον τινὰ τοῦ προσώπου τῇ ψυχῇ συνδιατρεπομένου καὶ συνεξατονοῦντοσ. ὡσ γὰρ τὴν κατήφειαν ὁρίζονται λύπην κάτω βλέπειν ποιοῦσαν, οὕτω τὴν αἰσχυντηλίαν μέχρι τοῦ μηδ’ ἀντιβλέπειν τοῖσ δεομένοισ ὑπείκουσαν δυσωπίαν ὠνόμασαν. ὅθεν ὁ μὲν ῥήτωρ τὸν ἀναίσχυντον οὐκ ἔφη κόρασ ἐν τοῖσ ὄμμασιν ἔχειν ἀλλὰ πόρνασ·

ὁ δ’ εὐδυσώπητοσ αὖ πάλιν ἄγαν τὸ θῆλυ τῆσ ψυχῆσ καὶ τρυφερὸν ἐμφαίνει διὰ τῆσ ὄψεωσ, τὴν ὑπὸ τῶν ἀναισχύντων ὄψιν αἰσχύνην ὑποκοριζόμενοσ.

ὁ μὲν οὖν Κάτων ἔλεγε τῶν νέων μᾶλλον ἀγαπᾶν τοὺσ ἐρυθριῶντασ ἢ τοὺσ ὠχριῶντασ, ὀρθῶσ ἐθίζων καὶ διδάσκων τὸν ψόγον μᾶλλον ἢ τὸν ἔλεγχον δεδιέναι καὶ τὴν ὑποψίαν μᾶλλον ἢ τὸν κίνδυνον. μὴν ἀλλὰ καὶ τοῦ πρὸσ τὸν ψόγον ὑπόπτου καὶ ψοφοδεοῦσ τὸ ἄγαν ἀφαιρετέον, ὡσ οὐχ ἧττον ἔνιοι πολλάκισ ἀκοῦσαι κακῶσ ἢ παθεῖν·

δείσαντεσ ἀπεδειλίασαν, καὶ προήκαντο τὸ καλὸν οὐ δυνηθέντεσ ὑπομεῖναι τὸ ἄδοξον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION