헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΩορκσον́2́11́

(크세노폰, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 11)

ἐντεῦθεν δ’ ἐγὼ εἶπον· ὦ Ἰσχόμαχε, τὰ μὲν δὴ περὶ τῶν τῆσ γυναικὸσ ἔργων ἱκανῶσ μοι δοκῶ ἀκηκοέναι τὴν πρώτην, καὶ ἄξιά γε πάνυ ἐπαίνου ἀμφοτέρων ὑμῶν. τὰ δ’ αὖ σὰ ἔργα, ἔφην ἐγώ, ἤδη μοι λέγε, ἵνα σύ τε ἐφ’ οἷσ εὐδοκιμεῖσ διηγησάμενοσ ἡσθῇσ κἀγὼ τὰ τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ ἀνδρὸσ ἔργα τελέωσ διακούσασ καὶ καταμαθών, ἂν δύνωμαι, πολλήν σοι χάριν εἰδῶ. ἀλλὰ νὴ Δί’, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, καὶ πάνυ ἡδέωσ σοι, ὦ Σώκρατεσ, διηγήσομαι ἃ ἐγὼ ποιῶν διατελῶ, ἵνα καὶ μεταρρυθμίσῃσ με, ἐάν τί σοι δοκῶ μὴ καλῶσ ποιεῖν.

ἀλλ’ ἐγὼ μὲν δή, ἔφην, πῶσ ἂν δικαίωσ μεταρρυθμίσαιμι ἄνδρα ἀπειργασμένον καλόν τε κἀγαθόν, καὶ ταῦτα ὢν ἀνὴρ ὃσ ἀδολεσχεῖν τε δοκῶ καὶ ἀερομετρεῖν καί, τὸ πάντων δὴ ἀνοητότατον δοκοῦν εἶναι ἔγκλημα, πένησ καλοῦμαι;

καὶ πάνυ μεντἄν, ὦ Ἰσχόμαχε, ἦν ἐν πολλῇ ἀθυμίᾳ τῷ ἐπικλήματι τούτῳ, εἰ μὴ πρῴην ἀπαντήσασ τῷ Νικίου τοῦ ἐπηλύτου ἵππῳ εἶδον πολλοὺσ ἀκολουθοῦντασ αὐτῷ θεατάσ, πολὺν δὲ λόγον ἐχόντων τινῶν περὶ αὐτοῦ ἤκουον·

καὶ δῆτα ἠρόμην προσελθὼν τὸν ἱπποκόμον εἰ πολλὰ εἰή χρήματα τῷ ἵππῳ. ὁ δὲ προσβλέψασ με ὡσ οὐδὲ ὑγιαίνοντα τῷ ἐρωτήματι εἶπε·

πῶσ δ’ ἂν ἵππῳ χρήματα γένοιτο; οὕτω δὴ ἐγὼ ἀνέκυψα ἀκούσασ ὅτι ἐστὶν ἄρα θεμιτὸν καὶ πένητι ἵππῳ ἀγαθῷ γενέσθαι, εἰ τὴν ψυχὴν φύσει ἀγαθὴν ἔχοι. ὡσ οὖν θεμιτὸν καὶ ἐμοὶ ἀγαθῷ ἀνδρὶ γενέσθαι διηγοῦ τελέωσ τὰ σὰ ἔργα, ἵνα, ὅ τι ἂν δύνωμαι ἀκούων καταμαθεῖν, πειρῶμαι καὶ ἐγώ σε ἀπὸ τῆσ αὔριον ἡμέρασ ἀρξάμενοσ μιμεῖσθαι.

καὶ γὰρ ἀγαθή ἐστιν, ἔφην ἐγώ, ἡμέρα ὡσ ἀρετῆσ ἄρχεσθαι. σὺ μὲν παίζεισ, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, ὦ Σώκρατεσ, ἐγὼ δὲ ὅμωσ σοι διηγήσομαι ἃ ἐγὼ ὅσον δύναμαι πειρῶμαι ἐπιτηδεύων διαπερᾶν τὸν βίον.

ἐπεὶ γὰρ καταμεμαθηκέναι δοκῶ ὅτι οἱ θεοὶ τοῖσ ἀνθρώποισ ἄνευ μὲν τοῦ γιγνώσκειν τε ἃ δεῖ ποιεῖν καὶ ἐπιμελεῖσθαι ὅπωσ ταῦτα περαίνηται οὐ θεμιτὸν ἐποίησαν εὖ πράττειν, φρονίμοισ δ’ οὖσι καὶ ἐπιμελέσι τοῖσ μὲν διδόασιν εὐδαιμονεῖν, τοῖσ δ’ οὔ, οὕτω δὴ ἐγὼ ἄρχομαι μὲν τοὺσ θεοὺσ θεραπεύων, πειρῶμαι δὲ ποιεῖν ὡσ ἂν θέμισ ᾖ μοι εὐχομένῳ καὶ ὑγιείασ τυγχάνειν καὶ ῥώμησ σώματοσ καὶ τιμῆσ ἐν πόλει καὶ εὐνοίασ ἐν φίλοισ καὶ ἐν πολέμῳ καλῆσ σωτηρίασ καὶ πλούτου καλῶσ αὐξομένου.

καὶ ἐγὼ ἀκούσασ ταῦτα·

μέλει γὰρ δή σοι, ὦ Ἰσχόμαχε, ὅπωσ πλουτῇσ καὶ πολλὰ χρήματα ἔχων πολλὰ ἔχῃσ πράγματα τούτων ἐπιμελόμενοσ; καὶ πάνυ γ’, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, μέλει μοι τούτων ὧν ἐρωτᾷσ· ἡδὺ γάρ μοι δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, καὶ θεοὺσ μεγαλείωσ τιμᾶν καὶ φίλουσ, ἄν τινοσ δέωνται, ἐπωφελεῖν καὶ τὴν πόλιν μηδὲν <τὸ> κατ’ ἐμὲ χρήμασιν ἀκόσμητον εἶναι. καὶ γὰρ καλά, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, ἐστὶν ἃ σὺ λέγεισ, καὶ δυνατοῦ γε ἰσχυρῶσ ἀνδρόσ·

πῶσ γὰρ οὔ; ὅτε πολλοὶ μὲν εἰσὶν ἄνθρωποι οἳ οὐ δύνανται ζῆν ἄνευ τοῦ ἄλλων δεῖσθαι, πολλοὶ δὲ ἀγαπῶσιν, ἂν δύνωνται τὰ ἑαυτοῖσ ἀρκοῦντα πορίζεσθαι. οἱ δὲ δὴ δυνάμενοι μὴ μόνον τὸν ἑαυτῶν οἶκον διοικεῖν, ἀλλὰ καὶ περιποιεῖν ὥστε καὶ τὴν πόλιν κοσμεῖν καὶ τοὺσ φίλουσ ἐπικουφίζειν, πῶσ τούτουσ οὐχὶ βαθεῖσ τε καὶ ἐρρωμένουσ ἄνδρασ χρὴ νομίσαι; ἀλλὰ γὰρ ἐπαινεῖν μέν, ἔφην ἐγώ, τοὺσ τοιούτουσ πολλοὶ δυνάμεθα·

σὺ δέ μοι λέξον, ὦ Ἰσχόμαχε, ἀφ’ ὧνπερ ἤρξω, πῶσ ὑγιείασ ἐπιμελῇ; πῶσ τῆσ τοῦ σώματοσ ῥώμησ; πῶσ θέμισ εἶναί σοι καὶ ἐκ πολέμου καλῶσ σῴζεσθαι; τῆσ δὲ χρηματίσεωσ πέρι καὶ μετὰ ταῦτα, ἔφην ἐγώ, ἀρκέσει ἀκούειν. ἀλλ’ ἔστι μέν, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, ὥσ γε ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, ἀκόλουθα ταῦτα πάντα ἀλλήλων.

ἐπεὶ γὰρ ἐσθίειν τισ τὰ ἱκανὰ ἔχει, ἐκπονοῦντι μὲν ὀρθῶσ μᾶλλον δοκεῖ μοι ἡ ὑγίεια παραμένειν, ἐκπονοῦντι δὲ μᾶλλον ἡ ῥώμη προσγίγνεσθαι, ἀσκοῦντι δὲ τὰ τοῦ πολέμου κάλλιον σῴζεσθαι, ὀρθῶσ δὲ ἐπιμελομένῳ καὶ μὴ καταμαλακιζομένῳ μᾶλλον εἰκὸσ τὸν οἶκον αὔξεσθαι. ἀλλὰ μέχρι μὲν τούτου ἕπομαι, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, ὅτι ἐκπονοῦντα φῂσ καὶ ἐπιμελόμενον καὶ ἀσκοῦντα ἄνθρωπον μᾶλλον τυγχάνειν τῶν ἀγαθῶν, ὁποίῳ δὲ πόνῳ χρῇ πρὸσ τὴν εὐεξίαν καὶ ῥώμην καὶ ὅπωσ ἀσκεῖσ τὰ τοῦ πολέμου καὶ ὅπωσ ἐπιμελεῖ τοῦ περιουσίαν ποιεῖν ὡσ καὶ φίλουσ ἐπωφελεῖν καὶ πόλιν ἐπισχύειν, ταῦτα ἂν ἡδέωσ, ἔφην ἐγώ, πυθοίμην.

ἐγὼ τοίνυν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ὁ Ἰσχόμαχοσ, ἀνίστασθαι μὲν ἐξ εὐνῆσ εἴθισμαι ἡνίκ’ <ἂν> ἔτι ἔνδον καταλαμβάνοιμι, εἴ τινα δεόμενοσ ἰδεῖν τυγχάνοιμι.

κἂν μέν τι κατὰ πόλιν δέῃ πράττειν, ταῦτα πραγματευόμενοσ περιπάτῳ τούτῳ χρῶμαι· ἂν δὲ μηδὲν ἀναγκαῖον ᾖ κατὰ πόλιν, τὸν μὲν ἵππον ὁ παῖσ προάγει εἰσ ἀγρόν, ἐγὼ δὲ περιπάτῳ χρῶμαι τῇ εἰσ ἀγρὸν ὁδῷ ἴσωσ ἄμεινον, ὦ Σώκρατεσ, ἢ εἰ ἐν τῷ ξυστῷ περιπατοίην.

ἐπειδὰν δὲ ἔλθω εἰσ ἀγρόν, ἄν τέ μοι φυτεύοντεσ τυγχάνωσιν ἄν τε νειοποιοῦντεσ ἄν τε σπείροντεσ ἄν τε καρπὸν προσκομίζοντεσ, ταῦτα ἐπισκεψάμενοσ ὅπωσ ἕκαστα γίγνεται, μεταρρυθμίζω, ἐὰν ἔχω τι βέλτιον τοῦ παρόντοσ.

μετὰ δὲ ταῦτα ὡσ τὰ πολλὰ ἀναβὰσ ἐπὶ τὸν ἵππον ἱππασάμην ἱππασίαν ὡσ ἂν ἐγὼ δύνωμαι ὁμοιοτάτην ταῖσ ἐν τῷ πολέμῳ ἀναγκαίαισ ἱππασίαισ, οὔτε πλαγίου οὔτε κατάντουσ οὔτε τάφρου οὔτε ὀχετοῦ ἀπεχόμενοσ, ὡσ μέντοι δυνατὸν ταῦτα ποιοῦντα ἐπιμέλομαι μὴ ἀποχωλεῦσαι τὸν ἵππον.

ἐπειδὰν δὲ ταῦτα γένηται, ὁ παῖσ ἐξαλίσασ τὸν ἵππον οἴκαδε ἀπάγει, ἅμα φέρων ἀπὸ τοῦ χώρου ἄν τι δεώμεθα εἰσ ἄστυ.

ἐγὼ δὲ τὰ μὲν βάδην τὰ δὲ ἀποδραμὼν οἴκαδε ἀπεστλεγγισάμην. εἶτα δὲ ἀριστῶ, ὦ Σώκρατεσ, ὅσα μήτε κενὸσ μήτε ἄγαν πλήρησ διημερεύειν. νὴ τὴν Ἥραν, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, ἀρεσκόντωσ γέ μοι ταῦτα ποιεῖσ.

τὸ γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ χρόνῳ συνεσκευασμένοισ χρῆσθαι τοῖσ τε πρὸσ τὴν ὑγίειαν καὶ τοῖσ πρὸσ τὴν ῥώμην παρασκευάσμασι καὶ τοῖσ εἰσ τὸν πόλεμον ἀσκήμασι καὶ ταῖσ τοῦ πλούτου ἐπιμελείαισ, ταῦτα πάντα ἀγαστά μοι δοκεῖ εἶναι. καὶ γὰρ ὅτι ὀρθῶσ ἑκάστου τούτων ἐπιμελῇ ἱκανὰ τεκμήρια παρέχῃ·

ὑγιαίνοντά τε γὰρ καὶ ἐρρωμένον ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ σὺν τοῖσ θεοῖσ σε ὁρῶμεν καὶ ἐν τοῖσ ἱππικωτάτοισ τε καὶ πλουσιωτάτοισ λεγόμενόν σε ἐπιστάμεθα. ταῦτα τοίνυν ἐγὼ ποιῶν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ὑπὸ πολλῶν πάνυ συκοφαντοῦμαι, σὺ δ’ ἴσωσ ᾤου με ἐρεῖν ὡσ ὑπὸ πολλῶν καλὸσ κἀγαθὸσ κέκλημαι.

ἀλλὰ καὶ ἔμελλον δὲ ἐγώ, ἔφην, ὦ Ἰσχόμαχε, τοῦτο ἐρήσεσθαι, εἴ τινα καὶ τούτου ἐπιμέλειαν ποιῇ, ὅπωσ δύνῃ λόγον διδόναι καὶ λαμβάνειν, ἄν τινί ποτε δέῃ.

οὐ γὰρ δοκῶ σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, αὐτὰ ταῦτα διατελεῖν μελετῶν, ἀπολογεῖσθαι μὲν ὅτι οὐδένα ἀδικῶ, εὖ δὲ ποιῶ πολλοὺσ ὅσον ἂν δύνωμαι, κατηγορεῖν δὲ οὐ δοκῶ σοι μελετᾶν ἀνθρώπων, ἀδικοῦντασ μὲν καὶ ἰδίᾳ πολλοὺσ καὶ τὴν πόλιν καταμανθάνων τινάσ, εὖ δὲ ποιοῦντασ οὐδένα; ἀλλ’ εἰ καὶ ἑρμηνεύειν τοιαῦτα μελετᾷσ, τοῦτό μοι, ἔφην ἐγώ, ἔτι, ὦ Ἰσχόμαχε, δήλωσον.

οὐδὲν μὲν οὖν, ὦ Σώκρατεσ, παύομαι, ἔφη, λέγειν μελετῶν. ἢ γὰρ κατηγοροῦντόσ τινοσ τῶν οἰκετῶν ἢ ἀπολογουμένου ἀκούσασ ἐλέγχειν πειρῶμαι, ἢ μέμφομαί τινα πρὸσ τοὺσ φίλουσ ἢ ἐπαινῶ, ἢ διαλλάττω τινὰσ τῶν ἐπιτηδείων πειρώμενοσ διδάσκειν ὡσ συμφέρει αὐτοῖσ φίλουσ εἶναι μᾶλλον ἢ πολεμίουσ, <ἢ> ἐπιτιμῶμέν τινι στρατηγῷ συμπαρόντεσ, ἢ ἀπολογούμεθα ὑπέρ του, εἴ τισ ἀδίκωσ αἰτίαν ἔχει, ἢ κατηγοροῦμεν πρὸσ ἀλλήλουσ, εἴ τισ ἀδίκωσ τιμᾶται. πολλάκισ δὲ καὶ βουλευόμενοι ἃ μὲν ἂν ἐπιθυμῶμεν πράττειν, ταῦτα ἐπαινοῦμεν, ἃ δ’ ἂν μὴ βουλώμεθα πράττειν, ταῦτα μεμφόμεθα.

ἤδη δ’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, καὶ διειλημμένωσ πολλάκισ ἐκρίθην ὅ τι χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι.

ὑπὸ τοῦ, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε; ἐμὲ γὰρ δὴ τοῦτο ἐλάνθανεν. ὑπὸ τῆσ γυναικόσ, ἔφη. καὶ πῶσ δή, ἔφην ἐγώ, ἀγωνίζει; ὅταν μὲν ἀληθῆ λέγειν συμφέρῃ, πάνυ ἐπιεικῶσ· ὅταν δὲ ψευδῆ, τὸν ἥττω λόγον, ὦ Σώκρατεσ, οὐ μὰ τὸν Δία οὐ δύναμαι κρείττω ποιεῖν. καὶ ἐγὼ εἶπον· ἴσωσ γάρ, ὦ Ἰσχόμαχε, τὸ ψεῦδοσ οὐ δύνασαι ἀληθὲσ ποιεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Xenophon, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 11

(크세노폰, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 11)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION