Sophocles, Philoctetes, episode 4:

ὦ χεῖρεσ, οἱᾶ πάσχετ’ ἐν χρείᾳ φίλησ νευρᾶσ, ὑπ’ ἀνδρὸσ τοῦδε συνθηρώμεναι. ὦ μηδὲν ὑγιὲσ μηδ’ ἐλεύθερον φρονῶν, οἷ’ αὖ μ’ ὑπῆλθεσ, ὥσ μ’ ἐθηράσω, λαβὼν πρόβλημα σαυτοῦ παῖδα τόνδ’ ἀγνῶτ’ ἐμοί, ἀνάξιον μὲν σοῦ, κατάξιον δ’ ἐμοῦ, ὃσ οὐδὲν ᾔδει πλὴν τὸ προσταχθὲν ποεῖν, δῆλοσ δὲ καὶ νῦν ἐστιν ἀλγεινῶσ φέρων οἷσ τ’ αὐτὸσ ἐξήμαρτεν οἷσ τ’ ἐγὼ ’παθον. ἀλλ’ ἡ κακὴ σὴ διὰ μυχῶν βλέπουσ’ ἀεὶ ψυχή νιν ἀφυῆ τ’ ὄντα κοὐ θέλονθ’ ὅμωσ εὖ προυδίδαξεν ἐν κακοῖσ εἶναι σοφόν. καὶ νῦν ἔμ’, ὦ δύστηνε, συνδήσασ νοεῖσ ἄγειν ἀπ’ ἀκτῆσ τῆσδ’, ἐν ᾗ με προυβάλου ἄφιλον ἔρημον ἄπολιν, ἐν ζῶσιν νεκρόν. φεῦ. ὄλοιο· καί σοι πολλάκισ τόδ’ ηὐξάμην. ἀλλ’ οὐ γὰρ οὐδὲν θεοὶ νέμουσιν ἡδύ μοι, σὺ μὲν γέγηθασ ζῶν, ἐγὼ δ’ ἀλγύνομαι τοῦτ’ αὔθ’, ὅτι ζῶ σὺν κακοῖσ πολλοῖσ τάλασ, γελώμενοσ πρὸσ σοῦ τε καὶ τῶν Ἀτρέωσ διπλῶν στρατηγῶν, οἷσ σὺ ταῦθ’ ὑπηρετεῖσ. καίτοι σὺ μὲν κλοπῇ τε κἀνάγκῃ ζυγεὶσ ἔπλεισ ἅμ’ αὐτοῖσ, ἐμὲ δὲ τὸν πανάθλιον, ἑκόντα πλεύσανθ’ ἑπτὰ ναυσὶ ναυβάτην, ἄτιμον ἔβαλον, ὡσ σὺ φήσ, κεῖνοι δὲ σέ. καὶ νῦν τί μ’ ἄγετε; τί μ’ ἀπάγεσθε; τοῦ χάριν; ὃσ οὐδέν εἰμι καὶ τέθνηχ’ ὑμῖν πάλαι. πῶσ, ὦ θεοῖσ ἔχθιστε, νῦν οὐκ εἰμί σοι χωλόσ, δυσώδησ; πῶσ θεοῖσ ἔξεσθ’, ὁμοῦ πλεύσαντοσ αἴθειν ἱερά; πῶσ σπένδειν ἔτι; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασισ ἐκβαλεῖν ἐμέ. κακῶσ ὄλοισθ’· ὀλεῖσθε δ’ ἠδικηκότεσ τὸν ἄνδρα τόνδε, θεοῖσιν εἰ δίκησ μέλει. ἔξοιδα δ’ ὡσ μέλει γ’· ἐπεὶ οὔποτ’ ἂν στόλον ἐπλεύσατ’ ἂν τόνδ’ εἵνεκ’ ἀνδρὸσ ἀθλίου, εἰ μή τι κέντρον θεῖον ἦγ’ ὑμᾶσ ἐμοῦ. ἀλλ’, ὦ πατρῴα γῆ θεοί τ’ ἐπόψιοι, τίσασθε τίσασθ’ ἀλλὰ τῷ χρόνῳ ποτὲ ξύμπαντασ αὐτούσ, εἴ τι κἄμ’ οἰκτίρετε· ὡσ ζῶ μὲν οἰκτρῶσ, εἰ δ’ ἴδοιμ’ ὀλωλότασ τούτουσ, δοκοῖμ’ ἂν τῆσ νόσου πεφευγέναι.