Sophocles, Philoctetes, episode 1:

ἀλλ’ οὖν δέδοικα μὴ ἀτέλεστ’ εὔχῃ, τέκνον. στάζει γὰρ αὖ μοι φοίνιον τόδ’ ἐκ βυθοῦ κηκῖον αἷμα, καί τι προσδοκῶ νέον. παπαῖ, φεῦ. παπαῖ μάλ’, ὦ πούσ, οἱᾶ́ μ’ ἐργάσει κακά. προσέρπει, προσέρχεται τόδ’ ἐγγύσ. οἴμοι μοι τάλασ. ἔχετε τὸ πρᾶγμα· μὴ φύγητε μηδαμῇ. ἀτταταῖ. ὦ ξένε Κεφαλλήν, εἴθε σου διαμπερὲσ στέρνων ἔχοιτ’ ἄλγησισ ἥδε. φεῦ, παπαῖ, παπαῖ μάλ’ αὖθισ. ὦ διπλοῖ στρατηλάται, Ἀγάμεμνον, ὦ Μενέλαε, πῶσ ἂν ἀντ’ ἐμοῦ τὸν ἴσον χρόνον τρέφοιτε τήνδε τὴν νόσον; ἰώ μοι. ὦ Θάνατε Θάνατε, πῶσ ἀεὶ καλούμενοσ οὕτω κατ’ ἦμαρ, οὐ δύνᾳ μολεῖν ποτε; ὦ τέκνον ὦ γενναῖον, ἀλλὰ συλλαβὼν τῷ Λημνίῳ τῷδ’ ἀνακαλουμένῳ πυρὶ ἔμπρησον, ὦ γενναῖε· κἀγώ τοί ποτε τὸν τοῦ Διὸσ παῖδ’ ἀντὶ τῶνδε τῶν ὅπλων, ἃ νῦν σὺ σῴζεισ, τοῦτ’ ἐπηξίωσα δρᾶν. τί φήσ, παῖ; τί φήσ; τί σιγᾷσ; ποῦ ποτ’ ὤν, τέκνον, κυρεῖσ;