Sophocles, Philoctetes, episode 2:

(소포클레스, 필록테테스, episode 2:)

λέγω. ’πὶ τοῦτον ἄνδρε τώδ’ ὥπερ κλύεισ, ὁ Τυδέωσ παῖσ ἥ τ’ Ὀδυσσέωσ βία, διώμοτοι πλέουσιν ἦ μὴν ἢ λόγῳ πείσαντεσ ἄξειν ἢ πρὸσ ἰσχύοσ κράτοσ. καὶ ταῦτ’ Ἀχαιοὶ πάντεσ ἤκουον σαφῶσ Ὀδυσσέωσ λέγοντοσ· οὗτοσ γὰρ πλέον τὸ θάρσοσ εἶχε θατέρου δράσειν τάδε. τίνοσ δ’ Ἀτρεῖδαι τοῦδ’ ἄγαν οὕτω χρόνῳ τοσῷδ’ ἐπεστρέφοντο πράγματοσ χάριν, ὅν γ’ εἶχον ἤδη χρόνιον ἐκβεβληκότεσ; τίσ ὁ πόθοσ αὐτοὺσ ἵκετ’; ἢ θεῶν βία καὶ νέμεσισ, οἵπερ ἔργ’ ἀμύνουσιν κακά; ἐγώ σε τοῦτ’, ἴσωσ γὰρ οὐκ ἀκήκοασ, πᾶν ἐκδιδάξω. μάντισ ἦν τισ εὐγενήσ, Πριάμου μὲν υἱόσ, ὄνομα δ’ ὠνομάζετο Ἕλενοσ, ὃν οὗτοσ νυκτὸσ ἐξελθὼν μόνοσ, ὁ πάντ’ ἀκούων αἰσχρὰ καὶ λωβήτ’ ἔπη δόλιοσ Ὀδυσσεὺσ εἷλε· δέσμιόν τ’ ἄγων ἔδειξ’ Ἀχαιοῖσ ἐσ μέσον, θήραν καλήν· ὃσ δὴ τά τ’ ἄλλ’ αὐτοῖσι πάντ’ ἐθέσπισεν καὶ τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ’ ὡσ οὐ μή ποτε πέρσοιεν, εἰ μὴ τόνδε πείσαντεσ λόγῳ ἄγοιντο νήσου τῆσδ’ ἐφ’ ἧσ ναίει τανῦν. καὶ ταῦθ’ ὅπωσ ἤκουσ’ ὁ Λαέρτου τόκοσ τὸν μάντιν εἰπόντ’, εὐθέωσ ὑπέσχετο τὸν ἄνδρ’ Ἀχαιοῖσ τόνδε δηλώσειν ἄγων· οἰοίτο μὲν μάλισθ’ ἑκούσιον λαβών, εἰ μὴ θέλοι δ’, ἄκοντα· καὶ τούτων κάρα τέμνειν ἐφεῖτο τῷ θέλοντι μὴ τυχών. ἤκουσασ, ὦ παῖ, πάντα· τὸ σπεύδειν δέ σοι καὐτῷ παραινῶ κεἴ τινοσ κήδει πέρι. οἴμοι τάλασ· ἦ κεῖνοσ, ἡ πᾶσα βλάβη, ἔμ’ εἰσ Ἀχαιοὺσ ὤμοσεν πείσασ στελεῖν; πεισθήσομαι γὰρ ὧδε κἀξ Αἵδου θανὼν πρὸσ φῶσ ἀνελθεῖν, ὥσπερ οὑκείνου πατήρ. οὐκ οἶδ’ ἐγὼ ταῦτ’· ἀλλ’ ἐγὼ μὲν εἶμ’ ἐπὶ ναῦν, σφῷν δ’ ὅπωσ ἄριστα συμφέροι θεόσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION