Sophocles, Philoctetes, episode 4:

ἦλθόν με νηὶ ποικιλοστόλῳ μέτα δῖόσ τ’ Ὀδυσσεὺσ χὠ τροφεὺσ τοὐμοῦ πατρόσ, λέγοντεσ, εἴτ’ ἀληθὲσ εἴτ’ ἄρ’ οὖν μάτην, ὡσ οὐ θέμισ γίγνοιτ’, ἐπεὶ κατέφθιτο πατὴρ ἐμόσ, τὰ πέργαμ’ ἄλλον ἤ μ’ ἑλεῖν. ταῦτ’, ὦ ξέν’, οὕτωσ ἐννέποντεσ οὐ πολὺν χρόνον μ’ ἐπέσχον μή με ναυστολεῖν ταχύ, μάλιστα μὲν δὴ τοῦ θανόντοσ ἱμέρῳ, ὅπωσ ἴδοιμ’ ἄθαπτον· οὐ γὰρ εἰδόμην· ἔπειτα μέντοι χὠ λόγοσ καλὸσ προσῆν, εἰ τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ’ αἱρήσοιμ’ ἰών. ἦν δ’ ἦμαρ ἤδη δεύτερον πλέοντί μοι, κἀγὼ πικρὸν Σίγειον οὐρίῳ πλάτῃ κατηγόμην· καί μ’ εὐθὺσ ἐν κύκλῳ στρατὸσ ἐκβάντα πᾶσ ἠσπάζετ’, ὀμνύντεσ βλέπειν τὸν οὐκέτ’ ὄντα ζῶντ’ Ἀχιλλέα πάλιν. κεῖνοσ μὲν οὖν ἔκειτ’· ἐγὼ δ’ ὁ δύσμοροσ ἐπεὶ ’δάκρυσα κεῖνον, οὐ μακρῷ χρόνῳ ἐλθὼν Ἀτρείδασ πρὸσ φίλουσ, ὡσ εἰκὸσ ἦν, τά θ’ ὅπλ’ ἀπῄτουν τοῦ πατρὸσ τά τ’ ἄλλ’ ὅσ’ ἦν. οἱ δ’ εἶπον, οἴμοι, τλημονέστατον λόγον· ὦ σπέρμ’ Ἀχιλλέωσ, τἄλλα μὲν πάρεστί σοι πατρῷ’ ἑλέσθαι, τῶν δ’ ὅπλων κείνων ἀνὴρ ἄλλοσ κρατύνει νῦν, ὁ Λαέρτου γόνοσ. κἀγὼ δακρύσασ εὐθὺσ ἐξανίσταμαι ὀργῇ βαρείᾳ, καὶ καταλγήσασ λέγω· ὦ σχέτλι’, ἦ ’τολμήσατ’ ἀντ’ ἐμοῦ τινι δοῦναι τὰ τεύχη τἀμά, πρὶν μαθεῖν ἐμοῦ; ὁ δ’ εἶπ’ Ὀδυσσεύσ, πλησίον γὰρ ὢν κυρεῖ, ναί, παῖ, δεδώκασ’ ἐνδίκωσ οὗτοι τάδε· ἐγὼ γὰρ αὔτ’ ἔσωσα κἀκεῖνον παρών. κἀγὼ χολωθεὶσ εὐθὺσ ἤρασσον κακοῖσ τοῖσ πᾶσιν, οὐδὲν ἐνδεὲσ ποιούμενοσ, εἰ τἀμὰ κεῖνοσ ὅπλ’ ἀφαιρήσοιτό με. ὁ δ’ ἐνθάδ’ ἥκων, καίπερ οὐ δύσοργοσ ὤν, δηχθεὶσ πρὸσ ἁξήκουσεν ὧδ’ ἠμείψατο· οὐκ ἦσθ’ ἵν’ ἡμεῖσ, ἀλλ’ ἀπῆσθ’ ἵν’ οὔ σ’ ἔδει· καὶ ταῦτ’, ἐπειδὴ καὶ λέγεισ θρασυστομῶν, οὐ μήποτ’ ἐσ τὴν Σκῦρον ἐκπλεύσῃσ ἔχων. τοιαῦτ’ ἀκούσασ κἀξονειδισθεὶσ κακὰ πλέω πρὸσ οἴκουσ, τῶν ἐμῶν τητώμενοσ πρὸσ τοῦ κακίστου κἀκ κακῶν Ὀδυσσέωσ. κοὐκ αἰτιῶμαι κεῖνον ὡσ τοὺσ ἐν τέλει· πόλισ γάρ ἐστι πᾶσα τῶν ἡγουμένων στρατόσ τε σύμπασ· οἱ δ’ ἀκοσμοῦντεσ βροτῶν διδασκάλων λόγοισι γίγνονται κακοί. λόγοσ λέλεκται πᾶσ· ὁ δ’ Ἀτρείδασ στυγῶν ἐμοί θ’ ὁμοίωσ καὶ θεοῖσ εἰή φίλοσ.