Sophocles, Philoctetes, episode 1:

ὦ πόλλ’ ἐγὼ μοχθηρόσ, ὦ πικρὸσ θεοῖσ, οὗ μηδὲ κληδὼν ὧδ’ ἔχοντοσ οἴκαδε μηδ’ Ἑλλάδοσ γῆσ μηδαμοῦ διῆλθέ που. ἀλλ’ οἱ μὲν ἐκβαλόντεσ ἀνοσίωσ ἐμὲ γελῶσι σῖγ’ ἔχοντεσ, ἡ δ’ ἐμὴ νόσοσ ἀεὶ τέθηλε κἀπὶ μεῖζον ἔρχεται. ὦ τέκνον, ὦ παῖ πατρὸσ ἐξ Ἀχιλλέωσ, ὅδ’ εἴμ’ ἐγώ σοι κεῖνοσ, ὃν κλύεισ ἴσωσ τῶν Ἡρακλείων ὄντα δεσπότην ὅπλων, ὁ τοῦ Ποίαντοσ παῖσ Φιλοκτήτησ, ὃν οἱ δισσοὶ στρατηγοὶ χὠ Κεφαλλήνων ἄναξ ἔρριψαν αἰσχρῶσ ὧδ’ ἔρημον, ἀγρίᾳ νόσῳ καταφθίνοντα, τῆσ ἀνδροφθόρου πληγέντ’ ἐχίδνησ ἀγρίῳ χαράγματι· ξὺν ᾗ μ’ ἐκεῖνοι, παῖ, προθέντεσ ἐνθάδε ᾤχοντ’ ἔρημον, ἡνίκ’ ἐκ τῆσ ποντίασ Χρύσησ κατέσχον δεῦρο ναυβάτῃ στόλῳ. τότ’ ἄσμενοί μ’ ὡσ εἶδον ἐκ πολλοῦ σάλου εὕδοντ’ ἐπ’ ἀκτῆσ ἐν κατηρεφεῖ πέτρᾳ, λιπόντεσ ᾤχονθ’, οἱᾶ φωτὶ δυσμόρῳ ῥάκη προθέντεσ βαιὰ καί τι καὶ βορᾶσ ἐπωφέλημα σμικρόν, οἷ’ αὐτοῖσ τύχοι. σὺ δή, τέκνον, ποίαν μ’ ἀνάστασιν δοκεῖσ αὐτῶν βεβώτων ἐξ ὕπνου στῆναι τότε; ποῖ’ ἐκδακρῦσαι, ποῖ’ ἀποιμῶξαι κακά; ὁρῶντα μὲν ναῦσ, ἃσ ἔχων ἐναυστόλουν, πάσασ βεβώσασ, ἄνδρα δ’ οὐδέν’ ἔντοπον, οὐχ ὅστισ ἀρκέσειεν οὐδ’ ὅστισ νόσου κάμνοντι συλλάβοιτο· πάντα δὲ σκοπῶν ηὑρ́ισκον οὐδὲν πλὴν ἀνιᾶσθαι παρόν, τούτου δὲ πολλὴν εὐμάρειαν, ὦ τέκνον.