Sophocles, Philoctetes, episode

(소포클레스, 필록테테스, episode)

ἰὼ ξένοι, τίνεσ ποτ’ ἐσ γῆν τήνδε κἀκ ποίασ πάτρασ κατέσχετ’ οὔτ’ εὐόρμον οὔτ’ οἰκουμένην; ποίασ ἂν ὑμᾶσ πατρίδοσ ἢ γένουσ ποτὲ τύχοιμ’ ἂν εἰπών; σχῆμα μὲν γὰρ Ἑλλάδοσ στολῆσ ὑπάρχει προσφιλεστάτησ ἐμοί· φωνῆσ δ’ ἀκοῦσαι βούλομαι· καὶ μή μ’ ὄκνῳ δείσαντεσ ἐκπλαγῆτ’ ἀπηγριωμένον, ἀλλ’ οἰκτίσαντεσ ἄνδρα δύστηνον, μόνον, ἔρημον ὧδε κἄφιλον κακούμενον, φωνήσατ’, εἴπερ ὡσ φίλοι προσήκετε. ἀλλ’ ἀνταμείψασθ’· οὐ γὰρ εἰκὸσ οὔτ’ ἐμὲ ὑμῶν ἁμαρτεῖν τοῦτό γ’ οὔθ’ ὑμᾶσ ἐμοῦ. ἀλλ’, ὦ ξέν’, ἴσθι τοῦτο πρῶτον, οὕνεκα Ἕλληνέσ ἐσμεν· τοῦτο γὰρ βούλει μαθεῖν. ὦ φίλτατον φώνημα· φεῦ τὸ καὶ λαβεῖν πρόσφθεγμα τοιοῦδ’ ἀνδρὸσ ἐν χρόνῳ μακρῷ. τίσ σ’, ὦ τέκνον, προσέσχε, τίσ προσήγαγεν χρεία; τίσ ὁρμή; τίσ ἀνέμων ὁ φίλτατοσ; γέγωνέ μοι πᾶν τοῦθ’, ὅπωσ εἰδῶ τίσ εἶ. ἐγὼ γένοσ μέν εἰμι τῆσ περιρρύτου Σκύρου· πλέω δ’ ἐσ οἶκον· αὐδῶμαι δὲ παῖσ Ἀχιλλέωσ, Νεοπτόλεμοσ. οἶσθα δὴ τὸ πᾶν. ὦ φιλτάτου παῖ πατρόσ, ὦ φίλησ χθονόσ, ὦ τοῦ γέροντοσ θρέμμα Λυκομήδουσ, τίνι στόλῳ προσέσχεσ τήνδε γῆν πόθεν πλέων; ἐξ Ἰλίου τοι δὴ τανῦν γε ναυστολῶ. πῶσ εἶπασ; οὐ γὰρ δὴ σύ γ’ ἦσθα ναυβάτησ ἡμῖν κατ’ ἀρχὴν τοῦ πρὸσ Ἴλιον στόλου. ἦ γὰρ μετέσχεσ καὶ σὺ τοῦδε τοῦ πόνου; ὦ τέκνον, οὐ γὰρ οἶσθά μ’ ὅντιν’ εἰσορᾷσ; πῶσ γὰρ κάτοιδ’ ὅν γ’ εἶδον οὐδεπώποτε; οὐδ’ ὄνομ’ ἄρ’ οὐδὲ τῶν ἐμῶν κακῶν κλέοσ ᾔσθου ποτ’ οὐδέν, οἷσ ἐγὼ διωλλύμην; ὡσ μηδὲν εἰδότ’ ἴσθι μ’ ὧν ἀνιστορεῖσ. ὦ πόλλ’ ἐγὼ μοχθηρόσ, ὦ πικρὸσ θεοῖσ, οὗ μηδὲ κληδὼν ὧδ’ ἔχοντοσ οἴκαδε μηδ’ Ἑλλάδοσ γῆσ μηδαμοῦ διῆλθέ που. ἀλλ’ οἱ μὲν ἐκβαλόντεσ ἀνοσίωσ ἐμὲ γελῶσι σῖγ’ ἔχοντεσ, ἡ δ’ ἐμὴ νόσοσ ἀεὶ τέθηλε κἀπὶ μεῖζον ἔρχεται. ὦ τέκνον, ὦ παῖ πατρὸσ ἐξ Ἀχιλλέωσ, ὅδ’ εἴμ’ ἐγώ σοι κεῖνοσ, ὃν κλύεισ ἴσωσ τῶν Ἡρακλείων ὄντα δεσπότην ὅπλων, ὁ τοῦ Ποίαντοσ παῖσ Φιλοκτήτησ, ὃν οἱ δισσοὶ στρατηγοὶ χὠ Κεφαλλήνων ἄναξ ἔρριψαν αἰσχρῶσ ὧδ’ ἔρημον, ἀγρίᾳ νόσῳ καταφθίνοντα, τῆσ ἀνδροφθόρου πληγέντ’ ἐχίδνησ ἀγρίῳ χαράγματι· ξὺν ᾗ μ’ ἐκεῖνοι, παῖ, προθέντεσ ἐνθάδε ᾤχοντ’ ἔρημον, ἡνίκ’ ἐκ τῆσ ποντίασ Χρύσησ κατέσχον δεῦρο ναυβάτῃ στόλῳ. τότ’ ἄσμενοί μ’ ὡσ εἶδον ἐκ πολλοῦ σάλου εὕδοντ’ ἐπ’ ἀκτῆσ ἐν κατηρεφεῖ πέτρᾳ, λιπόντεσ ᾤχονθ’, οἱᾶ φωτὶ δυσμόρῳ ῥάκη προθέντεσ βαιὰ καί τι καὶ βορᾶσ ἐπωφέλημα σμικρόν, οἷ’ αὐτοῖσ τύχοι. σὺ δή, τέκνον, ποίαν μ’ ἀνάστασιν δοκεῖσ αὐτῶν βεβώτων ἐξ ὕπνου στῆναι τότε; ποῖ’ ἐκδακρῦσαι, ποῖ’ ἀποιμῶξαι κακά; ὁρῶντα μὲν ναῦσ, ἃσ ἔχων ἐναυστόλουν, πάσασ βεβώσασ, ἄνδρα δ’ οὐδέν’ ἔντοπον, οὐχ ὅστισ ἀρκέσειεν οὐδ’ ὅστισ νόσου κάμνοντι συλλάβοιτο· πάντα δὲ σκοπῶν ηὑρ́ισκον οὐδὲν πλὴν ἀνιᾶσθαι παρόν, τούτου δὲ πολλὴν εὐμάρειαν, ὦ τέκνον. ὁ μὲν χρόνοσ δὴ διὰ χρόνου προύβαινέ μοι, κἄδει τι βαιᾷ τῇδ’ ὑπὸ στέγῃ μόνον διακονεῖσθαι.

γαστρὶ μὲν τὰ σύμφορα τόξον τόδ’ ἐξηύρισκε, τὰσ ὑποπτέρουσ βάλλον πελείασ· πρὸσ δὲ τοῦθ’, ὅ μοι βάλοι νευροσπαδὴσ ἄτρακτοσ, αὐτὸσ ἂν τάλασ εἰλυόμην, δύστηνον ἐξέλκων πόδα, πρὸσ τοῦτ’ ἄν· εἴ τ’ ἔδει τι καὶ ποτὸν λαβεῖν, καί που πάγου χυθέντοσ, οἱᾶ χείματι, ξύλον τι θραῦσαι, ταῦτ’ ἂν ἐξέρπων τάλασ ἐμηχανώμην· εἶτα πῦρ ἂν οὐ παρῆν, ἀλλ’ ἐν πέτροισι πέτρον ἐκτρίβων μόλισ ἔφην’ ἄφαντον φῶσ, ὃ καὶ σῴζει μ’ ἀεί. οἰκουμένη γὰρ οὖν στέγη πυρὸσ μέτα πάντ’ ἐκπορίζει πλὴν τὸ μὴ νοσεῖν ἐμέ. φέρ’, ὦ τέκνον, νῦν καὶ τὸ τῆσ νήσου μάθῃσ. ταύτῃ πελάζει ναυβάτησ οὐδεὶσ ἑκών· οὐ γάρ τισ ὁρ́μοσ ἔστιν οὐδ’ ὅποι πλέων ἐξεμπολήσει κέρδοσ ἢ ξενώσεται. οὐκ ἐνθάδ’ οἱ πλοῖ τοῖσι σώφροσιν βροτῶν. τάχ’ οὖν τισ ἄκων ἔσχε· πολλὰ γὰρ τάδε ἐν τῷ μακρῷ γένοιτ’ ἂν ἀνθρώπων χρόνῳ· οὗτοί μ’, ὅταν μόλωσιν, ὦ τέκνον, λόγοισ ἐλεοῦσι μέν, καί πού τι καὶ βορᾶσ μέροσ προσέδοσαν οἰκτίραντεσ ἤ τινα στολήν· ἐκεῖνο δ’ οὐδείσ, ἡνίκ’ ἂν μνησθῶ, θέλει, σῶσαί μ’ ἐσ οἴκουσ, ἀλλ’ ἀπόλλυμαι τάλασ ἔτοσ τόδ’ ἤδη δέκατον ἐν λιμῷ τε καὶ κακοῖσι βόσκων τὴν ἀδηφάγον νόσον. τοιαῦτ’ Ἀτρεῖδαί μ’ ἥ τ’ Ὀδυσσέωσ βία, ὦ παῖ, δεδράκασ’, οἷ’ Ὀλύμπιοι θεοὶ δοῖέν ποτ’ αὐτοῖσ ἀντίποιν’ ἐμοῦ παθεῖν. ἐοίκα κἀγὼ τοῖσ ἀφιγμένοισ ἴσα ξένοισ ἐποικτίρειν σε, Ποίαντοσ τέκνον.

ἐγὼ δὲ καὐτὸσ τοῖσδε μάρτυσ ἐν λόγοισ, ὡσ εἴσ’ ἀληθεῖσ οἶδα, συντυχὼν κακῶν ἀνδρῶν Ἀτρειδῶν τῆσ τ’ Ὀδυσσέωσ βίασ. ἦ γάρ τι καὶ σὺ τοῖσ πανωλέθροισ ἔχεισ ἔγκλημ’ Ἀτρείδαισ, ὥστε θυμοῦσθαι παθών; θυμὸν γένοιτο χειρὶ πληρῶσαί ποτε, ἵν’ αἱ Μυκῆναι γνοῖεν ἡ Σπάρτη θ’ ὅτι χἠ Σκῦροσ ἀνδρῶν ἀλκίμων μήτηρ ἔφυ. εὖ γ’, ὦ τέκνον· τίνοσ γὰρ ὧδε τὸν μέγαν χόλον κατ’ αὐτῶν ἐγκαλῶν ἐλήλυθασ; ὦ παῖ Ποίαντοσ, ἐξερῶ, μόλισ δ’ ἐρῶ, ἅγωγ’ ὑπ’ αὐτῶν ἐξελωβήθην μολών. ἐπεὶ γὰρ ἔσχε μοῖρ’ Ἀχιλλέα θανεῖν, οἴμοι· φράσῃσ μοι μὴ πέρα, πρὶν ἂν μάθω πρῶτον τόδ’, ἦ τέθνηχ’ ὁ Πηλέωσ γόνοσ; τέθνηκεν, ἀνδρὸσ οὐδενόσ, θεοῦ δ’ ὕπο, τοξευτόσ, ὡσ λέγουσιν, ἐκ Φοίβου δαμείσ. ἀλλ’ εὐγενὴσ μὲν ὁ κτανών τε χὠ θανών· ἀμηχανῶ δὲ πότερον, ὦ τέκνον, τὸ σὸν πάθημ’ ἐλέγχω πρῶτον ἢ κεῖνον στένω. οἶμαι μὲν ἀρκεῖν σοί γε καὶ τὰ σ’, ὦ τάλασ, ἀλγήμαθ’, ὥστε μὴ τὰ τῶν πέλασ στένειν. ὀρθῶσ ἔλεξασ· τοιγαροῦν τὸ σὸν φράσον αὖθισ πάλιν μοι πρᾶγμ’, ὅτῳ σ’ ἐνύβρισαν. ἦλθόν με νηὶ ποικιλοστόλῳ μέτα δῖόσ τ’ Ὀδυσσεὺσ χὠ τροφεὺσ τοὐμοῦ πατρόσ, λέγοντεσ, εἴτ’ ἀληθὲσ εἴτ’ ἄρ’ οὖν μάτην, ὡσ οὐ θέμισ γίγνοιτ’, ἐπεὶ κατέφθιτο πατὴρ ἐμόσ, τὰ πέργαμ’ ἄλλον ἤ μ’ ἑλεῖν.

ταῦτ’, ὦ ξέν’, οὕτωσ ἐννέποντεσ οὐ πολὺν χρόνον μ’ ἐπέσχον μή με ναυστολεῖν ταχύ, μάλιστα μὲν δὴ τοῦ θανόντοσ ἱμέρῳ, ὅπωσ ἴδοιμ’ ἄθαπτον· οὐ γὰρ εἰδόμην· ἔπειτα μέντοι χὠ λόγοσ καλὸσ προσῆν, εἰ τἀπὶ Τροίᾳ πέργαμ’ αἱρήσοιμ’ ἰών. ἦν δ’ ἦμαρ ἤδη δεύτερον πλέοντί μοι, κἀγὼ πικρὸν Σίγειον οὐρίῳ πλάτῃ κατηγόμην· καί μ’ εὐθὺσ ἐν κύκλῳ στρατὸσ ἐκβάντα πᾶσ ἠσπάζετ’, ὀμνύντεσ βλέπειν τὸν οὐκέτ’ ὄντα ζῶντ’ Ἀχιλλέα πάλιν. κεῖνοσ μὲν οὖν ἔκειτ’· ἐγὼ δ’ ὁ δύσμοροσ ἐπεὶ ’δάκρυσα κεῖνον, οὐ μακρῷ χρόνῳ ἐλθὼν Ἀτρείδασ πρὸσ φίλουσ, ὡσ εἰκὸσ ἦν, τά θ’ ὅπλ’ ἀπῄτουν τοῦ πατρὸσ τά τ’ ἄλλ’ ὅσ’ ἦν. οἱ δ’ εἶπον, οἴμοι, τλημονέστατον λόγον· ὦ σπέρμ’ Ἀχιλλέωσ, τἄλλα μὲν πάρεστί σοι πατρῷ’ ἑλέσθαι, τῶν δ’ ὅπλων κείνων ἀνὴρ ἄλλοσ κρατύνει νῦν, ὁ Λαέρτου γόνοσ. κἀγὼ δακρύσασ εὐθὺσ ἐξανίσταμαι ὀργῇ βαρείᾳ, καὶ καταλγήσασ λέγω· ὦ σχέτλι’, ἦ ’τολμήσατ’ ἀντ’ ἐμοῦ τινι δοῦναι τὰ τεύχη τἀμά, πρὶν μαθεῖν ἐμοῦ; ὁ δ’ εἶπ’ Ὀδυσσεύσ, πλησίον γὰρ ὢν κυρεῖ, ναί, παῖ, δεδώκασ’ ἐνδίκωσ οὗτοι τάδε· ἐγὼ γὰρ αὔτ’ ἔσωσα κἀκεῖνον παρών. κἀγὼ χολωθεὶσ εὐθὺσ ἤρασσον κακοῖσ τοῖσ πᾶσιν, οὐδὲν ἐνδεὲσ ποιούμενοσ, εἰ τἀμὰ κεῖνοσ ὅπλ’ ἀφαιρήσοιτό με. ὁ δ’ ἐνθάδ’ ἥκων, καίπερ οὐ δύσοργοσ ὤν, δηχθεὶσ πρὸσ ἁξήκουσεν ὧδ’ ἠμείψατο· οὐκ ἦσθ’ ἵν’ ἡμεῖσ, ἀλλ’ ἀπῆσθ’ ἵν’ οὔ σ’ ἔδει· καὶ ταῦτ’, ἐπειδὴ καὶ λέγεισ θρασυστομῶν, οὐ μήποτ’ ἐσ τὴν Σκῦρον ἐκπλεύσῃσ ἔχων. τοιαῦτ’ ἀκούσασ κἀξονειδισθεὶσ κακὰ πλέω πρὸσ οἴκουσ, τῶν ἐμῶν τητώμενοσ πρὸσ τοῦ κακίστου κἀκ κακῶν Ὀδυσσέωσ. κοὐκ αἰτιῶμαι κεῖνον ὡσ τοὺσ ἐν τέλει· πόλισ γάρ ἐστι πᾶσα τῶν ἡγουμένων στρατόσ τε σύμπασ· οἱ δ’ ἀκοσμοῦντεσ βροτῶν διδασκάλων λόγοισι γίγνονται κακοί. λόγοσ λέλεκται πᾶσ· ὁ δ’ Ἀτρείδασ στυγῶν ἐμοί θ’ ὁμοίωσ καὶ θεοῖσ εἰή φίλοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION