헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Θυομοδό1́04́

(플루타르코스, Quomodo adolescens poetas audire debeat, chapter, section 4)

ἐν δὲ τούτοισ εὖ μάλα προσεκτέον εἴ τινασ ὁ ποιητὴσ αὐτὸσ ἐμφάσεισ δίδωσι κατὰ τῶν λεγομένων ὡσ δυσχεραινομένων ὑπ’ αὐτοῦ. καθάπερ ὁ Μένανδροσ ἐν τῷ προλόγῳ τῆσ Θαΐδοσ; πεποίηκεν ἐμοὶ μὲν οὖν ἀείδε τοιαύτην, θεά, θρασεῖαν ὡραίαν δὲ καὶ πιθανὴν ἅμα, ἀδικοῦσαν ἀποκλείουσαν αἰτοῦσαν πυκνά, μηδενὸσ ἐρῶσαν, προσποιουμένην δ’ ἀεί ἄριστα δ’ Ὅμηροσ τῷ γένει τούτῳ κέχρηται·

καὶ γὰρ προδιαβάλλει τὰ φαῦλα καὶ προσυνίστησι τὰ χρηστὰ τῶν λεγομένων·

προσυνίστησι μὲν οὕτωσ αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον καὶ τόνδ’ ἀγανοῖσ ἐπέεσσιν ἐρητύσασκε παραστάσ ἐν δὲ τῷ προδιαβάλλειν μονονοὺ μαρτύρεται καὶ διαγορεύει μήτε χρῆσθαι μήτε προσέχειν ὡσ οὖσιν ἀτόποισ καὶ φαύλοισ. οἱο͂ν τὸν τ’ Ἀγαμέμνονα μέλλων διηγεῖσθαι τῷ ἱερεῖ χρώμενον ἀπηνῶσ;

ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ, ἀλλὰ κακῶσ ἀφίει, τουτέστιν ἀγρίωσ καὶ αὐθάδωσ καὶ παρὰ τὸ προσῆκον·

τῷ, τ̓ Ἀχιλλεῖ τοὺσ θρασεῖσ λόγουσ περιτίθησιν οἰνοβαρέσ, κυνὸσ ὄμματ’ ἔχων, κραδίην δ’ ἐλάφοιο τὴν αὑτοῦ κρίσιν ὑπειπὼν Πηλεΐδησ δ’ ἐξαῦτισ ἀταρτηροῖσ ἐπέεσσιν Ἀτρεΐδην προσέειπε, καὶ οὔ πω λῆγε χόλοιο καλὸν γὰρ εἰκὸσ οὐδὲν εἶναι μετ’ ὀργῆσ καὶ αὐστηρῶσ λεγόμενον.

ὁμοίωσ καὶ ἐπὶ τῶν πράξεων ἦ ῥα, καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα, πρηνέα πὰρ λεχέεσσι Μενοιτιάδαο τανύσσασ εὖ δὲ καὶ ταῖσ ἐπιρρήσεσι χρῆται, καθάπερ τινὰ ψῆφον ἰδίαν ἐπιφέρων τοῖσ·

πραττομένοισ ἢ λεγομένοισ, ἐπὶ μὲν τῆσ μοιχείασ τοῦ Ἄρεοσ τοὺσ θεοὺσ ποιῶν λέγοντασ οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα·

ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένασ ἄφρονι πεῖθεν αὗται μὲν οὖν αἱ τῶν λόγων ἀποφάσεισ καὶ δόξαι παντόσ εἰσι κατιδεῖν τοῦ προσέχοντοσ·

ἑτέρασ·

νῦν λεγομέναισ παραβιαζόμενοι καὶ διαστρέφοντεσ ἔνιοι μοιχευομένην φασὶν Ἀφροδίτην ὑπ’ Ἄρεοσ μηνύειν Ἥλιον, ὅτι τῷ τῆσ Ἀφροδίτησ ἀστέρι συνελθὼν ὁ τοῦ Ἄρεοσ μοιχικὰσ ἀποτελεῖ γενέσεισ, Ἡλίου δ’ ἐπαναφερομένου καὶ καταλαμβάνοντοσ οὐ λανθάνουσιν.

τὸν δὲ τῆσ Ἥρασ καλλωπισμὸν ἐπὶ τὸν Δία καὶ τὰσ περὶ τὸν κεστὸν γοητείασ ἀέροσ τινὰ κάθαρσιν εἶναι βούλονται τῷ πυρώδει πλησιάζοντοσ, ὥσπερ οὐκ αὐτοῦ τὰσ λύσεισ τοῦ ποιητοῦ διδόντοσ.

εἵματά τ’ ἐξημοιβὰ λοετρά τε θερμὰ καὶ εὐνάσ .

διὸ καὶ τὸν Ὀδυσσέα τῷ κιθαρῳδῷ προστάττοντα πεποίηκεν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ ἵππου κόσμον ἀείσον, καλῶσ ὑφηγούμενοσ τὸ παρὰ τῶν φρονίμων καὶ νοῦν ἐχόντων χρῆναι λαμβάνειν τοὺσ μουσικοὺσ καὶ ποιητικοὺσ τὰσ ὑποθέσεισ. ἐν δὲ τοῖσ;

ἄριστα τὴν ἀπὸ φαρμάκων καὶ γοητείασ καὶ μετὰ δόλου πρὸσ τοὺσ ἄνδρασ ὁμιλίαν καὶ χάριν ἔδειξεν οὐ μόνον ἐφήμερον καὶ ἁψίκορον καὶ ἀβέβαιον οὖσαν, ἀλλὰ καὶ μεταβάλλουσαν εἰσ ἔχθραν καὶ ὀργήν, ὅταν τὰ τῆσ ἡδονῆσ ἀπομαρανθῇ.

ὁ Ζεὺσ ἀπειλεῖ καὶ λέγει πρὸσ αὐτὴν ὄφρα ἴδῃσ ἤν τοι χραίσμῃ φιλότησ τε καὶ εὐνή, ἣν ἐμίγησ ἐλθοῦσα θεῶν ἄπο καὶ μ’ ἀπάτησασ ἡ γὰρ τῶν φαύλων διάθεσισ ἔργων καὶ μίμησισ ἂν προσαποδῷ τὴν συμβαίνουσαν αἰσχύνην καὶ βλάβην τοῖσ ἐργασαμένοισ, ὠφέλησεν οὐκ ἔβλαψε τὸν ἀκροώμενον.

οἱ γοῦν φιλόσοφοι παραδείγμασι χρῶνται, νουθετοῦντεσ καὶ παιδεύοντεσ ἐξ ὑποκειμένων οἱ δὲ ποιηταὶ ταὐτὰ ποιοῦσι πλάττοντεσ αὐτοὶ πράγματα καὶ μυθολογοῦντεσ.

ὁ μὲν οὖν Μελάνθιοσ εἴτε παίζων εἴτε σπουδάζων ἔλεγε διασῴζεσθαι τὴν Ἀθηναίων πόλιν ὑπὸ τῆσ τῶν ῥητόρων διχοστασίασ καὶ ταραχῆσ οὐ γὰρ ἀποκλίνειν ἅπαντασ εἰσ τὸν αὐτὸν τοῖχον, ἀλλὰ γίγνεσθαί τινα τοῦ βλάπτοντοσ ἀνθολκὴν;

ἐν τῇ διαφορᾆ τῶν πολιτευομένων.

αἱ δὲ τῶν ποιητῶν ὑπεναντιώσεισ πρὸσ αὑτοὺσ ἀνταναφέρουσαι τὴν πίστιν οὐκ ἐῶσιν ἰσχυρὰν ῥοπὴν γενέσθαι πρὸσ τὸ βλάπτον. πόλλ’, ὦ τέκνον, σφάλλουσιν ἀνθρώπουσ θεοὶ̓.

τὸ ῥᾷστον εἶπασ, αἰτιάσασθαι θεούσ καὶ πάλιν χρυσοῦ σε πλήθει, τούσδε δ’ οὐ χαίρειν χρεών σκαιὸν τὸ πλουτεῖν κἄλλο μηδὲν εἰδέναι καὶ τί δῆτα θύειν δεῖ σε κατθανούμενον ἄμεινον· οὐδεὶσ κάματοσ εὐσεβεῖν θεούσ.

τὰ γὰρ τοιαῦτα τὰσ λύσεισ ἔχει προδήλουσ, ἄν, ὥσπερ εἴρηται, πρὸσ τὰ βελτίονα τῇ κρίσει τοὺσ νέουσ κατευθύνωμεν. εὐθὺσ δ’ οὐ λέλυται, ταῦτα δεῖ τοῖσ ἀλλαχόθι πρὸσ τοὐναντίον εἰρημένοισ ὑπ’ αὐτῶν ἀνταναιρεῖν, μὴ ἀχθομένουσ τῷ ποιητῇ μηδὲ χαλεπαίνοντασ ἀλλ’ ἐν ἤθει καὶ μετὰ παιδιᾶσ δεχομένουσ.

καὶ τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρεσ θεοὶ ἤματα πάντα καί ὣσ γὰρ ἐπεκλώσαντο θεοὶ δειλοῖσι βροτοῖσι;

ζώειν ἀχνυμένοισ·

αὐτοὶ δὲ τ’ ἀκηδέεσ εἰσὶν αὗται γάρ εἰσιν ὑγιαίνουσαι περὶ θεῶν δόξαι καὶ ἀληθεῖσ, ἐκεῖνα δὲ πέπλασται πρὸσ ἔκπληξιν ἀνθρώπων πων. οὐ χεῖρόν ἐστιν ὑπενεγκεῖν τὸ εἰ θεοί τι δρῶσι φαῦλον, οὔκ εἰσιν θεοί , βέλτιον εἰρημένον ὑπ’ αὐτοῦ.

καὶ μὴν σοῦ γ’ ἀκηκόαμεν ὡσ οὐκ ἐξάγουσι καρπὸν οἱ ψευδεῖσ λόγοι πρὸσ δ’ ἐκεῖνα τὰ περὶ τοῦ πλούτου δεινὸσ γὰρ ἑρ́πειν πλοῦτοσ ἔσ τε τἄβατα καὶ πρὸσ τὰ βατὰ κἄπωθεν ὤν·

οὐδ’ ἐντυχὼν δύναιτ’ ἂν ὧν ἐρᾷ τυχεῖν.

καὶ γὰρ δυσειδὲσ σῶμα καὶ δυσώνυμον γλώσσῃ σοφὸν τίθησιν εὔμορφὸν τ’ ἰδεῖν ἀντιπαραθήσει πολλὰ τῶν Σοφοκλέουσ, ὧν καὶ ταῦτ’ ἐστὶ γένοιτο κἂν ἄπλουτοσ ἐν τιμαῖσ ἀνήρ οὐδὲν κακίων πτωχόσ, εἰ καλῶσ φρονεῖ καί ἀλλὰ τῶν πολλῶν καλῶν χαι τίσ χάρισ, εἰ κακόβουλοσ φροντὶσ ἐκτρέφει τὸν εὐαίωνα πλοῦτον; ὄνειδοσ αἰσχρὸσ βίοσ ὅμωσ κἂν ἡδὺσ ᾖ ταῦτα γὰρ ἐκείνοισ μέν ἐστιν ὑπεναντία, βελτίω δὲ καὶ χρησιμώτερα.

δυεῖν οὖν θάτερον ἡ τοιαύτη τῶν ἐναντίων ποιήσει παράθεσισ καὶ κατανόησισ, ἢ παράξει πρὸσ τὸ βέλτιον ἢ καὶ τοῦ χείρονοσ ἀποστήσει τὴν πίστιν.

ἂν δ’ αὐτοὶ μὴ διδῶσι τῶν ἀτόπωσ εἰρημένων λύσεισ, οὐ χεῖρόν ἐστιν ἑτέρων ἐνδόξων ἀποφάσεισ ἀντιτάττοντασ ὥσπερ ἐπὶ ζυγοῦ ῥέπειν πρὸσ τὸ βέλτιον.

οἱο͂ν τοῦ Ἀλέξιδοσ κινοῦντοσ ἐνίουσ ὅταν λέγῃ τὰσ ἡδονὰσ δεῖ συλλέγειν τὸν σώφρονα. τὴν ὡσ ἀληθῶσ συντελοῦσαν τῷ βίῳ, τὸ φαγεῖν τὸ πιεῖν τὸ τῆσ Ἀφροδίτησ τυγχάνειν τὰ δ’ ἄλλα προσθήκασ ἅπαντα χρὴ καλεῖν , ὑπομνηστέον ὅτι Σωκράτησ τοὐναντίον ἔλεγε, τοὺσ μὲν φαύλουσ ζῆν τοῦ ἐσθίειν καὶ πίνειν ἕνεκα, τοὺσ δ’ ἀγαθοὺσ ἐσθίειν καὶ πίνειν ἕνεκα τοῦ ζῆν.

πρὸσ; δὲ τὸν γράψαντα ποτὶ τὸν πονηρὸν οὐκ ἄχρηστον ὅπλον ἁ πονηρία, τρόπον τινὰ συνεξομοιοῦσθαι κελεύοντα τοῖσ πονηροῖσ, τὸ τοῦ Διογένουσ παραβαλεῖν ἔστιν·

δεῖ δὲ τῷ Διογένει καὶ πρὸσ τὸν Σοφοκλέα χρήσασθαι·

πολλὰσ γὰρ ἀνθρώπων μυριάδασ ἐμπέπληκεν ἀθυμίασ περὶ τῶν μυστηρίων ταῦτα γράψασ ὡσ τρισόλβιοι κεῖνοι βροτῶν, οἳ ταῦτα δερχθέντεσ τέλη μόλωσ1’ ἐσ Αἵδου· ·

"τί λέγεισ; ἔφη. "κρείττονα μοῖραν ἕξει Παταικίων ὁ κλέπτησ ἀποθανὼν ἢ Ἐπαμεινώνδασ ὅτι γὰρ μόνοισ ἐκεῖὄτι μεμύηται; "τοιαύτη σοι θυγάτηρ γένοιτο.

"πῶσ οὖν σὺ πένησ ὢν φλυαρεῖσ τοσαῦτα καὶ καταδολεσχεῖσ ἡμῶν;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, Quomodo adolescens poetas audire debeat, chapter, section 4

(플루타르코스, Quomodo adolescens poetas audire debeat, chapter, section 4)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION