Plutarch, Quaestiones Naturales, chapter 9

(플루타르코스, Quaestiones Naturales, chapter 9)

διὰ τί τοῦ χειμῶνοσ ἧττον πικρὰ γίγνεται γευομένοισ ἡ θάλαττα; τοῦτο γάρ φασι καὶ Διονύσιον ἱστορεῖν τὸν ὑδραγωγόν. ἦ ὅτι παντελῶσ μὲν ἔρημοσ οὐκ ἔστι γλυκύτητοσ οὐδ’ ἄμοιροσ ἡ πικρότησ, ἅτε δὴ ποταμοὺσ τοσούτουσ ὑποδεχομένησ τῆσ θαλάττησ·

τοῦ δ’ ἡλίου τὸ γλυκὺ καὶ πότιμον ἐξαιροῦντοσ ὑπὸ κουφότητοσ ἐπιπολάζον καὶ μᾶλλον ἐν τῷ θέρει τοῦτο ποιοῦντοσ, ἐν δὲ τῷ χειμῶνι μαλακώτερον ἁπτομένου δι’ ἀσθένειαν θερμότητοσ, ὑπολειπομένη μοῖρα πολλῆσ γλυκύτητοσ ἀνίησι τὸ ἀκράτωσ πικρὸν καὶ φαρμακῶδεσ;

τοῦτο δ’ ἡσυχῆ καὶ τοῖσ ποτίμοισ συμβέβηκε·

καὶ γλυκύτατον τοῦ θερμοῦ διαφοροῦντοσ, ἐν δὲ χειμῶνι νέον ἐπιρρεῖ καὶ πρόσφατον, οὗ μετέχειν ἀνάγκη καὶ τὴν θάλατταν, σειομένην ἅμα καὶ τῶν ποταμῶν ἐπιδιδόντων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION