Plutarch, Quaestiones Naturales, chapter 1

(플루타르코스, Quaestiones Naturales, chapter 1)

διὰ τί τὸ θαλάττιον ὔδωρ οὐ τρέφει τὰ δένδρα; πότερον δι’ ἢν αἰτίαν οῦδὲ τῶν ζᾠων τὰ χερσαῖα;

ζῷον γὰρ ἔγγειον τὸ φυτὸν εἶναι, οἱ περὶ Πλάτωνα καὶ Ἀναξαγόραν καὶ Δημόκριτον οἰόνται·

οὐ γὰρ διότι τοῖσ ἐναλίοισ φυτοῖσ τρόφιμόν ἐστι καὶ πότιμον ὥσπερ τοῖσ ἰχθύσιν, ἤδη καὶ τὰ ἐν τῇ χέρσῳ φυτά τε καὶ δένδρα τρέφει· οὔτε γὰρ ἐνδύεται ταῖσ ῥίζαισ ὑπὸ πάχουσ οὔτ’ ἀναφέρεται ὑπὸ βάρουσ· ὅτι δ’ ἐμβριθέσ ἐστι καὶ γεῶδεσ, ἄλλοισ τε πολλοῖσ ἀποδείκνυται καὶ τῷ μᾶλλον ἀνέχειν καὶ ὑπερείδειν τὰ πλοῖα καὶ τοὺσ κολυμβῶντασ·

ἢ μάλιστα μὲν βλάπτεται ξηρότητι τὰ δένδρα ξηραντικὸν δὲ τὸ θαλάττιον; ὅθεν πρόσ γε τὰσ σήψεισ οἱ ἅλεσ βοηθοῦσι, καὶ τὰ σώματα τῶν λουσαμένων ἐν θαλάττῃ ξηρὰν εὐθὺσ ἴσχει καὶ τραχεῖαν τὴν ἐπιφάνειαν.

ἢ τὸ μὲν ἔλαιον τοῖσ φυτοῖσ πολέμιον καὶ φθείρει τὰ προσαλειφόμενα;

μετέχει δὲ πολλῆσ ἡ θάλαττα λιπαρότητοσ· διὸ συνεξάπτει, καὶ παραινοῦμεν εἰσ τὰσ φλόγασ μὴ ἐμβάλλειν θαλάττιον ὕδωρ.

ἢ γέγονεν ἄποτον καὶ πικρὸν τὸ ὕδωρ, ὡσ Ἀριστοτέλησ φησίν, ἀναμίξει κατακεκαυμένησ γῆσ; καὶ γὰρ ἡ κονία γίγνεται, γλυκέοσ ὕδατοσ εἰσ τέφραν ἐμπεσόντοσ, ἡ δὲ διάλυσισ ἐξίστησι καὶ φθείρει τὸ χρηστὸν καὶ πότιμον, ὡσ ἐν ἡμῖν οἱ πυρετοὶ τὸ ὑγρὸν εἰσ χολὴν τρέπουσιν. ἃ δ’ ἱστοροῦσιν ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ βλαστάνειν ὑλήματα καὶ φυτά, καρπὸν μὲν οὐδένα φέρει τρέφεται δὲ τοῖσ ποταμοῖσ πολλὴν ἐμβάλλουσιν ἰλύν·

ὅθεν οὐ πρόσω τῆσ γῆσ ἀλλὰ πλησίον ἔχει τὴν γένεσιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION