Plutarch, Numa, chapter 8

(플루타르코스, Numa, chapter 8)

ταῦτα δὲ ὁ Νομᾶσ ἐπ’ εὐνοίᾳ καὶ χάριτι τοῦ δήμου πολιτευσάμενοσ εὐθὺσ ἐπεχείρει τὴν πόλιν, ὥσπερ σίδηρον, ἐκ σκληρᾶσ καὶ πολεμικῆσ μαλακωτέραν ποιῆσαι καὶ δικαιοτέραν. ἀπ’ ἐκείνου δὲ καὶ τὸν Αἰ μιλίων οἶκον ἀναμιχθέντα τοῖσ πατρικίοισ ὀνομασθῆναί φασιν, οὕτωσ ὑποκοριζομένου τοῦ βασιλέωσ τὴν ἐν τοῖσ λόγοισ τοῦ ἀνδρὸσ αἱμυλίαν καὶ χάριν, αὐτοὶ δ̓ ἀκηκόαμεν πολλῶν ἐν Ῥώμῃ διεξιόντων ὅτι χρησμοῦ ποτε Ῥωμαίοισ γενομένου τὸν φρονιμώτατον καὶ τὸν ἀνδρειότατον Ἑλλήνων ἱδρύσασθαι παρ’ αὑτοῖσ, ἔστησαν ἐπὶ τῆσ ἀγορᾶσ εἰκόνασ χαλκᾶσ δύο, τὴν μὲν Ἀλκιβιάδου, τὴν δὲ Πυθαγόρου.

ταῦτα μὲν οὖν ἀμφισβητήσεισ ἔχοντα πολλὰσ καὶ τὸ κινεῖν διὰ μακροτέρων καὶ τὸ πιστοῦσθαι μειρακιώδουσ ἔστι φιλονεικίασ. τὰ μὲν πολλὰ θυσίαισ καὶ πομπαῖσ καὶ χορείαισ, ἃσ αὐτὸσ ὠργίασε καὶ κατέστησεν, ἅμα σεμνότητι διαγωγὴν ἐπίχαριν καὶ φιλάνθρωπον ἡδονὴν ἐχούσαισ, δημαγωγῶν καὶ τιθασεύων τὸ θυμοειδὲσ καὶ φιλοπόλεμον ἔστι δ̓ ὅτε καὶ φόβουσ τινὰσ ἀπαγγέλλων παρὰ τοῦ θεοῦ καὶ φάσματα δαιμόνων ἀλλόκοτα καὶ φωνὰσ οὐκ εὐμενεῖσ, ἐδούλου καὶ ταπεινὴν ἐποίει τὴν διάνοιαν αὐτῶν ὑπὸ δεισιδαιμονίασ.

ἐξ ὧν καὶ μάλιστα λόγον ἔσχεν ἡ σοφία καὶ ἡ παίδευσισ τοῦ ἀνδρόσ, ὡσ Πυθαγόρᾳ συγγεγονότοσ.

μέγα γὰρ ἦν μέροσ, ὡσ ἐκείνῳ τῆσ φιλοσοφίασ, καὶ τούτῳ τῆσ πολιτείασ ἡ περὶ τὸ θεῖον ἁγιστεία καὶ διατριβή. λέγεται δὲ καὶ τὸν ἔξωθεν ὄγκον καὶ σχηματισμὸν ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ Πυθαγόρᾳ διανοίασ περιβαλέσθαι. καὶ γάρ ἐκεῖνοσ ἀετόν τε δοκεῖ πραῦναι, φωναῖσ τισιν ἐπιστήσασ καὶ καταγαγὼν ὑπεριπτάμενον, τόν τε μηρὸν ὑποφῆναι χρυσοῦν Ὀλυμπίασι διαπορευόμενοσ τὴν πανήγυριν·

ἄλλασ τε τερατώδεισ μηχανὰσ αὐτοῦ καὶ πράξεισ ἀναγγέλλουσιν, ἐφ’ αἷσ καὶ Τίμων ὁ Φλιάσιοσ ἔγραψε· Πυθαγόρην δὲ γόητασ ἀποκλίνοντ’ ἐπὶ δόξασ θήρῃ ἐπ’ ἀνθρώπων, σεμνηγορίησ ὀαριστὴν τῷ δὲ Νομᾷ δρᾶμα θεᾶσ τινοσ ἢ νύμφησ ὀρείασ ἔρωσ ἦν καὶ συνουσία πρὸσ αὐτὸν ἀπόρρητοσ, ὥσπερ εἴρηται, καὶ κοιναὶ μετὰ Μουσῶν διατριβαί. τὰ γὰρ· πλεῖστα τῶν μαντευμάτων εἰσ Μούσασ ἀνῆγε, καὶ μίαν Μοῦσαν ἰδίωσ καὶ διαφερόντωσ ἐδίδαξε σέβεσθαι τοὺσ Ῥωμαίουσ, Τακίταν προσαγορεύσασ, οἱο͂ν σιωπηλὴν ἢ ἐνεάν·

ὅπερ εἶναι δοκεῖ τὴν Πυθαγόρειον ἀπομνημονεύοντοσ ἐχεμυθίαν καὶ τιμῶντοσ. ἔστι δὲ καὶ τὰ περὶ τῶν ἀφιδρυμάτων νομοθετήματα παντάπασιν ἀδελφὰ τῶν Πυθαγόρου δογμάτων, οὔτε γὰρ ἐκεῖνοσ αἰσθητὸν ἢ παθητόν, ἀόρατον δὲ καὶ ἄκτιστον καὶ νοητὸν ὑπελάμβανεν εἶναι τὸ πρῶτον, οὗτόσ τε διεκώλυσεν ἀνθρωποειδῆ καὶ ζῳόμορφον εἰκόνα θεοῦ Ῥωμαίουσ νομίζειν.

οὐδ’ ἦν παρ’ αὑτοῖσ οὔτε γραπτὸν οὔτε πλαστὸν εἶδοσ θεοῦ πρότερον, ἀλλ’ ἐν ἑκατὸν ἑβδομήκοντα τοῖσ πρώτοισ ἔτεσι ναοὺσ μὲν οἰκοδομού μεν οι καὶ καλιάδασ ἱερὰσ ἱστῶντεσ, ἄγαλμα δὲ οὐδὲν ἔμμορφον ποιούμενοι διετέλουν, ὡσ οὔτε ὅσιον ἀφομοιοῦν τὰ βελτίονα τοῖσ χείροσιν οὔτε ἐφάπτεσθαι θεοῦ δυνατὸν ἄλλωσ ἢ νοήσει, κομιδῆ δὲ καὶ τὰ τῶν θυσιῶν ἔχεται τῆσ Πυθαγορικῆσ ἁγιστείασ· ἀναίμακτοι γάρ ἦσαν αἵ γε πολλαί, δι’ ἀλφίτου καὶ σπονδῆσ καὶ τῶν εὐτελεστάτων πεποιημέναι.

χωρὶσ δὲ τούτων ἑτέροισ ἔξωθεν ἐπαγωνίζονται τεκμηρίοισ οἱ τὸν ἄνδρα τῷ ἀνδρὶ συνοικειοῦντεσ.

ὧν ἓν μέν ἐστιν ὅτι Πυθαγόραν Ῥωμαῖοι τῇ πολιτείᾳ προσέγραψαν, ὡσ ἱστόρηκεν Ἐπίχαρμοσ ὁ κωμικὸσ ἔν τινὶ λόγῳ πρὸσ Ἀντήνορα γεγραμμένῳ, παλαιὸσ ἀνήρ καὶ τῆσ Πυθαγορικῆσ διατριβῆσ μετεσχηκώσ ἕτερον δὲ ὅτι τεσσάρων υἱῶν βασιλεῖ Νομᾷ γενομένων ἕνα Μάμερκον ἐπὶ τῷ Πυθαγόρου παιδὶ προσηγόρευσεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION