Plutarch, De vitioso pudore, section 2 4:

οὕτωσ ὁ φιλόσοφοσ φθόνον μὲν ἐξαιρῶν νέου ψυχῆσ, ἀγεννὲσ βλάστημα καὶ δυστιθάσευτον, ἢ φιλαργυρίαν ἀώρον, ἢ φιληδονίαν ἐπικόπτων ἀκόλαστον αἱμάσσει καὶ πιέζει καὶ τομὴν ποιεῖ καὶ οὐλὴν βαθεῖαν ὅταν δὲ τρυφερῷ μέρει ψυχῆσ καὶ ἁπαλῷ κολούοντα προσαγάγῃ λόγον, οἱο͂́ν ἐστι τὸ δυσωπούμενον καὶ διατρεπόμενον, εὐλαβεῖται μὴ λάθῃ τούτοισ συναποκόψασ τὸ αἰδούμενον.