Plutarch, De garrulitate, section 11 2:

ὁρ́κοι δὲ καὶ κατάραι περὶ σιωπῆσ ἐγίγνοντο καὶ δάκρυα ποτνιωμένησ αὐτῆσ, ὡσ πίστιν οὐκ ἐχούσησ. "ἀλλ’ ἄκουε φοβερὸν πρᾶγμα καὶ τεράστιον· "προσήγγελται γὰρ ἡμῖν ὑπὸ τῶν ἱερέων κόρυδον ὦφθαι πετόμενον κράνοσ ἔχοντα χρυσοῦν καὶ δόρυ· "σκεπτόμεθα δὴ τὸ τέρασ εἴτε χρηστὸν εἴτε φαῦλόν ἐστι, καὶ συνδιαποροῦμεν τοῖσ μάντεσιν·