Plutarch, De cohibenda ira, section 11

(플루타르코스, De cohibenda ira, section 11)

πάντων δὲ τῶν παθῶν ἐθισμοῦ δεομένων, οἱο͂ν δαμάζοντοσ καὶ καταθλοῦντοσ ἀσκήσει τὸ ἄλογον καὶ δυσπειθέσ, οὐ πρὸσ ἄλλο μᾶλλον ἔστιν ἐγγυμνάσασθαι τοῖσ οἰκέταισ ἢ πρὸσ τὸν θυμόν. οὔτε γὰρ φθόνοσ οὔτε φόβοσ οὔτε φιλοτιμία τισ ἐγγίγνεται πρὸσ αὐτούσ· ὀργαὶ δὲ συνεχεῖσ πολλὰ ποιοῦσαι προσκρούματα καὶ σφάλματα διὰ τὴν ἐξουσίαν ὥσπερ ἐν ὀλισθηρῷ χωρίῳ, μηδενὸσ ἐνισταμένου μηδὲ κωλύοντοσ, ὑποφέρουσιν.

οὐ γὰρ ἔστιν ἀναμάρτητον ἐν πάθει τὸ ἀνυπεύθυνον κατασχεῖν, μὴ πολλῇ τὴν ἐξουσίαν ἐμπεριλαβόντα πραότητι μηδὲ πολλὰσ ὑπομείναντα φωνὰσ γυναικὸσ καὶ φίλων ἐγκαλούντων ἀτονίαν καὶ ῥᾳθυμίαν.

οἷσ μάλιστα παρωξυνόμην καὶ αὐτὸσ ἐπὶ τοὺσ οἰκέτασ ὡσ τῷ μὴ κολάζεσθαι διαφθειρομένουσ. ἀπὸ νεύματοσ καὶ σιωπῇ καὶ προθυμότερον ἢ μετὰ πληγῶν καὶ στιγμάτων ἑτέροισ, ἐπειθόμην ἡγεμονικώτερον εἶναι τοῦ θυμοῦ τὸν λογισμόν.

οὐ γάρ, ὡσ ὁ ποιητὴσ εἶπεν ἵνα γὰρ δέοσ, ἔνθα καὶ αἰδώσ· ἀλλὰ τοὐναντίον αἰδουμένοισ ὁ σωφρονίζων ἐγγίγνεται φόβοσ.

ἡ δὲ συνεχὴσ πληγὴ καὶ ἀπαραίτητοσ οὐ μετάνοιαν ἐμποιεῖ τοῦ κακουργεῖν ἀλλὰ τοῦ λανθάνειν πρόνοιαν μᾶλλον. τρίτον ἀεὶ μνημονεύων καὶ διανοούμενοσ πρὸσ ἐμαυτόν, ὡσ οὔθ’ ὁ τοξεύειν ἡμᾶσ διδάξασ ἐκώλυσε βάλλειν ἀλλὰ μὴ διαμαρτάνειν, οὔτε τῷ κολάζειν ἐμποδὼν ἔσται τὸ διδάσκειν εὐκαίρωσ τοῦτο ποιεῖν καὶ μετρίωσ καὶ ὠφελίμωσ καὶ πρεπόντωσ πειρῶμαι τὴν ὀργὴν ἀφαιρεῖν μάλιστα τῷ μὴ παραιρεῖσθαι τῶν κολαζομένων τὴν δικαιολογίαν ἀλλ’ ἀκούειν.

ὅ τε γὰρ χρόνοσ ἐμποιεῖ τῷ πάθει διατριβὴν καὶ μέλλησιν ἐκλύουσαν ἥ τε κρίσισ εὑρίσκει καὶ τρόπον πρέποντα καὶ μέγεθοσ ἁρμόττον κολάσεωσ·

ἔτι δ’ οὐχ ὑπολείπεται πρόφασισ τῷ διδόντι δίκην ἀντιτείνειν πρὸσ τὴν ἐπανόρθωσιν, ἂν μὴ κατ’ ὀργὴν ἀλλ’ ἐξελεγχθεὶσ κολάζηται τὸ τ’ αἴσχιστον οὐ πρόσεστι, φαίνεσθαι δικαιότερα τοῦ δεσπότου λέγοντα τὸν οἰκέτην.

"εἰ σήμερον οὗτοσ ἠδίκηκε, καὶ αὔριον ἔσται καὶ εἰσ τρίτην ἠδικηκώσ·

καὶ δεινὸν οὐδέν, εἰ δώσει δίκην βράδιον, ἀλλ’ εἰ ταχὺ παθὼν ἀεὶ φανεῖται μὴ ἀδικῶν· ὅπερ ἤδη συμβέβηκε πολλάκισ. τίσ. γὰρ ἡμῶν οὕτω δεινόσ ἐστιν, ὥστε μαστιγοῦν καὶ κολάζειν δοῦλον, ὅτι πέμπτην ἢ δεκάτην ἡμέραν προσέκαυσε τοὖψον ἢ κατέβαλε τὴν τράπεζαν ἢ βράδιον ὑπήκουσε; καὶ μὴν ταῦτ’ ἐστὶν ἐφ’ οἷσ εὐθὺσ γενομένοισ καὶ προσφάτοισ οὖσι ταραττόμεθα καὶ πικρῶσ καὶ ἀπαραιτήτωσ ἔχομεν.

ὡσ γὰρ δι’ ὁμίχλησ τὰ σώματα, καὶ δι’ ὀργῆσ τὰ πράγματα μείζονα φαίνεται. διὸ δεῖ ταχὺ συμμνημονεύειν τῶν ὁμοίων, καὶ τοῦ πάθουσ ἔξωθεν ὄντασ ἀνυπόπτωσ, ἂν καθαρῷ τῷ λογισμῷ καὶ καθεστῶτι φαίνηται μοχθηρόν, ἐπιστραφῆναι, καὶ μὴ προέσθαι τότε μηδ’ ἀφεῖναι τὴν κόλασιν ὥσπερ σιτίον ἀνορέκτουσ γεγονότασ.

οὐδὲν γὰρ οὕτωσ αἴτιόν ἐστι τοῦ παρούσησ ὀργῆσ κολάζειν, ὡσ τὸ παυσαμένησ μὴ κολάζειν ἀλλ’ ἐκλελύσθαι, καὶ ταὐτὸ πεπονθέναι τοῖσ ἀργοῖσ κωπηλάταισ, οἳ γαλήνησ ὁρμοῦσιν εἶτα κινδυνεύουσιν ἀνέμῳ πλέοντεσ.

καὶ γὰρ ἡμεῖσ τοῦ λογισμοῦ κατεγνωκότεσ ἀτονίαν καὶ μαλακίαν ἐν τῷ κολάζειν, σπεύδομεν παρόντι τῷ θυμῷ καθάπερ πνεύματι παραβόλωσ.

ἀλλ’ ὅταν πορρωτάτω τοῦ ὀρέγεσθαι γένηται προσάγων τὸν λογισμὸν ἀναγκαίωσ.

οὐ γάρ, ὡσ Ἀριστοτέλησ ἱστορεῖ κατ’ αὐτὸν ἐν Τυρρηνίᾳ μαστιγοῦσθαι τοὺσ οἰκέτασ πρὸσ αὐλόν, οὕτω πρὸσ ἡδονὴν δεῖ καθάπερ ἀπολαύσματοσ ὀρέξει τῆσ τιμωρίασ ἐμφορεῖσθαι καὶ χαίρειν κολάζοντασ εἶτα μετανοεῖν·

ὧν τὸ μὲν θηριῶδεσ τὸ δὲ γυναικῶδεσ·

ἀλλὰ καὶ λύπησ καὶ ἡδονῆσ χωρὶσ ἐν τῷ τοῦ λογισμοῦ χρόνῳ τὴν δίκην κομίζεσθαι μὴ ὑπολείποντασ τῷ θυμῷ πρόφασιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION