헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́ΔεΑλεχά2́12́

(플루타르코스, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 12)

τίνεσ οὖν ἦσαν αἱ ἐλπίδεσ ἐφ’ αἷσ διέβαινεν εἰσ Ἀσίαν Ἀλέξανδροσ; οὐ τείχεσι πόλεων μυριάνδρων ἐκμετρουμένη δύναμισ οὐδὲ στόλοι δι’ ὀρῶν πλέοντεσ, οὐδὲ μάστιγεσ οὐδὲ πέδαι, μανικὰ καὶ βάρβαρα κολαστήρια θαλάττησ, ἀλλὰ τὰ μὲν ἐκτὸσ ἐν ὀλίγοισ ὅπλοισ φιλοτιμία πολλὴ καὶ ζῆλοσ ἡλικίασ παραλλήλου καὶ ἅμιλλα περὶ δόξησ καὶ ἀρετῆσ ἑταίρων· αὐτὸσ δ’ εἶχεν ἐν ἑαυτῷ τὰσ μεγάλασ ἐλπίδασ· εὐσέβειαν περὶ θεούσ, πίστιν πρὸσ φίλουσ, εὐτέλειαν, ἐγκράτειαν, ἐμπειρίαν, ἀφοβίαν πρὸσ θάνατον, εὐψυχίαν, φιλανθρωπίαν, ὁμιλίαν εὐάρμοστον, ἀψευδὲσ ἦθοσ, εὐστάθειαν ἐν βουλαῖσ, τάχοσ ἐν πράξεσιν, πρῶτα δόξησ, προαίρεσιν ἐν τῷ καλῷ καλῷ τελεσιουργόν.

Ὅμηροσ μὲν ’γὰρ οὐ πρεπόντωσ οὐδὲ πιθανῶσ τὸ Ἀγαμέμνονοσ κάλλοσ ἐκ τριῶν συνήρμοσεν εἰκόνων ὁμοιώσασ, ὄμματα καὶ κεφαλὴν ἴκελοσ Διὶ τερπικεραύνῳ, Ἄρεϊ δὲ ζώνην, στέρνον δὲ Ποσειδάωνι. τὴν δ’ Ἀλεξάνδρου φύσιν, εἴπερ ἐκ πολλῶν συνήρμοσε καὶ συνέθηκεν ἀρετῶν ὁ γεννήσασ θεόσ, ἆρ’ οὐκ ἂν εἴποιμεν ἔχειν φρόνημα μὲν τὸ Κύρου, σωφροσύνην δὲ τὴν Ἀγησιλάου, σύνεσιν δὲ τὴν Θεμιστοκλέουσ, ἐμπειρίαν δὲ τὴν Φιλίππου, τόλμαν δὲ τὴν Βρασίδου, δεινότητα δὲ καὶ πολιτείαν τὴν Περικλέουσ;

τῶν δ’ ἔτι παλαιοτέρων σωφρονέστεροσ μὲν Ἀγαμέμνονοσ· ὁ μὲν γὰρ προέκρινε τῆσ γαμετῆσ τὴν αἰχμάλωτον, ὁ δὲ καὶ πρὶν ἢ γῆμαι τῶν ἁλισκομένων ἀπείχετο. μεγαλοψυχότεροσ δ’ Ἀχιλλέωσ·

ὁ μὲν γὰρ χρημάτων ὀλίγων τὸν Ἕκτοροσ νεκρὸν ἀπελύτρωσεν, ὁ δὲ πολλοῖσ χρήμασι Δαρεῖον ἔθαψε· καὶ ὁ μὲν παρὰ τῶν φίλων δῶρα καὶ μισθὸν ἀντὶ τῆσ ὀργῆσ διαλλαγεὶσ ἔλαβεν, ὁ δὲ τοὺσ πολεμίουσ κρατῶν ἐπλούτιζεν. εὐσεβέστεροσ δὲ Διομήδουσ· ὁ μὲν γὰρ θεοῖσ μάχεσθαι ἦν ἕτοιμοσ, ὁ δὲ πάντα τοὺσ θεοὺσ ἐνόμιζε κατορθοῦν. ποθεινότεροσ δὲ τοῖσ προσήκουσιν Ὀδυσσέωσ· ἐκείνου μὲν γὰρ ἡ τεκοῦσα διὰ λύπην ἀπέθανε, τούτῳ δ’ ἡ τοῦ πολεμίου μήτηρ ὑπ’ εὐνοίασ συναπέθανε, Τὸ δ’ ὅλον, εἰ μὲν καὶ Σόλων διὰ Τύχην ἐπολιτεύσατο καὶ Μιλτιάδησ διὰ Τύχην ἐστρατήγησε καὶ Ἀριστείδησ ἀπὸ Τύχησ ἦν δίκαιοσ, οὐδὲν ἄρα τῆσ Ἀρετῆσ ἔργον ἐστίν, ἀλλ’ ὄνομα τοῦτο καὶ λόγοσ ἔχων δόξαν ἄλλωσ διέξεισι τοῦ βίου, πλαττόμενοσ ὑπὸ τῶν σοφιστῶν καὶ τῶν νομοθετῶν. εἰ δὲ τούτων καὶ τῶν ὁμοίων ἀνδρῶν ἕκαστοσ πένησ μὲν ἢ πλούσιοσ ἢ ἀσθενὴσ ἢ ἰσχυρὸσ ἢ ἄμορφοσ ἢ καλὸσ ἢ εὔγηρωσ ἢ ὠκύμοροσ διὰ τύχην γέγονε μέγαν δὲ στρατηγὸν καὶ μέγαν νομοθέτην καὶ μέγαν ἐν ἀρχαῖσ καὶ πολιτείαισ ἕκαστοσ ἑαυτὸν ἀρετῇ καὶ λόγῳ παρέσχηκε, φέρε θεῶ τὸν Ἀλέξανδρον ἅπασι παραβάλλων. Σόλων χρεῶν ἀποκοπὴν ἐν Ἀθήναισ ἐποίησε, σεισάχθειαν προσαγορεύσασ·

Ἀλέξανδροσ δὲ τὰ χρέα τοῖσ δανείσασιν ὑπὲρ τῶν ὀφειλόντων αὐτὸσ ἐξέτισε.

Περικλῆσ φορολογήσασ τοὺσ Ἕλληνασ ἐκ τῶν χρημάτων ἐκόσμησεν ἱεροῖσ τὴν ἀκρόπολιν· Ἀλέξανδροσ δὲ τὰ τῶν Βαρβάρων χρήματα λαβὼν ἔπεμψεν εἰσ τὴν Ἑλλάδα, ναοὺσ τοῖσ θεοῖσ ἀπὸ μυρίων ταλάντων οἰκοδομῆσαι κελεύσασ. Βρασίδαν ἐν τῇ Ἑλλάδι περιβόητον ἐποίησε τὸ πρὸσ Μεθώνην διαδραμεῖν τὸ στρατόπεδον τῶν πολεμίων βαλλόμενον παρὰ τὴν θάλατταν· Ἀλεξάνδρου δ’ ἐν Ὀξυδράκαισ τὸ δεινὸν ἐκεῖνο πήδημα καὶ ἄπιστον ἀκούουσι καὶ θεωμένοισ φοβερόν, ἐκ τειχῶν ἀφέντοσ ἑαυτὸν εἰσ τοὺσ πολεμίουσ δόρασι, καὶ βέλεσι. καὶ ξίφεσι γυμνοῖσ ἐκδεχομένουσ, τίνι ἄν τισ εἰκάσειεν ἢ πυρὶ κεραυνίῳ ῥαγέντι καὶ φερομένῳ ;

περιλαμπόμενον; οἱ δὲ τὸ πρῶτον ἐκπλαγέντεσ ἅμα φρίκῃ διέτρεσαν καὶ ἀνεχώρησαν· εἶθ’ ὡσ ἑώρων ἄνθρωπον ἕνα πολλοῖσ ἐπιφερόμενον, ἀντέστησαν. ἐνταῦθ’ ἄρ’ ἡ Τύχη μεγάλα καὶ λαμπρὰ διέφηνεν ἔργα τῆσ πρὸσ Ἀλέξανδρον εὐμενείασ, ὅτ’ αὐτὸν μὲν εἰσ χωρίον ἄσημον καὶ βάρβαρον ἐμβαλοῦσα κατέκλεισε καὶ περιετείχισε, τοὺσ δ’ ὑπὸ σπουδῆσ ἐπιβοηθοῦντασ ἔξωθεν καὶ τῶν τειχῶν ἐφιεμένουσ, κλάσασα καὶ συντρίψασα τὰσ κλίμακασ, ὑπεσκέλισε καὶ κατεκρήμνισε. τριῶν δ’ οἵπερ ἔφθησαν μόνοι τοῦ τείχουσ λαβέσθαι καὶ καθέντεσ ἑαυτοὺσ παραστῆναι τῷ βασιλεῖ, τὸν μὲν εὐθὺσ ἀνήρπασε καὶ προανεῖλεν, ὁ δὲ τοξεύμασι πολλοῖσ διαπεπαρμένοσ ὅσον ὁρᾶν καὶ συναισθάνεσθαι μόνον ἀπεῖχε τοῦ τεθνάναι·

κεναὶ δ’ ἔξωθεν προσδρομαὶ καὶ ἀλαλαγμοὶ Μακεδόνων, οὐ μηχανῆσ τινοσ οὐκ ὀργάνων παρόντων, ἀλλ’ ὑπὸ σπουδῆσ ξίφεσι τυπτόντων τὰ τείχη καὶ χερσὶ γυμναῖσ παραρρῆξαι καὶ μονονοὺ διαφαγεῖν βιαζομένων.

ὁ δ’ εὐτυχὴσ βασιλεὺσ καὶ ὑπὸ τῆσ Τύχησ φυλαττόμενοσ ἀεὶ καὶ δορυφορούμενοσ, ὥσπερ θηρίον ἄρκυσιν ἐνσχεθείσ, ἔρημοσ καὶ ἀβοήθητοσ, οὐχ ὑπὲρ Σούσων οὐδὲ Βαβυλῶνοσ οὐδὲ τοῦ Βάκτρα λαβεῖν οὐδὲ τοῦ μεγάλου Πώρου κρατῆσαι· τοῖσ γὰρ ἐνδόξοισ καὶ μεγάλοισ ἀγῶσι, κἂν δυστυχῶνται, τὸ γοῦν αἰσχρὸν οὐ πρόσεστιν. ἀλλ’ οὕτω δύσερισ ἦν καὶ βάσκανοσ ἡ Τύχη καὶ φιλοβάρβαροσ καὶ μισαλέξανδροσ, ὥστε μὴ τὸ σῶμα μόνον αὐτοῦ μηδὲ τὸν βίον, ἀλλὰ καὶ τὴν δόξαν ἀνελεῖν ὅσον ἐφ’ ἑαυτῇ καὶ διαφθεῖραι τὴν εὔκλειαν. οὐ γὰρ παρ’ Εὐφράτην Ἀλέξανδρον ἢ Ὑδάσπην πεσόντα κεῖσθαι δεινὸν ἦν, οὐδ’ ἀγεννὲσ ἐν χερσὶ Δαρείου γενόμενον καὶ ἵπποισ καὶ ξίφεσι καὶ κοπίσι Περσῶν ἀμυνομένων ὑπὲρ τοῦ βασιλέωσ ἀποθανεῖν οὐδὲ τῶν Βαβυλῶνοσ ἐπιβαίνοντα τειχῶν σφαλῆναι καὶ πεσεῖν ἀπ’ ἐλπίδοσ μεγάλησ.

οὕτω Πελοπίδασ καὶ Ἐπαμεινώνδασ· ἀρετῆσ ὁ τούτων θάνατοσ ἦν, οὐ δυστυχίασ ἐπὶ τηλικούτοισ. τῆσ δὲ νῦν ἐξεταζομένησ τύχησ οἱο͂ν τὸ ἔργον; ἐν ἐσχατιᾷ βαρβάρου παραποταμίασ καὶ τείχεσιν ἀδόξου πολίχνησ περιβαλούσησ καὶ ἀποκρυψάσησ τὸν τῆσ οἰκουμένησ βασιλέα καὶ κύριον, ὅπλοισ ἀτίμοισ καὶ σκεύεσι τοῖσ παρατυχοῦσι τυπτόμενον καὶ βαλλόμενον ἀπολέσθαι.

καὶ γὰρ κοπίδι τὴν κεφαλὴν διὰ τοῦ κράνουσ ἐπλήγη, καὶ βέλει τισ ἀπὸ τόξου τὸν θώρακα διέκοψεν, οὗ τοῖσ περὶ τὸν μαστὸν ἐνερεισθέντοσ ὀστέοισ καὶ καταπαγέντοσ ὁ μὲν καυλὸσ ἐξεῖχε βαρύνων, τῆσ δ’ ἀκίδοσ ὁ σίδηροσ τεττάρων δακτύλων εὖροσ ἔσχε καὶ πέντε μῆκοσ. ἔσχατον δὲ τῶν δεινῶν, ὁ μὲν ἠμύνετο τοὺσ κατὰ στόμα καὶ τὸν βαλόντα καὶ πελάσαι τολμήσαντα μετὰ ξίφουσ αὐτὸσ τῷ ἐγχειριδίῳ φθάσασ κατέβαλε καὶ ἀπέκτεινεν· ἐν τούτῳ δέ τισ δραμὼν ἐκ μυλῶνοσ ὑπέρῳ κατὰ τοῦ αὐχένοσ ὄπισθεν πληγὴν κατήνεγκεν, ἣ συνέχεε τὴν αἴσθησιν αὐτοῦ σκοτωθέντοσ·

ἡ δ’ Ἀρετὴ παρῆν θάρσοσ μὲν αὐτῷ, ῥώμην δὲ καὶ σπουδὴν τοῖσ περὶ αὐτὸν ἐμποιοῦσα. Λιμναῖοι γὰρ καὶ Πτολεμαῖοι καὶ Λεοννάτοι καὶ ὅσοι τὸ τεῖχοσ ὑπερκαταβάντεσ ἢ ῥήξαντεσ ἔστησαν πρὸ αὐτοῦ τεῖχοσ ἀρετῆσ ἦσαν, εὐνοίᾳ καὶ φιλίᾳ τοῦ βασιλέωσ τὰ σώματα κατὰ πρόσωπον καὶ τὰσ ψυχὰσ προβαλλόμενοι. οὐ γὰρ διὰ Τύχην ἀγαθῶν βασιλέων ἑταῖροι προαποθνήσκουσιν ἑκουσίωσ καὶ προκινδυνεύουσιν, ἀλλ’ ἔρωτι τῆσ Ἀρετῆσ ὥσπερ ὑπὸ φίλτρων μέλιτται τῷ ἄρχοντι προσέχονται καὶ προσπεφύκασι. τίσ οὖν οὐκ ἂν εἶπε τότε παρὼν ἀκίνδυνοσ θεατὴσ ὅτι Τύχησ μέγαν ἀγῶνα καὶ Ἀρετῆσ θεᾶται, καὶ τὸ μὲν βάρβαρον παρ’ ἀξίαν ἐπικρατεῖ διὰ Τύχην, τὸ δ’ Ἑλληνικὸν ἀντέχει παρὰ δύναμιν δι’ Ἀρετήν;

κἂν μὲν ἐκεῖνοι περιγένωνται, Τύχησ καὶ δαίμονοσ φθονεροῦ καὶ νεμέσεωσ ἔσται τὸ ἔργον ἂν δ’ οὗτοι κρατήσωσιν, Ἀρετὴ καὶ τόλμα καὶ φιλία καὶ πίστισ ἐξοίσεται τὸ νικητήριον; ταῦτα γάρ μόνα παρῆν Ἀλεξάνδρῳ, τῆσ δ’ ἄλλησ δυνάμεωσ καὶ παρασκευῆσ καὶ στόλων καὶ ἵππων καὶ στρατοπέδων μέσον ἔθηκεν ἡ Τύχη τὸ τεῖχοσ. ἐτρέψαντο μὲν οὖν τοὺσ βαρβάρουσ οἱ Μακεδόνεσ, καὶ πεσοῦσιν αὐτοῖσ ἐπικατέσκαψαν τὴν πόλιν.

Ἀλεξάνδρῳ δ’ οὐδὲν ἦν ὄφελοσ· ἡρ́παστο γὰρ μετὰ τοῦ βέλουσ, καὶ τὸν κάλαμον ἐν τοῖσ σπλάγχνοισ εἶχε, καὶ δεσμὸσ ἦν αὐτῷ καὶ ἧλοσ τὸ τόξευμα τοῦ θώρακοσ πρὸσ τὸ σῶμα. καὶ σπάσαι μὲν ὥσπερ ἐκ ῥίζησ τοῦ τραύματοσ βιαζομένοισ οὐχ ὑπήκουεν ὁ σίδηροσ, ἕδραν ἔχων τὰ πρὸ τῆσ καρδίασ στερεὰ τοῦ στήθουσ· ἐκπρῖσαι δὲ τοῦ δόνακοσ οὐκ ἐθάρρουν τὸ προέχον, ἀλλ’ ἐφοβοῦντο, μή πωσ σπαραγμῷ σχιζόμενον τὸ ὀστέον ὑπερβολὰσ ἀλγηδόνων παράσχῃ καὶ ῥῆξισ αἵματοσ ἐκ βάθουσ γένηται.

πολλὴν δ’ ἀπορίαν καὶ διατριβὴν ὁρῶν αὐτὸσ ἐπεχείρησεν ἐν χρῷ τοῦ θώρακοσ ἀποτέμνειν τῷ ξιφιδίῳ τὸν οἰστόν· ἠτόνει δ’ ἡ χεὶρ καὶ βάροσ εἶχε ναρκῶδεσ ὑπὸ φλεγμονῆσ τοῦ τραύματοσ. ἐκέλευεν οὖν ἅπτεσθαι καὶ μὴ δεδιέναι τοὺσ ἀτρώτουσ θαρρύνων καὶ τοῖσ μὲν ἐλοιδορεῖτο κλαίουσι καὶ περιπαθοῦσι, τοὺσ δὲ λιποτάκτασ ἀπεκάλει, μὴ τολμῶντασ αὐτῷ βοηθεῖν· "μηδεὶσ ἔστω μηδ’ ὑπὲρ ἐμοῦ δειλόσ·

"ἀπιστοῦμαι μὴ φοβεῖσθαι θάνατον, εἰ τὸν ἐμὸν φοβεῖσθ’ ὑμεῖσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 12

(플루타르코스, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 12)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION