Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 7

(플루타르코스, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 7)

οὕτω νικῶσιν ἀρετῇ. πρόσγραψον, εἰ βούλει, τῇ Τύχῃ τὰ Ἄρβηλα καὶ τὴν Κιλικίαν, καὶ τἄλλα, ἃ γέγονε βίασ ἔργα καὶ πολέμου Τύχη τὴν Τύρον ἔσεισεν αὐτῷ, καὶ Τύχη τὴν Αἴγυπτον ἀνέῳξε· διὰ Τύχην Ἁλικαρνασσὸσ ἔπεσε καὶ Μίλητοσ ἑάλω καὶ Μαζαῖοσ Εὐφράτην ἔρημον ἀπέλιπε καὶ νεκρῶν τὸ Βαβυλώνιον ἐπλήσθη πεδίον· ἀλλ’ οὔτι γε σώφρων ἀπὸ Τύχησ οὔτ’ ἐγκρατὴσ διὰ Τύχην, οὔτ’ ἀνάλωτον ὑφ’ ἡδονῆσ ἡ Τύχη καὶ ἄτρωτον ἐπιθυμίαισ κατακλείσασα τὴν ψυχὴν ἐφρούρει. καὶ μὴν ταῦτα ἦν, οἷσ αὐτὸν ἐτρέψατο Δαρεῖον· τἄλλα δ’ ὅπλων ἦσαν ἧτται καὶ ἵππων καὶ μάχαι καὶ φόνοι καὶ φυγαὶ ἀνδρῶν. τὴν δὲ μεγάλην καὶ ἀναντίρρητον ἧτταν ἡττήθη Δαρεῖοσ καὶ ἐνέκλινεν ἀρετῇ καὶ μεγαλοφροσύνῃ καὶ ἀνδρείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, θαυμάσασ τὸ ἐν ἡδονῇ καὶ πόνοισ καὶ χάρισιν ἀνίκητον. ἐπεὶ ἔν γε πέλταισ καὶ σαρίσσαισ καὶ ἀλαλαγμοῖσ καὶ συρράξεσιν ὅπλων ἀνίκητοσ ἦν καὶ Ἀντιγένησ ὁ Δεινομένουσ καὶ Ἀντιγένησ ὁ Πελληναῖοσ καὶ Φιλώτασ ὁ Παρμενίωνοσ, ἀλλὰ πρὸσ ἡδονὰσ καὶ γύναια καὶ χρυσίον καὶ ἀργύριον οὐθέν τι βελτίουσ τῶν αἰχμαλώτων ἀλλὰ Ταρρίασ μὲν ὅτε τῶν χρεῶν ἠλευθέρου Μακεδόνασ Ἀλέξανδροσ καὶ διελύετο τοῖσ δανείσασιν ὑπὲρ πάντων, ψευσάμενοσ ὀφείλειν καὶ δανειστήν τινα φάσκοντα εἶναι τῇ τραπέζῃ προσ αγαγών·

εἶτα φωραθεὶσ ὀλίγου διέφθειρεν αὐτὸσ ἑαυτόν, εἰ μὴ γνοὺσ Ἀλέξανδροσ ἀφῆκε τῆσ αἰτίασ αὐτὸν καὶ συνεχώρησεν ἔχειν τἀργύριον, ἀναμνησθεὶσ ὅτι Φιλίππου προσμαχομένου Περίνθῳ βέλει πληγεὶσ εἰσ τὸν ὀφθαλμὸν, οὐ παρέσχεν οὐδ’ ὑπέμεινεν ἐξαιρεθῆναι τὸ βέλοσ αὑτοῦ πρὶν ἢ τρέψασθαι τοὺσ πολεμίουσ.

Ἀντιγένησ δὲ τοῖσ ἀποπεμφθεῖσιν εἰσ Μακεδονίαν διὰ νόσον καὶ πήρωσιν ἀναμείξασ ἑαυτὸν καὶ ἀπογραψάμενοσ, ὡσ ἐλήφθη μηδὲν κακὸν ἔχων, ἀλλὰ προσποιούμενοσ ἀρρωστίαν τινά, ἀνὴρ πολεμικὸσ καὶ τραυμάτων τὸ σῶμα μεστὸσ ὀφθεὶσ ἠνίασε τὸν Ἀλέξανδρον πυνθανομένου δὲ τὴν· αἰτίαν, ὡμολόγησε Τελεσίππασ ἐρᾶν καὶ συνακολουθεῖν ἐπὶ θάλατταν ἀπιούσησ μὴ δυνάμενοσ ἀπολειφθῆναι.

"καὶ πρὸσ τίνα δεῖ διαλέγεσθαι; "πείθωμεν αὐτὴν καταμένειν, ἐπαγγελλόμενοι καὶ διδόντεσ. οὕτω παντὶ μᾶλλον ἐρῶντι συγγνώμην εἶχεν ἢ αὑτῷ. καὶ μὴν καὶ Φιλώτασ ὁ Παρμενίωνοσ τροφόν τινα τῶν κακῶν εἶχε τὴν ἀκρασίαν. Ἀντιγόνα γὰρ ἦν Πελλαῖον γύναιον ἐν τοῖσ περὶ Δαμασκὸν αἰχμαλώτοισ, ἡλώκει δ’ ὑπ’ Αὐτοφραδάτου πρότερον εἰσ Σαμοθρᾴκην διαπλεύσασα, τὴν δ’ ὄψιν ἦν ἱκανή, καὶ τὸν Φιλώταν ἁψάμενον αὐτῆσ εἶχε μάλα.

καὶ δὴ ὁ σιδάρεοσ ἐκεῖνοσ πεπαινόμενοσ οὐκ ἐκράτει τῶν λογισμῶν ἐν ταῖσ ἡδοναῖσ, ἀλλ’ ἀνοιγόμενοσ ἐξέφερε πολλὰ τῶν ἀπορρήτων πρὸσ αὐτήν· "τί ’γὰρ ἦν ἐκεῖνοσ ὁ Φίλιπποσ, εἰ μὴ Παρμενίων; "τί δ’ Ἀλέξανδροσ οὗτοσ, εἰ μὴ Φιλώτασ; "ποῦ δ’ ὁ Ἄμμων, ποῦ δ’ οἱ δράκοντεσ, ἂν ἡμεῖσ μὴ θέλωμεν; τούτουσ τοὺσ λόγουσ ἡ Ἀντιγόνα ἐξήνεγκε πρόσ τινα τῶν συνήθων γυναικῶν, ἐκείνη δὲ πρὸσ Κρατερόν· κρατερὸσ δὲ πρὸσ Ἀλέξανδρον αὐτὴν εἰσήγαγε τὴν Ἀντιγόναν κρύφα, καὶ τοῦ μὲν σώματοσ οὐκ ἔθιγεν ἀλλ’ ἀπέσχετο·

τὸν δὲ Φιλώταν ὑποικουρῶν δι’ αὐτῆσ ὅλον ἐφώρασε, καὶ πλέον ἢ ἑπτὰ ἐτῶν διαγενομένων, οὐκ ἐν οἴνῳ ποτὲ τὴν ὑπόνοιαν ταύτην ἐξέφηνεν ὁ μεθύων, οὐ δἰ ὀργὴν ὁ θυμοειδήσ, οὐ πρὸσ φίλον ὁ πάντα πιστεύων Ἡφαιστίωνι καὶ πάντων μεταδιδούσ. λέγεται γὰρ ὅτι καὶ τῆσ μητρὸσ ἀπόρρητον ἐπιστολὴν λύσαντοσ αὐτοῦ καὶ σιωπῇ πρὸσ ἑαυτὸν ἀναγιγνώσκοντοσ, Ἡφαιστίων ἀτρέμα παραβάλλων τὴν κεφαλὴν συνανεγίγνωσκεν· ὁ δὲ κωλῦσαι μὲν οὐχ ὑπέμεινεν, ἐξελὼν δὲ τὸν δακτύλιον προσέθηκε τὴν σφραγῖδα τῷ στόματι τοῦ Ἡφαιστίωνοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION