Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 5 3:

ἣν Ἀλέξανδροσ ἔσχεν, ᾧ μέθην τινὲσ ἐγκαλοῦσι καὶ οἴνωσιν. ὁ δ’ ἦν μέγασ, ἐν τοῖσ πράγμασι νήφων καὶ μὴ μεθυσθεὶσ μηδὲ βακχευθεὶσ ὑπ’ ἐξουσίασ καὶ δυνάμεωσ, ἧσ μικρὸν ἕτεροι μεταλαβόντεσ καὶ ἀπογευσάμενοι κρατεῖν ἑαυτῶν οὐ δύνανται· κακοὶ γὰρ ἐμπλησθέντεσ ἢ νομίσματοσ, ἢ πόλεοσ ἐμπεσόντεσ εἰσ τιμάσ τινασ, σκιρτῶσιν, ἀδόκητ’ εὐτυχησάντων δόμων.