Plutarch, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 12

(플루타르코스, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 12)

τῶν δὲ φιλοτίμων ὁ κόλαξ τὰ ὦτα κατέχων τοῖσ ἐπαίνοισ καὶ προσπεφυκὼσ δυσαπότριπτόσ ἐστιν. ὅθεν ἐνταῦθα δεῖ μάλιστα τὴν κρίσιν ἔχειν ἐγρηγορυῖαν καὶ παραφυλάττουσαν πότερον τοῦ πράγματοσ ἢ τοῦ ἀνδρὸσ 5 ἔπαινόσ ἐστιν. ἔστι δὲ τοῦ πράγματοσ , ἂν ἀπόντασ μᾶλλον ἢ παρόντασ ἐπαινῶσιν, ἂν καὶ αὐτοὶ ταὐτὰ βουλόμενοι καὶ ζηλοῦντεσ μὴ μόνουσ ἡμᾶσ ἀλλὰ πάντασ ἐπὶ τοῖσ ὁμοίοισ ἐπαινῶσιν, ἂν μὴ νῦν μὲν ταῦτα νῦν δὲ τἀναντία πράττοντεσ καὶ λέγοντεσ φαίνωνται·

τὸ δὲ μέγιστον, ἂν αὐτοὶ γιγνώσκωμεν ἑαυτοὺσ μὴ μεταμελομένουσ ἐφ’ οἷσ ἐπαινούμεθα μηδ’ αἰσχυνομένουσ μηδὲ μᾶλλον ἡμῖν τἀναντία τούτων πεπρᾶχθαι καὶ λελέχθαι βουλομένουσ;

.

ἡ γὰρ οἴκοθεν κρίσισ ἀντιμαρτυροῦσα καὶ μὴ προσδεχομένη τὸν ἔπαινον ἀπαθήσ ἐστι καὶ ἄθικτοσ καὶ ὑπὸ τοῦ κολακεύοντοσ ἀνάλωτοσ. ἀλλ’ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ·

οἱ πολλοὶ τὰσ μὲν ἐπὶ τοῖσ ἀτυχήμασι παρηγορίασ οὐχ ὑπομένουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον ὑπὸ τῶν συνεπιθρηνούντων ἄγονται καὶ συνοδυρομένων ὅταν δ’ ἁμαρτάνωσι καὶ πλημμελῶσιν, ὁ μὲν ἐλέγχῳ καὶ ψόγῳ δηγμὸν ἐμποιῶν καὶ μετάνοιαν ἐχθρὸσ δοκεῖ καὶ κατήγοροσ, τὸν δ’ ἐπαινοῦντα καὶ κατευλογοῦντα τὰ πεπραγμένα ἀσπάζονται καὶ νομίζουσιν εὔνουν καὶ φίλον.

οὖν ἢ πρᾶξιν ἢ λόγον ἢ σπουδάσαντοσ ὁτιοῦν ἢ σκώψαντοσ εὐχερῶσ ἐπαινοῦσι καὶ συνεπικροτοῦσιν, εἰσ τὸ παρὸν εἰσιν οὗτοι καὶ τὰ ὑπὸ χεῖρα βλαβεροὶ μόνον·

ὅσοι δὲ πρὸσ τὸ ἦθοσ ἐξικνοῦνται τοῖσ ἐπαίνοισ καὶ νὴ Δία τοῦ τρόπου τῇ κολακείᾳ θιγγάνουσι, ταὐτὸ ποιοῦσι τῶν οἰκετῶν τοῖσ μὴ ἀπὸ τοῦ σωροῦ κλέπτουσιν ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ σπέρματοσ σπέρμα γὰρ τῶν πράξεων οὖσαν τὴν διάθεσιν καὶ τὸ ἦθοσ ἀρχὴν καὶ πηγὴν τοῦ βίου διαστρέφουσι, τὰ τῆσ ἀρετῆσ ὀνόματα τῇ κακίᾳ περιτιθέντεσ.

"τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐσ τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει.

τὸν εὐτελῆ καὶ ταπεινόν.

ὥσ που καὶ Πλάτων φησὶ τὸν ἐραστὴν κόλακα τῶν ἐρωμένων ὄντα τὸν μὲν σιμὸν καλεῖν ἐπίχαριν, τὸν δὲ γρυπὸν βασιλικόν, μέλανασ δ’ ἀνδρικούσ, λευκοὺσ δὲ θεῶν παῖδασ· τὸ δὲ μελίχρουν ὅλωσ ἐραστοῦ ποίημα εἶναι ὑποκοριζομένου καὶ εὐκόλωσ φέροντοσ τὴν ὠχρότητα.

καίτοι καλὸσ μὲν εἶναι πεισθεὶσ ὁ αἰσχρὸσ ἢ μέγασ ὁ μικρὸσ οὔτε χρόνον πολὺν τῇ ἀπάτῃ σύνεστι καὶ βλάπτεται βλάβην ἐλαφρὰν καὶ οὐκ ἀνήκεστον. καὶ τυμπάνων ἐγχαράξεισ εὐσέβειαν ὀνομάζων καὶ θεῶν λατρείαν, οὗτοσ τὰ Ῥωμαίων ἤθη τηνικαῦτα παρ’ οὐδὲν ἦλθεν ἀνατρέψαι καὶ ἀνελεῖν, τὰσ Ἀντωνίου τρυφὰσ καὶ ἀκολασίασ καὶ πανηγυρισμοὺσ ἱλαρὰ πράγματα καὶ φιλάνθρωπα χρωμένησ ἀφθόνωσ αὐτῷ δυνάμεωσ καὶ τύχησ ὑποκοριζόμενοσ Πτολεμαίῳ δὲ τί περιῆψεν ἄλλο φορβειὰν καὶ αὐλούσ, τί δὲ Νέρωνι τραγικὴν ἐπήξατο σκηνὴν καὶ προσωπεῖα·

καὶ κοθόρνουσ περιέθηκεν;

οὐχ ὁ τῶν κολακευόντων ἔπαινοσ; οὐκ Ἀπόλλωνεσ μὲν ἂν μινυρίσωσι, Διόνυσοι δ’ ἂν μεθυσθῶσιν, Ἡρακλεῖσ δ’ ἂν παλαίσωσι προσαγορευόμενοι καὶ χαίροντεσ εἰσ ἅπασαν αἰσχύνην ὑπὸ τῆσ κολακείασ ἐξάγονται;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION