Plutarch, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 28

(플루타르코스, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 28)

καὶ ἀπολαύοντεσ ἄσμενοι τῆσ μεταβολῆσ διὰ τὴν πρόσθεν ὑπεροψίαν ἐκείνων αὑτῶν δ’ ἀσθένειαν, οὐ χεῖρόν ἐστι καὶ περὶ τούτων διελθεῖν καὶ ἀποκρίνασθαι τῷ Εὐριπίδῃ λέγοντι ὅταν δ’ ὁ δαίμων εὖ διδῷ, τί δεῖ φίλων; ὅτι δεῖ μάλιστα παρρησιαζομένων φίλων τοῖσ εὐτυχοῦσι καὶ τὸ ἄγαν ὑφιέντων τοῦ φρονήματοσ.

ὀλίγοι γάρ εἰσιν οἷσ μετὰ τοῦ εὐτυχεῖν παραγίγνεται τὸ φρονεῖν·

οἱ δὲ πολλοὶ φρενῶν ἐπεισάκτων δέονται καὶ λογισμῶν πιεζόντων ἔξωθεν αὐτοὺσ ὑπὸ τῆσ τύχησ φυσωμένουσ καὶ σαλευομένουσ. καταβάλῃ καὶ περιέλῃ τὸν ὄγκον, αὐτοῖσ τοῖσ πράγμασιν ἔνεστι τὸ νουθετοῦν καὶ μετάνοιαν ἐμποιοῦν.

εἰσ ὄμματ’ εὔνου φωτὸσ ἐμβλέψαι γλυκὺ παρηγοροῦντοσ καὶ παραθαρρύνοντοσ, ὥσπερ τοῦ Κλεάρχου τὸ πρόσωπον ὁ Ξενοφῶν ἐν ταῖσ μάχαισ καὶ παρὰ τὰ δεινά φησιν ὁρώμενον εὐμενὲσ καὶ φιλάνθρωπον εὐθαρσεστέρουσ ποιεῖν τοὺσ κινδυνεύοντασ.

ὁ δὲ παρρησίαν καὶ δηγμὸν ἀνθρώπῳ δυστυχοῦντι προσάγων ὥσπερ ὀξυδορκικὸν ὄμματι ταρασσομένῳ καὶ φλεγμαίνοντι, θεραπεύει μὲν οὐδὲν οὐδ’ ἀφαιρεῖ τοῦ λυποῦντοσ, ὀργὴν δὲ τῇ λύπῃ προστίθησι καὶ παροξύνει τὸν ἀνιώμενον.

αὐτίκα γοῦν ὑγιαίνων μέν τισ οὐ χαλεπόσ ἐστιν οὐδ’ ἄγριοσ παντάπασιν ἀνδρὶ φίλῳ ψέγοντι μὲν συνουσίασ καὶ πότουσ αὐτοῦ ψέγοντι δ’ ἀργίαν καὶ ἀγυμνασίαν καὶ λουτρὰ συνεχῆ καὶ πλησμονὰσ ἀκαίρουσ·

νοσοῦντι δ’ οὐκ ἀνεκτὸν ἀλλὰ μείζων νόσοσ ἀκούειν ὅτι ταῦτά σοι γέγονεν ἐξ ἀκρασίασ καὶ μαλακίασ;

καὶ δι’ ὄψα καὶ γυναῖκασ. ὢ τῆσ ἀκαιρίασ, ἄνθρωπε· διαθήκην γράφω καὶ παρασκευάζεταί μοι καστόριον ἢ σκαμώνιον ὑπὸ τῶν ἰατρῶν, σὺ δὲ νουθετεῖσ καὶ φιλοσοφεῖσ.

οὕτω τοίνυν καὶ τὰ πράγματα τῶν δυστυχούντων οὐ παρρησίαν ἐνδέχεται καὶ γνωμολογίαν, ἀλλ’ ἐπιεικείασ δεῖται καὶ βοηθείασ. καὶ γὰρ αἱ τίτθαι τοῖσ παιδίοισ πεσοῦσιν οὐ λοιδορησόμεναι προστρέχουσιν, ἀλλ’ ἤγειραν καὶ περιέπλυναν καὶ κατέστειλαν, εἶθ’ οὕτωσ ἐπιπλήττουσι καὶ κολάζουσι.

λέγεται δὲ καὶ Δημήτριοσ ὁ Φαληρεὺσ ὅτε τῆσ πατρίδοσ ἐξέπεσε καὶ περὶ Θήβασ ἀδοξῶν καὶ ταπεινὰ πράττων διῆγεν, οὐχ ἡδέωσ ἰδεῖν προσιόντα Κράτητα, παρρησίαν κυνικὴν καὶ λόγουσ τραχεῖσ προσδεχόμενοσ·

κακὸν οὐδ’ ἄξιον φέρειν βαρέωσ πραγμάτων σφαλερῶν καὶ ἀβεβαίων ἀπηλλαγμένον, ἅμα δὲ θαρρεῖν ἑαυτῷ καὶ τῇ διαθέσει παρακαλοῦντοσ, ἡδίων γενόμενοσ καὶ ἀναθαρρήσασ;

"φεῦ τῶν πράξεων ἐκείνων καὶ ἀσχολιῶν δι’ ἃσ ἄνδρα τοιοῦτον οὐκ ἔγνωμεν" λυπουμένῳ γὰρ μῦθοσ εὐμενὴσ φίλων, ἄγαν δὲ μωραίνοντι νουθετήματα.

Οὗτοσ ὁ τρόποσ τῶν γενναίων φίλων·

καὶ οὗτοι ταῖσ μεταβολαῖσ ἐπιφύονται, καθάπερ ἡδόμενοι καὶ ἀπολαύοντεσ.

καὶ γὰρ ἂν δέηταί τινοσ ὑπομνήσεωσ ἐν οἷσ δι’ αὑτὸν ἔπταισε βουλευσάμενοσ κακῶσ, ἱκανόν ἐστι τὸ οὔ τι καθ’ ἡμέτερόν γε νόον· μάλα γάρ τοι ἔγωγε πόλλ’ ἀπεμυθεόμην ἐν τίσιν οὖν σφοδρὸν εἶναι δεῖ τὸν φίλον καὶ πότε τῷ τόνῳ χρῆσθαι τῆσ παρρησίασ;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION