헬라어 문장 검색 - Σεπτύ025́

(70인역 성경, 욥기)

ΑΝΘΡΩΠΟΣ τισ ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐσίτιδι, ᾧ ὄνομα Ἰώβ, καὶ ἦν ὁ ἄνθρωποσ ἐκεῖνοσ ἀληθινόσ, ἄμεμπτοσ, δίκαιοσ, θεοσεβήσ, ἀπεχόμενοσ ἀπὸ παντὸσ πονηροῦ πράγματοσ. ἐγένοντο δὲ αὐτῷ υἱοὶ ἑπτὰ καὶ θυγατέρεσ τρεῖσ. καὶ ἦν τὰ κτήνη αὐτοῦ πρόβατα ἑπτακισχίλια, κάμηλοι τρισχίλιαι, ζεύγη βοῶν πεντακόσια, θήλειαι ὄνοι νομάδεσ πεντακόσιαι, καὶ ὑπηρεσία πολλὴ σφόδρα καὶ ἔργα μεγάλα ἦν αὐτῷ ἐπὶ τῆσ γῆσ. καὶ ἦν ὁ ἄνθρωποσ ἐκεῖνοσ εὐγενὴσ τῶν ἀφ̓ ἡλίου ἀνατολῶν. συμπορευόμενοι δὲ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ πρὸσ ἀλλήλουσ ἐποιοῦσαν πότον καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν, συμπαραλαμβάνοντεσ ἅμα καὶ τὰσ τρεῖσ ἀδελφὰσ αὐτῶν ἐσθίειν καὶ πίνειν μετ̓ αὐτῶν. καὶ ὡσ ἂν συνετελέσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ πότου, ἀπέστελλεν Ἰὼβ καὶ ἐκαθάριζεν αὐτοὺσ ἀνιστάμενοσ τὸ πρωί̈ καὶ προσέφερε περὶ αὐτῶν θυσίασ κατὰ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν καὶ μόσχον ἕνα περὶ ἁμαρτίασ περὶ τῶν ψυχῶν αὐτῶν. ἔλεγε γὰρ Ἰώβ. μή ποτε οἱ υἱοί μου ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτῶν κακὰ ἐνενόησαν πρὸσ Θεόν. οὕτωσ οὖν ἐποίει Ἰὼβ πάσασ τὰσ ἡμέρασ. ‐ Καὶ ἐγένετο ὡσ ἡ ἡμέρα αὕτη, καὶ ἰδοὺ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ διάβολοσ ἦλθε μετ̓ αὐτῶν. καὶ εἶπεν ὁ Κύριοσ τῷ διαβόλῳ. πόθεν παραγέγονασ̣ καὶ ἀποκριθεὶσ ὁ διάβολοσ τῷ Κυρίῳ εἶπε. περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσασ τὴν ὑπ̓ οὐρανὸν πάρειμι. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριοσ. προσέσχεσ τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδόσ μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ̓ αὐτὸν ἐπὶ τῆσ γῆσ, ἄνθρωποσ ἄμεμπτοσ, ἀληθινόσ, θεοσεβήσ, ἀπεχόμενοσ ἀπὸ παντὸσ πονηροῦ πράγματοσ̣ ἀπεκρίθη δὲ ὁ διάβολοσ καὶ εἶπεν ἐναντίον τοῦ Κυρίου. μὴ δωρεὰν Ἰὼβ σέβεται τὸν Κύριον̣ οὐ σὺ περιέφραξασ τὰ ἔξω αὐτοῦ καὶ τὰ ἔσω τῆσ οἰκίασ αὐτοῦ καὶ τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ̣ τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησασ καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησασ ἐπὶ τῆσ γῆσ. ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων, ὧν ἔχει. ἦ μὴν εἰσ πρόσωπόν σε εὐλογήσει. τότε εἶπεν ὁ Κύριοσ τῷ διαβόλῳ. ἰδοὺ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ̓ αὐτοῦ μὴ ἅψῃ. καὶ ἐξῆλθεν ὁ διάβολοσ ἀπὸ προσώπου Κυρίου. ‐ Καὶ ἦν ὡσ ἡ ἡμέρα αὕτη, οἱ υἱοὶ Ἰὼβ καὶ αἱ θυγατέρεσ αὐτοῦ ἔπινον οἶνον ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν τοῦ πρεσβυτέρου. καὶ ἰδοὺ ἄγγελοσ ἦλθε πρὸσ Ἰὼβ καὶ εἶπεν αὐτῷ. τὰ ζεύγη τῶν βοῶν ἠροτρία, καὶ αἱ θήλειαι ὄνοι ἐβόσκοντο ἐχόμεναι αὐτῶν, καὶ ἐλθόντεσ οἱ αἰχμαλωτεύοντεσ ᾐχμαλώτευσαν αὐτὰσ καὶ τοὺσ παῖδασ ἀπέκτειναν ἐν μαχαίραισ. σωθεὶσ δὲ ἐγὼ μόνοσ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. ἔτι τούτου λαλοῦντοσ, ἦλθεν ἕτεροσ ἄγγελοσ καὶ εἶπε πρὸσ Ἰώβ. πῦρ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέκαυσε τὰ πρόβατα καὶ τοὺσ ποιμένασ κατέφαγεν ὁμοίωσ. σωθεὶσ δὲ ἐγὼ μόνοσ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. ἔτι τούτου λαλοῦντοσ ἦλθεν ἕτεροσ ἄγγελοσ καὶ εἶπε πρὸσ Ἰώβ. οἱ ἱππεῖσ ἐποίησαν ἡμῖν κεφαλὰσ τρεῖσ καὶ ἐκύκλωσαν τὰσ καμήλουσ καὶ ᾐχμαλώτευσαν αὐτὰσ καὶ τοὺσ παῖδασ ἀπέκτειναν ἐν μαχαίραισ. ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνοσ καὶ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. ἔτι τούτου λαλοῦντοσ ἄλλοσ ἄγγελοσ ἔρχεται λέγων τῷ Ἰώβ. τῶν υἱῶν σου καὶ τῶν θυγατέρων σου ἐσθιόντων καὶ πινόντων παρὰ τῷ ἀδελφῷ αὐτῶν τῷ πρεσβυτέρῳ, ἐξαίφνησ πνεῦμα μέγα ἐπῆλθεν ἐκ τῆσ ἐρήμου καὶ ἥψατο τῶν τεσσάρων γωνιῶν τῆσ οἰκίασ, καὶ ἔπεσεν ἡ οἰκία ἐπὶ τὰ παιδία σου, καὶ ἐτελεύτησαν. ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνοσ καὶ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. ‐ Οὕτωσ ἀναστὰσ Ἰὼβ ἔρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐκείρατο τὴν κώμην τῆσ κεφαλῆσ καὶ πεσὼν χαμαὶ προσεκύνησε τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν. αὐτὸσ γυμνὸσ ἐξῆλθον ἐκ κοιλίασ μητρόσ μου, γυμνὸσ καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ. ὁ Κύριοσ ἔδωκεν, ὁ Κύριοσ ἀφείλατο. ὡσ τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο. εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰσ τοὺσ αἰῶνασ. ‐ Ἐν τούτοισ πᾶσι τοῖσ συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν Ἰὼβ ἐναντίον τοῦ Κυρίου καὶ οὐκ ἔδωκεν ἀφροσύνην τῷ Θεῷ. ΕΓΕΝΕΤΟ δὲ ὡσ ἡ ἡμέρα αὕτη καὶ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἔναντι Κυρίου, καὶ ὁ διάβολοσ ἦλθεν ἐν μέσῳ αὐτῶν παραστῆναι ἐναντίον τοῦ Κυρίου.

καὶ εἶπεν ὁ Κύριοσ τῷ διαβόλῳ. πόθεν σὺ ἔρχῃ̣ τότε εἶπεν ὁ διάβολοσ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. διαπορευθεὶσ τὴν ὑπ̓ οὐρανὸν καὶ ἐμπεριπατήσασ τὴν σύμπασαν πάρειμι. εἶπε δὲ ὁ Κύριοσ πρὸσ τὸν διάβολον. προσέσχεσ οὖν τῷ θέραποντί μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ̓ αὐτὸν τῶν ἐπὶ τῆσ γῆσ ἄνθρωποσ ὅμοιοσ αὐτῷ, ἄκακοσ, ἀληθινόσ, ἄμεμπτοσ, θεοσεβήσ, ἀπεχόμενοσ ἀπὸ παντὸσ κακοῦ̣ ἔτι δὲ ἔχετε ἀκακίασ. σὺ δὲ εἶπασ τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ διακενῆσ ἀπολέσαι. ὑπολαβὼν δὲ ὁ διάβολοσ εἶπε τῷ Κυρίῳ. δέρμα ὑπὲρ δέρματοσ. καὶ πάντα, ὅσα ὑπάρχει ἀνθρώπῳ, ὑπὲρ τῆσ ψυχῆσ αὐτοῦ ἐκτίσει. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ ἀποστείλασ τὴν χεῖρά σου ἅψαι τῶν ὀστῶν αὐτοῦ καὶ σαρκῶν αὐτοῦ. ἦ μὴν εἰσ πρόσωπόν σε εὐλογήσει. εἶπε δὲ ὁ Κύριοσ τῷ διαβόλῳ. ἰδοὺ παραδίδωμί σοι αὐτόν, μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον. ‐ Ἐξῆλθε δὲ ὁ διάβολοσ ἀπὸ προσώπου Κυρίου καὶ ἔπαισε τὸν Ἰὼβ ἕλκει πονηρῷ ἀπὸ ποδῶν ἕωσ κεφαλῆσ. καὶ ἔλαβεν ὄστρακον, ἵνα τὸν ἰχῶρα ξύῃ, καὶ ἐκάθητο ἐπὶ τῆσ κοπρίασ ἔξω τῆσ πόλεωσ. ‐ Χρόνου δὲ πολλοῦ προβεβηκότοσ εἶπεν αὐτῷ ἡ γυνὴ αὐτοῦ. μέχρι τίνοσ καρτερήσεισ λέγων. α ἰδοὺ ἀναμένω χρόνον ἔτι μικρὸν προσδεχόμενοσ τὴν ἐλπίδα τῆσ σωτηρίασ μου̣ β ἰδοὺ γὰρ ἠφάνισταί σου τὸ μνημόσυνον ἀπὸ τῆσ γῆσ, υἱοὶ καὶ θυγατέρεσ, ἐμῆσ κοιλίασ ὠδῖνεσ καὶ πόνοι, οὓσ εἰσ τὸ κενὸν ἐκοπίασα μετὰ μόχθων. γ σύ τε αὐτὸσ ἐν σαπρίᾳ σκωλήκων κάθησαι διανυκτερεύων αἴθριοσ, δ κἀγὼ πλανῆτισ καὶ λάτρισ, τόπον ἐκ τόπου περιερχομένη καὶ οἰκίαν ἐξ οἰκίασ, προσδεχομένη τὸν ἥλιον πότε δύσεται, ἵνα ἀναπαύσωμαι τῶν μόχθων μου καὶ τῶν ὀδυνῶν, αἵ με νῦν συνέχουσιν. ἀλλὰ εἰπόν τι ρῆμα πρὸσ Κύριον καὶ τελεύτα. ὁ δὲ ἐμβλέψασ εἶπεν αὐτῇ. ἵνα τί ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐλάλησασ οὕτωσ̣ εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα ἐκ χειρὸσ Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν̣ ἐν πᾶσι τούτοισ τοῖσ συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν Ἰὼβ τοῖσ χείλεσιν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. ἀκούσαντεσ δὲ οἱ τρεῖσ φίλοι αὐτοῦ τὰ κακὰ πάντα τὰ ἐπελθόντα αὐτῷ, παρεγένοντο ἕκαστοσ ἐκ τῆσ ἰδίασ χώρασ πρὸσ αὐτόν. Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανῶν βασιλεύσ, Βαλδὰδ ὁ Σαυχαίων τύραννοσ, Σωφὰρ ὁ Μιναίων βασιλεύσ, καὶ παρεγένοντο πρὸσ αὐτὸν ὁμοθυμαδόν, τοῦ παρακαλέσαι καὶ ἐπισκέψασθαι αὐτόν. ἰδότεσ δὲ αὐτὸν πόρρωθεν οὐκ ἐπέγνωσαν. καὶ βοήσαντεσ φωνῇ μεγάλῃ ἔκλαυσαν ρήξαντεσ ἕκαστοσ τὴν ἑαυτοῦ στολήν. καὶ καταπασάμενοι γῆν παρεκάθισαν αὐτῷ ἑπτὰ ἡμέρασ καὶ ἑπτὰ νύκτασ, καὶ οὐδεὶσ αὐτῶν ἐλάλησεν. ἑώρων γὰρ τὴν πληγὴν δεινὴν οὖσαν καὶ μεγάλην σφόδρα. ΜΕΤΑ τοῦτο ἤνοιξεν Ἰὼβ τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ κατηράσατο τὴν ἡμέραν αὐτοῦ

λέγων. ἀπόλοιτο ἡ ἡμέρα, ἐν ᾗ ἐγεννήθην, καὶ ἡ νὺξ ἐκείνη ᾗ εἶπαν. ἰδοὺ ἄρσεν. ἡ νὺξ ἐκείνη εἴη σκότοσ, καὶ μὴ ἀναζητήσαι αὐτὴν ὁ Κύριοσ ἄνωθεν, μηδὲ ἔλθοι εἰσ αὐτὴν φέγγοσ. ἐκλάβοι δὲ αὐτὴν σκότοσ καὶ σκιὰ θανάτου, ἐπέλθοι ἐπ̓ αὐτὴν γνόφοσ. καταραθείη ἡ ἡμέρα καὶ ἡ νὺξ ἐκείνη, ἀπενέγκαιτο αὐτὴν σκότοσ. μὴ εἴη εἰσ ἡμέρασ ἐνιαυτοῦ, μηδὲ ἀριθμηθείη εἰσ ἡμέρασ μηνῶν. ἀλλὰ ἡ νὺξ ἐκείνη εἴη ὀδύνη, καὶ μὴ ἔλθοι ἐπ̓ αὐτὴν εὐφροσύνη μηδὲ χαρμονή. ἀλλὰ καταράσαιτο αὐτὴν ὁ καταρώμενοσ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὁ μέλλων τὸ μέγα κῆτοσ χειρώσασθαι. σκοτωθείη τὰ ἄστρα τῆσ νυκτὸσ ἐκείνησ, ὑπομείναι καὶ εἰσ φωτισμὸν μὴ ἔλθοι καὶ μὴ ἴδοι ἑωσφόρον ἀνατέλλοντα, ὅτι οὐ συνέκλεισε πύλασ γαστρὸσ μητρόσ μου. ἀπήλλαξε γὰρ ἂν πόνον ἀπὸ ὀφθαλμῶν μου. διατί γὰρ ἐν κοιλίᾳ οὐκ ἐτελεύτησα, ἐκ γαστρὸσ δὲ ἐξῆλθον καὶ οὐκ εὐθὺσ ἀπωλόμην̣ ἱνατί δὲ συνήντησάν μοι γόνατα̣ ἱνατί δὲ μαστοὺσ ἐθήλασα̣ νῦν ἂν κοιμηθεὶσ ἡσύχασα, ὑπνώσασ δὲ ἀνεπαυσάμην μετὰ βασιλέων βουλευτῶν γῆσ, οἳ ἐγαυριῶντο ἐπὶ ξίφεσιν, ἢ μετὰ ἀρχόντων, ὧν πολὺσ ὁ χρυσόσ, οἳ ἔπλησαν τοὺσ οἴκουσ αὐτῶν ἀργυρίου, ἢ ὥσπερ ἔκτρωμα ἐκπορευόμενον ἐκ μήτρασ μητρόσ, ἢ ὥσπερ νήπιοι, οἳ οὐκ εἶδον φῶσ. ἐκεῖ ἀσεβεῖσ ἐξέκαυσαν θυμὸν ὀργῆσ, ἐκεῖ ἀνεπαύσαντο κατάκοποι τῷ σώματι. ὁμοθυμαδὸν δὲ οἱ αἰώνιοι οὐκ ἤκουσαν φωνὴν φορολόγου. μικρὸσ καὶ μέγασ ἐκεῖ ἐστι, καὶ θεράπων δεδοικὼσ τὸν κύριον αὐτοῦ. ἱνατί γὰρ δέδοται τοῖσ ἐν πικρίᾳ φῶσ, ζωὴ δὲ ταῖσ ἐν ὀδύναισ ψυχαῖσ̣ οἳ ἱμείρονται τοῦ θανάτου καὶ οὐ τυγχάνουσιν ἀνορύσσοντεσ ὥσπερ θησαυρούσ, περιχαρεῖσ δὲ ἐγένοντο ἐὰν κατατύχωσι. θάνατοσ ἀνδρὶ ἀνάπαυμα, συνέκλεισε γὰρ ὁ Θεὸσ κατ̓ αὐτοῦ. πρὸ γὰρ τῶν σίτων μου στεναγμόσ μοι ἥκει, δακρύω δὲ ἐγὼ συνεχόμενοσ φόβῳ. φόβοσ γάρ, ὅν ἐφρόντισα, ἦλθέ μοι, καὶ ὃν ἐδεδοίκειν, συνήντησέ μοι, οὔτε εἰρήνευσα οὔτε ἡσύχασα οὔτε ἀνεπαυσάμην, ἦλθε δέ μοι ὀργή. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτησ λέγει.

μὴ πολλάκισ σοι λελάληται ἐν κόπῳ̣ ἰσχὺν δὲ ρημάτων σου τίσ ὑποίσει̣ εἰ γὰρ σὺ ἐνουθέτησασ πολλοὺσ καὶ χεῖρασ ἀσθενοῦσ παρεκάλεσασ, ἀσθενοῦντάσ τε ἐξανέστησασ ρήμασι, γόνασί τε ἀδυνατοῦσι θάρσοσ περιέθηκασ, νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ πόνοσ καὶ ἥψατό σου, σὺ ἐσπούδασασ. πότερον οὐχ ὁ φόβοσ σού ἐστιν ἐν ἀφροσύνῃ καὶ ἡ ἐλπίσ σου καὶ ἡ κακία τῆσ ὁδοῦ σου̣ μνήσθητι οὖν, τίσ καθαρὸσ ὢν ἀπώλετο ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώλοντο̣ καθ̓ ὃν τρόπον εἶδον τοὺσ ἀροτριῶντασ τὰ ἄτοπα, οἱ δὲ σπείροντεσ αὐτὰ ὀδύνασ θεριοῦσιν ἑαυτοῖσ. ἀπὸ προστάγματοσ Κυρίου ἀπολοῦνται, ἀπὸ δὲ πνεύματοσ ὀργῆσ αὐτοῦ ἀφανισθήσονται. σθένοσ λέοντοσ, φωνὴ δὲ λεαίνησ, γαυρίαμα δὲ δρακόντων ἐσβέσθη. μυρμηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βοράν, σκύμνοι δὲ λεόντων ἔλιπον ἀλλήλουσ. εἰ δέ τι ρῆμα ἀληθινὸν ἐγεγόνει ἐν λόγοισ σου, οὐθὲν ἄν σοι τούτων κακὸν ἀπήντησε. πότερον οὐ δέξεταί μου τὸ οὖσ ἐξαίσια παῤ αὐτοῦ̣ φόβοι δὲ καὶ ἠχὼ νυκτερινή, ἐπιπίπτων φόβοσ ἐπ̓ ἀνθρώπουσ, φρίκη δέ μοι συνήντησε καὶ τρόμοσ καὶ μεγάλωσ μου τὰ ὀστᾶ διέσεισε, καὶ πνεῦμα ἐπὶ πρόσωπόν μου ἐπῆλθεν, ἔφριξαν δέ μου τρίχεσ καὶ σάρκεσ. ἀνέστην, καὶ οὐκ ἐπέγνων. εἶδον, καὶ οὐκ ἦν μορφὴ πρὸ ὀφθαλμῶν μου, ἀλλ̓ ἢ αὔραν καὶ φωνὴν ἤκουον. τί γάρ̣ μὴ καθαρὸσ ἔσται βροτὸσ ἐναντίον τοῦ Κυρίου ἢ ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ἄμεμπτοσ ἀνήρ̣ εἰ κατὰ παίδων αὐτοῦ οὐ πιστεύει, κατὰ δὲ ἀγγέλων αὐτοῦ σκολιόν τι ἐπενόησε, τοὺσ δὲ κατοικοῦντασ οἰκίασ πηλίνασ, ἐξ ὧν καὶ αὐτοὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ἐσμεν, ἔπαισεν αὐτοὺσ σητὸσ τρόπον. καὶ ἀπὸ πρωί̈θεν μέχρισ ἑσπέρασ οὐκέτι εἰσί, παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι αὐτοὺσ ἑαυτοῖσ βοηθῆσαι ἀπώλοντο. ἐνεφύσησε γὰρ αὐτοῖσ καὶ ἐξηράνθησαν, ἀπώλοντο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺσ σοφίαν. ΕΠΙΚΑΛΕΣΑΙ δέ, εἴ τίσ σοι ὑπακούσεται, ἢ εἴ τινα ἀγγέλων ἁγίων ὄψῃ.

καὶ γὰρ ἄφρονα ἀναιρεῖ ὀργή, πεπλανημένον δὲ θανατοῖ ζῆλοσ, ἐγὼ δὲ ἑώρακα ἄφρονασ ρίζαν βάλλοντασ, ἀλλ̓ εὐθέωσ ἐβρώθη αὐτῶν ἡ δίαιτα. πόρρω γένοιντο οἱ υἱοὶ αὐτῶν ἀπὸ σωτηρίασ, κολαβρισθείησαν δὲ ἐπὶ θύραισ ἡσσόνων, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐξαιρούμενοσ. ἃ γὰρ ἐκεῖνοι συνήγαγον, δίκαιοι ἔδονται, αὐτοὶ δὲ ἐκ κακῶν οὐκ ἐξαίρετοι ἔσονται. ἐκσιφωνισθείη αὐτῶν ἡ ἰσχύσ. οὐ γὰρ μὴ ἐξέλθῃ ἐκ τῆσ γῆσ κόποσ, οὐδὲ ἐξ ὀρέων ἀναβλαστήσει πόνοσ. ἀλλὰ ἄνθρωποσ γεννᾶται κόπῳ, νεοσσοὶ δὲ γυπὸσ τὰ ὑψηλὰ πέτονται. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ ἐγὼ δεηθήσομαι Κυρίου, Κύριον δὲ τῶν πάντων δεσπότην ἐπικαλέσομαι, τὸν ποιοῦντα μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμόσ. τὸν διδόντα ὑετὸν ἐπὶ τὴν γῆν, ἀποστέλλοντα ὕδωρ ἐπὶ τὴν ὑπ̓ οὐρανόν. τὸν ποιοῦντα ταπεινοὺσ εἰσ ὕψοσ, καὶ ἀπολωλότασ ἐξεγείροντα. διαλλάσσοντα βουλὰσ πανούργων, καὶ οὐ μὴ ποιήσουσιν αἱ χεῖρεσ αὐτῶν ἀληθέσ. ὁ καταλαμβάνων σοφοὺσ ἐν τῇ φρονήσει, βουλὴν δὲ πολυπλόκων ἐξέστησεν. ἡμέρασ συναντήσεται αὐτοῖσ σκότοσ, τὸ δὲ μεσημβρινὸν ψηλαφήσαισαν ἴσα νυκτί. ἀπόλοιντο δὲ ἐν πολέμῳ, ἀδύνατοσ δὲ ἐξέλθοι ἐκ χειρὸσ δυνάστου. εἴη δὲ ἀδυνάτῳ ἐλπίσ, ἀδίκου δὲ στόμα ἐμφραχθείη. μακάριοσ δὲ ἄνθρωποσ, ὃν ἤλεγξεν ὁ Κύριοσ, νουθέτημα δὲ Παντοκράτοροσ μὴ ἀπαναίνου. αὐτὸσ γὰρ ἀλγεῖν ποιεῖ καὶ πάλιν ἀποκαθίστησιν. ἔπαισε, καὶ αἱ χεῖρεσ αὐτοῦ ἰάσαντο. ἑξάκισ ἐξ ἀναγκῶν σε ἐξελεῖται, ἐν δὲ τῷ ἑβδόμῳ οὐ μὴ ἅψηταί σου κακόν. ἐν λιμῷ ρύσεταί σε ἐκ θανάτου, ἐν πολέμῳ δὲ ἐκ χειρὸσ σιδήρου λύσει σε. ἀπὸ μάστιγοσ γλώσσησ σε κρύψει, καὶ οὐ μὴ φοβηθῇσ ἀπὸ κακῶν ἐρχομένων. ἀδίκων καὶ ἀνόμων καταγελάσῃ, ἀπὸ δὲ θηρίων ἀγρίων οὐ μὴ φοβηθῇσ. θῆρεσ γὰρ ἄγριοι εἰρηνεύσουσί σοι. εἶτα γνώσῃ ὅτι εἰρηνεύσει σου ὁ οἶκοσ, ἡ δὲ δίαιτα τῆσ σκηνῆσ σου οὐ μὴ ἁμάρτῃ. γνώσῃ δὲ ὅτι πολὺ τὸ σπέρμα σου, τὰ δὲ τέκνα σου ἔσται ὥσπερ τὸ παμβότανον τοῦ ἀγροῦ. ἐλεύσῃ δὲ ἐν τάφῳ ὥσπερ σῖτοσ ὥριμοσ κατὰ καιρὸν θεριζόμενοσ ἢ ὥσπερ θιμωνία ἅλωνοσ καθ̓ ὥραν συγκομισθεῖσα. ἰδοὺ ταῦτα οὕτωσ ἐξιχνιάσαμεν, ταῦτά ἐστιν ἃ ἀκηκόαμεν. σὺ δὲ γνῶθι σεαυτῶ εἴ τι ἔπραξασ. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

εἰ γάρ τισ ἱστῶν στήσαι μου τὴν ὀργήν, τὰσ δὲ ὀδύνασ μου ἄραι ἐν ζυγῷ ὁμοθυμαδόν, καὶ δὴ ἄμμου παραλίασ βαρυτέρα ἔσται. ἀλλ̓ ὡσ ἔοικε τὰ ρήματά μού ἐστι φαῦλα. βέλη γὰρ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μού ἐστιν, ὧν ὁ θυμὸσ αὐτῶν ἐκπίνει μου τὸ αἷμα. ὅταν ἄρξωμαι λαλεῖν, κεντοῦσί με. τί γάρ̣ μὴ διακενῆσ κεκράξεται ὄνοσ ἄγριοσ, ἀλλ̓ ἢ τὰ σῖτα ζητῶν̣ εἰ δὲ καὶ ρήξει φωνὴν βοῦσ ἐπὶ φάτνησ ἔχων τὰ βρώματα̣ εἰ βρωθήσεται ἄρτοσ ἄνευ ἁλόσ̣ εἰ δὲ καὶ ἔστι γεῦμα ἐν ρήμασι κενοῖσ̣ οὐ δύναται γὰρ παύσασθαί μου ἡ ὀργή. βρόμον γὰρ ὁρῶ τὰ σῖτά μου ὥσπερ ὀσμὴν λέοντοσ. εἰ γὰρ δώῃ καὶ ἔλθοι μου ἡ αἴτησισ, καὶ τὴν ἐλπίδα μου δώῃ ὁ Κύριοσ. ἀρξάμενοσ ὁ Κύριοσ τρωσάτω με, εἰσ τέλοσ δὲ μή με ἀνελέτω. εἴη δέ μου πόλισ τάφοσ, ἐφ̓ ἧσ ἐπὶ τειχέων ἡλλόμην ἐπ̓ αὐτῆσ, οὐ φείσομαι. οὐ γὰρ ἐψευσάμην ρήματα ἅγια Θεοῦ μου. τίσ γάρ μου ἡ ἰσχύσ, ὅτι ὑπομένω̣ ἢ τίσ μου ὁ χρόνοσ, ὅτι ἀνέχεταί μου ἡ ψυχή̣ μὴ ἰσχὺσ λίθων ἡ ἰσχύσ μου̣ ἢ αἱ σάρκεσ μού εἰσι χάλκεαι̣ ἢ οὐκ ἐπ̓ αὐτῷ ἐπεποίθειν̣ βοήθεια δὲ ἀπ̓ ἐμοῦ ἄπεστιν. ἀπείπατό με ἔλεοσ, ἐπισκοπὴ δὲ Κυρίου ὑπερεῖδέ με. οὐ προσεῖδόν με οἱ ἐγγύτατοί μου. ὥσπερ χειμάρρουσ ἐκλείπων ἢ ὥσπερ κῦμα παρῆλθόν με. οἵτινέσ με διευλαβοῦντο, νῦν ἐπιπεπτώκασί μοι ὥσπερ χιὼν ἢ κρύσταλλοσ πεπηγώσ. καθὼσ τακεῖσα θέρμησ γενομένησ οὐκ ἐπεγνώσθη ὅπερ ἦν, οὕτω κἀγὼ καταλείφθην ὑπὸ πάντων. ἀπωλόμην δὲ καὶ ἔξοικοσ ἐγενόμην. ἴδετε ὁδοὺσ Θαιμανῶν, ἀτραποὺσ Σαβῶν, οἱ διορῶντεσ. καὶ αἰσχύνην ὀφειλήσουσιν οἱ ἐπὶ πόλεσι καὶ χρήμασι πεποιθότεσ. ἀτὰρ δὲ καὶ ὑμεῖσ ἐπέβητέ μοι ἀνελεημόνωσ, ὥστε ἰδόντεσ τὸ ἐμὸν τραῦμα φοβήθητε. τί γάρ̣ μή τι ἡμᾶσ ᾔτησα ἢ τῆσ παῤ ὑμῶν ἰσχύοσ ἐπιδέομαι, ὥστε σῶσαί με ἐξ ἐχθρῶν ἢ ἐκ χειρὸσ δυναστῶν ρύσασθαί με̣ διδάξατέ με, ἐγὼ δὲ κωφεύσω. εἴ τι πεπλάνημαι, φράσατέ μοι. ἀλλ̓ ὡσ ἔοικε, φαῦλα ἀληθινοῦ ρήματα, οὐ γὰρ παῤ ὑμῶν ἰσχὺν αἰτοῦμαι. οὐδὲ ἔλεγχοσ ὑμῶν ρήμασί με παύσει, οὐδὲ γὰρ ὑμῶν φθέγμα ρήματοσ ἀνέξομαι. πλὴν ὅτι ἐπ̓ ὀρφανῷ ἐπιπίπτετε, ἐνάλλεσθε δὲ ἐπὶ φίλῳ ὑμῶν. νυνὶ δὲ εἰσβλέψασ εἰσ πρόσωπα ὑμῶν οὐ ψεύσομαι. καθίσατε δὴ καὶ μὴ εἴη ἄδικον, καὶ πάλιν τῷ δικαίῳ συνέρχεσθε. οὐ γάρ ἐστιν ἐν γλώσσῃ μου ἄδικον. ἢ ὁ λάρυγξ μου οὐχὶ σύνεσιν μελετᾷ̣ ΠΟΤΕΡΟΝ οὐχὶ πειρατήριόν ἐστιν ὁ βίοσ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆσ γῆσ καὶ ὥσπερ μισθίου αὐθημερινοῦ ἡ ζωὴ αὐτοῦ̣

ἢ ὥσπερ θεράπων δεδοικὼσ τὸν Κύριον αὐτοῦ καὶ τετευχὼσ σκιᾶσ̣ ἢ ὥσπερ μισθωτὸσ ἀναμένων τὸν μισθὸν αὐτοῦ̣ οὕτωσ κἀγὼ ὑπέμεινα μῆνασ κενούσ, νύκτεσ δὲ ὀδυνῶν δεδομέναι μοί εἰσιν. ἐὰν κοιμηθῶ, λέγω. πότε ἡμέρα̣ ὡσ δ̓ ἂν ἀναστῶ, πάλιν. πότε ἑσπέρα̣ πλήρησ δὲ γίνομαι ὀδυνῶν ἀπὸ ἑσπέρασ ἕωσ πρωί̈. φύρεται δέ μου τὸ σῶμα ἐν σαπρίᾳ σκωλήκων, τήκω δὲ βώλακασ γῆσ ἀπὸ ἰχῶροσ ξύων. ὁ δὲ βίοσ μού ἐστιν ἐλαφρότεροσ λαλιᾶσ, ἀπόλωλε δὲ ἐν κενῇ ἐλπίδι. μνήσθητι οὖν ὅτι πνεῦμά μου ἡ ζωὴ καὶ οὐκέτι ἐπανελεύσεται ὀφθαλμόσ μου ἰδεῖν ἀγαθόν. οὐ περιβλέψεταί με ὀφθαλμὸσ ὁρῶντόσ με. οἱ ὀφθαλμοί σου ἐν ἐμοί, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ὥσπερ νέφοσ ἀποκαθαρθὲν ἀπ̓ οὐρανοῦ. ἐὰν γὰρ ἄνθρωποσ καταβῇ εἰσ ᾄδην, οὐκέτι μὴ ἀναβῇ, οὐδ̓ οὐ μὴ ἐπιστρέψῃ ἔτι εἰσ τὸν ἴδιον οἶκον, οὐδ οὐ μὴ ἐπιγνῷ αὐτὸν ἔτι ὁ τόποσ αὐτοῦ. ἀτὰρ οὖν οὐδὲ ἐγὼ φείσομαι τῷ στόματί μου, λαλήσω ἐν ἀνάγκῃ ὤν, ἀνοίξω πικρίαν ψυχῆσ μου συνεχόμενοσ. πότερον θάλασσά εἰμι ἢ δράκων, ὅτι κατέταξασ ἐπ̓ ἐμὲ φυλακήν̣ εἶπα ὅτι παρακαλέσει με ἡ κλίνη μου, ἀνοίσω δὲ πρὸσ ἐμαυτὸν ἰδίᾳ λόγον τῇ κοίτῃ μου. ἐκφοβεῖσ με ἐνυπνίοισ καὶ ὁράμασί με καταπλήσσεισ. ἀπαλλάξεισ ἀπὸ πνεύματόσ μου τὴν ψυχήν μου, ἀπὸ δὲ θανάτου τὰ ὀστᾶ μου. οὐ γὰρ εἰσ τὸν αἰῶνα ζήσομαι, ἵνα μακροθυμήσω. ἀπόστα ἀπ̓ ἐμοῦ, κενὸσ γάρ μου ὁ βίοσ. τί γάρ ἐστιν ἄνθρωποσ ὅτι ἐμεγάλυνασ αὐτὸν ἢ ὅτι προσέχεισ τὸν νοῦν εἰσ αὐτὸν ἢ ἐπισκοπὴν αὐτοῦ ποιήσῃ ἕωσ τὸ πρωί̈ καὶ εἰσ ἀνάπαυσιν αὐτὸν κρινεῖσ̣ ἕωσ τίνοσ οὐκ ἐᾷσ με οὐδὲ προί̈ῃ με, ἕωσ ἂν καταπίω τὸν πτύελόν μου ἐν ὀδύνῃ̣ εἰ ἐγὼ ἥμαρτον, τί δυνήσομαι πρᾶξαι, ὁ ἐπιστάμενοσ τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων̣ διατί ἔθου με κατεντευκτήν σου, εἰμὶ δὲ ἐπὶ σοὶ φορτίον̣ καὶ διατί οὐκ ἐποιήσω τῆσ ἀνομίασ μου λήθην καὶ καθαρισμὸν τῆσ ἁμαρτίασ μου̣ νυνὶ δὲ εἰσ γῆν ἀπελεύσομαι, ὀρθρίζων δὲ οὐκέτι εἰμί. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτησ λέγει.

μέχρι τίνοσ λαλήσεισ ταῦτα, πνεῦμα πολυρρῆμον τοῦ στόματόσ σου̣ μὴ ὁ Κύριοσ ἀδικήσει κρίνων ἢ ὁ τὰ πάντα ποιήσασ ταράξει τὸ δίκαιον̣ εἰ οἱ υἱοί σου ἥμαρτον ἐναντίον αὐτοῦ, ἀπέστειλεν ἐν χειρὶ ἀνομίασ αὐτῶν. σὺ δὲ ὄρθριζε πρὸσ Κύριον παντοκράτορα δεόμενοσ. εἰ καθαρὸσ εἶ καὶ ἀληθινόσ, δεήσεωσ ἐπακούσεταί σου, ἀποκαταστήσει δέ σοι δίαιταν δικαιοσύνησ. ἔσται οὖν τὰ μὲν πρῶτά σου ὀλίγα, τὰ δὲ ἔσχατά σου ἀμύθητα. ἐπερώτησον γὰρ γενεὰν πρώτην, ἐξιχνίασον δὲ κατὰ γένοσ πατέρων. χθιζοὶ γάρ ἐσμεν καὶ οὐκ οἴδαμεν, σκιὰ γάρ ἐστιν ἡμῶν ἐπὶ τῆσ γῆσ ὁ βίοσ. ἦ οὐχ οὗτοί σε διδάξουσι καὶ ἀναγγελοῦσι καὶ ἐκ καρδίασ ἐξάξουσι ρήματα̣ μὴ θάλλει πάπυροσ ἄνευ ὕδατοσ ἢ ὑψωθήσεται βούτομον ἄνευ πότου̣ ἔτι ὂν ἐπὶ ρίζησ καὶ οὐ μὴ θερισθῇ, πρὸ τοῦ πιεῖν πᾶσα βοτάνη οὐχὶ ξηραίνεται̣ οὕτωσ τοίνυν ἔσται τὰ ἔσχατα πάντων τῶν ἐπιλανθανομένων τοῦ Κυρίου. ἐλπὶσ γὰρ ἀσεβοῦσ ἀπολεῖται. ἀοίκητοσ γὰρ αὐτοῦ ἔσται ὁ οἶκοσ, ἀράχνη δὲ αὐτοῦ ἀποβήσεται ἡ σκηνή. ἐὰν ὑπερείσῃ τὴν οἰκίαν αὐτοῦ, οὐ μὴ στῇ. ἐπιλαβομένου δὲ αὐτοῦ, οὐ μὴ ὑπομείνῃ. ὑγρὸσ γάρ ἐστιν ὑπὸ ἡλίου, καὶ ἐκ σαπρίασ αὐτοῦ ὁ ράδαμνοσ αὐτοῦ ἐξελεύσεται. ἐπὶ συναγωγὴν λίθων κοιμᾶται, ἐν δὲ μέσῳ χαλίκων ζήσεται. ἐὰν καταπίῃ, ὁ τόποσ ψεύσεται αὐτόν. οὐχ ἑώρακασ τοιαῦτα, ὅτι καταστροφὴ ἀσεβοῦσ τοιαύτη, ἐκ δὲ γῆσ ἄλλον ἀναβλαστήσει. ὁ γὰρ Κύριοσ οὐ μὴ ἀποποιήσεται τὸν ἄκακον, πᾶν δὲ δῶρον ἀσεβοῦσ οὐ δέξεται. ἀληθινῶν δὲ στόμα ἐμπλήσει γέλωτοσ, τὰ δὲ χείλη αὐτῶν ἐξομολογήσεωσ. οἱ δὲ ἐχθροὶ αὐτῶν ἐνδύσονται αἰσχύνην, δίαιτα δὲ ἀσεβοῦσ οὐκ ἔσται. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

ἐπ̓ ἀληθείασ οἶδα, ὅτι οὕτωσ ἐστί. πῶσ γὰρ ἔσται δίκαιοσ βροτὸσ παρὰ Κυρίῳ̣ ἐὰν γὰρ βούληται κριθῆναι αὐτῷ, οὐ μὴ ὑπακούσῃ αὐτῷ, ἵνα μὴ ἀντείπῃ πρὸσ ἕνα λόγον αὐτοῦ ἐκ χιλίων. σοφὸσ γάρ ἐστι διανοίᾳ, κραταιόσ τε καὶ μέγασ. τίσ σκληρὸσ γενόμενοσ ἐναντίον αὐτοῦ ὑπέμεινεν̣ ὁ παλαιῶν ὄρη καὶ οὐκ οἴδασιν, ὁ καταστρέφων αὐτὰ ὀργῇ. ὁ σείων τὴν ὑπ̓ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, οἱ δὲ στῦλοι αὐτῆσ σαλεύονται. ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει. ὁ τανύσασ τὸν οὐρανὸν μόνοσ, καὶ περιπατῶν ὡσ ἐπ̓ ἐδάφουσ ἐπὶ θαλάσσησ. ὁ ποιῶν Πλειάδα καὶ Ἕσπερον καὶ Ἀρκτοῦρον, καὶ ταμιεῖα νότου. ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμόσ. ἐὰν ὑπερβῇ με, οὐ μὴ ἴδω. ἐὰν παρέλθῃ με, οὐδ̓ ὧσ ἔγνων. ἐὰν ἀπαλλάξῃ, τίσ ἀποστρέψει ἢ τίσ ἐρεῖ αὐτῷ. τί ἐποίησασ̣ αὐτὸσ γὰρ ἀπέστραπται ὀργήν, ὑπ̓ αὐτοῦ ἐκάμφθησαν κήτη τὰ ὑπ̓ οὐρανόν. ἐὰν δέ μου ὑπακούσηται, ἦ διακρινεῖ τὰ ρήματά μου. ἐάν τε γὰρ ὦ δίκαιοσ, οὐκ εἰσακούσεταί μου, τοῦ κρίματοσ αὐτοῦ δεηθήομαι. ἐάν τε καλέσω καὶ μὴ ὑπακούσῃ, οὐ πιστεύω ὅτι εἰσακήκοέ μου τῆσ φωνῆσ. μὴ γνόφῳ με ἐκτρίψῃ̣ πολλὰ δέ μου τὰ συντρίμματα πεποίηκε διακενῆσ. οὐκ ἐᾷ γάρ με ἀναπνεῦσαι, ἐνέπλησε δέ με πικρίασ. ὅτι μὲν γὰρ ἰσχύι κρατεῖ. τίσ οὖν κρίματι αὐτοῦ ἀντιστήσεται̣ ἐὰν γὰρ ὦ δίκαιοσ, τὸ στόμα μου ἀσεβήσει. ἐάν τε ὦ ἄμεμπτοσ, σκολιὸσ ἀποβήσομαι. εἴτε γὰρ ἠσέβησα, οὐκ οἶδα τῇ ψυχῇ, πλὴν ὅτι ἀφαιρεῖταί μου ἡ ζωή. διὸ εἶπον. μέγα καὶ δυνάστην ἀπολλύει ὀργή, ὅτι φαῦλοι ἐν θανάτῳ ἐξαισίῳ, ἀλλὰ δίκαιοι καταγελῶνται. παραδέδονται γὰρ εἰσ χεῖρασ ἀσεβοῦσ. πρόσωπα κριτῶν αὐτῆσ συγκαλύπτει. εἰ δὲ μὴ αὐτόσ ἐστι, τίσ ἐστιν̣ ὁ δὲ βίοσ μού ἐστιν ἐλαφρότεροσ δρομέωσ. ἀπέδρασαν καὶ οὐκ εἴδοσαν. ἢ καί ἐστι ναυσὶν ἴχνοσ ὁδοῦ ἢ ἀετοῦ πετομένου ζητοῦντοσ βοράν̣ ἐάν τε γὰρ εἴπω, ἐπιλήσομαι λαλῶν, συγκύψασ τῷ προσώπῳ στενάξω. σείομαι πᾶσι τοῖσ μέλεσιν, οἶδα γάρ ὅτι οὐκ ἀθῶόν με ἐάσεισ. ἐπειδὴ δέ εἰμι ἀσεβήσ, διατί οὐκ ἀπέθανον̣ ἐὰν γὰρ ἀπολούσωμαι χιόνι καὶ ἀποκαθάρωμαι χερσὶ καθαραῖσ, ἱκανῶσ ἐν ρύπῳ με ἔβαψασ, ἐβδελύξατο δέ με ἡ στολή. οὐ γὰρ εἶ ἄνθρωποσ κατ̓ ἐμέ, ᾧ ἀντικρινοῦμαι, ἵνα ἔλθωμεν ὁμοθυμαδὸν εἰσ κρίσιν. εἴθε ἦν ὁ μεσίτησ ἡμῶν καὶ ἐλέγχων καὶ διακούων ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων. ἀπαλλαξάτω ἀπ̓ ἐμοῦ τὴν ράβδον, ὁ δὲ φόβοσ αὐτοῦ μή με στροβείτω, καὶ οὐ μὴ φοβηθῷ, ἀλλὰ λαλήσω. οὐ γὰρ οὕτω συνεπίσταμαι. ΚΑΜΝΩΝ τῇ ψυχῇ μου, στένων ἐπαφήσω ἐπ̓ αὐτὸν τὰ ρήματά μου. λαλήσω πικρίᾳ ψυχῆσ μου συνεχόμενος

καὶ ἐρῶ πρὸσ Κύριον. μή με ἀσεβεῖν δίδασκε. καὶ διατί με οὕτωσ ἔκρινασ̣ ἦ καλόν σοι, ἐὰν ἀδικήσω, ὅτι ἀπείπω ἔργα χειρῶν σου, βουλῇ δὲ ἀσεβῶν προσέσχεσ̣ ἦ ὥσπερ βροτὸσ ὁρᾷ καθορᾷσ ἢ καθὼσ ὁρᾷ ἄνθρωποσ βλέψῃ̣ ἦ ὁ βίοσ σου ἀνθρώπινόσ ἐστιν ἢ τὰ ἔτη σου ἀνδρόσ̣ ὅτι ἀνεζήτησασ τὴν ἀνομίαν μου καὶ τὰσ ἁμαρτίασ μου ἐξιχνίασασ̣ οἶδασ γὰρ ὅτι οὐκ ἠσέβησα. ἀλλὰ τίσ ἐστιν ὁ ἐκ τῶν χειρῶν σου ἐξαιρούμενοσ̣ αἱ χεῖρέσ σου ἔπλασάν με καὶ ἐποίησάν με, μετὰ ταῦτα μεταβαλών με ἔπαισασ. μνήσθητι ὅτι πηλόν με ἔπλασασ, εἰσ δὲ γῆν με πάλιν ἀποστρέφεισ. ἦ οὐχ ὥσπερ γάλα με ἤμελξασ, ἐτύρωσασ δέ με ἴσα τυρῷ̣ δέρμα δὲ καὶ κρέασ με ἐνέδυσασ, ὀστέοισ δὲ καὶ νεύροισ με ἐνεῖρασ. ζωὴν δὲ καὶ ἔλεοσ ἔθου παῤ ἐμοί, ἡ δὲ ἐπισκοπή σου ἐφύλαξέ μου τὸ πνεῦμα. ταῦτα ἔχων ἐν σεαυτῷ οἶδα ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐθέν. ἐάν τε γὰρ ἁμάρτω, φυλάσσεισ με, ἀπὸ δὲ ἀνομίασ οὐκ ἀθῷόν με πεποίηκασ. ἐάν τε γὰρ ἀσεβήσω, οἴμοι. ἐὰν δὲ ὦ δίκαιοσ, οὐ δύναμαι ἀνακύψαι, πλήρησ γὰρ ἀτιμίασ εἰμί. ἀγρεύομαι γὰρ ὥσπερ λέων εἰσ σφαγήν, πάλιν γὰρ μεταβαλὼν δεινῶσ με ὀλέκεις ἐπανακαινίζων ἐπ̓ ἐμὲ τὴν ἔτασίν μου. ὀργῇ δὲ μεγάλῃ μοι ἐχρήσω, ἐπήγαγεσ δὲ ἐπ̓ ἐμὲ πειρατήρια. ἱνατί οὖν ἐκ κοιλίασ με ἐξήγαγεσ, καὶ οὐκ ἀπέθανον, ὀφθαλμὸσ δέ με οὐκ εἶδε, καὶ ὥσπερ οὐκ ὢν ἐγενόμην̣ διατί γὰρ ἐκ γαστρὸσ εἰσ μνῆμα οὐκ ἀπηλλάγην̣ ἦ οὐκ ὀλίγοσ ἐστὶν ὁ χρόνοσ τοῦ βίου μου̣ ἔασόν με ἀναπαύσασθαι μικρὸν πρὸ τοῦ με πορευθῆναι ὅθεν οὐκ ἀναστρέψω, εἰσ γῆν σκοτεινὴν καὶ γνοφεράν, εἰσ γῆν σκότουσ αἰωνίου, οὗ οὐκ ἔστι φέγγοσ, οὐδὲ ὁρᾶν ζωὴν βροτῶν. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Σωφὰρ ὁ Μιναῖοσ λέγει.

ὁ τὰ πολλὰ λέγων, καὶ ἀντακούσεται. ἢ καὶ ὁ εὔλαλοσ οἴεται εἶναι δίκαιοσ̣ εὐλογημένοσ γεννητὸσ γυναικὸσ ὀλιγόβιοσ. μὴ πολὺσ ἐν ρήμασι γίνου, οὐ γάρ ἐστιν ὁ ἀντικρινόμενόσ σοι. μὴ γὰρ λέγε ὅτι καθαρόσ εἰμι τοῖσ ἔργοισ καὶ ἄμεμπτοσ ἐναντίον αὐτοῦ. ἀλλὰ πῶσ ἂν ὁ Κύριοσ λαλήσαι πρόσ σε, καὶ ἀνοίξει χείλη αὐτοῦ μετὰ σοῦ̣ εἶτα ἀναγγελεῖ σοι δύναμιν σοφίασ, ὅτι διπλοῦσ ἔσται τῶν κατά σέ. καὶ τότε γνώσῃ ὅτι ἄξιά σοι ἀπέβη ἀπὸ Κυρίου ὧν ἡμάρτηκασ. ἦ ἴχνοσ Κυρίου εὑρήσεισ ἢ εἰσ τὰ ἔσχατα ἀφίκου, ἃ ἐποίησεν ὁ Παντοκράτωρ̣ ὑψηλὸσ ὁ οὐρανόσ, καὶ τί ποιήσεισ̣ βαθύτερα δὲ τῶν ἐν ᾃδου τί οἶδασ̣ ἢ μακρότερα μέτρου γῆσ ἢ εὔρουσ θαλάσσησ̣ ἐὰν δὲ καταστρέψῃ τὰ πάντα, τίσ ἐρεῖ αὐτῷ. τί ἐποίησασ̣ αὐτὸσ γὰρ οἶδεν ἔργα ἀνόμων, ἰδὼν δὲ ἄτοπα οὐ παρόψεται. ἄνθρωποσ δὲ ἄλλωσ νήχεται λόγοισ, βροτὸσ δὲ γεννητὸσ γυναικὸσ ἴσα ὄνῳ ἐρημίτῃ. εἰ γὰρ σὺ καθαρὰν ἔθου τὴν καρδίαν σου, ὑπτιάζεισ δὲ χεῖρασ πρὸσ αὐτόν, εἰ ἄνομόν τί ἐστιν ἐν χερσί σου, πόρρω ποίησον αὐτὸ ἀπὸ σοῦ, ἀδικία δὲ ἐν διαίτῃ σου μὴ αὐλισθήτω. οὕτωσ γὰρ ἀναλάμψει σου τὸ πρόσωπον ὥσπερ ὕδωρ καθαρόν, ἐκδύσῃ δὲ ρύπον, καὶ οὐ μὴ φοβηθῇσ. καὶ τὸν κόπον ἐπιλήσῃ ὥσπερ κῦμα παρελθὸν καὶ οὐ πτοηθήσῃ. ἡ δὲ εὐχή σου ὥσπερ ἑωσφόροσ, ἐκ δὲ μεσημβρίασ ἀνατελεῖ σοι ζωή. πεποιθώσ τε ἔσῃ ὅτι ἔστι σοι ἐλπίσ, ἐκ δὲ μερίμνησ καὶ φροντίδοσ ἀναφανεῖταί σοι εἰρήνη. ἡσυχάσεισ γάρ, καὶ οὐ ἔσται ὁ πολεμῶν σε. μεταβαλόμενοι δὲ πολλοί σου δεηθήσονται. σωτηρία δὲ αὐτοὺσ ἀπολείψει. ἡ γὰρ ἐλπὶσ αὐτῶν ἀπώλεια, ὀφθαλμοὶ δὲ ἀσεβῶν τακήσονται. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

εἶτα ὑμεῖσ ἐστε ἄνθρωποι. ἦ μεθ̓ ὑμῶν τελευτήσει σοφία. κἀμοὶ μὲν καρδία καθ̓ ὑμᾶσ ἐστι. δίκαιοσ γὰρ ἀνὴρ καὶ ἄμεμπτοσ ἐγεννήθη εἰσ χλεύασμα. εἰσ χρόνον γὰρ τακτὸν ἡτοίμαστο πεσεῖν ὑπὸ ἄλλων, οἴκουσ τε αὐτοῦ ἐκπορθεῖσθαι ὑπὸ ἀνόμων. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ μηδεὶσ πεποιθέτω πονηρὸσ ὢν ἀθῷοσ ἔσεσθαι, ὅσοι παροργίζουσι τὸν Κύριον, ὡσ οὐχὶ καὶ ἔτασισ αὐτῶν ἔσται. ἀλλὰ δὴ ἐρώτησον τετράποδα ἐάν σοι εἴπωσι, πετεινὰ δὲ οὐρανοῦ ἐάν σοι ἀπαγγείλωσιν. ἐκδιήγησαι γῇ, ἐάν σοι φράσῃ, καὶ ἐξηγήσονταί σοι οἱ ἰχθύεσ τῆσ θαλάσσησ. τίσ οὖν οὐκ ἔγνω ἐν πᾶσι τούτοισ ὅτι χεὶρ Κυρίου ἐποίησε ταῦτα̣ εἰ μὴ ἐν χειρὶ αὐτοῦ ψυχὴ πάντων ζώντων καὶ πνεῦμα παντὸσ ἀνθρώπου̣ οὖσ μὲν γὰρ ρήματα διακρίνει, λάρυγξ δὲ σῖτα γεύεται. ἐν πολλῷ χρόνῳ σοφία, ἐν δὲ πολλῷ βίῳ ἐπιστήμη. παῤ αὐτῷ σοφία καὶ δύναμισ, αὐτῷ βουλὴ καὶ σύνεσισ. ἐὰν καταβάλῃ, τίσ οἰκοδομήσει̣ ἐὰν κλείσῃ κατ̓ ἀνθρώπων, τίσ ἀνοίξει̣ ἐὰν κωλύσῃ τὸ ὕδωρ, ξηρανεῖ τὴν γῆν. ἐὰν δὲ ἐπαφῇ, ἀπώλεσεν αὐτὴν καταστρέψασ. παῤ αὐτῷ κράτοσ καὶ ἰσχύσ, αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύνεσισ. διάγων βουλευτὰσ αἰχμαλώτουσ, κριτὰσ δὲ γῆσ ἐξέστησε. καθιζάνων βασιλεῖσ ἐπὶ θρόνουσ καὶ περιέδησε ζώνῃ ὀσφύασ αὐτῶν. ἐξαποστέλλων ἱερεῖσ αἰχμαλώτουσ, δυνάστασ δὲ γῆσ κατέστρεψε. διαλλάσσων χείλη πιστῶν, σύνεσιν δὲ πρεσβυτέρων ἔγνω. ἐκχέων ἀτιμίαν ἐπ̓ ἄρχοντασ, ταπεινοὺσ δὲ ἰάσατο. ἀνακαλύπτων βαθέα ἐκ σκότουσ, ἐξήγαγε δὲ εἰσ φῶσ σκιὰν θανάτου. πλανῶν ἔθνη καὶ ἀπολλύων αὐτά, καταστρωνύων ἔθνη καὶ καθοδηγῶν αὐτά. διαλλάσσων καρδίασ ἀρχόντων γῆσ, ἐπλάνησε δὲ αὐτοὺσ ἐν ὁδῷ, ᾗ οὐκ ᾔδεισαν. ψηλαφήσαισαν σκότοσ καὶ μὴ φῶσ, πλανηθείησαν δὲ ὥσπερ ὁ μεθύων. ΙΔΟΥ ταῦτα ἑώρακέ μου ὁ ὀφθαλμὸσ καὶ ἀκήκοέ μου τὸ οὖσ.

καὶ οἶδα ὅσα καὶ ὑμεῖσ ἐπίστασθε, καὶ οὐκ ἀσυνετώτερόσ εἰμι ὑμῶν. οὐ μὴν δὲ ἀλλ̓ ἐγὼ πρὸσ Κύριον λαλήσω, ἐλέγξω δὲ ἐναντίον αὐτοῦ ἐὰν βούληται. ὑμεῖσ δέ ἐστε ἰατροὶ ἄδικοι καὶ ἰαταὶ κακῶν πάντεσ. εἴη δὲ ὑμῖν κωφεῦσαι, καὶ ἀποβήσεται ὑμῖν εἰσ σοφίαν. ἀκούσατε ἔλεγχον τοῦ στόματόσ μου, κρίσιν δὲ χειλέων μου προσέχετε. πότερον οὐκ ἔναντι Κυρίου λαλεῖτε, ἔναντι δὲ αὐτοῦ φθέγγεσθε δόλον̣ ἦ ὑποστελεῖσθε̣ ὑμεῖσ δὲ αὐτοὶ κριταὶ γίνεσθε. καλόν γε, ἐὰν ἐξιχνιάσῃ ὑμᾶσ. εἰ γὰρ τὰ πάντα ποιοῦντεσ προστεθήσεσθε αὐτῷ, οὐθὲν ἧττον ἐλέγξει ὑμᾶσ. εἰ δὲ καὶ κρυφῇ πρόσωπα θαυμάσεσθε, πότερον οὐχὶ δεινὰ αὐτοῦ στροβήσει ὑμᾶσ, φόβοσ δὲ παῤ αὐτοῦ ἐπιπεσεῖται ὑμῖν̣ ἀποβήσεται δὲ ὑμῶν τὸ γαυρίαμα ἴσα σποδῷ, τὸ δὲ σῶμα πήλινον. κωφεύσατε, ἵνα λαλήσω καὶ ἀναπαύσωμαι θυμοῦ ἀναλαβὼν τὰσ σάρκασ μου τοῖσ ὀδοῦσι, ψυχὴν δέ μου θήσω ἐν χειρί. ἐάν με χειρώσηται ὁ δυνάστησ, ἐπεὶ καὶ ἦρκται, ἦ μὴν λαλήσω καὶ ἐλέγξω ἐναντίον αὐτοῦ. καὶ τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰσ σωτηρίαν, οὐ γὰρ ἐναντίον αὐτοῦ δόλοσ εἰσελεύσεται. ἀκούσατε ἀκούσατε τὰ ρήματά μου, ἀναγγελῶ γὰρ ὑμῶν ἀκουόντων. ἰδοὺ ἐγὼ ἐγγύσ εἰμι τοῦ κρίματόσ μου, οἶδα ἐγὼ ὅτι δίκαιοσ ἀναφανοῦμαι. τίσ γάρ ἐστιν ὁ κριθησόμενόσ μοι, ὅτι νῦν κωφεύσω καὶ ἐκλείψω̣ δυοῖν δέ μοι χρήσῃ. τότε ἀπὸ τοῦ προσώπου σου οὐ κρυβήσομαι. τὴν χεῖρα ἀπ̓ ἐμοῦ ἀπέχου, καὶ ὁ φόβοσ σου μή με καταπλησσέτω. εἶτα καλέσεισ, ἐγὼ δέ σοι ὑπακούσομαι. ἢ λαλήσεισ, ἐγὼ δέ σοι δώσω ἀνταπόκρισιν. πόσαι εἰσὶν αἱ ἁμαρτίαι μου καὶ ἀνομίαι μου̣ δίδαξόν με τίνεσ εἰσί. διατί ἀπ̓ ἐμοῦ κρύπτῃ, ἥγησαι δέ με ὑπεναντίον σοι̣ ἦ ὡσ φύλλον κινούμενον ὑπὸ ἀνέμου εὐλαβηθήσῃ ἢ ὡσ χόρτῳ φερομένῳ ὑπὸ πνεύματοσ ἀντίκεισαί μοι̣ ὅτι κατέγραψασ κατ̓ ἐμοῦ κακά, περιέθηκασ δέ μοι νεότητοσ ἁμαρτίασ, ἔθου δέ μου τὸν πόδα ἐν κωλύματι, ἐφύλαξασ δέ μου πάντα τὰ ἔργα, εἰσ δὲ ρίζασ τῶν ποδῶν μου ἀφίκου. ὃ παλαιοῦται ἴσα ἀσκῷ ἢ ὥσπερ ἱμάτιον σητόβρωτον. ΒΡΟΤΟΣ γὰρ γεννητὸσ γυναικὸσ ὀλιγόβιοσ καὶ πλήρησ ὀργῆς

ἢ ὥσπερ ἄνθοσ ἀνθῆσαν ἐξέπεσεν, ἀπέδρα δὲ ὥσπερ σκιὰ καὶ οὐ μὴ στῇ. οὐχὶ καὶ τούτου λόγον ἐποιήσω καὶ τοῦτον ἐποίησασ εἰσελθεῖν ἐν κρίματι ἐνώπιόν σου̣ τίσ γὰρ καθαρὸσ ἔσται ἀπὸ ρύπου̣ ἀλλ̓ οὐθείσ, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίοσ αὐτοῦ ἐπὶ τῆσ γῆσ, ἀριθμητοὶ δὲ μῆνεσ αὐτοῦ παῤ αὐτοῦ. εἰσ χρόνον ἔθου, καὶ οὐ μὴ ὑπερβῇ. ἀπόστα ἀπ̓ αὐτοῦ, ἵνα ἡσυχάσῃ καὶ εὐδοκήσῃ τὸν βίον ὥσπερ ὁ μισθωτόσ. ἔστι γὰρ δένδρῳ ἐλπίσ. ἐὰν γὰρ ἐκκοπῇ, ἔτι ἐπανθήσει, καὶ ὁ ράδαμνοσ αὐτοῦ οὐ μὴ ἐκλίπῃ. ἐὰν γὰρ γηράσῃ ἐν γῇ ἡ ρίζα αὐτοῦ, ἐν δὲ πέτρᾳ τελευτήσῃ τὸ στέλεχοσ αὐτοῦ, ἀπὸ ὀσμῆσ ὕδατοσ ἀνθήσει, ποιήσει δὲ θερισμὸν ὥσπερ νεόφυτον. ἀνὴρ δὲ τελευτήσασ ᾤχετο, πεσὼν δὲ βροτὸσ οὐκέτι ἐστί. χρόνῳ γὰρ σπανίζεται θάλασσα, ποταμὸσ δὲ ἐρημωθεὶσ ἐξηράνθη. ἄνθρωποσ δὲ κοιμηθεὶσ οὐ μὴ ἀναστῇ, ἕωσ ἂν ὁ οὐρανὸσ οὐ μὴ συρραφῇ. καὶ οὐκ ἐξυπνισθήσονται ἐξ ὕπνου αὐτῶν. εἰ γὰρ ὄφελον ἐν ᾅδῃ με ἐφύλαξασ, ἔκρυψασ δέ με ἕωσ ἂν παύσηταί σου ἡ ὀργὴ καὶ τάξῃ μοι χρόνον, ἐν ᾧ μνείαν μου ποιήσῃ. ἐὰν γὰρ ἀποθάνῃ ἄνθρωποσ, ζήσεται συντελέσασ ἡμέρασ τοῦ βίου αὐτοῦ. ὑπομενῶ ἕωσ ἂν πάλιν γένωμαι. εἶτα καλέσεισ, ἐγὼ δέ σοι ὑπακούσομαι, τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ ἀποποιοῦ. ἠρίθμησασ δέ μου τὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ οὐ μὴ παρέλθῃ σε οὐδὲν τῶν ἁμαρτιῶν μου. ἐσφράγισασ δέ μου τὰσ ἀνομίασ ἐν βαλλαντίῳ, ἐπεσημήνω δέ, εἴ τι ἄκρων παρέβην. καὶ πλὴν ὄροσ πῖπτον διαπεσεῖται, καὶ πέτρα παλαιωθήσεται ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆσ. λίθουσ ἐλέαναν ὕδατα, καὶ κατέκλυσεν ὕδατα ὕπτια τοῦ χώματοσ τῆσ γῆσ. καὶ ὑπομονὴν ἀνθρώπου ἀπώλεσασ. ὦσασ αὐτὸν εἰσ τέλοσ, καὶ ᾤχετο. ἐπέστησασ αὐτῷ τὸ πρόσωπον, καὶ ἐξαπέστειλασ. πολλῶν δὲ γενομένων τῶν υἱῶν αὐτοῦ, οὐκ οἶδεν, ἐὰν δὲ ὀλίγοι γένωνται, οὐκ ἐπίσταται. ἀλλ̓ ἢ αἱ σάρκεσ αὐτοῦ ἤλγησαν, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ ἐπένθησεν. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτησ λέγει.

πότερον σοφὸσ ἀπόκρισιν δώσει συνέσεωσ πνεῦμα καὶ ἐνέπλησε πόνον γαστρὸς ἐλέγχων ἐν ρήμασιν, οἷσ οὐ δεῖ, καὶ ἐν λόγοισ, οἷσ οὐδὲν ὄφελοσ̣ οὐ καὶ σὺ ἀπεποιήσω φόβον, συνετελέσω δὲ ρήματα τοιαῦτα ἔναντι τοῦ Κυρίου̣ ἔνοχοσ εἶ ρήμασι στόματόσ σου, οὐδὲ διέκρινασ ρήματα δυναστῶν. ἐλέγξαι σε τὸ σὸν στόμα καὶ μὴ ἐγώ, τὰ δὲ χείλη σου καταμαρτυρήσουσί σου. τί γάρ̣ μὴ πρῶτοσ ἀνθρώπων ἐγεννήθησ̣ ἢ πρὸ θινῶν ἐπάγησ̣ ἦ σύνταγμα Κυρίου ἀκήκοασ, ἢ συμβούλῳ σοι ἐχρήσατο ὁ Θεόσ, εἰσ δὲ σὲ ἀφίκετο σοφία̣ τί γὰρ οἶδασ, ὃ οὐκ οἴδαμεν̣ ἢ τί συνίεισ σύ, ὃ οὐ καὶ ἡμεῖσ̣ καί γε πρεσβύτησ καί γε παλαιὸσ ἐν ἡμῖν, βαρύτεροσ τοῦ πατρόσ σου ἡμέραισ. ὀλίγα ὧν ἡμάρτηκασ μεμαστίγωσαι, μεγάλωσ ὑπερβαλλόντωσ λελάληκασ. τί ἐτόλμησεν ἡ καρδία σου, ἢ τί ὑπένεγκαν οἱ ὀφθαλμοί σου̣ ὅτι θυμὸν ἔρρηξασ ἔναντι Κυρίου, ἐξήγαγεσ δὲ ἐκ στόματοσ ρήματα τοιαῦτα. τίσ γὰρ ὢν βροτόσ, ὅτι ἔσται ἄμεμπτοσ, ἢ ὡσ ἐσόμενοσ δίκαιοσ γεννητὸσ γυναικόσ̣ εἰ κατὰ ἁγίων οὐ πιστεύει, οὐρανὸσ δὲ οὐ καθαρὸσ ἐναντίον αὐτοῦ̣ ἔα δὲ ἐβδελυγμένοσ καὶ ἀκάθαρτοσ ἀνήρ, πίνων ἀδικίασ ἴσα ποτῷ. ἀναγγελῶ δέ σοι, ἄκουέ μου. ἃ δὴ ἐώρακα, ἀναγγελῶ σοι, ἃ σοφοὶ ἐροῦσι καὶ οὐκ ἔκρυψαν πατέρεσ αὐτῶν. αὐτοῖσ μόνοισ ἐδόθη ἡ γῆ, καὶ οὐκ ἐπῆλθεν ἀλλογενὴσ ἐπ̓ αὐτούσ. πᾶσ ὁ βίοσ ἀσεβοῦσ ἐν φροντίδι, ἔτη δὲ ἀριθμητὰ δεδομένα δυνάστῃ, ὁ δὲ φόβοσ αὐτοῦ ἐν ὠσὶν αὐτοῦ. ὅταν δοκῇ ἤδη εἰρηνεύειν, ἥξει αὐτοῦ ἡ καταστροφή. μὴ πιστευέτω ἀποστραφῆναι ἀπὸ σκότουσ. ἐντέταλται γὰρ ἤδη εἰσ χεῖρασ σιδήρου, κατατέτακται δὲ εἰσ σῖτα γυψίν. οἶδε δὲ ἐν ἑαυτῷ ὅτι μένει εἰσ πτῶμα. ἡμέρα δὲ σκοτεινὴ αὐτὸν στροβήσει, ἀνάγκη δὲ καὶ θλῖψισ αὐτὸν καθέξει ὥσπερ στρατηγὸσ πρωτοστάτησ πίπτων. ὅτι ἦρκε χεῖρασ ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ἔναντι δὲ Κυρίου παντοκράτοροσ ἐτραχηλίασεν, ἔδραμε δὲ ἐναντίον αὐτοῦ ὕβρει ἐν πάχει νώτου ἀσπίδοσ αὐτοῦ, ὅτι ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν στέατι αὐτοῦ καὶ ἐποίησε περιστόμιον ἐπὶ τῶν μηρίων. αὐλισθείη δὲ πόλεισ ἐρήμουσ, εἰσέλθοι δὲ εἰσ οἴκουσ ἀοικήτουσ. ἃ δὲ ἐκεῖνοι ἡτοίμασαν, ἄλλοι ἀποίσονται. οὔτε μὴ πλουτισθῇ, οὔτε μὴ μείνῃ αὐτοῦ τὰ ὑπάρχοντα, οὐ μὴ βάλῃ ἐπὶ τὴν γῆν σκιὰν οὐδὲ μὴ ἐκφύγῃ τὸ σκότοσ. τὸν βλαστὸν αὐτοῦ μαράναι ἄνεμοσ, ἐκπέσοι δὲ αὐτοῦ τὸ ἄνθοσ. μὴ πιστευέτω ὅτι ὑπομενεῖ, κενὰ γὰρ ἀποβήσεται αὐτῷ. ἡ τομὴ αὐτοῦ πρὸ ὥρασ φθαρήσεται, καὶ ὁ ράδαμνοσ αὐτοῦ οὐ μὴ πυκάσῃ. τρυγηθείη δὲ ὡσ ὄμβραξ πρὸσ ὥρασ, ἐκπέσοι δὲ ὡσ ἄνθοσ ἐλαίασ. μαρτύριον γὰρ ἀσεβοῦσ θάνατοσ, πῦρ δὲ καύσει οἴκουσ δωροδεκτῶν. ἐν γαστρὶ δὲ λήψεται ὀδύνασ, ἀποβήσεται δὲ ἑαυτῷ κενά, ἡ δὲ κοιλία αὐτοῦ ὑποίσει δόλον. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

ἀκήκοα τοιαῦτα πολλά, παρακλήτορεσ κακῶν πάντεσ. τί γάρ̣ μὴ τάξισ ἐστὶ ρήμασι πνεύματοσ̣ ἢ τί παρενοχλήσει σοι, ὅτι ἀποκρίνῃ̣ κἀγὼ καθ̓ ὑμᾶσ λαλήσω, εἰ ὑπέκειτό γε ἡ ψυχὴ ὑμῶν ἀντὶ τῆσ ἐμῆσ. εἶτ̓ ἐναλοῦμαι ὑμῖν ρήμασι, κινήσω δὲ καθ̓ ὑμῶν κεφαλήν. εἴη δὲ ἰσχὺσ ἐν τῷ στόματί μου, κίνησιν δὲ χειλέων οὐ φείσομαι. ἐὰν γὰρ λαλήσω, οὐκ ἀλγήσω τὸ τραῦμα. ἐὰν δὲ καὶ σιωπήσω, τί ἔλαττον τρωθήσομαι̣ νῦν δὲ κατάκοπόν με πεποίηκε, μωρόν, σεσηπότα, καὶ ἐπελάβου μου, εἰσ μαρτύριον ἐγενήθη. καὶ ἀνέστη ἐν ἐμοὶ τὸ ψεῦδόσ μου, κατὰ πρόσωπόν μου ἀνταπεκρίθη. ὀργῇ χρησάμενοσ κατέβαλέ με, ἔβρυξεν ἐπ̓ ἐμὲ τοὺσ ὀδόντασ, βέλη πειρατῶν αὐτοῦ ἐπ̓ ἐμοὶ ἔπεσεν. ἀκίσιν ὀφθαλμῶν ἐνήλατο, ὀξεῖ ἔπαισέ με εἰσ τὰ γόνατα, ὁμοθυμαδὸν δὲ κατέδραμον ἐπ̓ ἐμοί. παρέδωκε γάρ με ὁ Κύριοσ εἰσ χεῖρασ ἀδίκων, ἐπὶ δὲ ἀσεβέσιν ἔρριψέ με. εἰρηνεύοντα διεσκέδασέ με, λαβών με τῆσ κόμησ διέτιλε, κατέστησέ με ὥσπερ σκοπόν. ἐκύκλωσάν με λόγχαισ βάλλοντεσ εἰσ νεφρούσ μου, οὐ φειδόμενοι ἐξέχεαν εἰσ τὴν γῆν τὴν χολήν μου. κατέβαλόν με πτῶμα ἐπὶ πτώματι, ἔδραμον πρόσ με δυνάμενοι. σάκκον ἔρραψαν ἐπὶ βύρσησ μου, τὸ δὲ σθένοσ μου ἐν γῇ ἐσβέσθη. ἡ γαστήρ μου συγκέκαυται ἀπὸ κλαυθμοῦ, ἐπὶ δὲ βλεφάροισ μου σκιά. ἄδικον δὲ οὐδὲν ἦν ἐν χερσί μου, εὐχὴ δέ μου καθαρά. γῆ, μὴ ἐπικαλύψῃ ἐφ̓ αἵματι τῆσ σαρκόσ μου, μηδὲ εἴη τόποσ τῇ κραυγῇ μου. καὶ νῦν ἰδοὺ ἐν οὐρανοῖσ ὁ μάρτυσ μου, ὁ δὲ συνίστωρ μου ἐν ὑψίστοισ. ἀφίκοιτό μου ἡ δέησισ πρὸσ Κύριον, ἔναντι δὲ αὐτοῦ στάζοι μου ὁ ὀφθαλμόσ. εἴη δὲ ἔλεγχοσ ἀνδρὶ ἔναντι Κυρίου καὶ υἱῷ ἀνθρώπου τῷ πλησίον αὐτοῦ. ἔτη δὲ ἀριθμητὰ ἥκασιν, ὁδῷ δέ, ᾖ οὐκ ἐπαναστραφήσομαι, πορεύσομαι. ΟΛΕΚΟΜΑΙ πνεύματι φερόμενοσ, δέομαι δὲ ταφῆσ καὶ οὐ τυγχάνω.

λίσσομαι κάμνων, καὶ τί ποιήσασ̣ ἔκλεψαν δέ μου τὰ ὑπάρχοντα ἀλλότριοι. τίσ ἐστιν οὗτοσ̣ τῇ χειρί μου συνδεθήτω. ὅτι καρδίαν αὐτῶν ἔκρυψασ ἀπὸ φρονήσεωσ, διὰ τοῦτο οὐ μὴ ὑψώσῃσ αὐτούσ. τῇ μερίδι ἀναγγελεῖ κακίασ, ὀφθαλμοὶ δὲ ἐφ̓ υἱοῖσ ἐτάκησαν. ἔθου δέ με θρύλημα ἐν ἔθνεσι, γέλωσ δὲ αὐτοῖσ ἀπέβην. πεπώρωνται γὰρ ἀπὸ ὀργῆσ οἱ ὀφθαλμοί μου, πεπολιόρκημαι μεγάλωσ ὑπὸ πάντων. θαῦμα ἔσχεν ἀληθινοὺσ ἐπὶ τούτῳ, δίκαιοσ δὲ ἐπὶ παρανόμῳ ἐπανασταίη. σχοίη δὲ πιστὸσ τὴν ἑαυτοῦ ὁδόν, καθαρὸσ δὲ χεῖρασ ἀναλάβοι θάρσοσ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ πάντεσ ἐρείδετε, καὶ δεῦτε δή, οὐ γὰρ εὑρίσκω ἐν ὑμῖν ἀληθέσ. αἱ ἡμέραι μου παρῆλθον ἐν βρόμῳ, ἐράγη δὲ τὰ ἄρθρα τῆσ καρδίασ μου. νύκτα εἰσ ἡμέραν ἔθηκα, φῶσ ἐγγὺσ ἀπὸ προσώπου σκότουσ. ἐὰν γὰρ ὑπομείνω, ᾅδησ μου ὁ οἶκοσ, ἐν δὲ γνόφῳ ἔστρωταί μου ἡ στρωμνή. θάνατον ἐπεκαλεσάμην πατέρα μου εἶναι, μητέρα δέ μου καὶ ἀδελφὴν σαπρίαν. ποῦ οὖν μου ἔτι ἐστὶν ἡ ἐλπίσ̣ ἦ τὰ ἀγαθά μου ὄψομαι̣ ἦ μετ̓ ἐμοῦ εἰσ ᾅδην καταβήσομαι, ἢ ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ χώματοσ καταβησόμεθα̣ ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτησ λέγει.

μέχρι τίνοσ οὐ παύσῃ̣ ἐπίσχεσ, ἵνα καὶ αὐτοὶ λαλήσωμεν. διατὶ δὲ ὥσπερ τετράποδα σεσιωπήκαμεν ἐναντίον σου̣ κέχρηταί σοι ὀργή. τί γάρ̣ ἐὰν σὺ ἀποθάνῃσ, ἀοίκητοσ ἡ ὑπ̓ οὐρανόν̣ ἢ καταστραφήσεται ὄρη ἐκ θεμελίων̣ καὶ φῶσ ἀσεβῶν σβεσθήσεται, καὶ οὐκ ἀποβήσεται αὐτῶν ἡ φλόξ. τὸ φῶσ αὐτοῦ σκότοσ ἐν διαίτῃ, ὁ δὲ λύχνοσ ἐπ̓ αὐτῷ σβεσθήσεται. θηρεύσαισαν ἐλάχιστοι τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, σφάλαι δὲ αὐτοῦ ἡ βουλή. ἐμβέβληται δὲ ὁ ποὺσ αὐτοῦ ἐν παγίδι, ἐν δικτύῳ ἑλιχθείη. ἔλθοισαν δὲ ἐπ̓ αὐτὸν παγίδεσ, κατισχύσει ἐπ̓ αὐτὸν διψῶντασ. κέκρυπται ἐν τῇ γῇ σχοινίον αὐτοῦ καὶ ἡ σύλληψισ αὐτοῦ ἐπὶ τρίβων. κύκλῳ ὀλέσαισαν αὐτὸν ὀδύναι, πολλοὶ δὲ περὶ πόδα αὐτοῦ ἔλθοισαν ἐν λιμῷ στενῷ. πτῶμα δὲ αὐτῷ ἡτοίμασται ἐξαίσιον. βρωθείησαν αὐτοῦ κλῶνεσ ποδῶν, κατέδεται δὲ αὐτοῦ τὰ ὡραῖα θάνατοσ. ἐκραγείη δὲ ἐκ διαίτησ αὐτοῦ ἴασισ, σχοίη δὲ αὐτὸν ἀνάγκη αἰτίᾳ βασιλικῇ. κατασκηνώσει ἐν τῇ σκηνῇ αὐτοῦ ἐν νυκτὶ αὐτοῦ, κατασπαρήσονται τὰ εὐπρεπῆ αὐτοῦ θείῳ. ὑποκάτωθεν αἱ ρίζαι αὐτοῦ ξηρανθήσονται, καὶ ἐπάνωθεν ἐπιπεσεῖται θερισμὸσ αὐτοῦ. τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ ἀπόλοιτο ἐκ γῆσ, καὶ ὑπάρξει ὄνομα αὐτῷ ἐπὶ πρόσωπον ἐξωτέρω. ἀπώσειεν αὐτὸν ἐκ φωτὸσ εἰσ σκότοσ. οὐκ ἔσται ἐπίγνωστοσ ἐν λαῷ αὐτοῦ, οὐδὲ σεσωσμένοσ ἐν τῇ ὑπ̓ οὐρανὸν ὁ οἶκοσ αὐτοῦ, ἀλλ̓ ἐν τοῖσ αὐτοῦ ζήσονται ἕτεροι. ἐπ̓ αὐτῷ ἐστέναξαν ἔσχατοι, πρώτουσ δὲ ἔσχε θαῦμα. οὗτοί εἰσιν οἱ οἶκοι ἀδίκων, οὗτοσ δὲ ὁ τόποσ τῶν μὴ εἰδότων τὸν Κύριον. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

ἕωσ τίνοσ ἔγκοπον ποιήσετε ψυχήν μου καὶ καθαιρεῖτέ με λόγοισ̣ γνῶτε μόνον ὅτι ὁ Κύριοσ ἐποίησέ με οὕτωσ. καταλαλεῖτέ μου, οὐκ αἰσχυνόμενοί με ἐπίκεισθέ μοι. ναὶ δὴ ἐπ̓ ἀληθείασ ἐγὼ ἐπλανήθην, παῤ ἐμοὶ δὲ αὐλίζεται πλάνοσ λαλῆσαι ρήματα, ἃ οὐκ ἔδει, τὰ δὲ ρήματά μου πλανᾶται καὶ οὐκ ἐπὶ καιροῦ. ἔα δὲ ὅτι ἐπ̓ ἐμοὶ μεγαλύνεσθε, ἐνάλλεσθε δέ μοι ὀνείδει. γνῶτε οὖν ὅτι Κύριόσ ἐστιν ὁ ταράξασ, ὀχύρωμα δὲ αὐτοῦ ἐπ̓ ἐμὲ ὕψωσεν. ἰδοὺ γελῶ ὀνείδει καὶ οὐ λαλήσω. κεκράξομαι, καὶ οὐδαμοῦ κρίμα. κύκλῳ περιῳκοδόμημαι, καὶ οὐ μὴ διαβῶ, ἐπὶ πρόσωπόν μου σκότοσ ἔθετο. τὴν δὲ δόξαν ἀπ̓ ἐμοῦ ἐξέδυσεν, ἀφεῖλε δὲ στέφανον ἀπὸ κεφαλῆσ μου. διέσπασέ με κύκλῳ καὶ ᾠχόμην. ἐξέκοψε δὲ ὥσπερ δένδρον τὴν ἐλπίδα μου. δεινῶσ δέ μοι ὀργῇ ἐχρήσατο, ἡγήσατο δέ με ὥσπερ ἐχθρόν. ὁμοθυμαδὸν δὲ ἦλθον τὰ πειρατήρια αὐτοῦ ἐπ̓ ἐμοί, ταῖσ ὁδοῖσ μου ἐκύκλωσαν ἐγκάθετοι. ἀπ̓ ἐμοῦ ἀδελφοί μου ἀπέστησαν, ἔγνωσαν ἀλλοτρίουσ ἢ ἐμέ. φίλοι δέ μου ἀνελεήμονεσ γεγόνασιν. οὐ προσεποιήσαντό με οἱ ἐγγύτατοί μου, καὶ οἱ εἰδότεσ μου τὸ ὄνομα ἐπελάθοντό μου. γείτονεσ οἰκίασ θεράπαιναί τέ μου, ἀλλογενὴσ ἤμην ἐναντίον αὐτῶν. θεράποντά μου ἐκάλεσα, καὶ οὐχ ὑπήκουσε. στόμα δέ μου ἐδέετο. καὶ ἱκέτευον τὴν γυναῖκά μου, προσεκαλούμην δὲ κολακεύων υἱοὺσ παλλακίδων μου. οἱ δὲ εἰσ τὸν αἰῶνά με ἀπεποιήσαντο. ὅταν ἀναστῶ, κατ̓ ἐμοῦ λαλοῦσιν. ἐβδελύξαντό με οἱ ἰδόντεσ με. οὓσ δὴ ἠγαπήκειν, ἐπανέστησάν μοι. ἐν δέρματί μου ἐσάπησαν αἱ σάρκεσ μου, τὰ δὲ ὀστᾶ μου ἐν ὀδοῦσιν ἔχεται. ἐλεήσατέ με, ἐλεήσατέ με, ὦ φίλοι, χεὶρ γὰρ Κυρίου ἡ ἁψαμένη μού ἐστι. διατί με διώκετε ὥσπερ καὶ ὁ Κύριοσ̣ ἀπὸ δὲ σαρκῶν μου οὐκ ἐμπίπλασθε̣ τίσ γὰρ ἂν δοίη γραφῆναι τὰ ρήματά μου, τεθῆναι δὲ αὐτὰ ἐν βιβλίῳ εἰσ τὸν αἰῶνα̣ ἐν γραφείῳ σιδηρῷ καὶ μολίβῳ ἢ ἐν πέτραισ ἐγγλυφῆναι̣ οἶδα γὰρ ὅτι ἀένναόσ ἐστιν ὁ ἐκλύειν με μέλλων ἐπὶ γῆσ, ἀναστήσει δὲ τὸ δέρμα μου τὸ ἀναντλοῦν ταῦτα. παρὰ γὰρ Κυρίου ταῦτά μοι συνετελέσθη, ἃ ἐγὼ ἐμαυτῷ συνεπίσταμαι, ἃ ὁ ὀφθαλμόσ μου ἑώρακε καὶ οὐκ ἄλλοσ, πάντα δέ μοι συντετέλεσθαι ἐν κόλπῳ. εἰ δὲ καὶ ἐρεῖτε. τί ἐροῦμεν ἔναντι αὐτοῦ̣ καὶ ρίζαν λόγου εὑρήσομεν ἐν αὐτῷ. εὐλαβήθητε δὴ καὶ ὑμεῖσ ἀπὸ ἐπικαλύμματοσ, θυμὸσ γὰρ ἐπ̓ ἀνόμουσ ἐπελεύσεται, καὶ τότε γνώσονται ποῦ ἐστιν αὐτῶν ἡ ὕλη. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Σωφὰρ ὁ Μιναῖοσ λέγει.

οὐχ οὕτωσ ὑπελάμβανον ἀντερεῖν σε ταῦτα, καὶ οὐχὶ συνίετε μᾶλλον ἢ καὶ ἐγώ. παιδείαν ἐντροπῆσ μου ἀκούσομαι, καὶ πνεῦμα ἐκ τῆσ συνέσεωσ ἀποκρίνεταί μοι. μὴ ταῦτα ἔγνωσ ἀπὸ τοῦ ἔτι, ἀφ̓ οὗ ἐτέθη ἄνθρωποσ ἐπὶ τῆσ γῆσ̣ εὐφροσύνη γὰρ ἀσεβῶν πτῶμα ἐξαίσιον, χαρμονὴ δὲ παρανόμων ἀπώλεια, ἐὰν ἀναβῇ εἰσ οὐρανὸν αὐτοῦ τὰ δῶρα, ἡ δὲ θυσία αὐτοῦ νεφῶν ἅψηται. ὅταν γὰρ δοκῇ ἤδη κατεστηρίχθαι, τότε εἰσ τέλοσ ἀπολεῖται. οἱ δὲ εἰδότεσ αὐτὸν ἐροῦσι. ποῦ ἐστιν̣ ὥσπερ ἐνύπνιον ἐκπετασθὲν οὐ μὴ εὑρεθῇ, ἔπτη δὲ ὥσπερ φάσμα νυκτερινόν. ὀφθαλμὸσ παρέβλεψε καὶ οὐ προσθήσει, καὶ οὐκέτι προσνοήσει αὐτὸν ὁ τόποσ αὐτοῦ. τοὺσ υἱοὺσ αὐτοῦ ὀλέσαισαν ἥττονεσ, αἱ δὲ χεῖρεσ αὐτοῦ πυρσεύσαισαν ὀδύνασ. ὀστᾶ αὐτοῦ ἐνεπλήσθησαν νεότητοσ αὐτοῦ, καὶ μετ̓ αὐτοῦ ἐπὶ χώματοσ κοιμηθήσεται. ἐὰν γλυκανθῇ ἐν στόματι αὐτοῦ κακία, κρύψει αὐτὴν ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ. οὐ φείσεται αὐτῆσ καὶ οὐκ ἐγκαταλείψει αὐτὴν καὶ συνάξει αὐτὴν ἐν μέσῳ τοῦ λάρυγγοσ αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ δυνηθῇ βοηθῆσαι ἑαυτῷ. χολὴ ἀσπίδοσ ἐν γαστρὶ αὐτοῦ. πλοῦτοσ ἀδίκωσ συναγόμενοσ ἐξεμεθήσεται, ἐξ οἰκίασ αὐτοῦ ἐξελκύσει αὐτὸν ἄγγελοσ, θυμὸν δὲ δρακόντων θηλάσειεν, ἀνέλοι δὲ αὐτὸν γλῶσσα ὄφεωσ. μὴ ἴδοι ἄμελξιν νομάδων, μηδὲ νομὰσ μέλιτοσ καὶ βουτύρου. εἰσ κενὰ καὶ μάταια ἐκοπίασε, πλοῦτον ἐξ οὗ οὐ γεύσεται, ὥσπερ στρίφνοσ ἀμάσητοσ, ἀκατάποτοσ. πολλῶν γὰρ δυνατῶν οἴκουσ ἔθλασε, δίαιταν δὲ ἥρπασε, καὶ οὐκ ἔστησεν. οὐκ ἔστιν αὐτοῦ σωτηρία τοῖσ ὑπάρχουσιν, ἐν ἐπιθυμίᾳ αὐτοῦ οὐ σωθήσεται. οὐκ ἔστιν ὑπόλειμμα τοῖσ βρώμασιν αὐτοῦ, διὰ τοῦτο οὐκ ἀνθήσει αὐτοῦ τὰ ἀγαθά. ὅταν δὲ δοκῇ ἤδη πεπληρῶσθαι, θλιβήσεται, πᾶσα δὲ ἀνάγκη ἐπ̓ αὐτὸν ἐπελεύσεται. εἴ πωσ πληρῶσαι γαστέρα αὐτοῦ, ἐπαποστεῖλαι ἐπ̓ αὐτὸν θυμὸν ὀργῆσ, νίψαι ἐπ̓ αὐτὸν ὀδύνασ. καὶ οὐ μὴ σωθῇ ἐκ χειρὸσ σιδήρου, τρώσαι αὐτὸν τόξον χάλκειον. διεξέλθοι δὲ διὰ σώματοσ αὐτοῦ βέλοσ, ἀστραπαὶ δὲ ἐν διαίταισ αὐτοῦ. περιπατήσαισαν ἐπ̓ αὐτῷ φόβοι, πᾶν δὲ σκότοσ αὐτῷ ὑπομείναι. κατέδεται αὐτὸν πῦρ ἄκαυστον, κακώσαι δὲ αὐτοῦ ἐπήλυτοσ τὸν οἶκον. ἀνακαλύψαι δὲ αὐτοῦ ὁ οὐρανὸσ τὰσ ἀνομίασ, γῆ δὲ ἐπανασταίη αὐτῷ. ἑλκύσαι τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀπώλεια εἰσ τέλοσ, ἡμέρα ὀργῆσ ἐπέλθοι αὐτῷ. αὕτη ἡ μερὶσ ἀνθρώπου ἀσεβοῦσ παρὰ Κυρίου, καὶ κτῆμα ὑπαρχόντων αὐτῷ παρὰ τοῦ ἐπισκόπου. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

ἀκούσατε ἀκούσατέ μου τῶν λόγων, ἵνα μὴ ᾖ μοι παῤ ὑμῶν αὕτη ἡ παράκλησισ. ἄρατέ με, ἐγὼ δὲ λαλήσω, εἶτ̓ οὐ καταγελάσετέ μου. τί γάρ̣ μὴ ἀνθρώπου μου ἡ ἔλεγξισ̣ ἢ διατί οὐ θυμωθήσομαι̣ εἰσβλέψαντεσ εἰσ ἐμὲ θαυμάσετε χεῖρα θέντεσ ἐπὶ σιαγόνι. ἐάν τε γὰρ μνησθῶ, ἐσπούδακα, ἔχουσι δέ μου τὰσ σάρκασ ὀδύναι. διατὶ ἀσεβεῖσ ζῶσι, πεπαλαίωνται δὲ καὶ ἐν πλούτῳ̣ ὁ σπόροσ αὐτῶν κατὰ ψυχήν, τὰ δὲ τέκνα αὐτῶν ἐν ὀφθαλμοῖσ. οἱ οἶκοι αὐτῶν εὐθηνοῦσι, φόβοσ δὲ οὐδαμοῦ, μάστιξ δὲ παρὰ Κυρίου οὐκ ἔστιν ἐπ̓ αὐτοῖσ. ἡ βοῦσ αὐτῶν οὐκ ὠμοτόκησε, διεσώθη δὲ αὐτῶν ἐν γαστρὶ ἔχουσα καὶ οὐκ ἔσφαλε. μένουσε δὲ ὡσ πρόβατα αἰώνια, τὰ δὲ παιδία αὐτῶν προσπαίζουσιν ἀναλαβόντεσ ψαλτήριον καὶ κιθάραν καὶ εὐφραίνονται φωνῇ ψαλμοῦ. συνετέλεσαν δὲ ἐν ἀγαθοῖσ τὸν βίον αὐτῶν, ἐν δὲ ἀναπαύσει ᾅδου ἐκοιμήθησαν. λέγει δὲ Κυρίῳ. ἀπόστα ἀπ̓ ἐμοῦ, ὁδούσ σου εἰδέναι οὐ βούλομαι. τί ἱκανόσ, ὅτι δουλεύσομεν αὐτῷ̣ καὶ τίσ ὠφέλεια, ὅτι ἀπαντήσομεν αὐτῷ̣ ἐν χερσὶ γὰρ ἦν αὐτῶν τὰ ἀγαθά, ἔργα δὲ ἀσεβῶν οὐκ ἐφορᾷ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ ἀσεβῶν λύχνοσ σβεσθήσεται, ἐπελεύσεται δὲ αὐτοῖσ ἡ καταστροφή, ὠδῖνεσ δὲ αὐτοὺσ ἕξουσιν ἀπὸ ὀργῆσ. ἔσονται δὲ ὥσπερ ἄχυρα ὑπ̓ ἀνέμου ἢ ὥσπερ κονιορτόσ, ὃν ὑφείλετο λαῖλαψ. ἐκλίποι υἱοὺσ τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, ἀνταποδώσει πρὸσ αὐτὸν καὶ γνώσεται. ἴδοισαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ τὴν ἑαυτοῦ σφαγήν, ἀπὸ δὲ Κυρίου μὴ διασωθείη. ὅτι τὸ θέλημα αὐτοῦ ἐν οἴκῳ αὐτοῦ μετ̓ αὐτοῦ, καὶ ἀριθμοὶ μηνῶν αὐτοῦ διῃρέθησαν. πότερον οὐχὶ ὁ Κύριόσ ἐστιν ὁ διδάσκων σύνεσιν καὶ ἐπιστήμην̣ αὐτὸσ δὲ φόνουσ διακρινεῖ̣ οὗτοσ ἀποθανεῖται ἐν κράτει ἁπλοσύνησ αὐτοῦ, ὅλοσ δὲ εὐπαθῶν καὶ εὐθηνῶν. τὰ δὲ ἔγκατα αὐτοῦ πλήρη στέατοσ, μυελὸσ δὲ αὐτοῦ διαχεῖται. ὁ δὲ τελευτᾷ ὑπὸ πικρίασ ψυχῆσ, οὐ φαγὼν οὐδὲν ἀγαθόν. ὁμοθυμαδὸν δὲ ἐπὶ γῆσ κοιμῶνται, σαπρία δὲ αὐτοὺσ ἐκάλυψεν. ὥστε οἶδα ὑμᾶσ ὅτι τόλμῃ ἐπίκεισθέ μοι. ὥστε ἐρεῖτε. ποῦ ἐστιν οἶκοσ ἄρχοντοσ̣ καὶ ποῦ ἐστιν ἡ σκέπη τῶν σκηνωμάτων τῶν ἀσεβῶν̣ ἐρωτήσατε παραπορευομένουσ ὁδόν, καὶ τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ ἀπαλλοτριώσετε. ὅτι εἰσ ἡμέραν ἀπωλείασ κουφίζεται ὁ πονηρόσ, εἰσ ἡμέραν ὀργῆσ αὐτοῦ ἀπαχθήσονται. τίσ ἀπαγγελεῖ ἐπὶ προσώπου αὐτοῦ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ̣ καὶ αὐτὸσ ἐποίησε, τίσ ἀνταποδώσει αὐτῷ̣ καὶ αὐτὸσ εἰσ τάφουσ ἀπηνέχθη καὶ ἐπὶ σωρῶν ἠγρύπνησεν. ἐγλυκάνθησαν αὐτῷ χάλικεσ χειμάρρου, καὶ ὀπίσω αὐτοῦ πᾶσ ἄνθρωποσ ἀπελεύσεται, καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἀναρίθμητοι. πῶσ δὲ παρακαλεῖτέ με κενά̣ τὸ δὲ ἐμὲ καταπαύσασθαι ἀφ̓ ὑμῶν οὐδέν. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτησ λέγει.

πότερον οὐχὶ ὁ Κύριόσ ἐστιν ὁ διδάσκων σύνεσιν καὶ ἐπιστήμην̣ τί γὰρ μέλει τῷ Κυρίῳ, ἐὰν σὺ ἦσθα τοῖσ ἔργοισ ἄμεμπτοσ̣ ἢ ὠφέλεια, ὅτι ἁπλώσεισ τὴν ὁδόν σου̣ ἦ λόγον σου ποιούμενοσ ἐλέγξει σε, καὶ συνεισελεύσεταί σοι εἰσ κρίσιν̣ πότερον οὐχ ἡ κακία σού ἐστι πολλή, ἀναρίθμητοι δὲ σού εἰσιν αἱ ἁμαρτίαι̣ ἠνεχύραζεσ δὲ τοὺσ ἀδελφούσ σου διακενῆσ, ἀμφίασιν δὲ γυμνῶν ἀφείλου. οὐδὲ ὕδωρ διψῶντασ ἐπότισασ, ἀλλὰ πεινώντων ἐστέρησασ ψωμόν. ἐθαύμασασ δέ τινων πρόσωπον, ᾤκισασ δὲ τοὺσ ἐπὶ τῆσ γῆσ. χήρασ δὲ ἐξαπέστειλασ κενάσ, ὀρφανοὺσ δὲ ἐκάκωσασ. τοιγαροῦν ἐκύκλωσάν σε παγίδεσ, καὶ ἐσπούδασέ σε πόλεμοσ ἐξαίσιοσ. τὸ φῶσ σοι σκότοσ ἀπέβη, κοιμηθέντα δὲ ὕδωρ σε ἐκάλυψε. μὴ οὐχὶ ὁ τὰ ὑψηλὰ ναίων ἐφορᾷ̣ τοὺσ δὲ ὕβρει φερομένουσ ἐταπείνωσε̣ καὶ εἶπασ. τί ἔγνω ὁ ἰσχυρόσ̣ ἦ κατὰ τοῦ γνόφου κρινεῖ̣ νεφέλη ἀποκρυφὴ αὐτοῦ, καὶ οὐχ ὁραθήσεται καὶ γῦρον οὐρανοῦ διαπορεύεται. μὴ τρίβον αἰώνιον φυλάξεισ, ἣν ἐπάτησαν ἄνδρεσ δίκαιοι, οἳ συνελήφθησαν ἄωροι̣ ποταμὸσ ἐπιρρέων οἱ θεμέλιοι αὐτῶν, οἱ λέγοντεσ. Κύριοσ τί ποιήσει ἡμῖν̣ ἢ τί ἐπάξεται ἡμῖν ὁ Παντοκράτωρ̣ ὃσ δὲ ἐνέπλησε τοὺσ οἴκουσ αὐτῶν ἀγαθῶν, βουλὴ δὲ ἀσεβῶν πόρρω ἀπ̓ αὐτοῦ. ἰδόντεσ δίκαιοι ἐγέλασαν, ἄμεμπτοσ δὲ ἐμυκτήρισεν. εἰ μὴ ἠφανίσθη ἡ ὑπόστασισ αὐτῶν, καὶ τὸ κατάλειμμα αὐτῶν καταφάγεται πῦρ. γενοῦ δὴ σκληρόσ, ἐὰν ὑπομείνῃσ. εἶτα ὁ καρπόσ σου ἔσται ἐν ἀγαθοῖσ. ἔκλαβε δὲ ἐκ στόματοσ αὐτοῦ ἐξηγορίαν καὶ ἀνάλαβε τὰ ρήματα αὐτοῦ ἐν καρδίᾳ σου. ἐὰν δὲ ἐπιστραφῇσ καὶ ταπεινώσῃσ σεαυτὸν ἔναντι Κυρίου, πόρρω ἐποίησασ ἀπὸ διαίτησ σου ἄδικον. θήσῃ ἐπὶ χώματι ἐν πέτρᾳ καὶ ὡσ πέτρα χειμάρρου Σωφίρ. ἔσται οὖν σου ὁ Παντοκράτωρ βοηθὸσ ἀπὸ ἐχθρῶν, καθαρὸν δὲ ἀποδώσει σε ὥσπερ ἀργύριον πεπυρωμένον. εἶτα παρρησιασθήσῃ ἐναντίον Κυρίου ἀναβλέψασ εἰσ τὸν οὐρανὸν ἱλαρῶσ. εὐξαμένου δέ σου πρὸσ αὐτὸν εἰσακούσεταί σου, δώσει δέ σοι ἀποδοῦναι τὰσ εὐχάσ. ἀποκαταστήσει δέ σοι δίαιταν δικαιοσύνησ, ἐπὶ δὲ ὁδοῖσ σου ἔσται φέγγοσ. ὅτι ἐταπείνωσασ σεαυτόν, καὶ ἐρεῖσ. ὑπερηφανεύσατο, καὶ κύφοντα ὀφθαλμοῖσ σώσει. ρύσεται ἀθῷον, καὶ διασώθητι ἐν καθαραῖσ χερσί σου. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

καὶ δὴ οἶδα ὅτι ἐκ χειρόσ μου ἡ ἔλεγξίσ ἐστι, καὶ ἡ χεὶρ αὐτοῦ βαρεῖα γέγονεν ἐπ̓ ἐμῷ στεναγμῷ. τίσ δ̓ ἄρα γνοίη ὅτι εὕροιμι αὐτὸν καὶ ἔλθοιμι εἰσ τέλοσ̣ εἴποιμι δὲ ἐμαυτοῦ κρίμα, τὸ δὲ στόμα μου ἐμπλήσαι ἐλέγχων. γνοίην δὲ ἰάματα, ἅ μοι ἐρεῖ, αἰσθοίμην δέ τίνα μοι ἀπαγγελεῖ. καὶ ἐν πολλῇ ἰσχύϊ ἐπελεύσεταί μοι, εἶτα ἐν ἀπειλῇ μοι οὐ χρήσεται. ἀλήθεια γὰρ καὶ ἔλεγχοσ παῤ αὐτοῦ, ἐξαγάγοι δὲ εἰσ τέλοσ τὸ κρίμα μου. εἰσ γὰρ πρῶτα πορεύσομαι καὶ οὐκέτι εἰμί. τὰ δὲ ἐπ̓ ἐσχάτοισ τί οἶδα̣ ἀριστερὰ ποιήσαντοσ αὐτοῦ καὶ οὐ κατέσχον. περιβαλεῖ δεξιά, καὶ οὐκ ὄψεται. εἶδε γὰρ ἤδη ὁδόν μου, διέκρινε δέ με ὥσπερ τὸ χρυσίον. ἐξελεύσομαι δὲ ἐν ἐντάλμασιν αὐτοῦ, ὁδοὺσ γὰρ αὐτοῦ ἐφύλαξα καὶ οὐ μὴ ἐκκλίνω ἀπὸ ἐνταλμάτων αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ παρέλθω, ἐν δὲ κόλπῳ μου ἔκρυψα ρήματα αὐτοῦ. εἰ δὲ καὶ αὐτὸσ ἔκρινεν οὕτωσ, τίσ ἐστιν ὁ ἀντειπὼν αὐτῷ̣ ὃ γὰρ αὐτὸσ ἠθέλησε, καὶ ἐποίησε. διὰ τοῦτο ἐπ̓ αὐτῷ ἐσπούδακα, νουθετούμενοσ δὲ ἐφρόντισα αὐτοῦ. ἐπὶ τούτῳ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ κατασπουδασθῶ. κατανοήσω καὶ πτοηθήσομαι ἐξ αὐτοῦ. Κύριοσ δὲ ἐμαλάκυνε τὴν καρδίαν μου, ὁ δὲ Παντοκράτωρ ἐσπούδασέ με. οὐ γὰρ ᾔδειν ὅτι ἐπελεύσεταί μοι σκότοσ, πρὸ προσώπου δέ μου ἐκάλυψε γνόφοσ. ΔΙΑΤΙ δὲ Κύριον ἔλαθον ὧραι,

ἀσεβεῖσ δὲ ὅριον ὑπερέβησαν ποίμνιον σὺν ποιμένι ἁρπάσαντεσ̣ ὑποζύγιον ὀρφανῶν ἀπήγαγον καὶ βοῦν χήρασ ἠνεχύρασαν. ἐξέκλιναν ἀδυνάτουσ ἐξ ὁδοῦ δικαίασ, ὁμοθυμαδὸν δὲ ἐκρύβησαν πρᾳεῖσ γῆσ. ἀπέβησαν δὲ ὥσπερ ὄνοι ἐν ἀγρῷ ὑπὲρ ἐμοῦ ἐξελθόντεσ τὴν ἑαυτῶν τάξιν. ἡδύνθη αὐτῷ ἄρτοσ εἰσ νεωτέρουσ. ἀγρὸν πρὸ ὥρασ οὐκ αὐτῶν ὄντα ἐθέρισαν. ἀδύνατοι ἀμπελῶνασ ἀσεβῶν ἀμισθὶ καὶ ἀσιτὶ εἰργάσαντο. γυμνοὺσ πολλοὺσ ἐκοίμησαν ἄνευ ἱματίων, ἀμφίασιν δὲ ψυχῆσ αὐτῶν ἀφείλαντο. ἀπὸ ψεκάδων ὀρέων ὑγραίνονται, παρὰ τὰ μὴ ἔχειν ἑαυτοὺσ σκέπην, πέτραν περιεβάλοντο. ἥρπασαν ὀρφανὸν ἀπὸ μαστοῦ, ἐκπεπτωκότα δὲ ἐταπείνωσαν. γυμνοὺσ δὲ ἐκοίμησαν ἀδίκωσ, πεινώντων δὲ τὸν ψωμὸν ἀφείλαντο. ἐν στενοῖσ ἀδίκωσ ἐνήδρευσαν, ὁδὸν δὲ δικαίαν οὐκ ᾔδεισαν. οἳ ἐκ πόλεωσ καὶ οἴκων ἰδίων ἐξεβάλοντο, ψυχὴ δὲ νηπίων ἐστέναξε μέγα. αὐτὸσ δὲ διατί τούτων ἐπισκοπὴν οὐ πεποίηται̣ ἐπὶ γῆσ ὄντων αὐτῶν καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν, ὁδὸν δὲ δικαιοσύνησ οὐκ ᾔδεισαν, οὐδὲ ἀτραποὺσ αὐτῶν ἐπορεύθησαν. γνοὺσ δὲ αὐτῶν τὰ ἔργα παρέδωκεν αὐτοὺσ εἰσ σκότοσ, καὶ νυκτὸσ ἔσται ὡσ κλέπτησ. καὶ ὀφθαλμὸσ μοιχοῦ ἐφύλαξε σκότοσ λέγων. οὐ προνοήσει με ὀφθαλμόσ, καὶ ἀποκρυβὴν προσώπου ἔθετο. διώρυξεν ἐν σκότει οἰκίασ. ἡμέρασ ἐσφράγισαν ἑαυτούσ, οὐκ ἐπέγνωσαν φῶσ. ὅτι ὁμοθυμαδὸν αὐτοῖσ τὸ πρωί̈ σκιὰ θανάτου, ὅτι ἐπιγνώσεται τάραχοσ σκιᾶσ θανάτου. ἐλαφρόσ ἐστιν ἐπὶ πρόσωπον ὕδατοσ, καταραθείη ἡ μερὶσ αὐτῶν ἐπὶ γῆσ, ἀναφανείη δὲ τὰ φυτὰ αὐτῶν ἐπὶ γῆσ ξηρά. ἀγκαλίδα γὰρ ὀρφανῶν ἥρπασαν. εἶτ̓ ἀνεμνήσθη αὐτοῦ ἡ ἁμαρτία, ὥσπερ δὲ ὁμίχλη δρόσου ἀφανὴσ ἐγένετο. ἀποδοθείη δὲ αὐτῷ ἃ ἔπραξε, συντριβείη δὲ πᾶσ ἄδικοσ ἴσα ξύλῳ ἀνιάτῳ. στεῖραν δὲ οὐκ εὖ ἐποίησε καὶ γύναιον οὐκ ἠλέησε, θυμῷ δὲ κατέστρεψεν ἀδυνάτουσ. ἀναστὰσ τοιγαροῦν οὐ μὴ πιστεύσῃ κατὰ τῆσ ἑαυτοῦ ζωῆσ. μαλακισθεὶσ μὴ ἐλπιζέτω ὑγιασθῆναι, ἀλλὰ πεσεῖται νόσῳ. πολλοὺσ γὰρ ἐκάκωσε τὸ ὕψωμα αὐτοῦ, ἐμαράνθη δὲ ὥσπερ μολόχη ἐν καύματι ἢ ὥσπερ στάχυσ ἀπὸ καλάμησ αὐτόματοσ ἀποπεσών. εἰ δὲ μή, τίσ ἐστιν ὁ φάμενοσ ψευδῆ με λέγειν καὶ θήσει εἰσ οὐδὲν τὰ ρήματά μου̣ ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτησ λέγει.

τί γὰρ προοίμιον ἢ φόβοσ παῤ αὐτοῦ ὁ ποιῶν τὴν σύμπασαν ἐν ὑψίστῳ̣ μὴ γάρ τισ ὑπολάβοι ὅτι ἐστὶ παρέκλυσισ πειραταῖσ, ἐπὶ τίνασ δὲ οὐκ ἐπελεύσεται ἔνεδρα παῤ αὐτοῦ̣ πῶσ γὰρ ἔσται δίκαιοσ βροτὸσ ἔναντι Κυρίου̣ ἢ τίσ ἂν ἀποκαθαρίσαι αὐτὸν γεννητὸσ γυναικόσ̣ εἰ σελήνῃ συντάσσει, καὶ οὐκ ἐπιφαύσκει, ἄστρα δὲ οὐ καθαρὰ ἐναντίον αὐτοῦ. ἔα δέ, ἄνθρωποσ σαπρία καὶ υἱὸσ ἀνθρώπου σκώληξ. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει.

τίνι πρόσκεισαι ἢ τίνι μέλλεισ βοηθεῖν̣ πότερον, οὐχ ᾧ πολλὴ ἰσχὺσ καὶ ᾧ βραχίων κραταιόσ ἐστι̣ τίνι συμβεβούλευσαι̣ οὐχ ᾧ πᾶσα σοφία̣ τίνι ἐπακολουθήσεισ̣ οὐχ ᾧ μεγίστη δύναμισ̣ τίνι ἀνήγγειλασ ρήματα̣ πνοὴ δὲ τίνοσ ἐστὶν ἡ ἐλθοῦσα ἐκ σοῦ̣ μὴ γίγαντεσ μαιωθήσονται ὑποκάτωθεν ὕδατοσ καὶ τῶν γειτόνων αὐτοῦ̣ γυμνὸσ ὁ ᾅδησ ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔστι περιβόλαιον τῇ ἀπωλείᾳ. ἐκτείνων βορέαν ἐπ̓ οὐδέν, κρεμάζων γῆν ἐπὶ οὐδενόσ. δεσμεύων ὕδωρ ἐν νεφέλαισ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐρράγη νέφοσ ὑποκάτω αὐτοῦ. ὁ κρατῶν πρόσωπον θρόνου, ἐκπετάζων ἐπ̓ αὐτὸν νέφοσ αὐτοῦ. πρόσταγμα ἐγύρωσεν ἐπὶ πρόσωπον ὕδατοσ μέχρι συντελείασ φωτὸσ μετὰ σκότουσ. στῦλοι οὐρανοῦ ἐπετάσθησαν καὶ ἐξέστησαν ἀπὸ τῆσ ἐπιτιμήσεωσ αὐτοῦ. ἰσχύϊ κατέπαυσε τὴν θάλασσαν, ἐπιστήμῃ δὲ ἔστρωσε τὸ κῆτοσ. κλεῖθρα δὲ οὐρανοῦ δεδοίκασιν αὐτόν, προστάγματι δὲ ἐθανάτωσε δράκοντα ἀποστάτην. ἰδοὺ ταῦτα μέρη ὁδοῦ αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ ἰκμάδα λόγου ἀκουσόμεθα ἐν αὐτῷ. σθένοσ δὲ βροντῆσ αὐτοῦ τίσ οἶδεν ὁπότε ποιήσει̣ ΕΤΙ δὲ προσθεὶσ Ἰὼβ εἶπε τῷ προοιμίῳ.

ζῇ ὁ Θεόσ, ὃσ οὕτω με κέκρικε, καὶ ὁ Παντοκράτωρ ὁ πικράνασ μου τὴν ψυχήν. ἦ μὴν ἔτι τῆσ πνοῆσ μου ἐνούσησ, πνεῦμα δὲ θεῖον τὸ περιόν μοι ἐν ρινί, μὴ λαλήσειν τὰ χείλη μου ἄνομα, οὐδὲ ἡ ψυχή μου μελετήσει ἄδικα μή μοι εἴη δικαίουσ ὑμᾶσ ἀποφῆναι, ἕωσ ἂν ἀποθάνω, οὐ γὰρ ἀπολλάξω μου τὴν ἀκακίαν μου. δικαιοσύνῃ δὲ προσέχων οὐ μὴν προῶμαι, οὐ γὰρ σύνοιδα ἐμαυτῷ ἄτοπα πράξασ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ εἴησαν οἱ ἐχθροί μου ὥσπερ ἡ καταστροφὴ τῶν ἀσεβῶν, καὶ οἱ ἐπ̓ ἐμὲ ἐπανιστάμενοι, ὥσπερ ἡ ἀπώλεια τῶν παρανόμων. καὶ τίσ γάρ ἐστιν ἐλπὶσ ἀσεβεῖ ὅτι ἐπέχει̣ πεποιθὼσ ἐπὶ Κύριον ἄρα σωθήσεται̣ ἦ τὴν δέησιν αὐτοῦ εἰσακούσεται ὁ Θεόσ̣ ἢ ἐπελθούσησ αὐτῷ ἀνάγκης μὴ ἔχει τινὰ παρρησίαν ἔναντι αὐτοῦ̣ ἢ ὡσ ἐπικαλεσαμένου αὐτοῦ εἰσακούσεται αὐτοῦ, ἀλλὰ δὴ ἀναγγελῶ ὑμῖν τί ἐστιν ἐν χειρὶ Κυρίου, ἅ ἐστι παρὰ Παντοκράτορι, οὐ ψεύσομαι. ἰδοὺ πάντεσ οἴδατε ὅτι κενὰ κενοῖσ ἐπιβάλλετε. αὕτη ἡ μερὶσ ἀνθρώπου ἀσεβοῦσ παρὰ Κυρίου, κτῆμα δὲ δυναστῶν ἐλεύσεται παρὰ Παντοκράτοροσ ἐπ̓ αὐτούσ. ἐὰν δὲ πολλοὶ γένωνται οἱ υἱοὶ αὐτοῦ, εἰσ σφαγὴν ἔσονται. ἐὰν δὲ καὶ ἀνδρωθῶσι, προσαιτήσουσιν. οἱ δὲ περιόντεσ αὐτοῦ ἐν θανάτῳ τελευτήσουσι, χήρασ δὲ αὐτῶν οὐδεὶσ ἐλεήσει. ἐὰν συναγάγῃ ὥσπερ γῆν ἀργύριον, ἴσα δὲ πηλῷ ἑτοιμάσῃ χρυσίον, ταῦτα πάντα δίκαιοι περιποιήσονται, τὰ δὲ χρήματα αὐτοῦ ἀληθινοὶ καθέξουσιν. ἀπέβη δὲ οἱ οἶκοσ αὐτοῦ ὥσπερ σῆτεσ καὶ ὥσπερ ἀράχνη. πλούσιοσ κοιμηθήσεται καὶ οὐ προσθήσει, ὀφθαλμοὺσ αὐτοῦ διήνοιξε, καὶ οὐκ ἔστι. συνήντησαν αὐτῷ ὥσπερ ὕδωρ αἱ ὀδύναι, νυκτὶ δὲ ὑφείλετο αὐτὸν γνόφοσ. ἀναλήψεται δὲ αὐτὸν καύσων καὶ ἀπελεύσεται, καὶ λικμήσει αὐτὸν ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ. καὶ ἐπιρρίψει ἐπ̓ αὐτὸν καὶ οὐ φείσεται, ἐκ χειρὸσ αὐτοῦ φυγῇ φεύξεται. κροτήσει ἐπ̓ αὐτοὺσ χεῖρασ αὐτοῦ καὶ συριεῖ αὐτὸν ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ. ΕΣΤΙ γὰρ ἀργυρίῳ τόποσ, ὅθεν γίνεται, τόποσ δὲ χρυσίου, ὅθεν διηθεῖται.

σίδηροσ μὲν γὰρ ἐκ γῆσ γίνεται, χαλκὸσ δὲ ἴσα λίθῳ λατομεῖται. τάξιν ἔθετο σκότει, καὶ πᾶν πέρασ αὐτὸσ ἐξακριβάζεται, λίθοσ σκοτία καὶ σκιὰ θανάτου. διακοπὴ χειμάρρου ἀπὸ κονίασ, οἱ δὲ ἐπιλανθανόμενοι ὁδὸν δικαίαν ἠσθένησαν, ἐκ βροτῶν ἐσαλεύθησαν. γῆ, ἐξ αὐτῆσ ἐξελεύσεται ἄρτοσ, ὑποκάτω αὐτῆσ ἐστράφη ὡσεὶ πῦρ. τόποσ σαπφείρου οἱ λίθοι αὐτῆσ, καὶ χῶμα χρυσίον αὐτῷ. τρίβοσ, οὐκ ἔγνω αὐτὴν πετεινόν, καὶ οὐ παρέβλεψεν αὐτὴν ὀφθαλμὸσ γυπόσ. καὶ οὐκ ἐπάτησαν αὐτὸν υἱοὶ ἀλαζόνων, οὐ παρῆλθεν ἐπ̓ αὐτῆσ λέων. ἐν ἀκροτόμῳ ἐξέτεινε χεῖρα αὐτοῦ, κατέστρεψε δὲ ἐκ ριζῶν ὄρη. δίνασ δὲ ποταμῶν διέρρηξε, πᾶν δὲ ἔντιμον εἶδέ μου ὁ ὀφθαλμόσ. βάθη δὲ ποταμῶν ἀνεκάλυψεν, ἔδειξε δὲ αὐτοῦ δύναμιν εἰσ φῶσ. ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη̣ ποῖοσ δὲ τόποσ ἐστὶ τῆσ ἐπιστήμησ̣ οὐκ οἶδε βροτὸσ ὁδὸν αὐτῆσ, οὐδὲ μὴ εὑρεθῇ ἐν ἀνθρώποισ. ἄβυσσοσ εἶπεν. οὐκ ἔνεστιν ἐν ἐμοί. καὶ ἡ θάλασσα εἶπεν. οὐκ ἔστι μετ̓ ἐμοῦ. οὐ δώσει συγκλεισμὸν ἀντ̓ αὐτῆσ, καὶ οὐ σταθήσεται ἀργύριον ἀντάλλαγμα αὐτῆσ. καὶ οὐ συμβασταχθήσεται χρυσίῳ Ὠφίρ, ἐν ὄνυχι τιμίῳ καὶ σαπφείρῳ. οὐκ ἰσωθήσεται αὐτῇ χρυσίον καὶ ὕαλοσ καὶ τὸ ἄλλαγμα αὐτῆσ σκεύη χρυσᾶ. μετέωρα καὶ γαβὶσ οὐ μνησθήσεται, καὶ ἕλκυσον σοφίαν ὑπὲρ τὰ ἐσώτατα. οὐκ ἰσωθήσεται αὐτῇ τοπάζιον Αἰθιοπίασ, χρυσίῳ καθαρῷ οὐ συμβασταχθήσεται. ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη̣ ποῖοσ δὲ τόποσ ἐστὶ τῆσ συνέσεωσ̣ λέληθε πάντα ἄνθρωπον καὶ ἀπὸ πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ ἐκρύβη. ἡ ἀπώλεια καὶ ὁ θάνατοσ εἶπαν. ἀκηκόαμεν δὲ αὐτῆσ τὸ κλέοσ. ὁ Θεὸσ εὖ συνέστησεν αὐτῆσ τὴν ὁδόν, αὐτὸσ δὲ οἶδε τὸν τόπον αὐτῆσ. αὐτὸσ γὰρ τὴν ὑπ̓ οὐρανὸν πᾶσαν ἐφορᾷ εἰδὼσ τὰ ἐν τῇ γῇ πάντα, ἃ ἐποίησεν, ἀνέμων σταθμὸν ὕδατοσ μέτρα. ὅτι ἐποίησεν οὕτωσ, ἰδὼν ἠρίθμησε καὶ ὁδὸν ἐν τινάγματι φωνάσ. τότε εἶδεν αὐτὴν καὶ ἐξηγήσατο αὐτήν, ἑτοιμάσασ ἐξιχνίασεν. εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ. ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη. ΕΤΙ δὲ προσθεὶσ Ἰὼβ εἶπε τῷ προοιμίῳ.

τίσ ἄν με θείη κατὰ μῆνα ἔμπροσθεν ἡμερῶν, ὧν με ὁ Θεὸσ ἐφύλαξεν̣ ὡσ ὅτε ηὔγει ὁ λύχνοσ αὐτοῦ ὑπὲρ κεφαλῆσ μου, ὅτε τῷ φωτὶ αὐτοῦ ἐπορευόμην ἐν σκότει. ὅτε ἤμην ἐπιβρίθων ὁδούσ, ὅτε ὁ Θεὸσ ἐπισκοπὴν ἐποιεῖτο τοῦ οἴκου μου. ὅτε ἤμην ὑλώδησ λίαν, κύκλῳ δέ μου οἱ παῖδεσ. ὅτε ἐχέοντο αἱ ὁδοί μου βουτύρῳ, τὰ δὲ ὄρη μου ἐχέοντο γάλακτι. ὅτε ἐξεπορευόμην ὄρθιοσ ἐν πόλει, ἐν δὲ πλατείαισ ἐτίθετό μου ὁ δίφροσ. ἰδόντεσ με νεανίσκοι ἐκρύβησαν, πρεσβῦται δὲ πάντεσ ἔστησαν. ἁδροὶ δὲ ἐπαύσαντο λαλοῦντεσ, δάκτυλον ἐπιθέντεσ ἐπὶ στόματι. οἱ δὲ ἀκούσαντεσ ἐμακάρισάν με, καὶ γλῶσσα αὐτῶν τῷ λάρυγγι αὐτῶν ἐκολλήθη. ὅτι οὖσ ἤκουσε καὶ ἐμακάρισέ με, ὀφθαλμὸσ δὲ ἰδών με ἐξέκλινε. διέσωσα γὰρ πτωχὸν ἐκ χειρὸσ δυνάστου καὶ ὀρφανῷ, ᾧ οὐκ ἦν βοηθόσ, ἐβοήθησα. εὐλογία ἀπολλυμένου ἐπ̓ ἐμὲ ἔλθοι, στόμα δὲ χήρασ με εὐλόγησε. δικαιοσύνην δὲ ἐνδεδύκειν, ἠμφιασάμην δὲ κρίμα ἴσα διπλοί̈δι. ὀφθαλμὸσ ἤμην τυφλῶν, ποὺσ δὲ χωλῶν. ἐγὼ ἤμην πατὴρ ἀδυνάτων, δίκην δὲ ἣν οὐκ ᾔδειν ἐξιχνίασα. συνέτριψα δὲ μύλασ ἀδίκων, ἐκ μέσου τῶν ὀδόντων αὐτῶν ἅρπαγμα ἐξήρπασα. εἶπα δέ. ἡ ἡλικία μου γηράσει ὥσπερ στέλεχοσ φοίνικοσ, πολὺν χρόνον βιώσω. ἡ ρίζα διήνοικται ἐπὶ ὕδατοσ, καὶ δρόσοσ αὐλισθήσεται ἐν τῷ θερισμῷ μου. ἡ δόξα μου κενὴ μετ̓ ἐμοῦ, καὶ τὸ τόξον μου ἐν χειρὶ αὐτοῦ πορεύεται. ἐμοῦ ἀκούσαντεσ προσέσχον, ἐσιώπησαν δὲ ἐπὶ τῇ ἐμῇ βουλῇ. ἐπὶ τῷ ἐμῷ ρήματι οὐ προσέθεντο, περιχαρεῖσ δὲ ἐγίνοντο ὁπόταν αὐτοῖσ ἐλάλουν. ὥσπερ γῆ διψῶσα προσδεχομένη τὸν ὑετόν, οὕτωσ οὗτοι τὴν ἐμὴν λαλιάν. ἐὰν γελάσω πρὸσ αὐτούσ, οὐ μὴ πιστεύσωσι, καὶ φῶσ τοῦ προσώπου μου οὐκ ἀπέπιπτεν. ἐξελεξάμην ὁδὸν αὐτῶν καὶ ἐκάθισα ἄρχων καὶ κατεσκήνουν ὡσεὶ βασιλεὺσ ἐν μονοζώνοισ ὃν τρόπον παθεινοὺσ παρακαλῶν. ΝΥΝΙ δὲ κατεγέλασάν μου ἐλάχιστοι, νῦν νουθετοῦσί με ἐν μέρει ὧν ἐξουδένουν τοὺσ πατέρασ αὐτῶν, οὓσ οὐχ ἡγησάμην ἀξίουσ κυνῶν τῶν ἐμῶν νομάδων.

καί γε ἰσχὺσ χειρῶν αὐτῶν ἱνατί μοι̣ ἐπ̓ αὐτοὺσ ἀπώλετο συντέλεια. ἐν ἐνδείᾳ καὶ λιμῷ ἄγονοσ. οἱ φεύγοντεσ ἄνυδρον ἐχθὲσ συνοχὴν καὶ ταλαιπωρίαν, οἱ περικυκλοῦντεσ ἅλιμα ἐπὶ ἠχοῦντι, οἵτινεσ ἅλιμα ἦν αὐτῶν τὰ σῖτα, ἄτιμοι δὲ καὶ πεφαυλισμένοι, ἐνδεεῖσ παντὸσ ἀγαθοῦ, οἳ καὶ ρίζασ ξύλων ἐμασσῶντο ὑπὸ λιμοῦ μεγάλου. ἐπανέστησάν μοι κλέπται, ὧν οἱ οἶκοι αὐτῶν ἦσαν τρῶγλαι πετρῶν, ἀνὰ μέσον εὐήχων βοήσονται. οἳ ὑπὸ φρύγανα ἄγρια διῃτῶντο, ἀφρόνων υἱοὶ καὶ ἀτίμων, ὄνομα καὶ κλέοσ ἐσβεσμένον ἀπὸ γῆσ. νυνὶ δὲ κιθάρα ἐγώ εἰμι αὐτῶν, καὶ ἐμὲ θρύλλημα ἔχουσιν. ἐβδελύξαντο δέ με ἀποστάντεσ μακρὰν ἀπὸ δὲ τοῦ προσώπου μου οὐκ ἐφείσαντο πτύελον. ἀνοίξασ γὰρ φαρέτραν αὐτοῦ ἐκάκωσέ με, καὶ χαλινὸν τοῦ προσώπου μου ἐξαπέστειλαν. ἐπὶ δεξιῶν βλαστοῦ ἐξανέστησαν, πόδα αὐτῶν ἐξέτειναν καὶ ὡδοποίησαν ἐπ̓ ἐμὲ τρίβουσ ἀπωλείασ αὐτῶν. ἐξετρίβησαν τρίβοι μου, ἐξέδυσαν γάρ μου τὴν στολήν. βέλεσιν αὐτοῦ κατηκόντισέ με, κέχρηται δέ μοι ὡσ βούλεται, ἐν ὀδύναισ πέφυρμαι. ἐπιστρέφονταί μου αἱ ὀδύναι, ᾤχετό μου ἡ ἐλπὶσ ὥσπερ πνεῦμα καὶ ὥσπερ νέφοσ ἡ σωτηρία μου. καὶ νῦν ἐπ̓ ἐμὲ ἐκχυθήσεται ἡ ψυχή μου, ἔχουσι δέ με ἡμέραι ὀδυνῶν. νυκτί δέ μου τὰ ὀστᾶ συγκέχυται, τὰ δὲ νεῦρά μου διαλέλυται. ἐν πολλῇ ἰσχύϊ ἐπελάβετό μου τῆσ στολῆσ, ὥσπερ τὸ περιστόμιον τοῦ χιτῶνόσ μου περιέσχε με. ἥγησαι δέ με ἴσα πηλῷ, ἐν γῇ καὶ σποδῷ μου ἡ μερίσ. κέκραγα δὲ πρόσ σε καὶ οὐκ ἀκούεισ μου, ἔστησαν δὲ καὶ κατενόησάν με. ἐπέβησ δέ μοι ἀνελεημόνωσ, χειρὶ κραταιᾷ με ἐμαστίγωσασ. ἔταξασ δέ με ἐν ὀδύναισ, καὶ ἀπέρριψάσ με ἀπὸ σωτηρίασ. οἶδα γὰρ ὅτι θάνατόσ με ἐκτρίψει, οἰκία γὰρ παντὶ θνητῷ γῆ. εἰ γὰρ ὄφελον δυναίμην ἐμαυτὸν χειρώσασθαι, ἢ δεηθείσ γε ἑτέρου, καὶ ποιήσει μοι τοῦτο. ἐγὼ δὲ ἐπὶ παντὶ ἀδυνάτῳ ἔκλαυσα, ἐστέναξα ἰδὼν ἄνδρα ἐν ἀνάγκαισ. ἐγὼ δὲ ἐπέχων ἀγαθοῖσ, ἰδοὺ συνήντησάν μοι μᾶλλον ἡμέραι κακῶν. ἡ κοιλία μου ἐξέζεσε καὶ οὐ σιωπήσεται, προέφθασάν με ἡμέραι πτωχείασ. στένων πεπόρευμαι ἄνευ φιμοῦ, ἕστηκα δὲ ἐν ἐκκλησίᾳ κεκραγώσ. ἀδελφὸσ γέγονα σειρήνων, ἑταῖροσ δὲ στρουθῶν. τὸ δὲ δέρμα μου ἐσκότωται μεγάλωσ, τὰ δὲ ὀστᾶ μου ἀπὸ καύματοσ. ἀπέβη δὲ εἰσ πένθοσ μου ἡ κιθάρα, ὁ δὲ ψαλμόσ μου εἰσ κλαυθμὸν ἐμοί. ΔΙΑΘΗΚΗΝ ἐθέμην τοῖσ ὀφθαλμοῖσ μου καὶ οὐ συνήσω ἐπὶ παρθένον.

καὶ τί ἐμέρισεν ὁ Θεὸσ ἄνωθεν καὶ κληρονομία ἱκανοῦ ἐξ ὑψίστων̣ οὐχὶ ἀπώλεια τῷ ἀδίκῳ καὶ ἀπαλλοτρίωσισ τοῖσ ποιοῦσιν ἀνομίαν̣ οὐχὶ αὐτὸσ ὄψεται ὁδόν μου καὶ πάντα τὰ διαβήματά μου ἐξαριθμήσεται̣ εἰ δὲ ἤμην πεπορευμένοσ μετὰ γελοιαστῶν, εἰ δὲ καὶ ἐσπούδασεν ὁ πούσ μου εἰσ δόλον. ἕσταμαι γὰρ ἐν ζυγῷ δικαίῳ, οἶδε δὲ ὁ Κύριοσ τὴν ἀκακίαν μου. εἰ ἐξέκλινεν ὁ πούσ μου ἐκ τῆσ ὁδοῦ, εἰ δὲ καὶ τῷ ὀφθαλμῷ ἐπηκολούθησεν ἡ καρδία μου, εἰ δὲ καὶ ταῖσ χερσί μου ἡψάμην δώρων, σπείραιμι ἄρα καὶ ἄλλοι φάγοισαν, ἄρριζοσ δὲ γενοίμην ἐπὶ γῆσ. εἰ ἐξηκολούθησεν ἡ καρδία μου γυναικὶ ἀνδρὸσ ἑτέρου, εἰ καὶ ἐγκάθετοσ ἐγενόμην ἐπὶ θύραισ αὐτῆσ, ἀρέσαι ἄρα καὶ ἡ γυνή μου ἑτέρῳ, τὰ δὲ νήπιά μου ταπεινωθείη. θυμὸσ γὰρ ὀργῆσ ἀκατάσχετοσ τὸ μιᾶναι ἀνδρὸσ γυναῖκα. πῦρ γάρ ἐστι καιόμενον ἐπὶ πάντων τῶν μερῶν, οὗ δ̓ ἂν ἐπέλθῃ ἐκ ριζῶν ἀπώλεσεν. εἰ δὲ καὶ ἐφαύλισα κρίμα θεράποντόσ μου ἢ θεραπαίνησ, κρινομένων αὐτῶν πρόσ με, τί γὰρ ποιήσω, ἐὰν ἔτασίν μου ποιῆται ὁ Κύριοσ̣ ἐὰν δὲ καὶ ἐπισκοπήν, τίνα ἀπόκρισιν ποιήσομαι̣ πότερον οὐχ ὡσ καὶ ἐγὼ ἐγενόμην ἐν γαστρί, καὶ ἐκεῖνοι γεγόνασι̣ γεγόναμεν δὲ ἐν τῇ αὐτῇ κοιλίᾳ. ἀδύνατοι δὲ χρείαν, ἥν ποτε εἶχον, οὐκ ἀπέτυχον, χήρασ δὲ τὸν ὀφθαλμὸν οὐκ ἐξέτηξα. εἰ δὲ καὶ τὸν ψωμόν μου ἔφαγον μόνοσ καὶ οὐχὶ ὀρφανῷ μετέδωκα. ὅτι ἐκ νεότητόσ μου ἐξέτρεφον ὡσ πατήρ, καὶ ἐκ γαστρὸσ μητρόσ μου ὡδήγησα. εἰ δὲ καὶ ὑπερεῖδον γυμνὸν ἀπολλύμενον καὶ οὐκ ἠμφίασα αὐτόν, ἀδύνατοι δὲ εἰ μὴ εὐλόγησάν με, ἀπὸ δὲ κουρᾶσ ἀμνῶν μου ἐθερμάνθησαν οἱ ὦμοι αὐτῶν. εἰ ἐπῇρα ὀρφανῷ χεῖρα, πεποιθὼσ ὅτι πολλή μοι βοήθεια περίεστιν, ἀποσταίη ἄρα ὁ ὦμόσ μου ἀπὸ τῆσ κλειδόσ, ὁ δὲ βραχίων μου ἀπὸ τοῦ ἀγκῶνοσ συντριβείη. φόβοσ γὰρ Κυρίου συνέσχε με, ἀπὸ τοῦ λήμματοσ αὐτοῦ οὐχ ὑποίσω. εἰ ἔταξα χρυσίον εἰσ χοῦν μου, εἰ δὲ καὶ λίθῳ πολυτελεῖ ἐπεποίθησα, εἰ δὲ καὶ εὐφράνθην πολλοῦ πλούτου μοι γενομένου, εἰ δὲ καὶ ἐπ̓ ἀναριθμήτοισ ἐθέμην χεῖρά μου. ἦ οὐχ ὁρῶ μὲν ἥλιον τὸν ἐπιφαύσκοντα ἐκλείποντα, σελήνην δὲ φθίνουσαν̣ οὐ γὰρ ἐπ̓ αὐτοῖσ ἐστιν. καὶ εἰ ἠπατήθη λάθρᾳ ἡ καρδία μου, εἰ δὲ χεῖρά μου ἐπιθεὶσ ἐπὶ στόματί μου ἐφίλησα, καὶ τοῦτό μοι ἄρα ἀνομία ἡ μεγίστη λογισθείη, ὅτι ἐψευσάμην ἐναντίον Κυρίου τοῦ Ὑψίστου. εἰ δὲ καὶ ἐπιχαρὴσ ἐγενόμην πτώματι ἐχθρῶν μου καὶ εἶπεν ἡ καρδία μου. εὖγε, ἀκούσαι ἄρα τὸ οὖσ μου τὴν κατάραν μου, θρυλληθείην δὲ ἄρα ὑπὸ λαοῦ μου κακούμενοσ. εἰ δὲ καὶ πολλάκισ εἶπον αἱ θαράπαιναί μου. τίσ ἂν δῴη ἡμῖν τῶν σαρκῶν αὐτοῦ πλησθῆναι̣ λίαν μου χρηστοῦ ὄντοσ. ἔξω δὲ οὐκ ηὐλίζετο ξένοσ, ἡ δὲ θύρα μου παντὶ ἐλθόντι ἀνέῳκτο. εἰ δὲ καὶ ἁμαρτὼν ἀκουσίωσ ἔκρυψα τὴν ἁμαρτίαν μου, οὐ γὰρ διετράπην πολυοχλίαν πλήθουσ τοῦ μὴ ἐξαγορεῦσαι ἐνώπιον αὐτῶν. εἰ δὲ καὶ εἴασα ἀδύνατον ἐξελθεῖν θύραν μου κόλπῳ κενῷ, τίσ δῴη ἀκούοντά μου̣ χεῖρα δὲ Κυρίου εἰ μὴ ἐδεδοίκειν, συγγραφὴν δέ, ἣν εἶχον κατά τινοσ, ἐπ̓ ὤμοισ ἂν περιθέμενοσ στέφανον ἀνεγίνωσκον, καὶ εἰ μὴ ρήξασ αὐτὴν ἀπέδωκα, οὐθὲν λαβὼν παρὰ χρεωφειλέτου. εἰ ἐπ̓ ἐμοί ποτε ἡ γῆ ἐστέναξεν, εἰ δὲ καὶ οἱ αὔλακεσ αὐτῆσ ἔκλαυσαν ὁμοθυμαδόν, εἰ δὲ καὶ τὴν ἰσχὺν αὐτῆσ ἔφαγον μόνοσ ἄνευ τιμῆσ, εἰ δὲ καὶ ψυχὴν κυρίου τῆσ γῆσ ἐκβαλὼν ἐλύπησα, ἀντὶ πυροῦ ἄρα ἐξέλθοι μοι κνίδη, ἀντὶ δὲ κριθῆσ βάτοσ. καὶ ἐπαύσατο Ἰὼβ ρήμασιν. ΗΣΥΧΑΣΑΝ δὲ καὶ οἱ τρεῖσ φίλοι αὐτοῦ ἔτι ἀντειπεῖν Ἰώβ, ἦν γὰρ Ἰὼβ δίκαιοσ ἐναντίον αὐτῶν.

ὠργίσθη δὲ Ἐλιοὺσ ὁ τοῦ Βαραχιὴλ ὁ Βουζίτησ ἐκ τῆσ συγγενείασ Ρὰμ τῆσ Αὐσίτιδοσ χώρασ. ὠργίσθη δὲ τῷ Ἰὼβ σφόδρα, διότι ἀπέφηνεν ἑαυτὸν δίκαιον ἐναντίον Κυρίου. καὶ κατὰ τῶν τριῶν δὲ φίλων ὠργίσθη σφόδρα, διότι οὐκ ἠδυνήθησαν ἀποκριθῆναι ἀντίθετα Ἰὼβ καὶ ἔθεντο αὐτὸν εἶναι ἀσεβῆ. Ἐλιοὺσ δὲ ὑπέμεινε δοῦναι ἀπόκρισιν Ἰώβ, ὅτι πρεσβύτεροι αὐτοῦ εἰσιν ἡμέραισ. καὶ εἶδεν ὅτι οὐκ ἔστιν ἀπόκρισισ ἐν στόματι τῶν τριῶν ἀνδρῶν, καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ αὐτοῦ. ὑπολαβὼν δὲ Ἐλιοὺσ ὁ τοῦ Βαραχιὴλ ὁ Βουζίτησ εἶπε. νεώτεροσ μέν εἰμι τῷ χρόνῳ, ὑμεῖσ δέ ἐστε πρεσβύτεροι. διὸ ἡσύχασα φοβηθεὶσ τοῦ ὑμῖν ἀναγγεῖλαι τὴν ἐμαυτοῦ ἐπιστήμην. εἶπα δὲ ὅτι οὐχ ὁ χρόνοσ ἐστὶν ὁ λαλῶν, ἐν πολλοῖσ δὲ ἔτεσι οἴδασι σοφίαν, ἀλλὰ πνεῦμά ἐστιν ἐν βροτοῖσ, πνοὴ δὲ Παντοκράτορόσ ἐστιν ἡ διδάσκουσα. οὐχ οἱ πολυχρόνιοί εἰσι σοφοί, οὐδ̓ οἱ γέροντεσ οἴδασι κρίμα. διὸ εἶπα. ἀκούσατέ μου, καὶ ἀναγγελῶ ὑμῖν ἃ οἶδα. ἐνωτίζεσθέ μου τὰ ρήματα. ἐρῶ γὰρ ὑμῶν ἀκουόντων, ἄχρισ οὗ ἐτάσητε λόγουσ, καὶ μέχρι ὑμῶν συνήσω. καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν τῷ Ἰὼβ ἐλέγχων ἀνταποκρινόμενοσ ρήματα αὐτοῦ ἐξ ὑμῶν, ἵνα μὴ εἴπητε. εὕρομεν σοφίαν Κυρίῳ προσθέμενοι. ἀνθρώπῳ δὲ ἐπετρέψατε λαλῆσαι τοιαῦτα ρήματα. ἐπτοήθησαν, οὐκ ἀπεκρίθησαν ἔτι, ἐπαλαίωσαν ἐξ αὐτῶν λόγουσ. ὑπέμεινα, οὐ γὰρ ἐλάλησαν. ὅτι ἔστησαν, οὐκ ἀπεκρίθησαν. ὑπολαβὼν δὲ Ἐλιοὺσ λέγει. πάλιν λαλήσω. πλήρησ γάρ εἰμι ρημάτων, ὀλέκει γάρ με τὸ πνεῦμα τῆσ γαστρόσ. ἡ δὲ γαστήρ μου ὥσπερ ἀσκὸσ γλεύκουσ ζέων δεδεμένοσ ἢ ὥσπερ φυσητὴρ χαλκέωσ ἐρρηγώσ. λαλήσω, ἵνα ἀναπαύσωμαι ἀνοίξασ τὰ χείλη. ἄνθρωπον γὰρ οὐ μὴ αἰσχυνθῶ, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ βροτὸν οὐ μὴ ἐντραπῶ. οὐ γὰρ ἐπίσταμαι θαυμάσαι πρόσωπα. εἰ δὲ μή, καὶ ἐμὲ σῆτεσ ἔδονται. ΟΥ μὴν δὲ ἀλλὰ ἄκουσον, Ἰώβ, τὰ ρήματά μου καὶ λαλιὰν ἐνωτίζου μου.

ἰδοὺ γὰρ ἤνοιξα τὸ στόμα μου, καὶ ἐλάλησεν ἡ γλῶσσά μου. καθαρά μου ἡ καρδία ρήμασι, σύνεσισ δὲ χειλέων μου καθαρὰ νοήσει. πνεῦμα θεῖον τὸ ποιῆσάν με, πνοὴ δὲ Παντοκράτοροσ ἡ διδάσκουσά με. ἐὰν δύνῃ, δόσ μοι ἀπόκρισιν πρὸσ ταῦτα. ὑπόμεινον, στῆθι κατ̓ ἐμὲ καὶ ἐγὼ κατὰ σέ. ἐκ πηλοῦ διήρτισαι σὺ ὡσ καὶ ἐγώ, ἐκ τοῦ αὐτοῦ διηρτίσμεθα. οὐχ ὁ φόβοσ μού σε στροβήσει, οὐδὲ ἡ χείρ μου βαρεῖα ἔσται ἐπὶ σοί. πλὴν εἶπασ ἐν ὠσί μου, φωνὴν ρημάτων σου ἀκήκοα, διότι λέγεισ. καθαρόσ εἰμι οὐχ ἁμαρτών, ἄμεμπτόσ εἰμι, οὐ γὰρ ἠνόμησα. μέμψιν δὲ κατ̓ ἐμοῦ εὗρεν, ἥγηται δέ με ὥσπερ ὑπεναντίον. ἔθετο δὲ ἐν ξύλῳ τὸν πόδα μου, ἐφύλαξε δέ μου πάσασ τὰσ ὁδούσ. πῶσ γὰρ λέγεισ. δίκαιόσ εἰμι, καὶ οὐκ ἐπακήκοέ μου̣ αἰώνιοσ γάρ ἐστιν ὁ ἐπάνω βροτῶν. λέγεισ δέ. διατί τῆσ δίκησ μου οὐκ ἐπακήκοέ μου πᾶν ρῆμα̣ ἐν γὰρ τῷ ἅπαξ λαλῆσαι ὁ Κύριοσ, ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ ἐνύπνιον, ἢ ἐν μελέτῃ νυκτερινῇ, ὡσ ὅταν ἐπιπίπτῃ δεινὸσ φόβοσ ἐπ̓ ἀνθρώπουσ ἐπὶ νυσταγμάτων ἐπὶ κοίτησ. τότε ἀνακαλύπτει νοῦν ἀνθρώπων, ἐν εἴδεσι φόβου τοιούτοισ αὐτοὺσ ἐξεφόβησεν ἀποστρέψαι ἄνθρωπον ἀπὸ ἀδικίασ, τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἀπὸ πτώματοσ ἐρρύσατο. ἐφείσατο δὲ τῆσ ψυχῆσ αὐτοῦ ἀπὸ θανάτου καὶ μὴ πεσεῖν αὐτὸν ἐν πολέμῳ. πάλιν δὲ ἤλεγξεν αὐτὸν ἐπὶ μαλακίᾳ ἐπὶ κοίτησ καὶ πλῆθοσ ὀστῶν αὐτοῦ ἐνάρκησε. πᾶν δὲ βρωτὸν σίτου οὐ μὴ δύνηται προσδέξασθαι καὶ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ βρῶσιν ἐπιθυμήσει, ἕωσ ἂν σαπῶσιν αὐτοῦ αἱ σάρκεσ καὶ ἀποδείξῃ τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ κενά. ἤγγισε δὲ εἰσ θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, ἡ δὲ ζωὴ αὐτοῦ ἐν ᾅδη. ἐὰν ὦσι χίλιοι ἄγγελοι θανατηφόροι, εἷσ αὐτῶν οὐ μὴ τρώσῃ αὐτόν. ἐὰν νοήσῃ τῇ καρδίᾳ ἐπιστραφῆναι πρὸσ Κύριον, ἀναγγείλῃ δὲ ἀνθρώπῳ τὴν ἑαυτοῦ μέμψιν, τὴν δὲ ἄνοιαν αὐτοῦ δείξῃ, ἀνθέξεται τοῦ μὴ πεσεῖν εἰσ θάνατον, ἀνανεώσει δὲ αὐτοῦ τὸ σῶμα ὥσπερ ἀλοιφὴν ἐπὶ τοίχου, τὰ δὲ ὀστᾶ αὐτοῦ ἐμπλήσει μυελοῦ. ἁπαλυνεῖ δὲ αὐτοῦ τὰσ σάρκασ ὥσπερ νηπίου, ἀποκαταστήσει δὲ αὐτὸν ἀνδρωθέντα ἐν ἀνθρώποισ. εὐξάμενοσ δὲ πρὸσ Κύριον, καὶ δεκτὰ αὐτῷ ἔσται, εἰσελεύσεται προσώπῳ ἱλαρῷ σὺν ἐξηγορίᾳ. ἀποδώσει δὲ ἀνθρώποισ δικαιοσύνην. εἶτα τότε ἀπομέμψεται ἄνθρωποσ αὐτὸσ ἑαυτῷ λέγον. οἷα συνετέλουν καὶ οὐκ ἄξια ἤτασέ με ὧν ἥμαρτον. σῶσον ψυχήν μου τοῦ μὴ ἐλθεῖν εἰσ διαφθοράν, καὶ ἡ ζωή μου φῶσ ὄψεται. ἰδοὺ ταῦτα πάντα ἐργᾶται ὁ ἰσχυρὸσ ὁδοὺσ τρεῖσ μετὰ ἀνδρόσ. καὶ ἐρρύσατο τὴν ψυχήν μου ἐκ θανάτου, ἵνα ἡ ζωή μου ἐν φωτὶ αἰνῇ αὐτόν. ἐνωτίζου, Ἰώβ, καὶ ἄκουέ μου. κώφευσον, καὶ ἐγώ εἰμι λαλήσω. εἰ εἰσί σοι λόγοι, ἀποκρίθητί μοι. λάλησον, θέλω γὰρ δικαιωθῆναί σε. εἰ μή, σὺ ἄκουσόν μου. κώφευσον καὶ διδάξω σε σοφίαν. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἐλιοὺσ λέγει.

ἀκούσατέ μου, σοφοί. ἐπιστάμενοι, ἐνωτίζεσθε τὸ καλόν. ὅτι οὖσ λόγουσ δοκιμάζει, καὶ λάρυγξ γεύεται βρῶσιν. κρίσιν ἑλώμεθα ἑαυτοῖσ, γνῶμεν ἀνὰ μέσον ἑαυτῶν ὅ,τι καλόν. ὅτι εἴρηκεν Ἰώβ. δίκαιόσ εἰμι, ὁ Κύριοσ ἀπήλλαξέ μου τὸ κρίμα, ἐψεύσατο δὲ τῷ κρίματί μου, βίαιον τὸ βέλοσ μου ἄνευ ἀδικίασ. τίσ ἀνὴρ ὥσπερ Ἰώβ, πίνων μυκτηρισμὸν ὥσπερ ὕδωρ, οὐχ ἁμαρτὼν οὐδὲ ἀσεβήσασ ἢ ὁδοῦ κοινωνήσασ μετὰ ποιούντων τὰ ἄνομα τοῦ πορευθῆναι μετὰ ἀσεβῶν̣ μὴ γὰρ εἴπῃσ, ὅτι οὐκ ἔσται ἐπισκοπὴ ἀνδρὸσ καὶ ἐπισκοπὴ αὐτῷ παρὰ Κυρίου. διό, συνετοὶ καρδίασ ἀκούσατέ μου. μή μοι εἴη ἔναντι Κυρίου ἀσεβῆσαι καὶ ἔναντι Παντοκράτοροσ ταράξαι τὸ δίκαιον. ἀλλὰ ἀποδιδοῖ ἀνθρώπῳ καθὰ ποιεῖ ἕκαστοσ αὐτῶν, καὶ ἐν τρίβῳ ἀνδρὸσ εὑρήσει αὐτόν. οἴει δὲ τὸν Κύριον ἄτοπα ποιήσειν̣ ἢ ὁ Παντοκράτωρ ταράξει κρίσιν, ὃσ ἐποίησε τὴν γῆν̣ τίσ δέ ἐστιν ὁ ποιῶν τὴν ὑπ̓ οὐρανὸν καὶ τὰ ἐνόντα πάντα̣ εἰ γὰρ βούλοιτο συνέχειν καὶ τὸ πνεῦμα παῤ αὐτῷ κατασχεῖν, τελευτήσει πᾶσα σάρξ ὁμοθυμαδόν, πᾶσ δὲ βροτὸσ εἰσ γῆν ἀπελεύσεται, ὅθεν καὶ ἐπλάσθη. εἰ δὲ μὴ νουθετῇ, ἄκουε ταῦτα, ἐνωτίζου φωνὴν ρημάτων. ἰδὲ σὺ τὸν μισοῦντα ἄνομα καὶ τὸν ὀλλύντα τοὺσ πονηροὺσ ὄντα αἰώνιον δίκαιον. ἀσεβὴσ ὁ λέγων βασιλεῖ. παρανομεῖσ, ἀσεβέστατε, τοῖσ ἄρχουσιν. ὃσ οὐκ ἐπῃσχύνθη πρόσωπον ἐντίμου, οὐδὲ οἶδε τιμὴν θέσθαι ἁδροῖσ θαυμασθῆναι πρόσωπα αὐτῶν. κενὰ δὲ αὐτοῖσ ἀποβήσεται τὸ κεκραγέναι καὶ δεῖσθαι ἀνδρόσ. ἐχρήσαντο γὰρ παρανόμωσ ἐκκλινομένων ἀδυνάτων. αὐτὸσ γὰρ ὁρατήσ ἐστιν ἔργων ἀνθρώπων, λέληθε δὲ αὐτὸν οὐδὲν ὧν πράσσουσιν, οὐδὲ ἔσται τόποσ τοῦ κρυβῆναι τοὺσ ποιοῦντασ τὰ ἄνομα. ὅτι οὐκ ἀπ̓ ἄνδρα θήσει ἔτι. ὁ γὰρ Κύριοσ πάντασ ἐφορᾷ ὁ καταλαμβάνων ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμόσ. ὁ γνωρίζων αὐτῶν τὰ ἔργα καὶ στρέψει νύκτα καὶ ταπεινωθήσονται. ἔσβεσε δὲ ἀσεβεῖσ, ὁρατοὶ δὲ ἐναντίον αὐτοῦ, ὅτι ἐξέκλιναν ἐκ νόμου Θεοῦ, δικαιώματα δὲ αὐτοῦ οὐκ ἐπέγνωσαν τοῦ ἐπαγαγεῖν ἐπ̓ αὐτὸν κραυγὴν πενήτων, καὶ κραυγὴν πτωχῶν εἰσακούσεται. καὶ αὐτὸσ ἡσυχίαν παρέξει, καὶ τίσ καταδικάσεται̣ καὶ κρύψει πρόσωπον, καὶ τίσ ὄψεται αὐτόν̣ καὶ κατὰ ἔθνουσ καὶ κατὰ ἀνθρώπου ὁμοῦ βασιλεύων ἄνθρωπον ὑποκριτὴν ἀπὸ δυσκολίασ λαοῦ. ὅτι πρὸσ τὸν ἰσχυρὸν ὁ λέγων. εἴληφα, οὐκ ἐνεχυράσω. ἄνευ ἐμαυτοῦ ὄψομαι, σὺ δεῖξόν μοι, εἰ ἀδικίαν εἰργασάμην, οὐ μὴ προσθήσω. μὴ παρὰ σοῦ ἀποτίσει αὐτήν̣ ὅτι ἀπώσῃ, ὅτι σὺ ἐκλέξῃ, καὶ οὐκ ἐγώ. καὶ τί ἔγνωσ, λάλησον. διὸ συνετοὶ καρδίασ ἐροῦσι ταῦτα, ἀνὴρ δὲ σοφὸσ ἀκήκοέ μου τὸ ρῆμα. Ἰὼβ δὲ οὐκ ἐν συνέσει ἐλάλησε, τὰ ρήματα αὐτοῦ οὐκ ἐν ἐπιστήμῃ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ μάθε, Ἰώβ, μὴ δῷσ ἔτι ἀνταπόκρισιν, ὥσπερ οἱ ἄφρονεσ, ἵνα μὴ προσθῶμεν ἐφ̓ ἁμαρτίαισ ἡμῶν, ἀνομία δὲ ἐφ̓ ἡμῖν λογισθήσεται, πολλὰ λαλούντων ρήματα ἐναντίον τοῦ Κυρίου. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἐλιοὺσ λέγει.

τί τοῦτο ἡγήσω ἐν κρίσει̣ σὺ τίσ εἶ ὅτι εἶπασ. δίκαιόσ εἰμι ἔναντι Κυρίου̣ ἐγώ σοι δώσω ἀπόκρισιν καὶ τοῖσ τρισὶ φίλοισ σου. ἀνάβλεψον εἰσ τὸν οὐρανὸν καὶ ἰδέ, κατάμαθε δὲ νέφη ὡσ ὑψηλὰ ἀπὸ σοῦ. εἰ ἥμαρτεσ, τί πράξεισ̣ εἰ δὲ καὶ πολλὰ ἠνόμησασ, τί δύνασαι ποιῆσαι̣ ἐπεὶ δὲ οὖν δικαιοσ εἶ, τί δώσεισ αὐτῷ̣ ἢ τί ἐκ χειρόσ σου λήψεται̣ ἀνδρὶ τῷ ὁμοίῳ σου ἡ ἀσέβειά σου, καὶ υἱῷ ἀνθρώπου ἡ δικαιοσύνη σου. ἀπὸ πλήθουσ συκοφαντούμενοι κεκράξονται, βοήσονται ἀπὸ βραχίονοσ πολλῶν. καὶ οὐκ εἶπε. ποῦ ἐστιν ὁ Θεὸσ ὁ ποιήσασ με, ὁ κατατάσσων φυλακὰσ νυκτερινάσ, ὁ διορίζων με ἀπὸ τετραπόδων γῆσ, ἀπὸ δὲ πετεινῶν οὐρανοῦ̣ ἐκεῖ κεκράξονται, καὶ οὐ μὴ εἰσακούσῃ καὶ ἀπὸ ὕβρεωσ πονηρῶν. ἄτοπα γὰρ οὐ βούλεται ἰδεῖν ὁ Κύριοσ, αὐτὸσ γὰρ ὁ Παντοκράτωρ ὁρατήσ ἐστι τῶν συντελούντων τὰ ἄνομα καὶ σώσει με. κρίθητι δὲ ἐναντίον αὐτοῦ, εἰ δύνασαι αὐτὸν αἰνέσαι, ὥσ ἐστι. καὶ νῦν ὅτι οὐκ ἔστιν ἐπισκεπτόμενοσ ὀργὴν αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔγνω παράπτωμά τι σφόδρα. καὶ Ἰὼβ ματαίωσ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ, ἐν ἀγνωσίᾳ ρήματα βαρύνει. ΠΡΟΣΘΕΙΣ δὲ ἔτι Ἐλιοὺσ λέγει.

μεῖνόν με μικρὸν ἔτι, ἵνα διδάξω σε. ἔτι γὰρ ἐν ἐμοί ἐστι λέξισ. ἀναλαβὼν τὴν ἐπιστήμην μου μακράν, ἔργοισ δέ μου δίκαια ἐρῶ ἐπ̓ ἀληθείας καὶ οὐκ ἄδικα ρήματα ἀδίκωσ συνιεῖσ. γίνωσκε δὲ ὅτι ὁ Κύριοσ οὐ μὴ ἀποποιήσηται τὸν ἄκακον. δυνατὸσ ἰσχύϊ καρδίας ἀσεβῆ οὐ μὴ ζωοποιήσει καὶ κρίμα πτωχῶν δώσει. οὐκ ἀφελεῖ ἀπὸ δικαίου ὀφθαλμοὺσ αὐτοῦ. καὶ μετὰ βασιλέων εἰσ θρόνον καὶ καθιεῖ αὐτοὺσ εἰσ νῖκοσ, καὶ ὑψωθήσονται. καὶ οἱ πεπεδημένοι ἐν χειροπέδαισ συσχεθήσονται ἐν σχοινίοισ πενίασ, καὶ ἀναγγελεῖ αὐτοῖσ τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ὅτι ἰσχύσουσιν. ἀλλὰ τοῦ δικαίου εἰσακούσεται. καὶ εἶπεν ὅτι ἐπιστραφήσονται ἐξ ἀδικίασ. ἐὰν ἀκούσωσι καὶ δουλεύσωσι, συντελέσουσι τὰσ ἡμέρασ αὐτῶν ἐν ἀγαθοῖσ καὶ τὰ ἔτη αὐτῶν ἐν εὐπρεπείαισ. ἀσεβεῖσ δὲ οὐ διασῴζει παρὰ τὸ μὴ βούλεσθαι αὐτοὺσ εἰδέναι τὸν Κύριον καὶ διότι νουθετούμενοι ἀνήκοοι ἦσαν. καὶ ὑποκριταὶ καρδίᾳ τάξουσι θυμόν. οὐ βοήσονται, ὅτι ἔδησεν αὐτούσ. ἀποθάνοι τοίνυν ἐν νεότητι ἡ ψυχὴ αὐτῶν, ἡ δὲ ζωὴ αὐτῶν τιτρωσκομένη ὑπὸ ἀγγέλων, ἀνθ̓ ὧν ἔθλιψαν ἀσθενῆ καὶ ἀδύνατον, κρίμα δὲ πρᾳέων ἐκθήσει. καὶ προσέτι ἠπάτησέ σε ἐκ στόματοσ ἐχθροῦ. ἄβυσσοσ, κατάχυσισ ὑποκάτω αὐτῆσ, καὶ κατέβη τράπεζά σου πλήρησ πιότητοσ. οὐχ ὑστερήσει δὲ ἀπὸ δικαίων κρίμα, θυμὸσ δὲ ἐπ̓ ἀσεβεῖσ ἔσται δἰ ἀσέβειαν δώρων, ὧν ἐδέχοντο ἐπ̓ ἀδικίαισ. μή σε ἐκκλινάτω ἑκὼν ὁ νοῦσ δεήσεωσ ἐν ἀνάγκῃ ὄντων ἀδυνάτων, καὶ πάντασ τοὺσ κραταιοῦντασ ἰσχύν. μὴ ἐξελκύσῃσ τὴν νύκτα τοῦ ἀναβῆναι λαοὺσ ἀντ̓ αὐτῶν. ἀλλὰ φύλαξαι μὴ πράξῃσ ἄτοπα. ἐπὶ τούτων γὰρ ἐξείλω ἀπὸ πτωχείασ. ἰδοὺ ὁ Ἰσχυρὸσ κραταιώσει ἐν ἰσχύϊ αὐτοῦ. τίσ γάρ ἐστι κατ̓ αὐτὸν δυνάστησ̣ τίσ δέ ἐστιν ὁ ἐτάζων αὐτοῦ τὰ ἔργα̣ ἢ τίσ ὁ εἰπών. ἔπραξεν ἄδικα̣ μνήσθητι, ὅτι μεγάλα ἐστὶν αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὧν ἦρξαν ἄνδρεσ. πᾶσ ἄνθρωποσ εἶδεν ἐν ἑαυτῷ, ὅσοι τιτρωσκόμενοί εἰσι βροτοί. ἰδοὺ ὁ Ἰσχυρὸσ πολύσ, καὶ οὐ γνωσόμεθα. ἀριθμὸσ ἐτῶν αὐτοῦ, καὶ ἀπέραντοσ. ἀριθμηταὶ δὲ αὐτῷ σταγόνεσ ὑετοῦ, καὶ ἐπιχυθήσονται ὑετῷ εἰσ νεφέλην. ρυήσονται παλαιώματα, ἐσκίασε δὲ νέφη ἐπὶ ἀμυθήτων βροτῶν. α ὥραν ἔθετο κτήνεσιν, οἴδασι δὲ κοίτησ τάξιν. β ἐπὶ τούτοισ πᾶσιν οὐκ ἐξίσταταί σου ἡ διάνοια οὐδὲ διαλλάσσεταί σου ἡ καρδία ἀπὸ σώματοσ̣ καὶ ἐὰν συνῇ ἀπεκτάσεισ νεφέλησ, ἰσότητα σκηνῆσ αὐτοῦ, ἰδοὺ ἐκτενεῖ ἐπ̓ αὐτὸν ἠδὼ καὶ ριζώματα τῆσ θαλάσσησ ἐκάλυψεν. ἐν γὰρ αὐτοῖσ κρινεῖ λαούσ, δώσει τροφὴν τῷ ἰσχύοντι. ἐπὶ χειρῶν ἐκάλυψε φῶσ καὶ ἐνετείλατο περὶ αὐτῆσ ἐν ἀπαντῶντι. ἀναγγελεῖ περὶ αὐτοῦ φίλον αὐτοῦ Κύριοσ, κτῆσισ καὶ περὶ ἀδικίασ. ΚΑΙ ἀπὸ ταύτησ ἐταράχθη ἡ καρδία μου καὶ ἀπερρύη ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆσ.

ἄκουε ἀκοὴν ἐν ὀργῇ θυμοῦ Κυρίου, καὶ μελέτη ἐκ στόματοσ αὐτοῦ ἐξελεύσεται. ὑποκάτω παντὸσ τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ, καὶ τὸ φῶσ αὐτοῦ ἐπὶ πτερύγων τῆσ γῆσ. ὀπίσω αὐτοῦ βοήσεται φωνῇ, βροντήσει ἐν φωνῇ ὕβρεωσ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἀνταλλάξει αὐτούσ, ὅτι ἀκούσει φωνὴν αὐτοῦ. βροντήσει ὁ ἰσχυρὸσ ἐν φωνῇ αὐτοῦ θαυμάσια. ἐποίησε γὰρ μεγάλα ἃ οὐκ ᾔδειμεν, συντάσσων χιόνι. γίνου ἐπὶ γῆσ, καὶ χειμὼν ὑετόσ, καὶ χειμὼν ὑετῶν δυναστείασ αὐτοῦ. ἐν χειρὶ παντὸσ ἀνθρώπου κατασφραγίζει, ἵνα γνῷ πᾶσ ἄνθρωποσ τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν. εἰσῆλθε δὲ θηρία ὑπὸ τὴν σκέπην, ἡσύχασαν δὲ ἐπὶ κοίτησ. ἐκ ταμιείων ἐπέρχονται ὀδύναι, ἀπὸ δὲ ἀκρωτηρίων ψῦχοσ, καὶ ἀπὸ πνοῆσ ἰσχυροῦ δώσει πάγοσ, οἰακίζει δὲ τὸ ὕδωρ ὡσ ἐὰν βούληται. καὶ ἐκλεκτὸν καταπλάσσει νεφέλη, διασκορπιεῖ νέφοσ φῶσ αὐτοῦ. καὶ αὐτὸσ κυκλώματα διαστρέψει, ἐν θεεβουλαθὼθ εἰσ ἔργα αὐτῶν. πάντα ὅσα ἂν ἐντείληται αὐτοῖσ, ταῦτα συντέτακται παῤ αὐτοῦ ἐπὶ τῆσ γῆσ, ἐὰν εἰσ παιδείαν, ἐὰν εἰσ τὴν γῆν αὐτοῦ, ἐὰν εἰσ ἔλεοσ εὑρήσει αὐτόν. ἐνωτίζου ταῦτα, Ἰώβ. στῆθι νουθετούμενοσ δύναμιν Κυρίου. οἴδαμεν ὅτι ὁ Θεὸσ ἔθετο ἔργα αὐτοῦ φῶσ ποιήσασ ἐκ σκότουσ. ἐπίσταται δὲ διάκρισιν νεφῶν, ἐξαίσια δὲ πτώματα πονηρῶν. σοῦ δὲ ἡ στολὴ θερμή, ἡσυχάζεται δὲ ἐπὶ τῆσ γῆσ. στερεώσεισ μετ̓ αὐτοῦ εἰσ παλαιώματα, ἰσχυραὶ ὡσ ὅρασισ ἐπιχύσεωσ. διατί̣ δίδαξόν με, τί ἐροῦμεν αὐτῷ. καὶ παυσώμαθε πολλὰ λέγοντεσ. μὴ βίβλοσ ἢ γραμματεύσ μοι παρέστηκεν, ἵνα ἄνθρωπον ἑστηκὼσ κατασιωπήσω̣ πᾶσι δὲ οὐχ ὁρατὸν τὸ φῶσ, τηλαυγέσ ἐστιν ἐν τοῖσ παλαιώμασιν, ὥσπερ τὸ παῤ αὐτοῦ ἐπὶ νεφῶν. ἀπὸ βορρᾶ νέφη χρυσαυγοῦντα. ἐπὶ τούτοισ μεγάλη ἡ δόξα καὶ τιμὴ Παντοκράτοροσ. καὶ οὐχ εὑρίσκομεν ἄλλον ὅμοιον τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ. ὁ τὰ δίκαια κρίνων, οὐκ οἴει ἐπακούειν αὐτόν̣ διὸ φοβηθήσονται αὐτὸν οἱ ἄνθρωποι, φοβηθήσονται δὲ αὐτὸν καὶ οἱ σοφοὶ καρδίᾳ. ΜΕΤΑ δὲ τὸ παύσασθαι Ἐλιοὺν τῆσ λέξεωσ εἶπεν ὁ Κύριοσ τῷ Ἰὼβ διὰ λαίλαποσ καὶ νεφῶν.

τίσ οὗτοσ ὁ κρύπτων με βουλήν, συνέχων δὲ ρήματα ἐν καρδίᾳ, ἐμὲ δὲ οἴεται κρύπτειν̣ ζῶσαι ὥσπερ ἀνὴρ τὴν ὀσφύν σου, ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ μοι ἀποκρίθητι. ποῦ ἦσ ἐν τῷ θεμελιοῦν με τὴν γῆν̣ ἀπάγγειλον δέ μοι εἰ ἐπίστῃ σύνεσιν. τίσ ἔθετο τὰ μέτρα αὐτῆσ, εἰ οἶδασ̣ ἢ τίσ ὁ ἐπαγαγὼν σπαρτίον ἐπ̓ αὐτῆσ̣ ἐπὶ τίνοσ οἱ κρίκοι αὐτῆσ πεπήγασι̣ τίσ δέ ἐστιν ὁ βαλὼν λίθον γωνιαῖον ἐπ̓ αὐτῆσ̣ ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντεσ ἄγγελοί μου. ἔφραξα δὲ θάλασσαν πύλαισ, ὅτε ἐμαιοῦτο ἐκ κοιλίασ μητρὸσ αὐτῆσ ἐκπορευομένη. ἐθέμην δὲ αὐτῇ νέφοσ ἀμφίασιν, ὁμίχλῃ δὲ αὐτὴν ἐσπαργάνωσα. ἐθέμην δὲ αὐτῇ ὅρια, περιθεὶσ κλεῖθρα καὶ πύλασ. εἶπα δὲ αὐτῇ. μέχρι τούτου ἐλεύσῃ καὶ οὐχ ὑπερβήσῃ, ἀλλ̓ ἐν σεαυτῇ συντριβήσεταί σου τὰ κύματα. ἦ ἐπὶ σοῦ συντέταχα φέγγοσ πρωϊνόν̣ ἑωσφόροσ δὲ εἶδε τὴν ἑαυτοῦ τάξιν ἐπιλαβέσθαι πτερύγων γῆσ, ἐκτινάξαι ἀσεβεῖσ ἐξ αὐτῆσ̣ ἦ σὺ λαβὼν γῆν πηλὸν ἔπλασασ ζῷον καὶ λαλητὸν αὐτὸν ἔθου ἐπΙ γῆσ̣ ἀφεῖλεσ δὲ ἀπὸ ἀσεβῶν τὸ φῶσ, βραχίονα δὲ ὑπερηφάνων συνέτριψασ̣ ἦλθεσ δὲ ἐπὶ πηγὴν θαλάσσησ, ἐν δὲ ἴχνεσιν ἀβύσσου περιεπάτησασ̣ ἀνοίγονταί δέ σοι φόβῳ πύλαι θανάτου, πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντεσ σε ἔπτηξαν̣ νενουθέτησαι δὲ τὸ εὖροσ τῆσ ὑπ̓ οὐρανόν̣ ἀνάγγειλον δή μοι, πόση τίσ ἐστι̣ ἐν ποίᾳ δὲ γῇ αὐλίζεται τὸ φῶσ̣ σκότουσ δὲ ποῖοσ ὁ τόποσ̣ εἰ ἀγάγοισ με εἰσ ὅρια αὐτῶν̣ εἰ δὲ καὶ ἐπίστασαι τρίβουσ αὐτῶν̣ οἶδασ ἄρα ὅτι τότε γεγέννησαι, ἀριθμὸσ δὲ ἐτῶν σου πολύσ̣ ἦλθεσ δὲ ἐπὶ θησαυροὺσ χιόνοσ, θησαυροὺσ δὲ χαλάζησ ἑώρακασ̣ ἀπόκειται δέ σοι εἰσ ὥραν ἐχθρῶν εἰσ ἡμέραν πολέμων καὶ μάχησ̣ πόθεν δὲ ἐκπορεύεται πάχνη ἢ διασκεδάννυται νότοσ εἰσ τὴν ὑπ̓ οὐρανόν̣ τίσ δὲ ἡτοίμασεν ὑετῷ λάβρῳ ρύσιν, ὁδὸν δὲ κυδοιμῶν τοῦ ὑετίσαι ἐπὶ γῆν, οὗ οὐκ ἀνήρ, ἔρημον, οὗ οὐχ ὑπάρχει ἄνθρωποσ ἐν αὐτῇ, τοῦ χορτάσαι ἄβατον καὶ ἀοίκητον καὶ τοῦ ἐκβλαστῆσαι ἔξοδον χλόησ̣ τίσ ἐστιν ὑετοῦ πατήρ̣ τίσ δέ ἐστιν ὁ τετοκὼσ βώλουσ δρόσου, ἐκ γαστρὸσ δέ τίνοσ ἐκπορεύεται ὁ κρύσταλλοσ̣ πάχνην δὲ ἐν οὐρανῷ τίσ τέτοκεν, ἣ καταβαίνει ὥσπερ ὕδωρ ρέον̣ πρόσωπον ἀσεβοῦσ τίσ ἔπληξε̣ συνῆκασ δὲ δεσμὸν Πλειάδοσ καὶ φραγμὸν Ὠρίωνοσ ἤνοιξασ̣ ἦ διανοίξεισ μαζουρὼθ ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ Ἕσπερον ἐπὶ κόμησ αὐτοῦ ἄξεισ αὐτά̣ ἐπίστασαι δὲ τροπὰσ οὐρανοῦ ἢ τὰ ὑπ̓ οὐρανὸν ὁμοθυμαδὸν γινόμενα̣ καλέσεισ δὲ νέφοσ φωνῇ, καὶ τρόμῳ ὕδατοσ λάβρου ὑπακούσεταί σου̣ ἀποστελεῖσ δὲ κεραυνοὺσ καὶ πορεύσονται̣ ἐροῦσι δέ σοι. τί ἐστι̣ τίσ δὲ ἔδωκε γυναιξὶν ὑφάσματοσ σοφίαν ἢ ποικιλτικὴν ἐπιστήμην̣ τίσ δὲ ὁ ἀριθμῶν νέφη σοφίᾳ, οὐρανὸν δὲ εἰσ γῆν ἔκλινε̣ κέχυται δὲ ὥσπερ γῆ κονία, κεκόλληκα δὲ αὐτὸν ὥσπερ λίθῳ κύβον. θηρεύσεισ δὲ λέουσι βοράν, ψυχὰσ δὲ δρακόντων ἐμπρήσεισ̣ δεδοίκασι γὰρ ἐν κοίταισ αὐτῶν, κάθηνται δὲ ἐν ὕλαισ ἐνεδρεύοντεσ. τίσ δὲ ἡτοίμασε κόρακι βοράν̣ νεοσσοὶ γὰρ αὐτοῦ πρὸσ Κύριον κεκράγασι πλανώμενοι, τὰ σῖτα ζητοῦντεσ. ΕΙ ἔγνωσ καιρὸν τοκετοῦ τραγελάφων πέτρασ, ἐφύλαξασ δὲ ὠδῖνασ ἐλάφων̣

ἠρίθμησασ δὲ μῆνασ αὐτῶν πλήρεισ τοκετοῦ αὐτῶν, ὠδῖνασ δὲ αὐτῶν ἔδυσασ̣ ἐξέθρεψασ δὲ αὐτῶν τὰ παιδία ἔξω φόβου̣ ὠδῖνασ δὲ αὐτῶν ἐξαποστελεῖσ̣ ἀπορρήξουσι τὰ τέκνα αὐτῶν, πληθυνθήσονται ἐν γεννήματι. ἐξελεύσονται, καὶ οὐ μὴ ἀνακάμψουσιν αὐτοῖσ. τίσ δέ ἐστιν ὁ ἀφεὶσ ὄνον ἄγριον ἐλεύθερον, δεσμοὺσ δὲ αὐτοῦ τίσ ἔλυσεν̣ ἐθέμην δὲ τὴν δίαιταν αὐτοῦ ἔρημον, καὶ τὰ σκηνώματα αὐτοῦ ἁλμυρίδα. καταγελῶν πολυοχλίασ πόλεωσ, μέμψιν δὲ φορολόγου οὐκ ἀκούων, κατασκέψεται ὄρη νομὴν αὐτοῦ καὶ ὀπίσω παντὸσ χλωροῦ ζητεῖ. βουλήσεται δέ σοι μονόκερωσ δουλεῦσαι ἢ κοιμηθῆναι ἐπὶ φάτνησ σου̣ δήσεισ δὲ ἐν ἱμᾶσι ζυγὸν αὐτοῦ ἢ ἑλκύσει σου αὔλακασ ἐν πεδίῳ̣ πέποιθασ δὲ ἐπ̓ αὐτῷ, ὅτι πολλὴ ἡ ἰσχὺσ αὐτοῦ, ἐπαφήσεισ δὲ αὐτῷ τὰ ἔργα σου̣ πιστεύσεισ δὲ ὅτι ἀποδώσει σοι τὸν σπόρον, εἰσοίσει δέ σου τὸν ἅλωνα̣ πτέρυξ τερπομένων νεέλασα, ἐὰν συλλάβῃ ἀσίδα καὶ νέσσα. ὅτι ἀφήσει εἰσ γῆν τὰ ὠὰ αὐτῆσ καὶ ἐπὶ χοῦν θάλψει καὶ ἐπελάθετο ὅτι ποὺσ σκορπιεῖ καὶ θηρία ἀγροῦ καταπατήσει. ἀπεσκλήρυνε τὰ τέκνα ἑαυτῆσ, ὥστε μὴ ἑαυτήν, εἰσ κενὸν ἐκοπίασεν ἄνευ φόβου. ὅτι κατεσιώπησεν αὐτῇ ὁ Θεὸσ σοφίαν καὶ οὐκ ἐπεμέρισεν αὐτῇ ἐν τῇ συνέσει. κατὰ καιρὸν ἐν ὕψει ὑψώσει, καταγελάσεται ἵππου καὶ τοῦ ἐπιβάτου αὐτοῦ. ἦ σὺ περιέθηκασ ἵππῳ δύναμιν, ἐνέδυσασ δὲ τραχήλῳ αὐτοῦ φόβον̣ περιέθηκασ δὲ αὐτῷ πανοπλίαν, δόξαν δὲ στηθέων αὐτοῦ τόλμῃ̣ ἀνορύσσων ἐν πεδίῳ γαυριᾷ, ἐκπορεύεται δὲ εἰσ πεδίον ἐν ἰσχύϊ. συναντῶν βασιλεῖ καταγελᾷ καὶ οὐ μὴ ἀποστραφῇ ἀπὸ σιδήρου. ἐπ̓ αὐτῷ γαυριᾷ τόξον καὶ μάχαιρα, καὶ ὀργῇ ἀφανιεῖ τὴν γῆν καὶ οὐ μὴ πιστεύσει, ἕωσ ἂν σημάνῃ σάλπιγξ. σάλπιγγοσ δὲ σημαινούσησ λέγει. εὖγε. πόρρωθεν δὲ ὀσφραίνεται πολέμου σὺν ἅλματι καὶ κραυγῇ. ἐκ δὲ τῆσ σῆσ ἐπιστήμησ ἕστηκεν ἱέραξ, ἀναπετάσασ τὰσ πτέρυγασ, ἀκίνητοσ, καθορῶν τὰ πρὸσ νότον̣ ἐπὶ δὲ σῷ προστάγματι ὑψοῦται ἀετόσ, γὺψ δὲ ἐπὶ νοσσιᾶσ αὐτοῦ καθεσθεὶσ αὐλίζεται ἐπ̓ ἐξοχῇ πέτρασ καὶ ἀποκρύφῳ̣ ἐκεῖσε ὢν ζητεῖ τὰ σῖτα, πόρρωθεν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ σκοπεύουσι. νεοσσοὶ δὲ αὐτοῦ φύρονται ἐν αἵματι, οὗ δ̓ ἂν ὦσι τεθνεῶτεσ, παραχρῆμα εὑρίσκονται. ΚΑΙ ἀπεκρίθη Κύριοσ ὁ Θεὸσ τῷ Ἰὼβ καὶ εἶπε.

μὴ κρίσιν μετὰ ἱκανοῦ ἐκκλινεῖ, ἐλέγχων δὲ Θεὸν ἀποκριθήσεται αὐτήν̣ ὑπολαβὼν δὲ Ἰὼβ λέγει τῷ Κυρίῳ. τί ἔτι ἐγὼ κρίνομαι, νουθετούμενοσ καὶ ἐλέγχων Κύριον, ἀκούων τοιαῦτα οὐθὲν ὤν̣ ἐγὼ δὲ τίνα ἀπόκρισιν δῶ πρὸσ ταῦτα̣ χεῖρα θήσω ἐπὶ στόματί μου. ἅπαξ λελάληκα, ἐπὶ δὲ τῷ δευτέρῳ οὐ προσθήσω. ἔτι δὲ ὑπολαβὼν ὁ Κύριοσ εἶπε τῷ Ἰὼβ ἐκ τοῦ νέφουσ. μή, ἀλλὰ ζῶσαι ὥσπερ ἀνὴρ τὴν ὀσφύν σου, ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ μοι ἀπόκριναι. μὴ ἀποποιοῦ μου τὸ κρίμα. οἴει δέ με ἄλλωσ σοι κεχρηματικέναι ἢ ἵνα ἀναφανῇσ δίκαιοσ̣ ἦ βραχίων σοί ἐστι κατὰ τοῦ Κυρίου, ἢ φωνῇ κατ̓ αὐτὸν βροντᾷσ̣ ἀνάλαβε δὴ ὕψοσ καὶ δύναμιν, δόξαν δὲ καὶ τιμὴν ἀμφίασαι. ἀπόστειλον δὲ ἀγγέλουσ ὀργῇ, πάντα δὲ ὑβριστὴν ταπείνωσον. ὑπερήφανον δὲ σβέσον, σῆψον δὲ ἀσεβεῖσ παραχρῆμα, κρύψον δὲ εἰσ γῆν ὁμοθυμαδόν, τὰ δὲ πρόσωπα αὐτῶν ἀτιμίασ ἔμπλησον. ὁμολογήσω ὅτι δύναται ἡ δεξιά σου σῶσαι. ἀλλὰ δὴ ἰδοὺ θηρία παρά σοι, χόρτον ἴσα βουσὶν ἐσθίουσιν. ἰδοὺ δὴ ἡ ἰσχὺσ αὐτοῦ ἐπ̓ ὀσφύϊ, ἡ δὲ δύναμισ αὐτοῦ ἐπ̓ ὀμφαλοῦ γαστρόσ. ἔστησεν οὐρὰν ὡσ κυπάρισσον, τὰ δὲ νεῦρα αὐτοῦ συμπέπλεκται. αἱ πλευραὶ αὐτοῦ πλευραὶ χάλκειαι, ἡ δὲ ράχισ αὐτοῦ σίδηροσ χυτόσ. τοῦτ̓ ἔστιν ἀρχὴ πλάσματοσ Κυρίου, πεποιημένον ἐγκαταπαίζεσθαι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. ἐπελθὼν δὲ ἐπ̓ ὄροσ ἀκρότομον ἐποίησε χαρμονὴν τετράποσιν ἐν τῷ ταρτάρῳ. ὑπὸ παντοδαπὰ δένδρα κοιμᾶται, παρὰ πάπυρον καὶ κάλαμον καὶ βούτομον. σκιάζονται δὲ ἐν αὐτῷ δένδρα μεγάλα σὺν ραδάμνοισ καὶ κλῶνεσ ἀγροῦ. ἐὰν γένηται πλήμμυρα, οὐ μὴ αἰσθηθῇ. πέποιθεν ὅτι προσκρούσει ὁ Ἰορδάνησ εἰσ τὸ στόμα αὐτοῦ. ἐν τῷ ὀφθαλμῷ αὐτοῦ δέξεται αὐτόν, ἐνσκολιευόμενοσ τρήσει ρῖνα. ἄξεισ δὲ δράκοντα ἐν ἀγκίστρῳ, περιθήσεισ δὲ φορβαίαν περὶ ρῖνα αὐτοῦ̣ εἰ δήσεισ κρίκον ἐν τῷ μυκτῆρι αὐτοῦ, ψελλίῳ δὲ τρυπήσεισ τὸ χεῖλοσ αὐτοῦ̣ λαλήσει δέ σοι δεήσει, ἱκετηρίᾳ μαλακῶσ̣ θήσεται δὲ μετὰ σοῦ διαθήκην̣ λήψῃ δὲ αὐτὸν δοῦλον αἰώνιον̣ παίξῃ δὲ ἐν αὐτῷ ὥσπερ ὀρνέῳ ἢ δήσεισ αὐτὸν ὥσπερ στρουθίον παιδίῳ̣ ἐνσιτοῦνται δὲ ἐν αὐτῷ ἔθνη, μεριτεύονται δὲ αὐτὸν Φοινίκων ἔθνη̣ πᾶν δὲ πλωτὸν συνελθὸν οὐ μὴ ἐνέγκωσι βύρσαν μίαν οὐρᾶσ αὐτοῦ καὶ ἐν πλοίοισ ἁλιέων κεφαλὴν αὐτοῦ. ἐπιθήσεισ δὲ αὐτῷ χεῖρα μνησθεὶσ πόλεμον τὸν γινόμενον ἐν σώματι αὐτοῦ, καὶ μηκέτι γινέσθω. ΟΥΧ ἑώρακασ αὐτόν, οὐδὲ ἐπὶ τοῖσ λεγομένοισ τεθαύμακασ̣

οὐ δέδοικασ ὅτι ἡτοίμασταί μοι̣ τίσ γάρ ἐστιν ὁ ἐμοὶ ἀντιστάσ̣ ἢ τίσ ἀντιστήσεταί μοι καὶ ὑπομενεῖ, εἰ πᾶσα ἡ ὑπ̓ οὐρανὸν ἐμή ἐστιν̣ οὐ σιωπήσομαι δἰ αὐτόν, καὶ λόγον δυνάμεωσ ἐλεήσει τὸν ἴσον αὐτῷ. τίσ ἀποκαλύψει πρόσωπον ἐνδύσεωσ αὐτοῦ, εἰσ δὲ πτύξιν θώρακοσ αὐτοῦ τίσ ἂν εἰσέλθοι̣ πύλασ προσώπου αὐτοῦ τίσ ἀνοίξει̣ κύκλῳ ὀδόντων αὐτοῦ φόβοσ. τὰ ἔγκατα αὐτοῦ ἀσπίδεσ χάλκεαι, σύνδεσμοσ δὲ αὐτοῦ ὥσπερ σμυρίτησ λίθοσ. εἷσ τοῦ ἑνὸσ κολλῶνται, πνεῦμα δὲ οὐ μὴ διέλθῃ αὐτόν. ἀνὴρ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ προσκολληθήσεται, συνέχονται καὶ οὐ μὴ ἀποσπασθῶσιν. ἐν πταρμῷ αὐτοῦ ἐπιφαύσκεται φέγγοσ, οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἶδοσ Ἑωσφόρου. ἐκ στόματοσ αὐτοῦ ἐκπορεύονται ὡσ λαμπάδεσ καιόμεναι καὶ διαρριπτοῦνται ὡσ ἐσχάραι πυρόσ. ἐκ μυκτήρων αὐτοῦ ἐκπορεύεται καπνὸσ καμίνου καιομένησ πυρὶ ἀνθράκων. ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἄνθρακεσ, φλὸξ δὲ ἐκ στόματοσ αὐτοῦ ἐκπορεύεται. ἐν δὲ τραχήλῳ αὐτοῦ αὐλίζεται δύναμισ, ἔμπροσθεν αὐτοῦ τρέχει ἀπώλεια. σάρκεσ δὲ σώματοσ αὐτοῦ κεκόλληνται. καταχέει ἐπ̓ αὐτόν, οὐ σαλευθήσεται. ἡ καρδία αὐτοῦ πέπηγεν ὡσ λίθοσ, ἕστηκε δὲ ὥσπερ ἄκμων ἀνήλατοσ. στραφέντοσ δὲ αὐτοῦ, φόβοσ θηρίοισ τετράποσιν ἐπὶ γῆσ ἁλλομένοισ. ἐὰν συναντήσωσιν αὐτῷ λόγχαι, οὐδὲν μὴ ποιήσωσι δόρυ καὶ θώρακα. ἥγηται μὲν γὰρ σίδηρον ἄχυρα, χαλκὸν δὲ ὥσπερ ξύλον σαθρόν. οὐ μὴ τρώσῃ αὐτὸν τόξον χάλκεον, ἥγηται μὲν πετροβόλον χόρτον. ὡσ καλάμη ἐλογίσθησαν σφῦραι, καταγελᾷ δὲ σεισμοῦ πυρφόρου. ἡ στρωμνὴ αὐτοῦ ὀβελίσκοι ὀξεῖσ, πᾶσ δὲ χρυσὸσ θαλάσσησ ὑπ̓ αὐτὸν ὥσπερ πηλὸσ ἀμύθητοσ. ἀναζεῖ τὴν ἄβυσσον ὥσπερ χαλκεῖον, ἥγηται δὲ τὴν θάλασσαν ὥσπερ ἐξάλειπτρον, τὸν δὲ τάρταρον τῆσ ἀβύσσου ὥσπερ αἰχμάλωτον. ἐλογίσατο ἄβυσσον εἰσ περίπατον. οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἐπὶ τῆσ γῆσ ὅμοιον αὐτῷ πεποιημένον ἐγκαταπαίζεσθαι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων μου. πᾶν ὑψηλὸν ὁρᾷ, αὐτὸσ δὲ βασιλεὺσ πάντων τῶν ἐν τοῖσ ὕδασιν. ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Ἰὼβ λέγει τῷ Κυρίῳ.

οἶδα ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐδέν. τίσ γάρ ἐστιν ὁ κρύπτων σε βουλήν̣ φειδόμενοσ δὲ ρημάτων, καὶ σὲ οἴεται κρύπτειν̣ τίσ δὲ ἀναγγελεῖ μοι ἃ οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἃ οὐκ ἐπιστάμην̣ ἄκουσον δέ μου, Κύριε, ἵνα κἀγὼ λαλήσω. ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ με δίδαξον. ἀκοὴν μὲν ὠτὸσ ἤκουόν σου τὸ πρότερον, νυνὶ δὲ ὁ ὀφθαλμόσ μου ἑώρακέ σε. διὸ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν καὶ ἐτάκην, ἥγημαι δὲ ἐμαυτὸν γῆν καὶ σποδόν. ἐγένετο δὲ μετὰ τὸ λαλῆσαι τὸν Κύριον πάντα τὰ ρήματα ταῦτα τῷ Ἰώβ, εἶπεν ὁ Κύριοσ Ἐλιφὰζ τῷ Θαιμανίτῃ. ἥμαρτεσ σὺ καὶ οἱ δύο φίλοι σου. οὐ γὰρ ἐλαλήσατε ἐνώπιόν μου ἀληθὲσ οὐδὲν ὥσπερ ὁ θεράπων μου Ἰώβ. νῦν δὲ λάβετε ἑπτὰ μόσχουσ καὶ ἑπτὰ κριοὺσ καὶ πορεύθητε πρὸσ τὸν θεράποντά μου Ἰώβ, καὶ ποιήσει κάρπωσιν ὑπὲρ ὑμῶν. Ἰὼβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν, ὅτι εἰ μὴ πρόσωπον αὐτοῦ λήψομαι. εἰ μὴ γὰρ δἰ αὐτόν, ἀπώλεσα ἂν ὑμᾶσ. οὐ γὰρ ἐλαλήσατε ἀληθὲσ κατὰ τοῦ θεράποντόσ μου Ἰώβ. ἐπορεύθη δὲ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτησ καὶ Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτησ καὶ Σωφὰρ ὁ Μιναῖοσ καὶ ἐποίησαν καθὼσ συνέταξεν αὐτοῖσ ὁ Κύριοσ, καὶ ἔλυσε τὴν ἁμαρτίαν αὐτοῖσ διὰ Ἰώβ. ὁ δὲ Κύριοσ ηὔξησε τὸν Ἰώβ. εὐξαμένου δὲ αὐτοῦ καὶ περὶ τῶν φίλων αὐτοῦ, ἀφῆκεν αὐτοῖσ τὴν ἁμαρτίαν. ἔδωκε δὲ ὁ Κύριοσ διπλᾶ ὅσα ἦν ἔμπροσθεν Ἰὼβ εἰσ διπλασιασμόν. ἤκουσαν δὲ πάντεσ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ πάντα τὰ συμβεβηκότα αὐτῷ καὶ ἦλθον πρὸσ αὐτὸν καὶ πάντεσ ὅσοι ἤδεισαν αὐτὸν ἐκ πρώτου. φαγόντεσ δὲ καὶ πιόντεσ παῤ αὐτῷ παρεκάλεσαν αὐτόν, καὶ ἐθαύμασαν ἐπὶ πᾶσιν, οἷσ ἐπήγαγεν ἐπ̓ αὐτῷ ὁ Κύριοσ. ἔδωκε δὲ αὐτῷ ἕκαστοσ ἀμνάδα μίαν καὶ τετράδραχμον χρυσοῦ καὶ ἀσήμου. ὁ δὲ Κύριοσ εὐλόγησε τὰ ἔσχατα Ἰὼβ ἢ τὰ ἔμπροσθεν. ἦν δὲ τὰ κτήνη αὐτοῦ πρόβατα μύρια τετρακισχίλια, κάμηλοι ἑξακισχίλιαι, ζεύγη βοῶν χίλια, ὄνοι θήλειαι νομάδεσ χίλιαι. γεννῶνται δὲ αὐτῷ υἱοὶ ἑπτὰ καὶ θυγατέρεσ τρεῖσ. καὶ ἐκάλεσε τὴν μὲν πρώτην Ἡμέραν, τὴν δὲ δευτέραν Κασίαν, τὴν δὲ τρίτην Ἀμαλθαίασ κέρασ. καὶ οὐχ εὑρέθησαν κατὰ τὰσ θυγατέρασ Ἰὼβ βελτίουσ αὐτῶν ἐν τῇ ὑπ̓ οὐρανόν. ἔδωκε δὲ αὐταῖσ ὁ πατὴρ κληρονομίαν ἐν τοῖσ ἀδελφοῖσ. ἔζησε δὲ Ἰὼβ μετὰ τὴν πληγὴν ἔτη ἑκατὸν ἑβδομήκοντα, τὰ δὲ πάντα ἔτη ἔζησε διακόσια τεσσαράκοντα. καὶ εἶδεν Ἰὼβ τοὺσ υἱοὺσ αὐτοῦ καὶ τοὺσ υἱοὺσ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, τετάρτην γενεάν. καὶ ἐτελεύτησεν Ἰὼβ πρεσβύτεροσ καὶ πλήρησ ἡμερῶν. α γέγραπται δὲ αὐτὸν πάλιν ἀναστήσεσθαι μεθ̓ ὧν ὁ Κύριοσ ἀνίστησιν. β Οὗτοσ ἑρμηνεύεται ἐκ τῆσ Συριακῆσ βίβλου ἐν μὲν γῇ κατοικῶν τῇ Αὐσίτιδι, ἐπὶ τοῖσ ὁρίοισ τῆσ Ἰδουμαίασ καὶ Ἀραβίασ, προϋπῆρχε δὲ αὐτῷ ὄνομα Ἰωβάβ. γ λαβὼν δὲ γυναῖκα Ἀράβισσαν γεννᾷ υἱόν, ᾧ ὄνομα Ἐννών. ἦν δὲ αὐτὸσ πατρὸσ μὲν Ζαρὲ ἐκ τῶν Ἡσαῦ υἱῶν υἱόσ, μητρόσ δὲ Βοσόρρασ, ὥστε εἶναι αὐτὸν πέμπτον ἀπὸ Ἁβραάμ. δ καὶ οὗτοι οἱ βασιλεῖσ οἱ βασιλεύσαντεσ ἐν Ἐδώμ, ἧσ καὶ αὐτὸσ ἦρξε χώρασ. πρῶτοσ Βαλὰκ ὁ τοῦ Βεώρ, καὶ ὄνομα τῇ πόλει αὐτοῦ Δενναβά. μετὰ δὲ Βαλὰκ Ἰωβὰβ ὁ καλούμενοσ Ἰώβ. μετὰ δὲ τοῦτον Ἀσὼμ ὁ ὑπάρχων ἡγεμὼν ἐκ τῆσ Θαιμανίτιδοσ χώρασ. μετὰ δὲ τοῦτον Ἀδὰδ υἱὸσ Βαράδ, ὁ ἐκκόψασ Μαδιὰμ ἐν τῷ πεδίῳ Μωάβ, καὶ ὄνομα τῇ πόλει αὐτοῦ Γεθθαίμ. ε οἱ δὲ ἐλθόντεσ πρὸσ αὐτὸν φίλοι, Ἐλιφὰζ τῶν Ἡσαῦ υἱῶν, Θαιμανῶν βασιλεύσ, Βαλδὰδ ὁ Σαυχαίων τύραννοσ, Σωφὰρ ὁ Μιναίων βασιλεύσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Septuagint, Liber Iob

(70인역 성경, 욥기)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION