Plutarch, Consolatio ad uxorem, section 10

(플루타르코스, Consolatio ad uxorem, section 10)

"Αἴδασ ἀν’ αἰᾶν’. ἐστι τὸ μετὰ πείσματοσ τεθαρρηκότοσ εἰπεῖν τίσ δ’ ἐστὶ δοῦλοσ τοῦ θανεῖν ἄφροντισὤν; καὶ Αἵδηνδ’ ἔχων βοηθὸν οὐ τρέμω σκιάσ τί γὰρ τὸ χαλεπόν ἐστι καὶ τὸ δυσανιῶν καὶ ἐν τῷ τεθνάναι;

τὰ γὰρ τοῦ θανάτου μήποτε καὶ λίαν ἡμῖν ὄντα συνήθη καὶ συμφυᾶ πάλιν οὐκ οἶδ’ ὅπωσ δυσαλγῆ δοκεῖ εἶναι. τί γὰρ θαυμαστὸν εἰ τὸ τμη τὸν τέτμηται, εἰ τὸ τηκτὸν τέτηκται, εἰ τὸ καυστὸν κέκαυται , εἰ τὸ φθαρτὸν ἔφθαρται;

πότε γὰρ ἐν ἡμῖν αὐτοῖσ ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν ὁ θάνατοσ;

"ταὐτὸ γ’ ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸσ καὶ τὸ ἐγρηγορὸσ καὶ τὸ καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιὸν τάδε γὰρ μεταπεσόντα ἐκεῖνά ἐστι , κἀκεῖνα πάλιν μεταπεσόντα ταῦτα. ἀδιαλείπτωσ, οὕτω καὶ ἡ φύσισ ἐκ τῆσ αὐτῆσ ὕλησ πάλαι μὲν τοὺσ προγόνουσ ἡμῶν ἀνέσχεν, εἶτα συνεχεῖσ αὐτοῖσἐγέοννησε τοὺσ πατέρασ, εἶθ’ ἡμᾶσ, εἶτ’ ἄλλουσ ἐπ’ ἄλλοισ ἀνακυκλήσει.

καὶ ὁ τῆσ γενέσεωσ ποταμὸσ οὕτωσ ἐνδελεχῶσ ῥέων οὔποτε στήσεται, καὶ πάλιν ὁ ἐξ ἐναντίασ αὐτῷ ὁ τῆσ φθορᾶσ εἴτ’ Ἀχέρων εἴτε Κωκυτὸσ καλούμενοσ ὑπὸ τῶν ποιητῶν, ἡ πρώτη οὖν αἰτία ἡ δείξασα ἡμῖν τὸ τοῦ ἡλίου φῶσ, ἡ αὐτὴ καὶ τὸν ζοφερὸν Αἵδην ἄγει.

καὶ μήποτε τοῦδ’ εἰκὼν ὁ περὶ ἡμᾶσ ἀήρ, ἓν παρ’ ἓν ἡμέραν καὶ νύκτα ποιῶν, ἐπαγωγοὺσ ζωῆσ τε καὶ θανάτου καὶ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεωσ.

διὸ καὶ μοιρίδιον χρέοσ εἶναι λέγεται τὸ ζῆν, ὡσ ἀποδοθησόμενον ὃ ἐδανείσαντο ἡμῶν οἱ προπάτορεσ.

ὃ δὴ καὶ εὐκόλωσ καταβλητέον καὶ ἀστενάκτωσ, ὅταν ὁ δανείσασ ἀπαιτῇ·

εὐγνωμονέστατοι γὰρ ἂν οὕτω φανείημεν.

πολλοὺσ λέγοντεσ ὡσ οὐδὲν οὐδαμῇ τῷ διαλυθέντι κακὸν οὐδὲ λυπηρόν ἐστιν, οἶδ’ ὅτι κωλύει σε πιστεύειν ὁ πάτριοσ λόγοσ καὶ τὰ μυστικὰ σύμβολα τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμῶν, ἃ σύνισμεν ἀλλήλοισ οἱ κοινωνοῦντεσ.

ὡσ οὖν ἄφθαρτον οὖσαν τὴν ψυχὴν διανοοῦ ταὐτὸ ταῖσ ἁλισκομέναισ ὄρνισι πάσχειν·

ἂν μὲν γὰρ πολὺν ἐντραφῇ τῷ σώματι χρόνον καὶ γένηται τῷ βίῳ τούτῳ τιθασὸσ ὑπὸ πραγμάτων πολλῶν καὶ μακρᾶσ συνηθείασ, αὖθισ καταίρουσα πάλιν ἐνδύεται καὶ οὐκ ἀνίησιν οὐδὲ λήγει τοῖσ ἐνταῦθα συμπλεκομένη πάθεσι καὶ τύχαισ διὰ τῶν γενέσεων.

μὴ γὰρ οἰού λοιδορεῖσθαι καὶ κακῶσ ἀκούειν τὸ γῆρασ διὰ τὴν ῥυσότητα καὶ τὴν πολιὰν καὶ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματοσ·

τὸ χαλεπώτατόν ἐστιν, ὅτι τὴν ψυχὴν ἑώλόν τε ποιεῖ ταῖσ μνήμαισ τῶν ἐκεῖ καὶ λιπαρῆ περὶ ταῦτα καὶ κάμπτει καὶ πιέζει, τὸν σχηματισμόν, ὃν ἔσχεν ὑπὸ τοῦ σώματοσ ἐν τῷ πεπονθέναι, διαφυλάττουσαν.

ἡ δὲ ληφθεῖσα μὲν ὑπὸ κρειττόνων ἔχεται, καθάπερ ἐκ καμπῆσ ὑγρᾶσ καὶ μαλθακῆσ ἀναχαιτίσασα πρὸσ ὃ πέφυκεν.

πάλιν ἀναρριπίζεται καὶ ἀναλαμβάνει ταχέωσ ὅπωσ ὤκιστα πύλασ Αἴδαο περῆσαι πρὶν ἔρωτα πολὺν ἐγγενέσθαι τῶν αὐτόθι πραγμάτων καὶ μαλαχθῆναι πρὸσ τὸ σῶμα καὶ συντακῆναι καθάπερ ὑπὸ φαρμάκων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION