συμπλοκή
First declension Noun; Feminine
Transliteration:
Principal Part:
συμπλοκή
Structure:
συμπλοκ
(Stem)
+
η
(Ending)
Sense
- an intertwining, complication
- a close struggle or engagement
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- δ καὶ τὰ λοιπὰ τῶν συμπλοκῶν, ἃσ ἐπέθεντο ἐν ταῖσ ἡμέραισ Ἀσὰ τοῦ πατρὸσ αὐτοῦ, ἐξῇρεν ἀπὸ τῆσ γῆσ. (Septuagint, Liber I Regum 16:32)
- καὶ μικροῦ ὁ νεανίασ ἐν τῇ πρὸσ τὴν Χίμαιραν συμπλοκῇ διεφθάρη ἐπιτίμιον σωφροσύνησ ὑποσχὼν καὶ τῆσ πρὸσ τὸν ξένον αἰδοῦσ ὑπὸ μάχλου γυναικὸσ ἐπιβεβουλευμένοσ. (Lucian, Calumniae non temere credundum, (no name) 26:3)
- εἰ δ’ ὑπερεῖδεν ἐν τούτοισ ἐφ’ οἷσ μάλιστα δὴ ἐσπούδακε τῆσ τε συμπλοκῆσ τῶν φωνηέντων γραμμάτων καὶ τῆσ κυκλικῆσ εὐρυθμίασ τῶν περιόδων καὶ τῆσ ὁμοειδείασ τῶν σχηματισμῶν, πολὺ ἀμείνων ἂν ἦν αὐτὸσ ἑαυτοῦ κατὰ τὴν φράσιν. (Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 6 10:1)
- ἕτεροι δὲ ἐν τῷ αἰθρίῳ τῆσ αὐλῆσ τὸ αὐτὸ τοῦτο δρῶσιν, οὐκ ἐν πηλῷ οὗτοί γε, ἀλλὰ ψάμμον ταύτην βαθεῖαν ὑποβαλόμενοι ἐν τῷ ὀρύγματι πάττουσίν τε ἀλλήλουσ καὶ αὐτοὶ ἑκόντεσ ἐπαμῶνται τὴν κόνιν ἀλεκτρυόνων δίκην, ὡσ ἀφυκτότεροι εἰε͂ν ἐν ταῖσ συμπλοκαῖσ, οἶμαι, τῆσ ψάμμου τὸν ὄλισθον ἀφαιρούσησ καὶ βεβαιοτέραν ἐν ξηρῷ παρεχούσησ τὴν ἀντίληψιν. (Lucian, Anacharsis, (no name) 2:1)
- ἡ γοῦν χορεία τῶν ἀστέρων καὶ ἡ πρὸσ τοὺσ ἀπλανεῖσ τῶν πλανήτων συμπλοκὴ καὶ εὔρυθμοσ αὐτῶν κοινωνία καὶ εὔτακτοσ ἁρμονία τῆσ πρωτογόνου ὀρχήσεωσ δείγματά ἐστιν. (Lucian, De saltatione, (no name) 7:4)
- καὶ γὰρ ὁ ἵπποσ αὐτῷ συνετεθνήκει, μιᾷ πληγῇ ἀμφότεροι διαπαρέντεσ ὑπὸ Θρᾳκόσ τινοσ πελταστοῦ ἐν τῇ ἐπὶ τῷ Ἀράξῃ πρὸσ τὸν Καππαδόκην συμπλοκῇ. (Lucian, Dialogi mortuorum, 6:2)
- ἔνθα δὴ καὶ μάλιστα ἴδοι τισ ἂν ὁπόσην ὑπὲρ ἀλλήλων εὔνοιαν ἐπεδείκνυντο, ἐν τῇ πρὸσ τοὺσ Σκύθασ συμπλοκῇ. (Lucian, Toxaris vel amicitia, (no name) 6:6)
- ὁ γάρ Δάνδαμισ ἐν τῇ πρὸσ Σαυρομάτασ συμπλοκῇ, ἀπαχθέντοσ αἰχμαλώτου Ἀμιζώκου τοῦ φίλου αὐτοῦ ‐ μᾶλλον δὲ πρότερον ὀμοῦμαί σοι τὸν ἡμέτερον ὁρ́κον, ἐπεὶ καὶ τοῦτο ἐν ἀρχῇ διωμολογησάμην οὐ μὰ γάρ τὸν Ἄνεμον καὶ τὸν Ἀκινάκην, οὐδὲν πρὸσ σέ, ὦ Μνήσιππε, ψεῦδοσ ἐρῶ περὶ τῶν φίλων τῶν Σκυθῶν ἐγὼ μὲν οὐ πάνυ σου ὀμνύντοσ ἐδεόμην σὺ δ’ ὅμωσ εὖ ποιῶν οὐδένα θεῶν ^ ἐπωμόσω. (Lucian, Toxaris vel amicitia, (no name) 37:2)