뜻

1. a middle or central position
2. a mean between two extremes

예문

• ἡ μὲν οὖν Θρασυμάχου λέξισ, εἰ δὴ πηγή τισ ἦν ὄντωσ τῆσ μεσότητοσ, αὐτὴν τὴν προαίρεσιν ἐοίκεν ἔχειν σπουδῆσ ἀξίαν· (Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 3 1:3)

  (디오니시오스, De Demosthene, chapter 3 1:3)

• καὶ τεκμήριον ἔσται τῶν ῥεπόντων οὐ τῇ γῇ μεσότητοσ πρὸσ τὸν κόσμον, ἀλλὰ πρὸσ τὴν γῆν κοινωνίασ τινὸσ καὶ συμφυϊάσ τοῖσ ἀπωσμένοισ αὐτῆσ εἶτα πάλιν καταφερομένοισ. (Plutarch, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 8 3:1)

  (플루타르코스, De faciae quae in orbe lunae apparet, section 8 3:1)

• οὐ γὰρ ὁ θεὸσ διέστησεν οὐδὲ διῴκισε τὴν οὐσίαν, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτῆσ διεστῶσαν αὐτὴν καὶ φερομένην χωρὶσ ἐν ἀκοσμίαισ τοσαύταισ παραλαβὼν, ἔταξε καὶ συνήρμοσε δι’ ἀναλογίασ καὶ μεσότητοσ· (Plutarch, De defectu oraculorum, section 379)

  (플루타르코스, De defectu oraculorum, section 379)

• ἀνάγκη τοίνυν, ἐπειδὴ ἡ ἀρετὴ μὲν ἡ ἠθικὴ αὐτή τε μεσότησ τίσ ἐστι καὶ περὶ ἡδονὰσ καὶ λύπασ πᾶσα, ἡ δὲ κακία ἐν ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει καὶ περὶ ταὐτὰ τῇ ἀρετῇ, τὴν ἀρετὴν εἶναι τὴν ἠθικὴν ἕξιν προαιρετικὴν μεσότητοσ τῆσ πρὸσ ἡμᾶσ ἐν ἡδέσι καὶ λυπηροῖσ, καθ’ ὅσα ποῖόσ τισ λέγεται τὸ ἦθοσ, ἢ χαίρων ἢ λυπούμενοσ· (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 2 202:1)

  (아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 202:1)

• ὁ δὴ ἐν μεγάλῃ δαπάνῃ τοῦ πρέποντοσ μεγέθουσ προαιρετικόσ, καὶ τῆσ τοιαύτησ μεσότητοσ καὶ ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ ἡδονῇ ὀρεκτικόσ, μεγαλοπρεπήσ. (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 3 117:4)

  (아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 117:4)

유사 형태

• μεσότης (60)
• μεσότητα (17)
• μεσότητας (17)
• μεσότητος (14)
• μεσότητες (11)
• μεσότητι (5)
• μεσοτήτων (5)
• μεσότητές (5)
• μεσότησιν (3)
• μεσότητά (3)
• μεσότησι (2)
• μεσοτειχίῳ (1)
• Μεσοτρίβᾳ (1)
• μεσότοιχον (1)
• μεσότητάς (1)
• μεσοτομῶν (1)
• Μεσοτυλος (1)
• μεσοτομεῖν (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.