Sense

1. a middle or central position
2. a mean between two extremes

Examples

• αὕτη δοκεῖ μοι τὰ πρωτεῖα ἐπιτηδεία εἶναι φέρεσθαι, ἐπειδὴ μεσότησ μέν τίσ ἐστι μεσότησ δὲ ἡ ἀρετὴ καὶ βίων καὶ ἔργων , ὡσ Ἀριστοτέλει τε δοκεῖ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ὅσοι κατ’ ἐκείνην τὴν αἱρ́εσιν φιλοσοφοῦσιν, ὁρᾶται δ’, ὥσπερ ἔφην καὶ πρότερον, οὐ κατὰ ἀπαρτισμὸν ἀλλ’ ἐν πλάτει, καὶ τὰσ εἰδικὰσ ἔχει διαφορὰσ πολλάσ· (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 242)
• ἀλόγου καὶ περὶ τὸν εἰλικρινῆ καὶ ἀπαθῆ νοῦν συνισταμένη σοφία καὶ φρόνησισ αὐτοτελήσ τίσ ἐστιν ἀκρότησ τοῦ λόγου καὶ δύναμισ, ᾗ τὸ θειότατον ἐγγίνεται τῆσ ἐπιστήμησ καὶ μακαριώτατον, ἡ δ’ ἀναγκαία διὰ τὸ σῶμα καὶ δεομένη τῆσ παθητικῆσ ὥσπερ ὀργανικῆσ ὑπηρεσίασ ἐπὶ τὸ πρακτικόν, οὐκ οὖσα φθορὰ τοῦ ἀλόγου τῆσ ψυχῆσ οὐδ’ ἀναίρεσισ ἀλλὰ τάξισ καὶ διακόσμησισ, ἀκρότησ μέν ἐστι τῇ δυνάμει καὶ τῇ ποιότητι, τῷ ποσῷ δὲ μεσότησ γίνεται τὸ ὑπερβάλλον ἐξαιροῦσα καὶ τὸ ἐλλεῖπον. (Plutarch, De virtute morali, section 5 10:1)
• καὶ τὸ μηδετέρου τῶν ἄκρων μετέχον, ὡσ ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ τὸ ἀδιάφορον, τούτων μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων ἡ ἀρετὴ προσρητέα μεσότησ. (Plutarch, De virtute morali, section 6 2:2)
• γίγνεται δὲ μεσότησ καὶ λέγεται μάλιστα τῇ περὶ φθόγγουσ καὶ ἁρμονίασ ὁμοίωσ· (Plutarch, De virtute morali, section 6 4:1)

Similar forms

• μεσότης (60)
• μεσότητας (17)
• μεσότητα (17)
• μεσότητος (14)
• μεσότητες (11)
• μεσότητές (5)
• μεσότητι (5)
• μεσοτήτων (5)
• μεσότησιν (3)
• μεσότητά (3)
• μεσότησι (2)
• Μεσοτυλος (1)
• μεσοτομεῖν (1)
• μεσοτειχίῳ (1)
• Μεσοτρίβᾳ (1)
• μεσότοιχον (1)
• μεσότητάς (1)
• μεσοτομῶν (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.