Sophocles, Trachiniae, episode 3:

ταρβεῖν μὲν ἔργα δείν’ ἀναγκαίωσ ἔχει, τὴν δ’ ἐλπίδ’ οὐ χρὴ τῆσ τύχησ κρίνειν πάροσ. οὐκ ἔστιν ἐν τοῖσ μὴ καλοῖσ βουλεύμασιν οὐδ’ ἐλπίσ, ἥτισ καὶ θράσοσ τι προξενεῖ. ἀλλ’ ἀμφὶ τοῖσ σφαλεῖσι μὴ ’ξ ἑκουσίασ ὀργὴ πέπειρα, τῆσ σε τυγχάνειν πρέπει. τοιαῦτα δ’ ἂν λέξειεν οὐχ ὁ τοῦ κακοῦ κοινωνόσ, ἀλλ’ ᾧ μηδέν ἐστ’ οἴκοι βαρύ. σιγᾶν ἂν ἁρμόζοι σε τὸν πλείω λόγον, εἰ μή τι λέξεισ παιδὶ τῷ σαυτῆσ· ἐπεὶ πάρεστι, μαστὴρ πατρὸσ ὃσ πρὶν ᾤχετο. ὦ μῆτερ, ὡσ ἂν ἐκ τριῶν σ’ ἓν εἱλόμην, ἢ μηκέτ’ εἶναι ζῶσαν, ἢ σεσωσμένην ἄλλου κεκλῆσθαι μητέρ’, ἢ λῴουσ φρένασ τῶν νῦν παρουσῶν τῶνδ’ ἀμείψασθαί ποθεν. τί δ’ ἐστίν, ὦ παῖ, πρόσ γ’ ἐμοῦ στυγούμενον; τὸν ἄνδρα τὸν σὸν ἴσθι, τὸν δ’ ἐμὸν λέγω πατέρα, κατακτείνασα τῇδ’ ἐν ἡμέρᾳ. οἴμοι, τιν’ ἐξήνεγκασ, ὦ τέκνον, λόγον; ὃν οὐχ οἱο͂́ν τε μὴ οὐ τελεσθῆναι· τὸ γὰρ φανθὲν τίσ ἂν δύναιτ’ ἂν ἀγένητον ποεῖν; πῶσ εἶπασ, ὦ παῖ; τοῦ παρ’ ἀνθρώπων μαθὼν ἄζηλον οὕτωσ ἔργον εἰργάσθαι με φήσ; αὐτὸσ βαρεῖαν ξυμφορὰν ἐν ὄμμασιν πατρὸσ δεδορκὼσ κοὐ κατὰ γλῶσσαν κλύων. ποῦ δ’ ἐμπελάζεισ τἀνδρὶ καὶ παρίστασαι;