헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Τραξηιν́14́

(소포클레스, 트라키니아이, episode)

κλύουσ’ ἔφριξα τάσδε συμφοράσ, φίλαι, ἄνακτοσ, οἱαίσ οἱο͂σ ὢν ἐλαύνεται. ὦ πολλὰ δὴ καὶ θερμὰ κοὐ λόγῳ κακὰ καὶ χερσὶ καὶ νώτοισι μοχθήσασ ἐγώ· κοὔπω τοιοῦτον οὔτ’ ἄκοιτισ ἡ Διὸσ προύθηκεν οὔθ’ ὁ στυγνὸσ Εὐρυσθεὺσ ἐμοί, οἱο͂ν τόδ’ ἡ δολῶπισ Οἰνέωσ κόρη καθῆψεν ὤμοισ τοῖσ ἐμοῖσ Ἐρινύων ὑφαντὸν ἀμφίβληστρον, ᾧ διόλλυμαι. πλευραῖσι γὰρ προσμαχθὲν ἐκ μὲν ἐσχάτασ βέβρωκε σάρκασ, πλεύμονόσ τ’ ἀρτηρίασ ῥοφεῖ ξυνοικοῦν, ἐκ δὲ χλωρὸν αἷμά μου πέπωκεν ἤδη, καὶ διέφθαρμαι δέμασ τὸ πᾶν, ἀφράστῳ τῇδε χειρωθεὶσ πέδῃ. κοὐ ταῦτα λόγχη πεδιάσ, οὔθ’ ὁ γηγενὴσ στρατὸσ Γιγάντων οὔτε θήρειοσ βία, οὔθ’ Ἑλλὰσ οὔτ’ ἄγλωσσοσ οὔθ’ ὅσην ἐγὼ γαῖαν καθαίρων ἱκόμην, ἔδρασέ πω· γυνὴ δέ, θῆλυσ φῦσα κοὐκ ἀνδρὸσ φύσιν, μόνη με δὴ καθεῖλε φασγάνου δίχα. ὦ παῖ, γενοῦ μοι παῖσ ἐτήτυμοσ γεγώσ, καὶ μὴ τὸ μητρὸσ ὄνομα πρεσβεύσῃσ πλέον. δόσ μοι χεροῖν σαῖν αὐτὸσ ἐξ οἴκου λαβὼν ἐσ χεῖρα τὴν τεκοῦσαν, ὡσ εἰδῶ σάφα εἰ τοὐμὸν ἀλγεῖσ μᾶλλον ἢ κείνησ ὁρῶν λωβητὸν εἶδοσ ἐν δίκῃ κακούμενον. ἴθ’, ὦ τέκνον, τόλμησον· οἴκτιρόν τέ με πολλοῖσιν οἰκτρόν, ὅστισ ὥστε παρθένοσ βέβρυχα κλαίων, καὶ τόδ’ οὐδ’ ἂν εἷσ ποτε τόνδ’ ἄνδρα φαίη πρόσθ’ ἰδεῖν δεδρακότα, ἀλλ’ ἀστένακτοσ αἰὲν εἱπόμην κακοῖσ. νῦν δ’ ἐκ τοιούτου θῆλυσ ηὑρ́ημαι τάλασ. καὶ νῦν προσελθὼν στῆθι πλησίον πατρόσ, σκέψαι θ’ ὁποίασ ταῦτα συμφορᾶσ ὕπο πέπονθα·

δείξω γὰρ τάδ’ ἐκ καλυμμάτων. ἰδού, θεᾶσθε πάντεσ ἄθλιον δέμασ, ὁρᾶτε τὸν δύστηνον, ὡσ οἰκτρῶσ ἔχω. αἰαῖ, ἆ τάλασ, ἔθαλψεν ἄτησ σπασμὸσ ἀρτίωσ ὅδ’ αὖ, διῇξε πλευρῶν, οὐδ’ ἀγύμναστόν μ’ ἐᾶν ἐοίκεν ἡ τάλαινα διάβοροσ νόσοσ. ὦναξ Αἴδη, δέξαι μ’, ὦ Διὸσ ἀκτίσ, παῖσον, ἔνσεισον, ὦναξ, ἐγκατάσκηψον βέλοσ, πάτερ, κεραυνοῦ· δαίνυται γὰρ αὖ πάλιν, ἤνθηκεν, ἐξωρμήκεν. ὦ χέρεσ χέρεσ, ὦ νῶτα καὶ στέρν’, ὦ φίλοι βραχίονεσ, ὑμεῖσ δὲ κεῖνοι δὴ καθέσταθ’, οἵ ποτε Νεμέασ ἔνοικον, βουκόλων ἀλάστορα λέοντ’, ἄπλατον θρέμμα κἀπροσήγορον, βίᾳ κατειργάσασθε, Λερναίαν θ’ ὕδραν, διφυῆ τ’ ἄμικτον ἱπποβάμονα στρατὸν θηρῶν, ὑβριστὴν ἄνομον, ὑπέροχον βίαν, Ἐρυμάνθιόν τε θῆρα, τόν θ’ ὑπὸ χθονὸσ Αἵδου τρίκρανον σκύλακ’, ἀπρόσμαχον τέρασ, δεινῆσ Ἐχίδνησ θρέμμα, τόν τε χρυσέων δράκοντα μήλων φύλακ’ ἐπ’ ἐσχάτοισ τόποισ. ἄλλων τε μόχθων μυρίων ἐγευσάμην, κοὐδεὶσ τροπαῖ’ ἔστησε τῶν ἐμῶν χερῶν. νῦν δ’ ὧδ’ ἄναρθροσ καὶ κατερρακωμένοσ τυφλῆσ ὑπ’ ἄτησ ἐκπεπόρθημαι τάλασ, ὁ τῆσ ἀρίστησ μητρὸσ ὠνομασμένοσ, ὁ τοῦ κατ’ ἄστρα Ζηνὸσ αὐδηθεὶσ γόνοσ. ἀλλ’ εὖ γέ τοι τόδ’ ἴστε, κἂν τὸ μηδὲν ὦ κἂν μηδὲν ἑρ́πω, τήν γε δράσασαν τάδε χειρώσομαι κἀκ τῶνδε· προσμόλοι μόνον, ἵν’ ἐκδιδαχθῇ πᾶσιν ἀγγέλλειν ὅτι καὶ ζῶν κακούσ γε καὶ θανὼν ἐτισάμην. ὦ τλῆμον Ἑλλάσ, πένθοσ οἱο͂ν εἰσορῶ ἕξουσαν, ἀνδρὸσ τοῦδέ γ’ εἰ σφαλήσεται.

ἐπεὶ παρέσχεσ ἀντιφωνῆσαι, πάτερ, σιγὴν παρασχὼν κλῦθί μου, νοσῶν ὅμωσ· αἰτήσομαι γάρ σ’ ὧν δίκαια τυγχάνειν. δόσ μοι σεαυτόν, μὴ τοσοῦτον ὡσ δάκνει θυμῷ δύσοργοσ· οὐ γὰρ ἂν γνοίησ ἐν οἷσ χαίρειν προθυμεῖ κἀν ὅτοισ ἀλγεῖσ μάτην. εἰπὼν ὃ χρῄζεισ λῆξον· ὡσ ἐγὼ νοσῶν οὐδὲν ξυνίημ’ ὧν σὺ ποικίλλεισ πάλαι. τῆσ μητρὸσ ἥκω τῆσ ἐμῆσ φράσων ἐν οἷσ νῦν ἐστιν ὥσ θ’ ἥμαρτεν οὐχ ἑκουσία. ὦ παγκάκιστε, καὶ παρεμνήσω γὰρ αὖ τῆσ πατροφόντου μητρόσ, ὡσ κλύειν ἐμέ; ἔχει γὰρ οὕτωσ ὥστε μὴ σιγᾶν πρέπειν. οὐ δῆτα τοῖσ γε πρόσθεν ἡμαρτημένοισ. ἀλλ’ οὐδὲ μὲν δὴ τοῖσ γ’ ἐφ’ ἡμέραν ἐρεῖσ. λέγ’, εὐλαβοῦ δὲ μὴ φανῇσ κακὸσ γεγώσ. λέγω· τέθνηκεν ἀρτίωσ νεοσφαγήσ. πρὸσ τοῦ; τέρασ τοι διὰ κακῶν ἐθέσπισασ. αὐτὴ πρὸσ αὑτῆσ, οὐδενὸσ πρὸσ ἐκτόπου. οἴμοι· πρὶν ὡσ χρῆν σφ’ ἐξ ἐμῆσ θανεῖν χερόσ; κἂν σοῦ στραφείη θυμόσ, εἰ τὸ πᾶν μάθοισ. δεινοῦ λόγου κατῆρξασ· εἰπὲ δ’ ᾗ νοεῖσ. ἅπαν τὸ χρῆμ’, ἥμαρτε χρηστὰ μωμένη. χρήστ’, ὦ κάκιστε, πατέρα σὸν κτείνασα δρᾷ; στέργημα γὰρ δοκοῦσα προσβαλεῖν σέθεν ἀπήμπλαχ’, ὡσ προσεῖδε τοὺσ ἔνδον γάμουσ. καὶ τίσ τοσοῦτοσ φαρμακεὺσ Τραχινίων; Νέσσοσ πάλαι Κένταυροσ ἐξέπεισέ νιν τοιῷδε φίλτρῳ τὸν σὸν ἐκμῆναι πόθον. ἰοὺ ἰοὺ δύστηνοσ, οἴχομαι τάλασ·

ὄλωλ’ ὄλωλα, φέγγοσ οὐκέτ’ ἔστι μοι. οἴμοι, φρονῶ δὴ ξυμφορᾶσ ἵν’ ἕσταμεν. ἴθ’, ὦ τέκνον, πατὴρ γὰρ οὐκέτ’ ἔστι σοι· κάλει τὸ πᾶν μοι σπέρμα σῶν ὁμαιμόνων, κάλει δὲ τὴν τάλαιναν Ἀλκμήνην, Διὸσ μάτην ἄκοιτιν, ὡσ τελευταίαν ἐμοῦ φήμην πύθησθε θεσφάτων ὅσ’ οἶδ’ ἐγώ. ἀλλ’ οὔτε μήτηρ ἐνθάδ’, ἀλλ’ ἐπακτίᾳ Τίρυνθι συμβέβηκεν ὥστ’ ἔχειν ἕδραν. παίδων δὲ τοὺσ μὲν ξυλλαβοῦσ’ αὐτὴ τρέφει, τοὺσ δ’ ἂν τὸ Θήβησ ἄστυ ναίοντασ μάθοισ· ἡμεῖσ δ’ ὅσοι πάρεσμεν, εἴ τι χρή, πάτερ, πράσσειν, κλύοντεσ ἐξυπηρετήσομεν. σὺ δ’ οὖν ἄκουε τοὔργον·

ἐξήκεισ δ’ ἵνα φανεῖσ ὁποῖοσ ὢν ἀνὴρ ἐμὸσ καλεῖ. ἐμοὶ γὰρ ἦν πρόφαντον ἐκ πατρὸσ πάλαι, τῶν ἐμπνεόντων μηδενὸσ θανεῖν ὕπο, ἀλλ’ ὅστισ Αἵδου φθίμενοσ οἰκήτωρ πέλοι. ὅδ’ οὖν ὁ θὴρ Κένταυροσ, ὡσ τὸ θεῖον ἦν πρόφαντον, οὕτω ζῶντά μ’ ἔκτεινεν θανών. φανῶ δ’ ἐγὼ τούτοισι συμβαίνοντ’ ἴσα μαντεῖα καινά, τοῖσ πάλαι ξυνήγορα, ἃ τῶν ὀρείων καὶ χαμαικοιτῶν ἐγὼ Σελλῶν ἐσελθὼν ἄλσοσ εἰσεγραψάμην πρὸσ τῆσ πατρῴασ καὶ πολυγλώσσου δρυόσ, ἥ μοι χρόνῳ τῷ ζῶντι καὶ παρόντι νῦν ἔφασκε μόχθων τῶν ἐφεστώτων ἐμοὶ λύσιν τελεῖσθαι· κἀδόκουν πράξειν καλῶσ. τὸ δ’ ἦν ἄρ’ οὐδὲν ἄλλο πλὴν θανεῖν ἐμέ. τοῖσ γὰρ θανοῦσι μόχθοσ οὐ προσγίγνεται. ταῦτ’ οὖν ἐπειδὴ λαμπρὰ συμβαίνει, τέκνον, δεῖ σ’ αὖ γενέσθαι τῷδε τἀνδρὶ σύμμαχον καὶ μὴ ’πιμεῖναι τοὐμὸν ὀξῦναι στόμα, ἀλλ’ αὐτὸν εἰκαθόντα συμπράσσειν, νόμον κάλλιστον ἐξευρόντα, πειθαρχεῖν πατρί. ἀλλ’, ὦ πάτερ, ταρβῶ μὲν εἰσ λόγου στάσιν τοιάνδ’ ἐπελθών, πείσομαι δ’ ἅ σοι δοκεῖ.

ἔμβαλλε χεῖρα δεξιὰν πρώτιστά μοι· ὡσ πρὸσ τί πίστιν τήνδ’ ἄγαν ἐπιστρέφεισ; οὐ θᾶσσον οἴσεισ μηδ’ ἀπιστήσεισ ἐμοί; ἰδοὺ προτείνω, κοὐδὲν ἀντειρήσεται. ὄμνυ Διόσ νυν τοῦ με φύσαντοσ κάρα, ἦ μὴν τί δράσειν; καὶ τόδ’ ἐξειρήσεται; ἦ μὴν ἐμοὶ τὸ λεχθὲν ἔργον ἐκτελεῖν. ὄμνυμ’ ἔγωγε, Ζῆν’ ἔχων ἐπώμοτον. εἰ δ’ ἐκτὸσ ἔλθοισ, πημονὰσ εὔχου λαβεῖν. οὐ μὴ λάβω· δράσω γάρ· εὔχομαι δ’ ὅμωσ· οἶσθ’ οὖν τὸν Οἴτησ Ζηνὸσ ὕψιστον πάγον; οἶδ’, ὡσ θυτήρ γε πολλὰ δὴ σταθεὶσ ἄνω. ἐνταῦθά νυν χρὴ τοὐμὸν ἐξάραντά σε σῶμ’ αὐτόχειρα καὶ ξὺν οἷσ χρῄζεισ φίλων. πολλὴν μὲν ὕλην τῆσ βαθυρρίζου δρυὸσ κείραντα, πολλὸν δ’ ἄρσεν’ ἐκτεμόνθ’ ὁμοῦ ἄγριον ἔλαιον, σῶμα τοὐμὸν ἐμβαλεῖν, καὶ πευκίνησ λαβόντα λαμπάδοσ σέλασ πρῆσαι. γόου δὲ μηδὲν εἰσίτω δάκρυ, ἀλλ’ ἀστένακτοσ κἀδάκρυτοσ, εἴπερ εἶ τοῦδ’ ἀνδρόσ, ἔρξον· εἰ δὲ μή, μενῶ σ’ ἐγὼ καὶ νέρθεν ὢν ἀραῖοσ εἰσαεὶ βαρύσ. οἴμοι, πάτερ, τί δ’ εἶπασ;

οἱᾶ́ μ’ εἴργασαι. ὁποῖα δραστέ’ ἐστίν· εἰ δὲ μή, πατρὸσ ἄλλου γενοῦ του μηδ’ ἐμὸσ κληθῇσ ἔτι. οἴμοι μάλ’ αὖθισ, οἱᾶ́ μ’ ἐκκαλεῖ, πάτερ, φονέα γενέσθαι καὶ παλαμναῖον σέθεν. οὐ δῆτ’ ἔγωγ’, ἀλλ’ ὧν ἔχω παιώνιον καὶ μοῦνον ἰατῆρα τῶν ἐμῶν κακῶν. καὶ πῶσ ὑπαίθων σῶμ’ ἂν ἰῴμην τὸ σόν; ἀλλ’ εἰ φοβεῖ πρὸσ τοῦτο, τἄλλα γ’ ἔργασαι. φορᾶσ γέ τοι φθόνησισ οὐ γενήσεται. ἦ καὶ πυρᾶσ πλήρωμα τῆσ εἰρημένησ; ὅσον γ’ ἂν αὐτὸσ μὴ ποτιψαύων χεροῖν· τὰ δ’ ἄλλα πράξω κοὐ καμεῖ τοὐμὸν μέροσ. ἀλλ’ ἀρκέσει καὶ ταῦτα· πρόσνειμαι δέ μοι χάριν βραχεῖαν πρὸσ μακροῖσ ἄλλοισ διδούσ. εἰ καὶ μακρὰ κάρτ’ ἐστίν, ἐργασθήσεται. τὴν Εὐρυτείαν οἶσθα δῆτα παρθένον; Ιὄλην ἔλεξασ, ὥσ γ’ ἐπεικάζειν ἐμέ. ἔγνωσ.

τοσοῦτον δή σ’ ἐπισκήπτω, τέκνον· ταύτην ἐμοῦ θανόντοσ, εἴπερ εὐσεβεῖν βούλει, πατρῴων ὁρκίων μεμνημένοσ, προσθοῦ δάμαρτα, μηδ’ ἀπιστήσῃσ πατρί· μηδ’ ἄλλοσ ἀνδρῶν τοῖσ ἐμοῖσ πλευροῖσ ὁμοῦ κλιθεῖσαν αὐτὴν ἀντὶ σοῦ λάβῃ ποτέ, ἀλλ’ αὐτόσ, ὦ παῖ, τοῦτο κήδευσον λέχοσ. πείθου· τὸ γάρ τοι μεγάλα πιστεύσαντ’ ἐμοὶ σμικροῖσ ἀπιστεῖν τὴν πάροσ συγχεῖ χάριν. οἴμοι·

τὸ μὲν νοσοῦντι θυμοῦσθαι κακόν, τὸ δ’ ὧδ’ ὁρᾶν φρονοῦντα τίσ ποτ’ ἂν φέροι; ὡσ ἐργασείων οὐδὲν ὧν λέγω θροεῖσ. τίσ γάρ ποθ’, ἥ μοι μητρὶ μὲν θανεῖν μόνη μεταίτιοσ σοί τ’ αὖθισ ὡσ ἔχεισ ἔχειν, τίσ ταῦτ’ ἄν, ὅστισ μὴ ’ξ ἀλαστόρων νοσοῖ, ἕλοιτο; κρεῖσσον κἀμέ γ’, ὦ πάτερ, θανεῖν ἢ τοῖσιν ἐχθίστοισι συνναίειν ὁμοῦ. ἁνὴρ ὅδ’, ὡσ ἐοίκεν, οὐ νεμεῖν ἐμοὶ φθίνοντι μοῖραν· ἀλλά τοι θεῶν ἀρὰ μενεῖ σ’ ἀπιστήσαντα τοῖσ ἐμοῖσ λόγοισ. ὤμοι, τάχ’, ὡσ ἐοίκασ, ὡσ νοσεῖσ φράσεισ. σὺ γάρ μ’ ἀπ’ εὐνασθέντοσ ἐκκινεῖσ κακοῦ. δείλαιοσ, ὡσ ἐσ πολλὰ τἀπορεῖν ἔχω. οὐ γὰρ δικαιοῖσ τοῦ φυτεύσαντοσ κλύειν. ἀλλ’ ἐκδιδαχθῶ δῆτα δυσσεβεῖν, πάτερ; οὐ δυσσέβεια, τοὐμὸν εἰ τέρψεισ κέαρ. πράσσειν ἄνωγασ οὖν με πανδίκωσ τάδε; ἔγωγε· τούτων μάρτυρασ καλῶ θεούσ. τοιγὰρ ποήσω κοὐκ ἀπώσομαι, τὸ σὸν θεοῖσι δεικνὺσ ἔργον· οὐ γὰρ ἄν ποτε κακὸσ φανείην σοί γε πιστεύσασ, πάτερ. καλῶσ τελευτᾷσ, κἀπὶ τοῖσδε τὴν χάριν ταχεῖαν, ὦ παῖ, πρόσθεσ, ὡσ πρὶν ἐμπεσεῖν σπαραγμὸν ἤ τιν’ οἶστρον, ἐσ πυράν με θῇσ. ἄγ’ ἐγκονεῖτ’, αἴρεσθε· παῦλά τοι κακῶν αὕτη, τελευτὴ τοῦδε τἀνδρὸσ ὑστάτη. ἀλλ’ οὐδὲν εἴργει σοὶ τελειοῦσθαι τάδε, ἐπεὶ κελεύεισ κἀξαναγκάζεισ, πάτερ. ἄγε νυν, πρὶν τήνδ’ ἀνακινῆσαι νόσον, ὦ ψυχὴ σκληρά, χάλυβοσ λιθοκόλλητον στόμιον παρέχουσ’, ἀνάπαυε βοήν, ὡσ ἐπίχαρτον τελέουσ’ ἀεκούσιον ἔργον.

αἴρετ’, ὀπαδοί, μεγάλην μὲν ἐμοὶ τούτων θέμενοι συγγνωμοσύνην, μεγάλην δὲ θεῶν ἀγνωμοσύνην εἰδότεσ ἔργων τῶν πρασσομένων, οἳ φύσαντεσ καὶ κλῃζόμενοι πατέρεσ τοιαῦτ’ ἐφορῶσι πάθη. τὰ μὲν οὖν μέλλοντ’ οὐδεὶσ ἐφορᾷ, τὰ δὲ νῦν ἑστῶτ’ οἰκτρὰ μὲν ἡμῖν, αἰσχρὰ δ’ ἐκείνοισ, χαλεπώτατα δ’ οὖν ἀνδρῶν πάντων τῷ τήνδ’ ἄτην ὑπέχοντι. λείπου μηδὲ σύ, παρθέν’, ἀπ’ οἴκων, μεγάλουσ μὲν ἰδοῦσα νέουσ θανάτουσ, πολλὰ δὲ πήματα καὶ καινοπαθῆ, κοὐδὲν τούτων ὅ τι μὴ Ζεύσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Trachiniae, episode

(소포클레스, 트라키니아이, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION