Sophocles, Trachiniae, episode

(소포클레스, 트라키니아이, episode)

γυναῖκεσ, ὡσ δέδοικα μὴ περαιτέρω πεπραγμέν’ ᾖ μοι πάνθ’ ὅσ’ ἀρτίωσ ἔδρων. τί δ’ ἔστι, Δῃάνειρα, τέκνον Οἰνέωσ; οὐκ οἶδ’· ἀθυμῶ δ’, εἰ φανήσομαι τάχα κακὸν μέγ’ ἐκπράξασ’ ἀπ’ ἐλπίδοσ καλῆσ. οὐ δή τι τῶν σῶν Ἡρακλεῖ δωρημάτων; μάλιστά γ’, ὥστε μήποτ’ ἂν προθυμίαν ἄδηλον ἔργου τῳ παραινέσαι λαβεῖν. δίδαξον, εἰ διδακτόν, ἐξ ὅτου φοβεῖ. τοιοῦτον ἐκβέβηκεν οἱο͂ν, ἢν φράσω, γυναῖκεσ, ὑμᾶσ θαῦμ’ ἀνέλπιστον μαθεῖν.

ᾧ γὰρ τὸν ἐνδυτῆρα πέπλον ἀρτίωσ ἔχριον, ἀργὴσ οἰὸσ εὐέρου πόκοσ, τοῦτ’ ἠφάνισται διάβορον πρὸσ οὐδενὸσ τῶν ἔνδον, ἀλλ’ ἐδεστὸν ἐξ αὑτοῦ φθίνει, καὶ ψῇ κατ’ ἄκρασ σπιλάδοσ· ὡσ δ’ εἰδῇσ ἅπαν, ᾗ τοῦτ’ ἐπράχθη, μείζον’ ἐκτενῶ λόγον. ἐγὼ γὰρ ὧν ὁ θήρ με Κένταυροσ, πονῶν πλευρὰν πικρᾷ γλωχῖνι, προυδιδάξατο παρῆκα θεσμῶν οὐδέν, ἀλλ’ ἐσῳζόμην χαλκῆσ ὅπωσ δύσνιπτον ἐκ δέλτου γραφήν. καί μοι τάδ’ ἦν πρόρρητα καὶ τοιαῦτ’ ἔδρων· τὸ φάρμακον τοῦτ’ ἄπυρον ἀκτῖνόσ τ’ ἀεὶ θερμῆσ ἄθικτον ἐν μυχοῖσ σῴζειν ἐμέ, ἑώσ νιν ἀρτίχριστον ἁρμόσαιμί που. κἄδρων τοιαῦτα. νῦν δ’, ὅτ’ ἦν ἐργαστέον, ἔχρισα μὲν κατ’ οἶκον ἐν δόμοισ κρυφῇ μαλλῷ, σπάσασα κτησίου βοτοῦ λάχνην, κἄθηκα συμπτύξασ’ ἀλαμπὲσ ἡλίου κοίλῳ ζυγάστρῳ δῶρον, ὥσπερ εἴδετε. εἴσω δ’ ἀποστείχουσα δέρκομαι φάτιν ἄφραστον, ἀξύμβλητον ἀνθρώπῳ μαθεῖν. τὸ γὰρ κάταγμα τυγχάνω ῥίψασά πωσ τῆσ οἰόσ, ᾧ προύχριον, ἐσ μέσην φλόγα, ἀκτῖν’ ἐσ ἡλιῶτιν· ὡσ δ’ ἐθάλπετο, ῥεῖ πᾶν ἄδηλον καὶ κατέψηκται χθονί, μορφῇ μάλιστ’ εἰκαστὸν ὥστε πρίονοσ ἐκβρώματ’ ἂν βλέψειασ ἐν τομῇ ξύλου. τοιόνδε κεῖται προπετέσ· ἐκ δὲ γῆσ, ὅθεν προύκειτ’, ἀναζέουσι θρομβώδεισ ἀφροί, γλαυκῆσ ὀπώρασ ὥστε πίονοσ ποτοῦ χυθέντοσ εἰσ γῆν Βακχίασ ἀπ’ ἀμπέλου. ὥστ’ οὐκ ἔχω τάλαινα ποῖ γνώμησ πέσω·

ὁρῶ δέ μ’ ἔργον δεινὸν ἐξειργασμένην. πόθεν γὰρ ἄν ποτ’, ἀντὶ τοῦ θνῄσκων ὁ θὴρ ἐμοὶ παρέσχ’ εὔνοιαν, ἧσ ἔθνῃσχ’ ὕπερ; οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ τὸν βαλόντ’ ἀποφθίσαι χρῄζων ἔθελγέ μ’· ὧν ἐγὼ μεθύστερον, ὅτ’ οὐκέτ’ ἀρκεῖ, τὴν μάθησιν ἄρνυμαι. μόνη γὰρ αὐτόν, εἴ τι μὴ ψευσθήσομαι γνώμησ, ἐγὼ δύστηνοσ ἐξαποφθερῶ· τὸν γὰρ βαλόντ’ ἄτρακτον οἶδα καὶ θεὸν Χείρωνα πημήναντα, χὦνπερ ἂν θίγῃ, φθείρει τὰ πάντα κνώδαλ’· ἐκ δὲ τοῦδ’ ὅδε σφαγῶν διελθὼν ἰὸσ αἵματοσ μέλασ πῶσ οὐκ ὀλεῖ καὶ τόνδε; δόξῃ γοῦν ἐμῇ. καίτοι δέδοκται, κεῖνοσ εἰ σφαλήσεται, ταύτῃ σὺν ὁρμῇ κἀμὲ συνθανεῖν ἅμα· ζῆν γὰρ κακῶσ κλύουσαν οὐκ ἀνασχετόν, ἥτισ προτιμᾷ μὴ κακὴ πεφυκέναι. ταρβεῖν μὲν ἔργα δείν’ ἀναγκαίωσ ἔχει, τὴν δ’ ἐλπίδ’ οὐ χρὴ τῆσ τύχησ κρίνειν πάροσ.

οὐκ ἔστιν ἐν τοῖσ μὴ καλοῖσ βουλεύμασιν οὐδ’ ἐλπίσ, ἥτισ καὶ θράσοσ τι προξενεῖ. ἀλλ’ ἀμφὶ τοῖσ σφαλεῖσι μὴ ’ξ ἑκουσίασ ὀργὴ πέπειρα, τῆσ σε τυγχάνειν πρέπει. τοιαῦτα δ’ ἂν λέξειεν οὐχ ὁ τοῦ κακοῦ κοινωνόσ, ἀλλ’ ᾧ μηδέν ἐστ’ οἴκοι βαρύ. σιγᾶν ἂν ἁρμόζοι σε τὸν πλείω λόγον, εἰ μή τι λέξεισ παιδὶ τῷ σαυτῆσ· ἐπεὶ πάρεστι, μαστὴρ πατρὸσ ὃσ πρὶν ᾤχετο. ὦ μῆτερ, ὡσ ἂν ἐκ τριῶν σ’ ἓν εἱλόμην, ἢ μηκέτ’ εἶναι ζῶσαν, ἢ σεσωσμένην ἄλλου κεκλῆσθαι μητέρ’, ἢ λῴουσ φρένασ τῶν νῦν παρουσῶν τῶνδ’ ἀμείψασθαί ποθεν. τί δ’ ἐστίν, ὦ παῖ, πρόσ γ’ ἐμοῦ στυγούμενον; τὸν ἄνδρα τὸν σὸν ἴσθι, τὸν δ’ ἐμὸν λέγω πατέρα, κατακτείνασα τῇδ’ ἐν ἡμέρᾳ. οἴμοι, τιν’ ἐξήνεγκασ, ὦ τέκνον, λόγον; ὃν οὐχ οἱο͂́ν τε μὴ οὐ τελεσθῆναι· τὸ γὰρ φανθὲν τίσ ἂν δύναιτ’ ἂν ἀγένητον ποεῖν; πῶσ εἶπασ, ὦ παῖ; τοῦ παρ’ ἀνθρώπων μαθὼν ἄζηλον οὕτωσ ἔργον εἰργάσθαι με φήσ; αὐτὸσ βαρεῖαν ξυμφορὰν ἐν ὄμμασιν πατρὸσ δεδορκὼσ κοὐ κατὰ γλῶσσαν κλύων. ποῦ δ’ ἐμπελάζεισ τἀνδρὶ καὶ παρίστασαι; εἰ χρὴ μαθεῖν σε, πάντα δὴ φωνεῖν χρεών.

ὅθ’ εἱρ͂πε κλεινὴν Εὐρύτου πέρσασ πόλιν, νίκησ ἄγων τροπαῖα κἀκροθίνια, ἀκτή τισ ἀμφίκλυστοσ Εὐβοίασ ἄκρον Κήναιόν ἐστιν, ἔνθα πατρῴῳ Διὶ βωμοὺσ ὁρίζει τεμενίαν τε φυλλάδα· οὗ νιν τὰ πρῶτ’ ἐσεῖδον ἄσμενοσ πόθῳ. μέλλοντι δ’ αὐτῷ πολυθύτουσ τεύχειν σφαγὰσ κῆρυξ ἀπ’ οἴκων ἵκετ’ οἰκεῖοσ Λίχασ, τὸ σὸν φέρων δώρημα, θανάσιμον πέπλον· ὃν κεῖνοσ ἐνδύσ, ὡσ σὺ προυξεφίεσο, ταυροκτονεῖ μὲν δώδεκ’ ἐντελεῖσ ἔχων λείασ ἀπαρχὴν βοῦσ· ἀτὰρ τὰ πάνθ’ ὁμοῦ ἑκατὸν προσῆγε συμμιγῆ βοσκήματα. καὶ πρῶτα μὲν δείλαιοσ ἵλεῳ φρενί, κόσμῳ τε χαίρων καὶ στολῇ, κατηύχετο· ὅπωσ δὲ σεμνῶν ὀργίων ἐδαίετο φλὸξ αἱματηρὰ κἀπὸ πιείρασ δρυόσ, ἱδρὼσ ἀνῄει χρωτί, καὶ προσπτύσσεται πλευραῖσιν ἀρτίκολλοσ, ὥστε τέκτονοσ, χιτὼν ἅπαν κατ’ ἄρθρον· ἦλθε δ’ ὀστέων ἀδαγμὸσ ἀντίσπαστοσ· εἶτα φοινίασ ἐχθρᾶσ ἐχίδνησ ἰὸσ ὣσ ἐδαίνυτο. ἐνταῦθα δὴ ’βόησε τὸν δυσδαίμονα Λίχαν, τὸν οὐδὲν αἴτιον τοῦ σοῦ κακοῦ, ποίαισ ἐνέγκοι τόνδε μηχαναῖσ πέπλον· ὁ δ’ οὐδὲν εἰδὼσ δύσμοροσ τὸ σὸν μόνησ δώρημ’ ἔλεξεν, ὥσπερ ἦν ἐσταλμένον. κἀκεῖνοσ ὡσ ἤκουσε καὶ διώδυνοσ σπαραγμὸσ αὐτοῦ πλευμόνων ἀνθήψατο, μάρψασ ποδόσ νιν, ἄρθρον ᾗ λυγίζεται, ῥιπτεῖ πρὸσ ἀμφίκλυστον ἐκ πόντου πέτραν· κόμησ δὲ λευκὸν μυελὸν ἐκραίνει, μέσου κρατὸσ διασπαρέντοσ αἵματόσ θ’ ὁμοῦ. ἅπασ δ’ ἀνηυφήμησεν οἰμωγῇ λεώσ, τοῦ μὲν νοσοῦντοσ, τοῦ δὲ διαπεπραγμένου·

κοὐδεὶσ ἐτόλμα τἀνδρὸσ ἀντίον μολεῖν. ἐσπᾶτο γὰρ πέδονδε καὶ μετάρσιοσ, βοῶν, ἰύζων· ἀμφὶ δ’ ἐκτύπουν πέτραι, Λοκρῶν τ’ ὄρειοι πρῶνεσ Εὐβοίασ τ’ ἄκραι. ἐπεὶ δ’ ἀπεῖπε, πολλὰ μὲν τάλασ χθονὶ ῥίπτων ἑαυτόν, πολλὰ δ’ οἰμωγῇ βοῶν, τὸ δυσπάρευνον λέκτρον ἐνδατούμενοσ σοῦ τῆσ ταλαίνησ, καὶ τὸν Οἰνέωσ γάμον οἱο͂ν κατακτήσαιτο λυμαντὴν βίου, τότ’ ἐκ προσέδρου λιγνύοσ διάστροφον ὀφθαλμὸν ἄρασ εἶδέ μ’ ἐν πολλῷ στρατῷ δακρυρροοῦντα, καί με προσβλέψασ καλεῖ· ὦ παῖ, πρόσελθε, μὴ φύγῃσ τοὐμὸν κακόν, μηδ’ εἴ σε χρὴ θανόντι συνθανεῖν ἐμοί· ἀλλ’ ἆρον ἔξω, καὶ μάλιστα μέν με θὲσ ἐνταῦθ’ ὅπου με μή τισ ὄψεται βροτῶν· εἰ δ’ οἶκτον ἴσχεισ, ἀλλά μ’ ἔκ γε τῆσδε γῆσ πόρθμευσον ὡσ τάχιστα, μηδ’ αὐτοῦ θάνω. τοσαῦτ’ ἐπισκήψαντοσ, ἐν μέσῳ σκάφει θέντεσ σφε πρὸσ γῆν τήνδ’ ἐκέλσαμεν μόλισ βρυχώμενον σπασμοῖσι· καί νιν αὐτίκα ἢ ζῶντ’ ἐσόψεσθ’ ἢ τεθνηκότ’ ἀρτίωσ. τοιαῦτα, μῆτερ, πατρὶ βουλεύσασ’ ἐμῷ καὶ δρῶσ’ ἐλήφθησ, ὧν σε ποίνιμοσ Δίκη τίσαιτ’ Ἐρινύσ τ’. εἰ θέμισ δ’, ἐπεύχομαι· θέμισ δ’, ἐπεί μοι τὴν θέμιν σὺ προύβαλεσ, πάντων ἄριστον ἄνδρα τῶν ἐπὶ χθονὶ κτείνασ’, ὁποῖον ἄλλον οὐκ ὄψει ποτέ. τί σῖγ’ ἀφέρπεισ;

οὐ κάτοισθ’ ὁθούνεκα ξυνηγορεῖσ σιγῶσα τῷ κατηγόρῳ; ἐᾶτ’ ἀφέρπειν· οὖροσ ὀφθαλμῶν ἐμῶν αὐτῇ γένοιτ’ ἄπωθεν ἑρπούσῃ καλόσ. ὄγκον γὰρ ἄλλωσ ὀνόματοσ τί δεῖ τρέφειν μητρῷον, ἥτισ μηδὲν ὡσ τεκοῦσα δρᾷ; ἀλλ’ ἑρπέτω χαίρουσα· τὴν δὲ τέρψιν ἣν τὠμῷ δίδωσι πατρί, τήνδ’ αὐτὴ λάβοι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION