헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Τραξηιν́04́

(소포클레스, 트라키니아이, choral)

ἀνολολυξάτω δόμοισ ἐφεστίοισ ἀλαλαγαῖσ ἁ μελλόνυμφοσ, ἐν δὲ κοινὸσ ἀρσένων ἴτω κλαγγὰ τὸν εὐφαρέτραν Ἀπόλλω προστάταν· ὁμοῦ δὲ παιᾶνα παιᾶν’ ἀνάγετ’, ὦ παρθένοι, βοᾶτε τὰν ὁμόσπορον Ἄρτεμιν Ὀρτυγίαν ἐλαφαβόλον ἀμφίπυρον, γείτονάσ τε Νύμφασ. ἀείρομαι οὐδ’ ἀπώσομαι τὸν αὐλόν, ὦ τύραννε τᾶσ ἐμᾶσ φρενόσ. ἰδού μ’ ἀναταράσσει, εὐοῖ μ’, ὁ κισσὸσ ἄρτι βακχίαν ὑποστρέφων ἅμιλλαν. ἰὼ ἰὼ Παιάν. ἴδ’, ὦ φίλα γύναι, τάδ’ ἀντίπρῳρα δή σοι βλέπειν πάρεστ’ ἐναργῆ. ὁρῶ, φίλαι γυναῖκεσ, οὐδέ μ’ ὄμματοσ φρουρὰν παρῆλθε, τόνδε μὴ λεύσσειν στόλον·

χαίρειν δὲ τὸν κήρυκα προυννέπω, χρόνῳ πολλῷ φανέντα, χαρτὸν εἴ τι καὶ φέρεισ. ἀλλ’ εὖ μὲν ἵγμεθ’, εὖ δὲ προσφωνούμεθα, γύναι, κατ’ ἔργου κτῆσιν· ἄνδρα γὰρ καλῶσ πράσσοντ’ ἀνάγκη χρηστὰ κερδαίνειν ἔπη. ὦ φίλτατ’ ἀνδρῶν, πρῶθ’ ἃ πρῶτα βούλομαι δίδαξον, εἰ ζῶνθ’ Ἡρακλῆ προσδέξομαι. ἔγωγέ τοι σφ’ ἔλειπον ἰσχύοντά τε καὶ ζῶντα καὶ θάλλοντα κοὐ νόσῳ βαρύν. ποῦ γῆσ; πατρῴασ εἴτε βαρβάρου; λέγε. ἀκτή τισ ἔστ’ Εὐβοιίσ, ἔνθ’ ὁρίζεται βωμοὺσ τέλη τ’ ἔγκαρπα Κηναίῳ Διί. εὐκταῖα φαίνων ἢ ἀπὸ μαντείασ τινόσ; εὐχαῖσ ὅθ’ ᾕρει τῶνδ’ ἀνάστατον δορὶ χώραν γυναικῶν ὧν ὁρᾷσ ἐν ὄμμασιν. αὗται δέ, πρὸσ θεῶν, τοῦ ποτ’ εἰσὶ καὶ τίνεσ; οἰκτραὶ γάρ, εἰ μὴ ξυμφοραὶ κλέπτουσί με. ταύτασ ἐκεῖνοσ Εὐρύτου πέρσασ πόλιν ἐξείλεθ’ αὑτῷ κτῆμα καὶ θεοῖσ κριτόν. ἦ κἀπὶ ταύτῃ τῇ πόλει τὸν ἄσκοπον χρόνον βεβὼσ ἦν ἡμερῶν ἀνήριθμον; οὔκ, ἀλλὰ τὸν μὲν πλεῖστον ἐν Λυδοῖσ χρόνον κατείχεθ’, ὥσ φησ’ αὐτόσ, οὐκ ἐλεύθεροσ, ἀλλ’ ἐμποληθείσ·

ἔργου δ’ ἕκατι τοῦδε μηνίσασ ἄναξ ὁ τῶν ἁπάντων Ζεὺσ πατὴρ Ὀλύμπιοσ πρατόν νιν ἐξέπεμψεν οὐδ’ ἠνέσχετο, ὁθούνεκ’ αὐτὸν μοῦνον ἀνθρώπων δόλῳ ἔκτεινεν· τοῦ λόγου δ’ οὐ χρὴ φθόνον, γύναι, προσεῖναι, Ζεὺσ ὅτου πράκτωρ φανῇ. κεῖνοσ δὲ πραθεὶσ Ὀμφάλῃ τῇ βαρβάρῳ ἐνιαυτὸν ἐξέπλησεν, ὡσ αὐτὸσ λέγει. χοὔτωσ ἐδήχθη τοῦτο τοὔνειδοσ λαβὼν ὥσθ’ ὁρ́κον αὑτῷ προσβαλὼν διώμοσεν, ἦ μὴν τὸν ἀγχιστῆρα τοῦδε τοῦ πάθουσ ξὺν παιδὶ καὶ γυναικὶ δουλώσειν ἔτι. κοὐχ ἡλίωσε τοὔποσ, ἀλλ’ ὅθ’ ἁγνὸσ ἦν, στρατὸν λαβὼν ἐπακτὸν ἔρχεται πόλιν τὴν Εὐρυτείαν. τόνδε γὰρ μεταίτιον μόνον βροτῶν ἔφασκε τοῦδ’ εἶναι πάθουσ· ὃσ αὐτὸν ἐλθόντ’ ἐσ δόμουσ ἐφέστιον, ξένον παλαιὸν ὄντα, πολλὰ μὲν λόγοισ ἐπερρόθησε, πολλὰ δ’ ἀτηρᾷ φρενί, λέγων χεροῖν μὲν ὡσ ἄφυκτ’ ἔχων βέλη τῶν ὧν τέκνων λείποιτο πρὸσ τόξου κρίσιν, φωνεῖ δὲ δοῦλοσ ἀνδρὸσ ὡσ ἐλευθέρου ῥαίοιτο· δείπνοισ δ’ ἡνίκ’ ἦν ᾠνωμένοσ, ἔρριψεν ἐκτὸσ αὐτόν. ὧν ἔχων χόλον, ὡσ ἵκετ’ αὖθισ Ἴφιτοσ Τιρυνθίαν πρὸσ κλιτύν, ἵππουσ νομάδασ ἐξιχνοσκοπῶν, τότ’ ἄλλοσ’ αὐτὸν ὄμμα, θατέρᾳ δὲ νοῦν ἔχοντ’, ἀπ’ ἄκρασ ἧκε πυργώδουσ πλακόσ. εἰ γὰρ ἐμφανῶσ ἠμύνατο, Ζεύσ τἂν συνέγνω ξὺν δίκῃ χειρουμένῳ·

ὕβριν γὰρ οὐ στέργουσιν οὐδὲ δαίμονεσ. κεῖνοι δ’ ὑπερχλίοντεσ ἐκ γλώσσησ κακῆσ αὐτοὶ μὲν Αἵδου πάντεσ εἴσ’ οἰκήτορεσ, πόλισ δὲ δούλη· τάσδε δ’ ἅσπερ εἰσορᾷσ ἐξ ὀλβίων ἄζηλον εὑροῦσαι βίον χωροῦσι πρὸσ σέ· ταῦτα γὰρ πόσισ τε σὸσ ἐφεῖτ’, ἐγὼ δὲ πιστὸσ ὢν κείνῳ τελῶ. αὐτὸν δ’ ἐκεῖνον, εὖτ’ ἂν ἁγνὰ θύματα ῥέξῃ πατρῴῳ Ζηνὶ τῆσ ἁλώσεωσ, φρόνει νιν ὡσ ἥξοντα· τοῦτο γὰρ λόγου πολλοῦ καλῶσ λεχθέντοσ ἥδιστον κλύειν. ἄνασσα, νῦν σοι τέρψισ ἐμφανὴσ κυρεῖ, τῶν μὲν παρόντων, τὰ δὲ πεπυσμένῃ λόγῳ.

πῶσ δ’ οὐκ ἐγὼ χαίροιμ’ ἄν, ἀνδρὸσ εὐτυχῆ κλύουσα πρᾶξιν τήνδε, πανδίκῳ φρενί; πολλή ’στ’ ἀνάγκη τῇδε τοῦτο συντρέχειν. ὅμωσ δ’ ἔνεστι τοῖσιν εὖ σκοπουμένοισ ταρβεῖν τὸν εὖ πράσσοντα, μὴ σφαλῇ ποτε. ἐμοὶ γὰρ οἶκτοσ δεινὸσ εἰσέβη, φίλαι, ταύτασ ὁρώσῃ δυσπότμουσ ἐπὶ ξένησ χώρασ ἀοίκουσ ἀπάτοράσ τ’ ἀλωμένασ, αἳ πρὶν μὲν ἦσαν ἐξ ἐλευθέρων ἴσωσ ἀνδρῶν, τανῦν δὲ δοῦλον ἴσχουσιν βίον. ὦ Ζεῦ τροπαῖε, μή ποτ’ εἰσίδοιμί σε πρὸσ τοὐμὸν οὕτω σπέρμα χωρήσαντά ποι, μηδ’, εἴ τι δράσεισ, τῆσδέ γε ζώσησ ἔτι. οὕτωσ ἐγὼ δέδοικα τάσδ’ ὁρωμένη. ὦ δυστάλαινα, τίσ ποτ’ εἶ νεανίδων; ἄνανδροσ ἢ τεκνοῦσσα; πρὸσ μὲν γὰρ φύσιν πάντων ἄπειροσ τῶνδε, γενναία δέ τισ. Λίχα, τίνοσ ποτ’ ἐστὶν ἡ ξένη βροτῶν; τίσ ἡ τεκοῦσα, τίσ δ’ ὁ φιτύσασ πατήρ; ἔξειπ’· ἐπεί νιν τῶνδε πλεῖστον ᾤκτισα βλέπουσ’, ὅσῳπερ καὶ φρονεῖν οἶδεν μόνη. τί δ’ οἶδ’ ἐγώ, τί δ’ ἄν με καὶ κρίνοισ;

ἴσωσ γέννημα τῶν ἐκεῖθεν οὐκ ἐν ὑστάτοισ. μὴ τῶν τυράννων; Εὐρύτου σπορά τισ ἦν; οὐκ οἶδα· καὶ γὰρ οὐδ’ ἀνιστόρουν μακράν. οὐδ’ ὄνομα πρόσ του τῶν ξυνεμπόρων ἔχεισ; ἥκιστα· σιγῇ τοὐμὸν ἔργον ἤνυτον. εἴπ’, ὦ τάλαιν’, ἀλλ’ ἡμὶν ἐκ σαυτῆσ, ἐπεὶ καὶ ξυμφορά τοι μὴ εἰδέναι σέ γ’ ἥτισ εἶ. οὔ τἄρα τῷ γε πρόσθεν οὐδὲν ἐξ ἴσου χρόνῳ διήσει γλῶσσαν, ἥτισ οὐδαμὰ προύφηνεν οὔτε μείζον’ οὔτ’ ἐλάσσονα, ἀλλ’ αἰὲν ὠδίνουσα συμφορᾶσ βάροσ δακρυρροεῖ δύστηνοσ, ἐξ ὅτου πάτραν διήνεμον λέλοιπεν· ἡ δέ τοι τύχη κακὴ μὲν αὐτῇ γ’, ἀλλὰ συγγνώμην ἔχει. ἡ δ’ οὖν ἐάσθω, καὶ πορευέσθω στέγασ οὕτωσ ὅπωσ ἥδιστα, μηδὲ πρὸσ κακοῖσ τοῖσ οὖσιν ἄλλην πρόσ γ’ ἐμοῦ λύπην λάβῃ· ἅλισ γὰρ ἡ παροῦσα. πρὸσ δὲ δώματα χωρῶμεν ἤδη πάντεσ, ὡσ σύ θ’ οἷ θέλεισ σπεύδῃσ, ἐγώ τε τἄνδον ἐξαρκῆ τιθῶ. αὐτοῦ γε πρῶτον βαιὸν ἀμμείνασ’, ὅπωσ μάθῃσ ἄνευ τῶνδ’, οὕστινάσ τ’ ἄγεισ ἔσω, ὧν τ’ οὐδὲν εἰσήκουσασ ἐκμάθῃσ ἃ δεῖ·

τούτων ἔχω γὰρ πάντ’ ἐπιστήμην ἐγώ. τί δ’ ἐστί; τοῦ με τήνδ’ ἐφίστασαι βάσιν; σταθεῖσ’ ἄκουσον· καὶ γὰρ οὐδὲ τὸν πάροσ μῦθον μάτην ἤκουσασ, οὐδὲ νῦν δοκῶ. πότερον ἐκείνουσ δῆτα δεῦρ’ αὖθισ πάλιν καλῶμεν, ἢ ’μοὶ ταῖσδέ τ’ ἐξειπεῖν θέλεισ; σοὶ ταῖσδέ τ’ οὐδὲν εἴργεται, τούτουσ δ’ ἐά. καὶ δὴ βεβᾶσι, χὠ λόγοσ σημαινέτω. ἁνὴρ ὅδ’ οὐδὲν ὧν ἔλεξεν ἀρτίωσ φωνεῖ δίκησ ἐσ ὀρθόν, ἀλλ’ ἢ νῦν κακὸσ ἢ πρόσθεν οὐ δίκαιοσ ἄγγελοσ παρῆν. τί φήσ; σαφῶσ μοι φράζε πᾶν ὅσον νοεῖσ. ἃ μὲν γὰρ ἐξείρηκασ ἀγνοία μ’ ἔχει. τούτου λέγοντοσ τἀνδρὸσ εἰσήκουσ’ ἐγώ, πολλῶν παρόντων μαρτύρων, ὡσ τῆσ κόρησ ταύτησ ἕκατι κεῖνοσ Εὔρυτόν θ’ ἕλοι τήν θ’ ὑψίπυργον Οἰχαλίαν, Ἔρωσ δέ νιν μόνοσ θεῶν θέλξειεν αἰχμάσαι τάδε, οὐ τἀπὶ Λυδοῖσ οὐδ’ ὑπ’ Ὀμφάλῃ πόνων λατρεύματ’ οὐδ’ ὁ ῥιπτὸσ Ἰφίτου μόροσ·

ὃν νῦν παρώσασ οὗτοσ ἔμπαλιν λέγει. ἀλλ’ ἡνίκ’ οὐκ ἔπειθε τὸν φυτοσπόρον τὴν παῖδα δοῦναι, κρύφιον ὡσ ἔχοι λέχοσ, ἔγκλημα μικρὸν αἰτίαν θ’ ἑτοιμάσασ ἐπιστρατεύει πατρίδα τὴν ταύτησ, ἐν ᾗ τὸν Εὔρυτον τόνδ’ εἶπε δεσπόζειν θρόνων, κτείνει τ’ ἄνακτα πατέρα τῆσδε καὶ πόλιν ἔπερσε. καὶ νῦν, ὡσ ὁρᾷσ, ἥκει δόμουσ ὡσ τούσδε πέμπων οὐκ ἀφροντίστωσ, γύναι, οὐδ’ ὥστε δούλην· μηδὲ προσδόκα τόδε· οὐδ’ εἰκόσ, εἴπερ ἐντεθέρμανται πόθῳ. ἔδοξεν οὖν μοι πρὸσ σὲ δηλῶσαι τὸ πᾶν, δέσποιν’, ὃ τοῦδε τυγχάνω μαθὼν πάρα. καὶ ταῦτα πολλοὶ πρὸσ μέσῃ Τραχινίων ἀγορᾷ συνεξήκουον ὡσαύτωσ ἐμοί, ὥστ’ ἐξελέγχειν· εἰ δὲ μὴ λέγω φίλα, οὐχ ἥδομαι, τὸ δ’ ὀρθὸν ἐξείρηχ’ ὅμωσ. οἴμοι τάλαινα, ποῦ ποτ’ εἰμὶ πράγματοσ;

τίν’ εἰσδέδεγμαι πημονὴν ὑπόστεγον λαθραῖον; ὦ δύστηνοσ· ἆρ’ ἀνώνυμοσ πέφυκεν, ὥσπερ οὑπάγων διώμνυτο; ἦ κάρτα λαμπρὰ καὶ κατ’ ὄνομα καὶ φύσιν, πατρὸσ μὲν οὖσα γένεσιν Εὐρύτου ποτὲ Ιὄλη ’καλεῖτο, τῆσ ἐκεῖνοσ οὐδαμὰ βλάστασ ἐφώνει, δῆθεν οὐδὲν ἱστορῶν. ὄλοιντο ‐ μή τι πάντεσ οἱ κακοί, τὰ δὲ λαθραῖ’ ὃσ ἀσκεῖ μὴ πρέποντ’ αὐτῷ κακά. τί χρὴ ποεῖν, γυναῖκεσ; ὡσ ἐγὼ λόγοισ τοῖσ νῦν παροῦσιν ἐκπεπληγμένη κυρῶ. πεύθου μολοῦσα τἀνδρόσ, ὡσ τάχ’ ἂν σαφῆ λέξειεν, εἴ νιν πρὸσ βίαν κρίνειν θέλοισ. ἀλλ’ εἶμι· καὶ γὰρ οὐκ ἀπὸ γνώμησ λέγεισ. ἡμεῖσ δὲ προσμένωμεν; ἢ τί χρὴ ποεῖν; μίμν’, ὡσ ὅδ’ ἀνὴρ οὐκ ἐμῶν ὑπ’ ἀγγέλων, ἀλλ’ αὐτόκλητοσ ἐκ δόμων πορεύεται. τί χρή, γύναι, μολόντα μ’ Ἡρακλεῖ λέγειν;

δίδαξον, ὡσ ἑρ́ποντοσ, ὡσ ὁρᾷσ, ἐμοῦ. ὡσ ἐκ ταχείασ σὺν χρόνῳ βραδεῖ μολὼν ᾄσσεισ, πρὶν ἡμᾶσ κἀννεώσασθαι λόγουσ. ἀλλ’ εἴ τι χρῄζεισ ἱστορεῖν, πάρειμ’ ἐγώ. ἦ καὶ τὸ πιστὸν τῆσ ἀληθείασ νέμεισ; ἴστω μέγασ Ζεύσ, ὧν γ’ ἂν ἐξειδὼσ κυρῶ. τίσ ἡ γυνὴ δῆτ’ ἐστὶν ἣν ἥκεισ ἄγων; Εὐβοιίσ· ὧν δ’ ἔβλαστεν οὐκ ἔχω λέγειν. οὗτοσ, βλέφ’ ὧδε· πρὸσ τίν’ ἐννέπειν δοκεῖσ; σὺ δ’ εἰσ τί δή με τοῦτ’ ἐρωτήσασ ἔχεισ; τόλμησον εἰπεῖν, εἰ φρονεῖσ, ὅ σ’ ἱστορῶ. πρὸσ τὴν κρατοῦσαν Δῃάνειραν, Οἰνέωσ κόρην δάμαρτά θ’ Ἡρακλέουσ, εἰ μὴ κυρῶ λεύσσων μάταια, δεσπότιν τε τὴν ἐμήν. τοῦτ’ αὔτ’ ἔχρῃζον, τοῦτό σου μαθεῖν· λέγεισ δέσποιναν εἶναι τήνδε σήν; δίκαια γάρ. τί δῆτα; ποίαν ἀξιοῖσ δοῦναι δίκην, ἢν εὑρεθῇσ ἐσ τήνδε μὴ δίκαιοσ ὤν; πῶσ μὴ δίκαιοσ; τί ποτε ποικίλασ ἔχεισ; οὐδέν· σὺ μέντοι κάρτα τοῦτο δρῶν κυρεῖσ. ἄπειμι· μῶροσ δ’ ἦ πάλαι κλύων σέθεν. οὔ, πρίν γ’ ἂν εἴπῃσ ἱστορούμενοσ βραχύ. λέγ’, εἴ τι χρῄζεισ· καὶ γὰρ οὐ σιγηλὸσ εἶ. τὴν αἰχμάλωτον, ἣν ἔπεμψασ ἐσ δόμουσ, κάτοισθα δήπου; φημί· πρὸσ τί δ’ ἱστορεῖσ; οὔκουν σὺ ταύτην, ἣν ὑπ’ ἀγνοίασ ὁρᾷσ, Ιὄλην ἔφασκεσ Εὐρύτου σπορὰν ἄγειν; ποίοισ ἐν ἀνθρώποισι; τίσ πόθεν μολὼν σοὶ μαρτυρήσει ταῦτ’ ἐμοῦ κλύειν πάρα; πολλοῖσιν ἀστῶν· ἐν μέσῃ Τραχινίων ἀγορᾷ πολύσ σου ταῦτά γ’ εἰσήκουσ’ ὄχλοσ. κλύειν γ’ ἔφασκον· ταὐτὸ δ’ οὐχὶ γίγνεται δόκησιν εἰπεῖν κἀξακριβῶσαι λόγον. ποίαν δόκησιν; οὐκ ἐπώμοτοσ λέγων δάμαρτ’ ἔφασκεσ Ἡρακλεῖ ταύτην ἄγειν; ἐγὼ δάμαρτα; πρὸσ θεῶν, φράσον, φίλη δέσποινα, τόνδε τίσ ποτ’ ἐστὶν ὁ ξένοσ. ὃσ σοῦ παρὼν ἤκουσεν, ὡσ ταύτησ πόθῳ πόλισ δαμείη πᾶσα, κοὐχ ἡ Λυδία πέρσειεν αὐτήν, ἀλλ’ ὁ τῆσδ’ ἔρωσ φανείσ. ἅνθρωποσ, ὦ δέσποιν’, ἀποστήτω· τὸ γὰρ νοσοῦντι ληρεῖν ἀνδρὸσ οὐχὶ σώφρονοσ. μή, πρόσ σε τοῦ κατ’ ἄκρον Οἰταῖον νάποσ Διὸσ καταστράπτοντοσ, ἐκκλέψῃσ λόγον.

οὐ γὰρ γυναικὶ τοὺσ λόγουσ ἐρεῖσ κακῇ οὐδ’ ἥτισ οὐ κάτοιδε τἀνθρώπων, ὅτι χαίρειν πέφυκεν οὐχὶ τοῖσ αὐτοῖσ ἀεί. Ἔρωτι μέν νυν ὅστισ ἀντανίσταται πύκτησ ὅπωσ ἐσ χεῖρασ, οὐ καλῶσ φρονεῖ· οὗτοσ γὰρ ἄρχει καὶ θεῶν ὅπωσ θέλει, κἀμοῦ γε· πῶσ δ’ οὐ χἀτέρασ οἱάσ γ’ ἐμοῦ; ὥστ’ εἴ τι τὠμῷ τ’ ἀνδρὶ τῇδε τῇ νόσῳ ληφθέντι μεμπτόσ εἰμι, κάρτα μαίνομαι, ἢ τῇδε τῇ γυναικὶ τῇ μεταιτίᾳ τοῦ μηδὲν αἰσχροῦ μηδ’ ἐμοὶ κακοῦ τινοσ. οὐκ ἔστι ταῦτ’· ἀλλ’ εἰ μὲν ἐκ κείνου μαθὼν ψεύδει, μάθησιν οὐ καλὴν ἐκμανθάνεισ. εἰ δ’ αὐτὸσ αὑτὸν ὧδε παιδεύεισ, ὅταν θέλῃσ γενέσθαι χρηστόσ, ὀφθήσει κακόσ. ἀλλ’ εἰπὲ πᾶν τἀληθέσ· ὡσ ἐλευθέρῳ ψευδεῖ καλεῖσθαι κὴρ πρόσεστιν οὐ καλή. ὅπωσ δὲ λήσεισ, οὐδὲ τοῦτο γίγνεται· πολλοὶ γὰρ οἷσ εἴρηκασ, οἳ φράσουσ’ ἐμοί. κεἰ μὲν δέδοικασ, οὐ καλῶσ ταρβεῖσ, ἐπεὶ τὸ μὴ πυθέσθαι, τοῦτό μ’ ἀλγύνειεν ἄν· τὸ δ’ εἰδέναι τί δεινόν; οὐχὶ χἀτέρασ πλείστασ ἀνὴρ εἷσ Ἡρακλῆσ ἔγημε δή; κοὔπω τισ αὐτῶν ἔκ γ’ ἐμοῦ λόγον κακὸν ἠνέγκατ’ οὐδ’ ὄνειδοσ· ἥδε τ’ οὐδ’ ἂν εἰ κάρτ’ ἐντακείη τῷ φιλεῖν, ἐπεί σφ’ ἐγὼ ᾤκτιρα δὴ μάλιστα προσβλέψασ’, ὅτι τὸ κάλλοσ αὐτῆσ τὸν βίον διώλεσεν, καὶ γῆν πατρῴαν οὐχ ἑκοῦσα δύσμοροσ ἔπερσε κἀδούλωσεν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν ῥείτω κατ’ οὖρον· σοὶ δ’ ἐγὼ φράζω κακὸν πρὸσ ἄλλον εἶναι, πρὸσ δ’ ἔμ’ ἀψευδεῖν ἀεί. πείθου λεγούσῃ χρηστά, κοὐ μέμψει χρόνῳ γυναικὶ τῇδε κἀπ’ ἐμοῦ κτήσει χάριν.

κενὸν γὰρ οὐ δίκαιά σε χωρεῖν προσελθόνθ’ ὧδε σὺν πολλῷ στόλῳ. ἀλλ’, ὦ φίλη δέσποιν’, ἐπεί σε μανθάνω θνητὴν φρονοῦσαν θνητὰ κοὐκ ἀγνώμονα, πᾶν σοι φράσω τἀληθὲσ οὐδὲ κρύψομαι. ἔστιν γὰρ οὕτωσ ὥσπερ οὗτοσ ἐννέπει. ταύτησ ὁ δεινὸσ ἵμερόσ ποθ’ Ἡρακλῆ διῆλθε, καὶ τῆσδ’ εἵνεχ’ ἡ πολύφθοροσ καθῃρέθη πατρῷοσ Οἰχαλία δόρει. καὶ ταῦτα, δεῖ γὰρ καὶ τὸ πρὸσ κείνου λέγειν, οὔτ’ εἶπε κρύπτειν οὔτ’ ἀπηρνήθη ποτέ, ἀλλ’ αὐτόσ, ὦ δέσποινα, δειμαίνων τὸ σὸν μὴ στέρνον ἀλγύνοιμι τοῖσδε τοῖσ λόγοισ, ἥμαρτον, εἴ τι τήνδ’ ἁμαρτίαν νέμεισ. ἐπεί γε μὲν δὴ πάντ’ ἐπίστασαι λόγον, κείνου τε καὶ σὴν ἐξ ἴσου κοινὴν χάριν καὶ στέργε τὴν γυναῖκα καὶ βούλου λόγουσ, οὓσ εἶπασ ἐσ τήνδ’, ἐμπέδωσ εἰρηκέναι· ὡσ τἄλλ’ ἐκεῖνοσ πάντ’ ἀριστεύων χεροῖν τοῦ τῆσδ’ ἔρωτοσ εἰσ ἅπανθ’ ἥσσων ἔφυ. ἀλλ’ ὧδε καὶ φρονοῦμεν ὥστε ταῦτα δρᾶν, κοὔτοι νόσον γ’ ἐπακτὸν ἐξαρούμεθα, θεοῖσι δυσμαχοῦντεσ. ἀλλ’ εἴσω στέγησ χωρῶμεν, ὡσ λόγων τ’ ἐπιστολὰσ φέρῃσ, ἅ τ’ ἀντὶ δώρων δῶρα χρὴ προσαρμόσαι, καὶ ταῦτ’ ἄγῃσ·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Trachiniae, choral

(소포클레스, 트라키니아이, choral)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION