Plutarch, De virtute morali, section 4

οἱ δὲ θαυμάζοντεσ ὅπωσ ἄλογον μέν ἐστι λόγου δ’ ὑπήκοον, οὔ μοι δοκοῦσι τοῦ λόγου περινοεῖν τὴν δύναμιν ὅση πέφυκε καὶ ὅσον διέρχεται τῷ κρατεῖν καὶ ἄγειν οὐ σκληραῖσ οὐδ’ ἀντιτύποισ ἀγωγαῖσ, ἀλλὰ τυπικαῖσ καὶ τὸ ἐνδόσιμον καὶ πειθήνιον ἁπάσησ ἀνάγκησ καὶ βίασ ἐχούσαισ ἀνυσιμώτερον. ἐπεὶ καὶ πνεῦμα δήπου καὶ νεῦρα καὶ ὀστᾶ καὶ τὰ λοιπὰ μέρη τοῦ σώματοσ ἄλογ’ ἐστίν, ἀλλ’ ὅταν ὁρμὴ γένηται, σείσαντοσ ὥσπερ ἡνίασ τοῦ λογισμοῦ, πάντα τέταται καὶ συνῆκται καὶ ὑπακούει·