Plutarch, De amore prolis, section 2 2:

ἀξίωσ δ’ οὐκ ἔστιν εἰπεῖν τὰ δρώμενα, πλὴν ὅτι γίνεται ἕκαστον αὐτῶν ἓν τῷ φιλοστόργῳ, ταῖσ προνοίαισ, ταῖσ καρτερίαισ, ταῖσ ἐγκρατείαισ. ἀλλὰ τὴν μὲν μέλιτταν ἡμεῖσ σοφὴν καλοῦμεν καὶ νομίζομεν ξανθὸν μέλι μηδομέναν κολακεύοντεσ τὸ ἡδὺ καὶ γαργαλίζον ἡμᾶσ τῆσ γλυκύτητοσ, τὴν δὲ τῶν ἄλλων περὶ τὰσ λοχείασ καὶ τὰσ ἀνατροφὰσ σοφίαν καὶ τέχνην παρορῶμεν. οἱο͂ν εὐθύσ, ἡ ἁλκυὼν κύουσα τὴν νεοττιὰν συντίθησι, συλλαμβάνουσα τὰσ ἀκάνθασ τῆσ θαλαττίασ βελόνησ καὶ ταύτασ δι’ ἀλλήλων ἐγκαταπλέκουσα καὶ συνείρουσα , τὸ ;