Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Φαίδων 11:

διὰ δὴ ταῦτα οὐδὲν πάνυ μοι ἐλεινὸν εἰσῄει, ὡσ εἰκὸσ ἂν δόξειεν εἶναι παρόντι πένθει, οὔτε αὖ ἡδονὴ ὡσ ἐν φιλοσοφίᾳ ἡμῶν ὄντων ὥσπερ εἰώθεμεν ‐ καὶ γὰρ οἱ λόγοι τοιοῦτοί τινεσ ἦσαν ‐ ἀλλ’ ἀτεχνῶσ ἄτοπόν τί μοι πάθοσ παρῆν καί τισ ἀήθησ κρᾶσισ ἀπό τε τῆσ ἡδονῆσ συγκεκραμένη ὁμοῦ καὶ ἀπὸ τῆσ λύπησ, ἐνθυμουμένῳ ὅτι αὐτίκα ἐκεῖνοσ ἔμελλε τελευτᾶν. καὶ πάντεσ οἱ παρόντεσ σχεδόν τι οὕτω διεκείμεθα, τοτὲ μὲν γελῶντεσ, ἐνίοτε δὲ δακρύοντεσ, εἷσ δὲ ἡμῶν καὶ διαφερόντωσ, Ἀπολλόδωροσ ‐ οἶσθα γάρ που τὸν ἄνδρα καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ. πῶσ γὰρ οὔ;