헬라어 문장 검색 - ΠλατόΕυτηψπή3́

(플라톤, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Κρίτων)

τί τηνικάδε ἀφῖξαι, ὦ Κρίτων; ἢ οὐ πρῲ ἔτι ἐστίν; γπάνυ μὲν οὖν. πηνίκα μάλιστα; ὄρθροσ βαθύσ. θαυμάζω ὅπωσ ἠθέλησέ σοι ὁ τοῦ δεσμωτηρίου φύλαξ ὑπακοῦσαι. συνήθησ ἤδη μοί ἐστιν, ὦ Σώκρατεσ, διὰ τὸ πολλάκισ δεῦρο φοιτᾶν, καί τι καὶ εὐεργέτηται ὑπ’ ἐμοῦ. ἄρτι δὲ ἥκεισ ἢ πάλαι; ἐπιεικῶσ πάλαι. εἶτα πῶσ οὐκ εὐθὺσ ἐπήγειράσ με, ἀλλὰ σιγῇ παρακάθησαι;

γοὐ μὰ τὸν Δία, ὦ Σώκρατεσ, οὐδ’ ἂν αὐτὸσ ἤθελον ἐν τοσαύτῃ τε ἀγρυπνίᾳ καὶ λύπῃ εἶναι, ἀλλὰ καὶ σοῦ πάλαι θαυμάζω αἰσθανόμενοσ ὡσ ἡδέωσ καθεύδεισ· καὶ ἐπίτηδέσ σε οὐκ ἤγειρον ἵνα ὡσ ἥδιστα διάγῃσ. καὶ πολλάκισ μὲν δή σε καὶ πρότερον ἐν παντὶ τῷ βίῳ ηὐδαιμόνισα τοῦ τρόπου, πολὺ δὲ μάλιστα ἐν τῇ νῦν παρεστώσῃ συμφορᾷ, ὡσ ῥᾳδίωσ αὐτὴν καὶ πρᾴωσ φέρεισ. καὶ γὰρ ἄν, ὦ Κρίτων, πλημμελὲσ εἰή ἀγανακτεῖν τηλικοῦτον ὄντα εἰ δεῖ ἤδη τελευτᾶν. καὶ ἄλλοι, ὦ Σώκρατεσ, τηλικοῦτοι ἐν τοιαύταισ συμφοραῖσ ἁλίσκονται, ἀλλ’ οὐδὲν αὐτοὺσ ἐπιλύεται ἡ ἡλικία τὸ μὴ οὐχὶ ἀγανακτεῖν τῇ παρούσῃ τύχῃ.

ἔστι ταῦτα. ἀλλὰ τί δὴ οὕτω πρῲ ἀφῖξαι; ἀγγελίαν, ὦ Σώκρατεσ, φέρων χαλεπήν, οὐ σοί, ὡσ ἐμοὶ φαίνεται, ἀλλ’ ἐμοὶ καὶ τοῖσ σοῖσ ἐπιτηδείοισ πᾶσιν καὶ χαλεπὴν καὶ βαρεῖαν, ἣν ἐγώ, ὡσ ἐμοὶ δοκῶ, ἐν τοῖσ βαρύτατ’ ἂν ἐνέγκαιμι. τίνα ταύτην; ἢ τὸ πλοῖον ἀφῖκται ἐκ Δήλου, οὗ δεῖ ἀφικομένου τεθνάναι με; οὔτοι δὴ ἀφῖκται, ἀλλὰ δοκεῖν μέν μοι ἥξει τήμερον ἐξ ὧν ἀπαγγέλλουσιν ἥκοντέσ τινεσ ἀπὸ Σουνίου καὶ καταλιπόντεσ ἐκεῖ αὐτό.

δῆλον οὖν ἐκ τούτων τῶν ἀγγέλων ὅτι ἥξει τήμερον, καὶ ἀνάγκη δὴ εἰσ αὔριον ἔσται, ὦ Σώκρατεσ, τὸν βίον σε τελευτᾶν. ἀλλ’, ὦ Κρίτων, τύχῃ ἀγαθῇ, εἰ ταύτῃ τοῖσ θεοῖσ φίλον, ταύτῃ ἔστω· οὐ μέντοι οἶμαι ἥξειν αὐτὸ τήμερον. πόθεν τοῦτο τεκμαίρῃ;

γἐγώ σοι ἐρῶ. τῇ γάρ που ὑστεραίᾳ δεῖ με ἀποθνῄσκειν ἢ ᾗ ἂν ἔλθῃ τὸ πλοῖον. φασί γέ τοι δὴ οἱ τούτων κύριοι. οὐ τοίνυν τῆσ ἐπιούσησ ἡμέρασ οἶμαι αὐτὸ ἥξειν ἀλλὰ τῆσ ἑτέρασ. τεκμαίρομαι δὲ ἔκ τινοσ ἐνυπνίου ὃ ἑώρακα ὀλίγον πρότερον ταύτησ τῆσ νυκτόσ· καὶ κινδυνεύεισ ἐν καιρῷ τινι οὐκ ἐγεῖραί με. ἦν δὲ δὴ τί τὸ ἐνύπνιον; ἐδόκει τίσ μοι γυνὴ προσελθοῦσα καλὴ καὶ εὐειδήσ, λευκὰ ἱμάτια ἔχουσα, καλέσαι με καὶ εἰπεῖν· "ὦ Σώκρατεσ,ἤματί κεν τριτάτῳ Φθίην ἐρίβωλον ἵκοιο.

" ἄτοπον τὸ ἐνύπνιον, ὦ Σώκρατεσ. ἐναργὲσ μὲν οὖν, ὥσ γέ μοι δοκεῖ, ὦ Κρίτων. λίαν γε, ὡσ ἐοίκεν. ἀλλ’, ὦ δαιμόνιε Σώκρατεσ, ἔτι καὶ νῦν ἐμοὶ πιθοῦ καὶ σώθητι· ὡσ ἐμοί, ἐὰν σὺ ἀποθάνῃσ, οὐ μία συμφορά ἐστιν, ἀλλὰ χωρὶσ μὲν τοῦ ἐστερῆσθαι τοιούτου ἐπιτηδείου οἱο͂ν ἐγὼ οὐδένα μή ποτε εὑρήσω, ἔτι δὲ καὶ πολλοῖσ δόξω, οἳ ἐμὲ καὶ σὲ μὴ σαφῶσ ἴσασιν, ὡσ οἱο͂́σ τ’ ὤν σε σῴζειν εἰ ἤθελον ἀναλίσκειν χρήματα, ἀμελῆσαι. καίτοι τίσ ἂν αἰσχίων εἰή ταύτησ δόξα ἢ δοκεῖν χρήματα περὶ πλείονοσ ποιεῖσθαι ἢ φίλουσ;

οὐ γὰρ πείσονται οἱ πολλοὶ ὡσ σὺ αὐτὸσ οὐκ ἠθέλησασ ἀπιέναι ἐνθένδε ἡμῶν προθυμουμένων. ἀλλὰ τί ἡμῖν, ὦ μακάριε Κρίτων, οὕτω τῆσ τῶν πολλῶν δόξησ μέλει; οἱ γὰρ ἐπιεικέστατοι, ὧν μᾶλλον ἄξιον φροντίζειν, ἡγήσονται αὐτὰ οὕτω πεπρᾶχθαι ὥσπερ ἂν πραχθῇ. ἀλλ’ ὁρᾷσ δὴ ὅτι ἀνάγκη, ὦ Σώκρατεσ, καὶ τῆσ τῶν πολλῶν δόξησ μέλειν.

αὐτὰ δὲ δῆλα τὰ παρόντα νυνὶ ὅτι οἱοῖ́ τ’ εἰσὶν οἱ πολλοὶ οὐ τὰ σμικρότατα τῶν κακῶν ἐξεργάζεσθαι ἀλλὰ τὰ μέγιστα σχεδόν, ἐάν τισ ἐν αὐτοῖσ διαβεβλημένοσ ᾖ. εἰ γὰρ ὤφελον, ὦ Κρίτων, οἱοῖ́ τ’ εἶναι οἱ πολλοὶ τὰ μέγιστα κακὰ ἐργάζεσθαι, ἵνα οἱοῖ́ τ’ ἦσαν καὶ ἀγαθὰ τὰ μέγιστα, καὶ καλῶσ ἂν εἶχεν. νῦν δὲ οὐδέτερα οἱοῖ́ τε· οὔτε γὰρ φρόνιμον οὔτε ἄφρονα δυνατοὶ ποιῆσαι, ποιοῦσι δὲ τοῦτο ὅτι ἂν τύχωσι. ταῦτα μὲν δὴ οὕτωσ ἐχέτω·

τάδε δέ, ὦ Σώκρατεσ, εἰπέ μοι. ἆρά γε μὴ ἐμοῦ προμηθῇ καὶ τῶν ἄλλων ἐπιτηδείων μή, ἐὰν σὺ ἐνθένδε ἐξέλθῃσ, οἱ συκοφάνται ἡμῖν πράγματα παρέχωσιν ὡσ σὲ ἐνθένδε ἐκκλέψασιν, καὶ ἀναγκασθῶμεν ἢ καὶ πᾶσαν τὴν οὐσίαν ἀποβαλεῖν ἢ συχνὰ χρήματα, ἢ καὶ ἄλλο τι πρὸσ τούτοισ παθεῖν; εἰ γάρ τι τοιοῦτον φοβῇ, ἐάσον αὐτὸ χαίρειν· ἡμεῖσ γάρ που δίκαιοί ἐσμεν σώσαντέσ σε κινδυνεύειν τοῦτον τὸν κίνδυνον καὶ ἐὰν δέῃ ἔτι τούτου μείζω.

ἀλλ’ ἐμοὶ πείθου καὶ μὴ ἄλλωσ ποίει. καὶ ταῦτα προμηθοῦμαι, ὦ Κρίτων, καὶ ἄλλα πολλά. μήτε τοίνυν ταῦτα φοβοῦ ‐ καὶ γὰρ οὐδὲ πολὺ τἀργύριόν ἐστιν ὃ θέλουσι λαβόντεσ τινὲσ σῶσαί σε καὶ ἐξαγαγεῖν ἐνθένδε. ἔπειτα οὐχ ὁρᾷσ τούτουσ τοὺσ συκοφάντασ ὡσ εὐτελεῖσ, καὶ οὐδὲν ἂν δέοι ἐπ’ αὐτοὺσ πολλοῦ ἀργυρίου; σοὶ δὲ ὑπάρχει μὲν τὰ ἐμὰ χρήματα, ὡσ ἐγὼ οἶμαι, ἱκανά·

ἔπειτα καὶ εἴ τι ἐμοῦ κηδόμενοσ οὐκ οἰεί δεῖν ἀναλίσκειν τἀμά, ξένοι οὗτοι ἐνθάδε ἕτοιμοι ἀναλίσκειν· εἷσ δὲ καὶ κεκόμικεν ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο ἀργύριον ἱκανόν, Σιμμίασ ὁ Θηβαῖοσ, ἕτοιμοσ δὲ καὶ Κέβησ καὶ ἄλλοι πολλοὶ πάνυ. ὥστε, ὅπερ λέγω, μήτε ταῦτα φοβούμενοσ ἀποκάμῃσ σαυτὸν σῶσαι, μήτε, ὃ ἔλεγεσ ἐν τῷ δικαστηρίῳ, δυσχερέσ σοι γενέσθω ὅτι οὐκ ἂν ἔχοισ ἐξελθὼν ὅτι χρῷο σαυτῷ· πολλαχοῦ μὲν γὰρ καὶ ἄλλοσε ὅποι ἂν ἀφίκῃ ἀγαπήσουσί σε· ἐὰν δὲ βούλῃ εἰσ Θετταλίαν ἰέναι, εἰσὶν ἐμοὶ ἐκεῖ ξένοι οἵ σε περὶ πολλοῦ ποιήσονται καὶ ἀσφάλειάν σοι παρέξονται, ὥστε σε μηδένα λυπεῖν τῶν κατὰ Θετταλίαν.

ἔτι δέ, ὦ Σώκρατεσ, οὐδὲ δίκαιόν μοι δοκεῖσ ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα, σαυτὸν προδοῦναι, ἐξὸν σωθῆναι, καὶ τοιαῦτα σπεύδεισ περὶ σαυτὸν γενέσθαι ἅπερ ἂν καὶ οἱ ἐχθροί σου σπεύσαιέν τε καὶ ἔσπευσαν σὲ διαφθεῖραι βουλόμενοι.

πρὸσ δὲ τούτοισ καὶ τοὺσ ὑεῖσ τοὺσ σαυτοῦ ἔμοιγε δοκεῖσ προδιδόναι, οὕσ σοι ἐξὸν καὶ ἐκθρέψαι καὶ ἐκπαιδεῦσαι οἰχήσῃ καταλιπών, καὶ τὸ σὸν μέροσ ὅτι ἂν τύχωσι τοῦτο πράξουσιν· τεύξονται δέ, ὡσ τὸ εἰκόσ, τοιούτων οἱᾶ́περ εἰώθεν γίγνεσθαι ἐν ταῖσ ὀρφανίαισ περὶ τοὺσ ὀρφανούσ.

ἢ γὰρ οὐ χρὴ ποιεῖσθαι παῖδασ ἢ συνδιαταλαιπωρεῖν καὶ τρέφοντα καὶ παιδεύοντα, σὺ δέ μοι δοκεῖσ τὰ ῥᾳθυμότατα αἱρεῖσθαι. χρὴ δέ, ἅπερ ἂν ἀνὴρ ἀγαθὸσ καὶ ἀνδρεῖοσ ἕλοιτο, ταῦτα αἱρεῖσθαι, φάσκοντά γε δὴ ἀρετῆσ διὰ παντὸσ τοῦ βίου ἐπιμελεῖσθαι· ὑπὲρ σοῦ καὶ ὑπὲρ ἡμῶν τῶν σῶν ἐπιτηδείων αἰσχύνομαι μὴ δόξῃ ἅπαν τὸ πρᾶγμα τὸ περὶ σὲ ἀνανδρίᾳ τινὶ τῇ ἡμετέρᾳ πεπρᾶχθαι, καὶ ἡ εἴσοδοσ τῆσ δίκησ εἰσ τὸ δικαστήριον ὡσ εἰσῆλθεν ἐξὸν μὴ εἰσελθεῖν, καὶ αὐτὸσ ὁ ἀγὼν τῆσ δίκησ ὡσ ἐγένετο, καὶ τὸ τελευταῖον δὴ τουτί, ὥσπερ κατάγελωσ τῆσ πράξεωσ, κακίᾳ τινὶ καὶ ἀνανδρίᾳ τῇ ἡμετέρᾳ διαπεφευγέναι ἡμᾶσ δοκεῖν, οἵτινέσ σε οὐχὶ ἐσώσαμεν οὐδὲ σὺ σαυτόν, οἱο͂́ν τε ὂν καὶ δυνατὸν εἴ τι καὶ μικρὸν ἡμῶν ὄφελοσ ἦν.

ταῦτα οὖν, ὦ Σώκρατεσ, ὁρ́α μὴ ἅμα τῷ κακῷ καὶ αἰσχρὰ ᾖ σοί τε καὶ ἡμῖν. ἀλλὰ βουλεύου ‐ μᾶλλον δὲ οὐδὲ βουλεύεσθαι ἔτι ὡρ́α ἀλλὰ βεβουλεῦσθαι ‐ μία δὲ βουλή· τῆσ γὰρ ἐπιούσησ νυκτὸσ πάντα ταῦτα δεῖ πεπρᾶχθαι, εἰ δ’ ἔτι περιμενοῦμεν, ἀδύνατον καὶ οὐκέτι οἱο͂́ν τε.

ἀλλὰ παντὶ τρόπῳ, ὦ Σώκρατεσ, πείθου μοι καὶ μηδαμῶσ ἄλλωσ ποίει. ὦ φίλε Κρίτων, ἡ προθυμία σου πολλοῦ ἀξία εἰ μετά τινοσ ὀρθότητοσ εἰή·

εἰ δὲ μή, ὅσῳ μείζων τοσούτῳ χαλεπωτέρα. σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἡμᾶσ εἴτε ταῦτα πρακτέον εἴτε μή· ὡσ ἐγὼ οὐ νῦν πρῶτον ἀλλὰ καὶ ἀεὶ τοιοῦτοσ οἱο͂σ τῶν ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ τῷ λόγῳ ὃσ ἄν μοι λογιζομένῳ βέλτιστοσ φαίνηται. τοὺσ δὴ λόγουσ οὓσ ἐν τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ δύναμαι νῦν ἐκβαλεῖν, ἐπειδή μοι ἥδε ἡ τύχη γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν τι ὅμοιοι φαίνονταί μοι, καὶ τοὺσ αὐτοὺσ πρεσβεύω καὶ τιμῶ οὕσπερ καὶ πρότερον· ὧν ἐὰν μὴ βελτίω ἔχωμεν λέγειν ἐν τῷ παρόντι, εὖ ἴσθι ὅτι οὐ μή σοι συγχωρήσω, οὐδ’ ἂν πλείω τῶν νῦν παρόντων ἡ τῶν πολλῶν δύναμισ ὥσπερ παῖδασ ἡμᾶσ μορμολύττηται, δεσμοὺσ καὶ θανάτουσ ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεισ.

πῶσ οὖν ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά; εἰ πρῶτον μὲν τοῦτον τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ λέγεισ περὶ τῶν δοξῶν. πότερον καλῶσ ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ οὔ, ὅτι ταῖσ μὲν δεῖ τῶν δοξῶν προσέχειν τὸν νοῦν, ταῖσ δὲ οὔ; ἢ πρὶν μὲν ἐμὲ δεῖν ἀποθνῄσκειν καλῶσ ἐλέγετο, νῦν δὲ κατάδηλοσ ἄρα ἐγένετο ὅτι ἄλλωσ ἕνεκα λόγου ἐλέγετο, ἦν δὲ παιδιὰ καὶ φλυαρία ὡσ ἀληθῶσ;

ἐπιθυμῶ δ’ ἔγωγ’ ἐπισκέψασθαι, ὦ Κρίτων, κοινῇ μετὰ σοῦ εἴ τί μοι ἀλλοιότεροσ φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδε ἔχω, ἢ ὁ αὐτόσ, καὶ ἐάσομεν χαίρειν ἢ πεισόμεθα αὐτῷ. ἐλέγετο δέ πωσ, ὡσ ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ τῶν οἰομένων τὶ λέγειν, ὥσπερ νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι τῶν δοξῶν ἃσ οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσιν δέοι τὰσ μὲν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰσ δὲ μή. τοῦτο πρὸσ θεῶν, ὦ Κρίτων, οὐ δοκεῖ καλῶσ σοι λέγεσθαι; ‐ σὺ γάρ, ὅσα γε τἀνθρώπεια, ἐκτὸσ εἶ τοῦ μέλλειν ἀποθνῄσκειν αὔριον, καὶ οὐκ ἂν σὲ παρακρούοι ἡ παροῦσα συμφορά·

σκόπει δή ‐ οὐχ ἱκανῶσ δοκεῖ σοι λέγεσθαι ὅτι οὐ πάσασ χρὴ τὰσ δόξασ τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν ἀλλὰ τὰσ μέν, τὰσ δ’ οὔ, οὐδὲ πάντων ἀλλὰ τῶν μέν, τῶν δ’ οὔ;

γυμναζόμενοσ ἀνὴρ καὶ τοῦτο πράττων πότερον παντὸσ ἀνδρὸσ ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ καὶ δόξῃ τὸν νοῦν προσέχει, ἢ ἑνὸσ μόνου ἐκείνου ὃσ ἂν τυγχάνῃ ἰατρὸσ ἢ παιδοτρίβησ ὤν; τί φῄσ; ταῦτα οὐχὶ καλῶσ λέγεται; καλῶσ. οὐκοῦν τὰσ μὲν χρηστὰσ τιμᾶν, τὰσ δὲ πονηρὰσ μή; ναί. χρησταὶ δὲ οὐχ αἱ τῶν φρονίμων, πονηραὶ δὲ αἱ τῶν ἀφρόνων; πῶσ δ’ οὔ; φέρε δή, πῶσ αὖ τὰ τοιαῦτα ἐλέγετο; ἑνὸσ μόνου.

οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ τοὺσ ψόγουσ καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺσ ἐπαίνουσ τοὺσ τοῦ ἑνὸσ ἐκείνου ἀλλὰ μὴ τοὺσ τῶν πολλῶν. δῆλα δή. ταύτῃ ἄρα αὐτῷ πρακτέον καὶ γυμναστέον καὶ ἐδεστέον γε καὶ ποτέον, ᾗ ἂν τῷ ἑνὶ δοκῇ, τῷ ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαί̈οντι, μᾶλλον ἢ ᾗ σύμπασι τοῖσ ἄλλοισ. ἔστι ταῦτα. εἰε͂ν.

ἀπειθήσασ δὲ τῷ ἑνὶ καὶ ἀτιμάσασ αὐτοῦ τὴν δόξαν καὶ τοὺσ ἐπαίνουσ, τιμήσασ δὲ τοὺσ τῶν πολλῶν λόγουσ καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων, ἆρα οὐδὲν κακὸν πείσεται; γπῶσ γὰρ οὔ; τί δ’ ἔστι τὸ κακὸν τοῦτο, καὶ ποῖ τείνει, καὶ εἰσ τί τῶν τοῦ ἀπειθοῦντοσ; δῆλον ὅτι εἰσ τὸ σῶμα· τοῦτο γὰρ διόλλυσι. καλῶσ λέγεισ. οὐκοῦν καὶ τἆλλα, ὦ Κρίτων, οὕτωσ, ἵνα μὴ πάντα διί̈ωμεν, καὶ δὴ καὶ περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν, περὶ ὧν νῦν ἡ βουλὴ ἡμῖν ἐστιν, πότερον τῇ τῶν πολλῶν δόξῃ δεῖ ἡμᾶσ ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι αὐτὴν ἢ τῇ τοῦ ἑνόσ, εἴ τίσ ἐστιν ἐπαί̈ων, ὃν δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ σύμπαντασ τοὺσ ἄλλουσ; ᾧ εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα, ὃ τῷ μὲν δικαίῳ βέλτιον ἐγίγνετο τῷ δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο.

ἢ οὐδέν ἐστι τοῦτο; οἶμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ. φέρε δή, ἐὰν τὸ ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ μὲν βέλτιον γιγνόμενον, ὑπὸ τοῦ νοσώδουσ δὲ διαφθειρόμενον διολέσωμεν πειθόμενοι μὴ τῇ τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα βιωτὸν ἡμῖν ἐστιν διεφθαρμένου αὐτοῦ; ἔστι δέ που τοῦτο σῶμα·

ἢ οὐχί; ναί. ἆρ’ οὖν βιωτὸν ἡμῖν ἐστιν μετὰ μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου σώματοσ; οὐδαμῶσ. ἀλλὰ μετ’ ἐκείνου ἄρ’ ἡμῖν βιωτὸν διεφθαρμένου, ᾧ τὸ ἄδικον μὲν λωβᾶται, τὸ δὲ δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα εἶναι τοῦ σώματοσ ἐκεῖνο, ὅτι ποτ’ ἐστὶ τῶν ἡμετέρων, περὶ ὃ ἥ τε ἀδικία καὶ ἡ δικαιοσύνη ἐστίν; οὐδαμῶσ.

ἀλλὰ τιμιώτερον; πολύ γε. οὐκ ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶσ, ἀλλ’ ὅτι ὁ ἐπαί̈ων περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ εἷσ καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. ὥστε πρῶτον μὲν ταύτῃ οὐκ ὀρθῶσ εἰσηγῇ, εἰσηγούμενοσ τῆσ τῶν πολλῶν δόξησ δεῖν ἡμᾶσ φροντίζειν περὶ τῶν δικαίων καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ τῶν ἐναντίων. "ἀλλὰ μὲν δή," φαίη γ’ ἄν τισ, "οἱοῖ́ τέ εἰσιν ἡμᾶσ οἱ πολλοὶ ἀποκτεινύναι. δῆλα δὴ καὶ ταῦτα·

φαίη γὰρ ἄν, ὦ Σώκρατεσ. ἀληθῆ λέγεισ. ἀλλ’, ὦ θαυμάσιε, οὗτόσ τε ὁ λόγοσ ὃν διεληλύθαμεν ἔμοιγε δοκεῖ ἔτι ὅμοιοσ εἶναι καὶ πρότερον· καὶ τόνδε δὲ αὖ σκόπει εἰ ἔτι μένει ἡμῖν ἢ οὔ, ὅτι οὐ τὸ ζῆν περὶ πλείστου ποιητέον ἀλλὰ τὸ εὖ ζῆν. ἀλλὰ μένει. τὸ δὲ εὖ καὶ καλῶσ καὶ δικαίωσ ὅτι ταὐτόν ἐστιν, μένει ἢ οὐ μένει; μένει. οὐκοῦν ἐκ τῶν ὁμολογουμένων τοῦτο σκεπτέον, πότερον δίκαιον ἐμὲ ἐνθένδε πειρᾶσθαι ἐξιέναι μὴ ἀφιέντων Ἀθηναίων ἢ οὐ δίκαιον· καὶ ἐὰν μὲν φαίνηται δίκαιον, πειρώμεθα, εἰ δὲ μή, ἐῶμεν.

ἃσ δὲ σὺ λέγεισ τὰσ σκέψεισ περί τε ἀναλώσεωσ χρημάτων καὶ δόξησ καὶ παίδων τροφῆσ, μὴ ὡσ ἀληθῶσ ταῦτα, ὦ Κρίτων, σκέμματα ᾖ τῶν ῥᾳδίωσ ἀποκτεινύντων καὶ ἀναβιωσκομένων γ’ ἄν, εἰ οἱοῖ́ τ’ ἦσαν, οὐδενὶ ξὺν νῷ, τούτων τῶν πολλῶν. ἡμῖν δ’, ἐπειδὴ ὁ λόγοσ οὕτωσ αἱρεῖ, μὴ οὐδὲν ἄλλο σκεπτέον ᾖ ἢ ὅπερ νυνδὴ ἐλέγομεν, πότερον δίκαια πράξομεν καὶ χρήματα τελοῦντεσ τούτοισ τοῖσ ἐμὲ ἐνθένδε ἐξάξουσιν καὶ χάριτασ, καὶ αὐτοὶ ἐξάγοντέσ τε καὶ ἐξαγόμενοι, ἢ τῇ ἀληθείᾳ ἀδικήσομεν πάντα ταῦτα ποιοῦντεσ· κἂν φαινώμεθα ἄδικα αὐτὰ ἐργαζόμενοι, μὴ οὐ δέῃ ὑπολογίζεσθαι οὔτ’ εἰ ἀποθνῄσκειν δεῖ παραμένοντασ καὶ ἡσυχίαν ἄγοντασ, οὔτε ἄλλο ὁτιοῦν πάσχειν πρὸ τοῦ ἀδικεῖν.

καλῶσ μέν μοι δοκεῖσ λέγειν, ὦ Σώκρατεσ, ὁρ́α δὲ τί δρῶμεν. σκοπῶμεν, ὦ ἀγαθέ, κοινῇ, καὶ εἴ πῃ ἔχεισ ἀντιλέγειν ἐμοῦ λέγοντοσ, ἀντίλεγε καί σοι πείσομαι· εἰ δὲ μή, παῦσαι ἤδη, ὦ μακάριε, πολλάκισ μοι λέγων τὸν αὐτὸν λόγον, ὡσ χρὴ ἐνθένδε ἀκόντων Ἀθηναίων ἐμὲ ἀπιέναι·

ὡσ ἐγὼ περὶ πολλοῦ ποιοῦμαι πείσασ σε ταῦτα πράττειν, ἀλλὰ μὴ ἄκοντοσ. ὁρ́α δὲ δὴ τῆσ σκέψεωσ τὴν ἀρχὴν ἐάν σοι ἱκανῶσ λέγηται, καὶ πειρῶ ἀποκρίνεσθαι τὸ ἐρωτώμενον ᾗ ἂν μάλιστα οἰῄ. ἀλλὰ πειράσομαι. οὐδενὶ τρόπῳ φαμὲν ἑκόντασ ἀδικητέον εἶναι, ἢ τινὶ μὲν ἀδικητέον τρόπῳ τινὶ δὲ οὔ;

ἢ οὐδαμῶσ τό γε ἀδικεῖν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε καλόν, ὡσ πολλάκισ ἡμῖν καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ ἄρτι ἐλέγετο ἢ πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε ταῖσ ὀλίγαισ ἡμέραισ ἐκκεχυμέναι εἰσίν, καὶ πάλαι, ὦ Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε γέροντεσ ἄνδρεσ πρὸσ ἀλλήλουσ σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶσ αὐτοὺσ παίδων οὐδὲν διαφέροντεσ; ἢ παντὸσ μᾶλλον οὕτωσ ἔχει ὥσπερ τότε ἐλέγετο ἡμῖν·

εἴτε φασὶν οἱ πολλοὶ εἴτε μή, καὶ εἴτε δεῖ ἡμᾶσ ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε καὶ πρᾳότερα, ὅμωσ τό γε ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι καὶ κακὸν καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν παντὶ τρόπῳ; φαμὲν ἢ οὔ; φαμέν. οὐδαμῶσ ἄρα δεῖ ἀδικεῖν. οὐ δῆτα. οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡσ οἱ πολλοὶ οἰόνται, ἐπειδή γε οὐδαμῶσ δεῖ ἀδικεῖν. οὐ φαίνεται.

τί δὲ δή; κακουργεῖν δεῖ, ὦ Κρίτων, ἢ οὔ; οὐ δεῖ δήπου, ὦ Σώκρατεσ. τί δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶσ πάσχοντα, ὡσ οἱ πολλοί φασιν, δίκαιον ἢ οὐ δίκαιον; οὐδαμῶσ. τὸ γάρ που κακῶσ ποιεῖν ἀνθρώπουσ τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει. ἀληθῆ λέγεισ. οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε κακῶσ ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ’ ἂν ὁτιοῦν πάσχῃ ὑπ’ αὐτῶν. καὶ ὁρ́α, ὦ Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν, ὅπωσ μὴ παρὰ δόξαν ὁμολογῇσ· οἶδα γὰρ ὅτι ὀλίγοισ τισὶ ταῦτα καὶ δοκεῖ καὶ δόξει.

οἷσ οὖν οὕτω δέδοκται καὶ οἷσ μή, τούτοισ οὐκ ἔστι κοινὴ βουλή, ἀλλὰ ἀνάγκη τούτουσ ἀλλήλων καταφρονεῖν ὁρῶντασ ἀλλήλων τὰ βουλεύματα. σκόπει δὴ οὖν καὶ σὺ εὖ μάλα πότερον κοινωνεῖσ καὶ συνδοκεῖ σοι καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡσ οὐδέποτε ὀρθῶσ ἔχοντοσ οὔτε τοῦ ἀδικεῖν οὔτε τοῦ ἀνταδικεῖν οὔτε κακῶσ πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶσ, ἢ ἀφίστασαι καὶ οὐ κοινωνεῖσ τῆσ ἀρχῆσ; ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ πάλαι οὕτω καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ, σοὶ δὲ εἴ πῃ ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ δίδασκε.

εἰ δ’ ἐμμένεισ τοῖσ πρόσθε, τὸ μετὰ τοῦτο ἄκουε. ἀλλ’ ἐμμένω τε καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε. λέγω δὴ αὖ τὸ μετὰ τοῦτο, μᾶλλον δ’ ἐρωτῶ· πότερον ἃ ἄν τισ ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον ἢ ἐξαπατητέον; ποιητέον. ἐκ τούτων δὴ ἄθρει. ἀπιόντεσ ἐνθένδε ἡμεῖσ μὴ πείσαντεσ τὴν πόλιν πότερον κακῶσ τινασ ποιοῦμεν, καὶ ταῦτα οὓσ ἥκιστα δεῖ, ἢ οὔ; καὶ ἐμμένομεν οἷσ ὡμολογήσαμεν δικαίοισ οὖσιν ἢ οὔ;

οὐκ ἔχω, ὦ Σώκρατεσ, ἀποκρίνασθαι πρὸσ ὃ ἐρωτᾷσ· οὐ γὰρ ἐννοῶ. ἀλλ’ ὧδε σκόπει. εἰ μέλλουσιν ἡμῖν ἐνθένδε εἴτε ἀποδιδράσκειν, εἴθ’ ὅπωσ δεῖ ὀνομάσαι τοῦτο, ἐλθόντεσ οἱ νόμοι καὶ τὸ κοινὸν τῆσ πόλεωσ ἐπιστάντεσ ἔροιντο· "εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατεσ, τί ἐν νῷ ἔχεισ ποιεῖν; ἄλλο τι ἢ τούτῳ τῷ ἔργῳ ᾧ ἐπιχειρεῖσ διανοῇ τούσ τε νόμουσ ἡμᾶσ ἀπολέσαι καὶ σύμπασαν τὴν πόλιν τὸ σὸν μέροσ; ἢ δοκεῖ σοι οἱο͂́ν τε ἔτι ἐκείνην τὴν πόλιν εἶναι καὶ μὴ ἀνατετράφθαι, ἐν ᾗ ἂν αἱ γενόμεναι δίκαι μηδὲν ἰσχύωσιν ἀλλὰ ὑπὸ ἰδιωτῶν ἄκυροί τε γίγνωνται καὶ διαφθείρωνται;

τί ἐροῦμεν, ὦ Κρίτων, πρὸσ ταῦτα καὶ ἄλλα τοιαῦτα; πολλὰ γὰρ ἄν τισ ἔχοι, ἄλλωσ τε καὶ ῥήτωρ, εἰπεῖν ὑπὲρ τούτου τοῦ νόμου ἀπολλυμένου ὃσ τὰσ δίκασ τὰσ δικασθείσασ προστάττει κυρίασ εἶναι. ἢ ἐροῦμεν πρὸσ αὐτοὺσ ὅτι "ἠδίκει γὰρ ἡμᾶσ ἡ πόλισ καὶ οὐκ ὀρθῶσ τὴν δίκην ἔκρινεν;

ταῦτα ἢ τί ἐροῦμεν; ταῦτα νὴ Δία, ὦ Σώκρατεσ. τί οὖν ἂν εἴπωσιν οἱ νόμοι· "ὦ Σώκρατεσ, ἦ καὶ ταῦτα ὡμολόγητο ἡμῖν τε καὶ σοί, ἢ ἐμμενεῖν ταῖσ δίκαισ αἷσ ἂν ἡ πόλισ δικάζῃ; εἰ οὖν αὐτῶν θαυμάζοιμεν λεγόντων, ἴσωσ ἂν εἴποιεν ὅτι "ὦ Σώκρατεσ, μὴ θαύμαζε τὰ λεγόμενα ἀλλ’ ἀποκρίνου, ἐπειδὴ καὶ εἰώθασ χρῆσθαι τῷ ἐρωτᾶν τε καὶ ἀποκρίνεσθαι. φέρε γάρ, τί ἐγκαλῶν ἡμῖν καὶ τῇ πόλει ἐπιχειρεῖσ ἡμᾶσ ἀπολλύναι; οὐ πρῶτον μέν σε ἐγεννήσαμεν ἡμεῖσ, καὶ δι’ ἡμῶν ἔλαβε τὴν μητέρα σου ὁ πατὴρ καὶ ἐφύτευσέν σε;

φράσον οὖν, τούτοισ ἡμῶν, τοῖσ νόμοισ τοῖσ περὶ τοὺσ γάμουσ, μέμφῃ τι ὡσ οὐ καλῶσ ἔχουσιν; "οὐ μέμφομαι," φαίην ἄν. "ἀλλὰ τοῖσ περὶ τὴν τοῦ γενομένου τροφήν τε καὶ παιδείαν ἐν ᾗ καὶ σὺ ἐπαιδεύθησ; ἢ οὐ καλῶσ προσέταττον ἡμῶν οἱ ἐπὶ τούτῳ τεταγμένοι νόμοι, παραγγέλλοντεσ τῷ πατρὶ τῷ σῷ σε ἐν μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ παιδεύειν; "καλῶσ," φαίην ἄν.

"εἰε͂ν. ἐπειδὴ δὲ ἐγένου τε καὶ ἐξετράφησ καὶ ἐπαιδεύθησ, ἔχοισ ἂν εἰπεῖν πρῶτον μὲν ὡσ οὐχὶ ἡμέτεροσ ἦσθα καὶ ἔκγονοσ καὶ δοῦλοσ, αὐτόσ τε καὶ οἱ σοὶ πρόγονοι; καὶ εἰ τοῦθ’ οὕτωσ ἔχει, ἆρ’ ἐξ ἴσου οἰεί εἶναι σοὶ τὸ δίκαιον καὶ ἡμῖν, καὶ ἅττ’ ἂν ἡμεῖσ σε ἐπιχειρῶμεν ποιεῖν, καὶ σοὶ ταῦτα ἀντιποιεῖν οἰεί δίκαιον εἶναι; ἢ πρὸσ μὲν ἄρα σοι τὸν πατέρα οὐκ ἐξ ἴσου ἦν τὸ δίκαιον καὶ πρὸσ δεσπότην, εἴ σοι ὢν ἐτύγχανεν, ὥστε ἅπερ πάσχοισ ταῦτα καὶ ἀντιποιεῖν, οὔτε κακῶσ ἀκούοντα ἀντιλέγειν οὔτε τυπτόμενον ἀντιτύπτειν οὔτε ἄλλα τοιαῦτα πολλά· πρὸσ δὲ τὴν πατρίδα ἄρα καὶ τοὺσ νόμουσ ἐξέσται σοι, ὥστε, ἐάν σε ἐπιχειρῶμεν ἡμεῖσ ἀπολλύναι δίκαιον ἡγούμενοι εἶναι, καὶ σὺ δὲ ἡμᾶσ τοὺσ νόμουσ καὶ τὴν πατρίδα καθ’ ὅσον δύνασαι ἐπιχειρήσεισ ἀνταπολλύναι, καὶ φήσεισ ταῦτα ποιῶν δίκαια πράττειν, ὁ τῇ ἀληθείᾳ τῆσ ἀρετῆσ ἐπιμελόμενοσ;

καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖσ καὶ παρ’ ἀνθρώποισ τοῖσ νοῦν ἔχουσι, καὶ σέβεσθαι δεῖ καὶ μᾶλλον ὑπείκειν καὶ θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ἢ πατέρα, καὶ ἢ πείθειν ἢ ποιεῖν ἃ ἂν κελεύῃ, καὶ πάσχειν ἐάν τι προστάττῃ παθεῖν ἡσυχίαν ἄγοντα, ἐάντε τύπτεσθαι ἐάντε δεῖσθαι, ἐάντε εἰσ πόλεμον ἄγῃ τρωθησόμενον ἢ ἀποθανούμενον, ποιητέον ταῦτα, καὶ τὸ δίκαιον οὕτωσ ἔχει, καὶ οὐχὶ ὑπεικτέον οὐδὲ ἀναχωρητέον οὐδὲ λειπτέον τὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ καὶ ἐν δικαστηρίῳ καὶ πανταχοῦ ποιητέον ἃ ἂν κελεύῃ ἡ πόλισ καὶ ἡ πατρίσ, ἢ πείθειν αὐτὴν ᾗ τὸ δίκαιον πέφυκε·

βιάζεσθαι δὲ οὐχ ὅσιον οὔτε μητέρα οὔτε πατέρα, πολὺ δὲ τούτων ἔτι ἧττον τὴν πατρίδα;

τί φήσομεν πρὸσ ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἀληθῆ λέγειν τοὺσ νόμουσ ἢ οὔ; ἔμοιγε δοκεῖ. "σκόπει τοίνυν, ὦ Σώκρατεσ," φαῖεν ἂν ἴσωσ οἱ νόμοι, "εἰ ἡμεῖσ ταῦτα ἀληθῆ λέγομεν, ὅτι οὐ δίκαια ἡμᾶσ ἐπιχειρεῖσ δρᾶν ἃ νῦν ἐπιχειρεῖσ. ἡμεῖσ γάρ σε γεννήσαντεσ, ἐκθρέψαντεσ, παιδεύσαντεσ, μεταδόντεσ ἁπάντων ὧν οἱοῖ́ τ’ ἦμεν καλῶν σοὶ καὶ τοῖσ ἄλλοισ πᾶσιν πολίταισ, ὅμωσ προαγορεύομεν τῷ ἐξουσίαν πεποιηκέναι Ἀθηναίων τῷ βουλομένῳ, ἐπειδὰν δοκιμασθῇ καὶ ἴδῃ τὰ ἐν τῇ πόλει πράγματα καὶ ἡμᾶσ τοὺσ νόμουσ, ᾧ ἂν μὴ ἀρέσκωμεν ἡμεῖσ, ἐξεῖναι λαβόντα τὰ αὑτοῦ ἀπιέναι ὅποι ἂν βούληται. ἂν βούληται, ἔχοντα τὰ αὑτοῦ.

ὃσ δ’ ἂν ὑμῶν παραμείνῃ, ὁρῶν ὃν τρόπον ἡμεῖσ τάσ τε δίκασ δικάζομεν καὶ τἆλλα τὴν πόλιν διοικοῦμεν, ἤδη φαμὲν τοῦτον ὡμολογηκέναι ἔργῳ ἡμῖν ἃ ἂν ἡμεῖσ κελεύωμεν ποιήσειν ταῦτα, καὶ τὸν μὴ πειθόμενον τριχῇ φαμεν ἀδικεῖν, ὅτι τε γεννηταῖσ οὖσιν ἡμῖν οὐ πείθεται, καὶ ὅτι τροφεῦσι, καὶ ὅτι ὁμολογήσασ ἡμῖν πείσεσθαι οὔτε πείθεται οὔτε πείθει ἡμᾶσ, εἰ μὴ καλῶσ τι ποιοῦμεν, προτιθέντων ἡμῶν καὶ οὐκ ἀγρίωσ ἐπιταττόντων ποιεῖν ἃ ἂν κελεύωμεν, ἀλλὰ ἐφιέντων δυοῖν θάτερα, ἢ πείθειν ἡμᾶσ ἢ ποιεῖν, τούτων οὐδέτερα ποιεῖ. ταύταισ δή φαμεν καὶ σέ, ὦ Σώκρατεσ, ταῖσ αἰτίαισ ἐνέξεσθαι, εἴπερ ποιήσεισ ἃ ἐπινοεῖσ, καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναίων σέ, ἀλλ’ ἐν τοῖσ μάλιστα. " εἰ οὖν ἐγὼ εἴποιμι·

"διὰ τί δή; ἴσωσ ἄν μου δικαίωσ καθάπτοιντο λέγοντεσ ὅτι ἐν τοῖσ μάλιστα Ἀθηναίων ἐγὼ αὐτοῖσ ὡμολογηκὼσ τυγχάνω ταύτην τὴν ὁμολογίαν. φαῖεν γὰρ ἂν ὅτι "ὦ Σώκρατεσ, μεγάλα ἡμῖν τούτων τεκμήριά ἐστιν, ὅτι σοι καὶ ἡμεῖσ ἠρέσκομεν καὶ ἡ πόλισ· οὐ γὰρ ἄν ποτε τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἁπάντων διαφερόντωσ ἐν αὐτῇ ἐπεδήμεισ εἰ μή σοι διαφερόντωσ ἤρεσκεν, καὶ οὔτ’ ἐπὶ θεωρίαν πώποτ’ ἐκ τῆσ πόλεωσ ἐξῆλθεσ, ὅτι μὴ ἅπαξ εἰσ Ἰσθμόν, οὔτε ἄλλοσε οὐδαμόσε, εἰ μή ποι στρατευσόμενοσ, οὔτε ἄλλην ἀποδημίαν ἐποιήσω πώποτε ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, οὐδ’ ἐπιθυμία σε ἄλλησ πόλεωσ οὐδὲ ἄλλων νόμων ἔλαβεν εἰδέναι, ἀλλὰ ἡμεῖσ σοι ἱκανοὶ ἦμεν καὶ ἡ ἡμετέρα πόλισ·

οὕτω σφόδρα ἡμᾶσ ᾑροῦ καὶ ὡμολόγεισ καθ’ ἡμᾶσ πολιτεύσεσθαι, τά τε ἄλλα καὶ παῖδασ ἐν αὐτῇ ἐποιήσω, ὡσ ἀρεσκούσησ σοι τῆσ πόλεωσ.

ἔτι τοίνυν ἐν αὐτῇ τῇ δίκῃ ἐξῆν σοι φυγῆσ τιμήσασθαι εἰ ἐβούλου, καὶ ὅπερ νῦν ἀκούσησ τῆσ πόλεωσ ἐπιχειρεῖσ, τότε ἑκούσησ ποιῆσαι. σὺ δὲ τότε μὲν ἐκαλλωπίζου ὡσ οὐκ ἀγανακτῶν εἰ δέοι τεθνάναι σε, ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡσ ἔφησθα, πρὸ τῆσ φυγῆσ θάνατον· νῦν δὲ οὔτ’ ἐκείνουσ τοὺσ λόγουσ αἰσχύνῃ, οὔτε ἡμῶν τῶν νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν διαφθεῖραι, πράττεισ τε ἅπερ ἂν δοῦλοσ ὁ φαυλότατοσ πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ τὰσ συνθήκασ τε καὶ τὰσ ὁμολογίασ καθ’ ἃσ ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι. πρῶτον μὲν οὖν ἡμῖν τοῦτ’ αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντέσ σε ὡμολογηκέναι πολιτεύσεσθαι καθ’ ἡμᾶσ ἔργῳ ἀλλ’ οὐ λόγῳ, ἢ οὐκ ἀληθῆ.

" τί φῶμεν πρὸσ ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἄλλο τι ἢ ὁμολογῶμεν; ἀνάγκη, ὦ Σώκρατεσ. "ἄλλο τι οὖν," ἂν φαῖεν, "ἢ συνθήκασ τὰσ πρὸσ ἡμᾶσ αὐτοὺσ καὶ ὁμολογίασ παραβαίνεισ, οὐχ ὑπὸ ἀνάγκησ ὁμολογήσασ οὐδὲ ἀπατηθεὶσ οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶσ βουλεύσασθαι, ἀλλ’ ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν οἷσ ἐξῆν σοι ἀπιέναι, εἰ μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖσ μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι αἱ ὁμολογίαι εἶναι. σὺ δὲ οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε Κρήτην, ἃσ δὴ ἑκάστοτε φῂσ εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ αὐτῆσ ἀπεδήμησασ ἢ οἱ χωλοί τε καὶ τυφλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι·

οὕτω σοι διαφερόντωσ τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ πόλισ τε καὶ ἡμεῖσ οἱ νόμοι δῆλον ὅτι·

τίνι γὰρ ἂν πόλισ ἀρέσκοι ἄνευ νόμων; νῦν δὲ δὴ οὐκ ἐμμενεῖσ τοῖσ ὡμολογημένοισ; ἐὰν ἡμῖν γε πείθῃ, ὦ Σώκρατεσ· καὶ οὐ καταγέλαστόσ γε ἔσῃ ἐκ τῆσ πόλεωσ ἐξελθών. "σκόπει γὰρ δή, ταῦτα παραβὰσ καὶ ἐξαμαρτάνων τι τούτων τί ἀγαθὸν ἐργάσῃ σαυτὸν ἢ τοὺσ ἐπιτηδείουσ τοὺσ σαυτοῦ.

ὅτι μὲν γὰρ κινδυνεύσουσί γέ σου οἱ ἐπιτήδειοι καὶ αὐτοὶ φεύγειν καὶ στερηθῆναι τῆσ πόλεωσ ἢ τὴν οὐσίαν ἀπολέσαι, σχεδόν τι δῆλον· αὐτὸσ δὲ πρῶτον μὲν ἐὰν εἰσ τῶν ἐγγύτατά τινα πόλεων ἔλθῃσ, ἢ Θήβαζε ἢ Μέγαράδε ‐ εὐνομοῦνται γὰρ ἀμφότεραι ‐ πολέμιοσ ἥξεισ, ὦ Σώκρατεσ, τῇ τούτων πολιτείᾳ, καὶ ὅσοιπερ κήδονται τῶν αὑτῶν πόλεων ὑποβλέψονταί σε διαφθορέα ἡγούμενοι τῶν νόμων, καὶ βεβαιώσεισ τοῖσ δικασταῖσ τὴν δόξαν, ὥστε δοκεῖν ὀρθῶσ τὴν δίκην δικάσαι·

ὅστισ γὰρ νόμων διαφθορεύσ ἐστιν σφόδρα που δόξειεν ἂν νέων γε καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺσ εἶναι.

πότερον οὖν φεύξῃ τάσ τε εὐνομουμένασ πόλεισ καὶ τῶν ἀνδρῶν τοὺσ κοσμιωτάτουσ; καὶ τοῦτο ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν σοι ζῆν ἔσται; ἢ πλησιάσεισ τούτοισ καὶ ἀναισχυντήσεισ διαλεγόμενοσ ‐ τίνασ λόγουσ, ὦ Σώκρατεσ; ἢ οὕσπερ ἐνθάδε, ὡσ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον τοῖσ ἀνθρώποισ καὶ τὰ νόμιμα καὶ οἱ νόμοι; καὶ οὐκ οἰεί ἄσχημον ἂν φανεῖσθαι τὸ τοῦ Σωκράτουσ πρᾶγμα; οἰέσθαί γε χρή.

ἀλλ’ ἐκ μὲν τούτων τῶν τόπων ἀπαρεῖσ, ἥξεισ δὲ εἰσ Θετταλίαν παρὰ τοὺσ ξένουσ τοὺσ Κρίτωνοσ; ἐκεῖ γὰρ δὴ πλείστη ἀταξία καὶ ἀκολασία, καὶ ἴσωσ ἂν ἡδέωσ σου ἀκούοιεν ὡσ γελοίωσ ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκεσ σκευήν τέ τινα περιθέμενοσ, ἢ διφθέραν λαβὼν ἢ ἄλλα οἱᾶ δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντεσ, καὶ τὸ σχῆμα τὸ σαυτοῦ μεταλλάξασ· ὅτι δὲ γέρων ἀνήρ, σμικροῦ χρόνου τῷ βίῳ λοιποῦ ὄντοσ ὡσ τὸ εἰκόσ, ἐτόλμησασ οὕτω γλίσχρωσ ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμουσ τοὺσ μεγίστουσ παραβάσ, οὐδεὶσ ὃσ ἐρεῖ; ἴσωσ, ἂν μή τινα λυπῇσ·

εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατεσ, πολλὰ καὶ ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενοσ δὴ βιώσῃ πάντασ ἀνθρώπουσ καὶ δουλεύων ‐ τί ποιῶν ἢ εὐωχούμενοσ ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼσ εἰσ Θετταλίαν; λόγοι δὲ ἐκεῖνοι οἱ περὶ δικαιοσύνησ τε καὶ τῆσ ἄλλησ ἀρετῆσ ποῦ ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ δὴ τῶν παίδων ἕνεκα βούλει ζῆν, ἵνα αὐτοὺσ ἐκθρέψῃσ καὶ παιδεύσῃσ;

τί δέ; εἰσ Θετταλίαν αὐτοὺσ ἀγαγὼν θρέψεισ τε καὶ παιδεύσεισ, ξένουσ ποιήσασ, ἵνα καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν; ἢ τοῦτο μὲν οὔ, αὐτοῦ δὲ τρεφόμενοι σοῦ ζῶντοσ βέλτιον θρέψονται καὶ παιδεύσονται μὴ συνόντοσ σοῦ αὐτοῖσ; οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον ἐὰν μὲν εἰσ Θετταλίαν ἀποδημήσῃσ, ἐπιμελήσονται, ἐὰν δὲ εἰσ Αἵδου ἀποδημήσῃσ, οὐχὶ ἐπιμελήσονται; ἐστιν τῶν σοι φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι, οἰέσθαί γε χρή.

"ἀλλ’, ὦ Σώκρατεσ, πειθόμενοσ ἡμῖν τοῖσ σοῖσ τροφεῦσι μήτε παῖδασ περὶ πλείονοσ ποιοῦ μήτε τὸ ζῆν μήτε ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ δικαίου, ἵνα εἰσ Αἵδου ἐλθὼν ἔχῃσ πάντα ταῦτα ἀπολογήσασθαι τοῖσ ἐκεῖ ἄρχουσιν·

οὔτε γὰρ ἐνθάδε σοι φαίνεται ταῦτα πράττοντι ἄμεινον εἶναι οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον, οὐδὲ ἄλλῳ τῶν σῶν οὐδενί, οὔτε ἐκεῖσε ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ νῦν μὲν ἠδικημένοσ ἄπει, ἐὰν ἀπίῃσ, οὐχ ὑφ’ ἡμῶν τῶν νόμων ἀλλὰ ὑπ’ ἀνθρώπων· ἐὰν δὲ ἐξέλθῃσ οὕτωσ αἰσχρῶσ ἀνταδικήσασ τε καὶ ἀντικακουργήσασ, τὰσ σαυτοῦ ὁμολογίασ τε καὶ συνθήκασ τὰσ πρὸσ ἡμᾶσ παραβὰσ καὶ κακὰ ἐργασάμενοσ τούτουσ οὓσ ἥκιστα ἔδει, σαυτόν τε καὶ φίλουσ καὶ πατρίδα καὶ ἡμᾶσ, ἡμεῖσ τέ σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι, καὶ ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοὶ οἱ ἐν Αἵδου νόμοι οὐκ εὐμενῶσ σε ὑποδέξονται, εἰδότεσ ὅτι καὶ ἡμᾶσ ἐπεχείρησασ ἀπολέσαι τὸ σὸν μέροσ.

πείσῃ Κρίτων ποιεῖν ἃ λέγει μᾶλλον ἢ ἡμεῖσ.

ταῦτα, ὦ φίλε ἑταῖρε Κρίτων, εὖ ἴσθι ὅτι ἐγὼ δοκῶ ἀκούειν, ὥσπερ οἱ κορυβαντιῶντεσ τῶν αὐλῶν δοκοῦσιν ἀκούειν, καὶ ἐν ἐμοὶ αὕτη ἡ ἠχὴ τούτων τῶν λόγων βομβεῖ καὶ ποιεῖ μὴ δύνασθαι τῶν ἄλλων ἀκούειν·

ἀλλὰ ἴσθι, ὅσα γε τὰ νῦν ἐμοὶ δοκοῦντα, ἐὰν λέγῃσ παρὰ ταῦτα, μάτην ἐρεῖσ. ὅμωσ μέντοι εἴ τι οἰεί πλέον ποιήσειν, λέγε. ἀλλ’, ὦ Σώκρατεσ, οὐκ ἔχω λέγειν. ἐά τοίνυν, ὦ Κρίτων, καὶ πράττωμεν ταύτῃ, ἐπειδὴ ταύτῃ ὁ θεὸσ ὑφηγεῖται.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Κρίτων

(플라톤, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Κρίτων)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION