Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 135:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 135:)

Πῶσ οἱο͂́ν τε; Οὕτωσ· ἔστω γὰρ ὁ μὲν ἀληθὴσ ἀριθμὸσ ἡμῖν εἴκοσιν, οἱο͂ν, κυάμουσ τισ εἴκοσιν ἐσ τὴν χεῖρα λαβών, ἐπικλεισάμενοσ ἐρωτάτω δέκα τινάσ, ὁπόσοι εἰσὶν οἱ κύαμοι ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, οἱ δὲ εἰκάζοντεσ ὁ μὲν ἑπτά, ὁ δὲ πέντε, ὁ δὲ τριάκοντα λεγέτωσαν, ὁ δέ τισ δέκα ἢ πεντεκαίδεκα, καὶ ὅλωσ ἄλλοσ ἄλλον τινὰ ἀριθμόν· ἐνδέχεται μέντοι καὶ κατὰ τύχην τινὰ ἀληθεῦσαι, ἦ γάρ; Ναί. Οὐ μὴν οὐδὲ τοῦτο ἀδύνατον, ἅπαντασ ἄλλον ἄλλουσ ἀριθμοὺσ εἰπεῖν, τοὺσ ψευδεῖσ καὶ οὐκ ὄντασ, μηδένα δὲ αὐτῶν φάναι ὅτι εἴκοσιν ὁ ἀνὴρ κυάμουσ ἔχει. ἢ τί φήσ; Οὐ ἀδύνατον. Κατὰ ταὐτὰ τοίνυν ἅπαντεσ μὲν οἱ φιλοσοφοῦντεσ τὴν εὐδαιμονίαν ζητοῦσιν ὁποῖόν τί ἐστι, καὶ λέγουσιν ἄλλοσ ἄλλο τι αὐτὴν εἶναι, ὁ μὲν ἡδονήν, ὁ δὲ τὸ καλόν, ὁ δὲ ὅσα ἕτερά φασι περὶ αὐτῆσ. εἰκὸσ μὲν οὖν καὶ τούτων ἕν τι εἶναι τὸ εὔδαιμον, οὐκ ἀπεικὸσ δὲ καὶ ἄλλο τι παῤ αὐτὰ πάντα. καὶ ἐοίκαμεν ἡμεῖσ ἀνάπαλιν ἢ ἐχρῆν, πρὶν τὴν ἀρχὴν εὑρεῖν, ἐπείγεσθαι πρὸσ τὸ τέλοσ. ἔδει δ̓ οἶμαι πρότερον φανερὸν γενέσθαι ὅτι ἔγνωσται τἀληθὲσ καὶ πάντωσ ἔχει τισ αὐτὸ εἰδὼσ τῶν φιλοσοφούντων, εἶτα μετὰ τοῦτο τὸ ἑξῆσ ἂν ἦν ζητῆσαι, ᾧ πειστέον ἐστίν. Ὥστε, ὦ Λυκῖνε, τοῦτο φήσ, ὅτι οὐδ̓ ἂν διὰ πάσησ φιλοσοφίασ χωρήσωμεν, οὐδὲ τότε πάντωσ ἕξομεν τἀληθὲσ ἐξευρεῖν. Μὴ ἐμέ, ὦγαθέ, ἐρώτα, ἀλλὰ τὸν λόγον αὖθισ αὐτόν·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION