헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Προμετη

(루키아노스, Prometheus es in verbis)

ὁ μὲν Καύκασοσ, ὦ Ἥφαιστε, οὗτοσ, ω τὸν ἄθλιον τουτονὶ Τιτᾶνα προσηλῶσθαι δεήσει· περισκοπῶμεν δὲ ἤδη κρημνόν τινα ἐπιτήδειον, εἴ που τῆσ χιόνοσ τι γυμνόν ἐστιν, ὡσ βεβαιότερον καταπαγείη τὰ δεσμὰ καὶ οὗτοσ ἅπασι περιφανὴσ εἰή κρεμάμενοσ. περισκοπῶμεν, ὦ Ἑρμῆ· οὔτε γὰρ ταπεινὸν καὶ πρόσγειον ἐσταυρῶσθαι χρή, ὡσ μὴ ἐπαμύνοιεν αὐτῷ τὰ πλάσματα αὐτοῦ οἱ ἄνθρωποι, οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄκρον, ‐ ἀφανὴσ γὰρ ἂν εἰή τοῖσ κάτω ‐ ἀλλ’ εἰ δοκεῖ κατὰ μέσον ἐνταῦθά που ὑπὲρ τῆσ φάραγγοσ ἀνεσταυρώσθω ἐκπετασθεὶσ τὼ χεῖρε ἀπὸ τουτουὶ τοῦ κρημνοῦ πρὸσ τὸν ἐναντίον. εὖ λέγεισ· ἀπόξυροί τε γὰρ αἱ πέτραι καὶ ἀπρόσβατοι πανταχόθεν, ἠρέμα ἐπινενευκυῖαι, καὶ τῷ ποδὶ στενὴν ταύτην ὁ κρημνὸσ ἔχει τὴν ἐπίβασιν, ὡσ ἀκροποδητὶ μόλισ ἑστάναι, καὶ ὅλωσ ἐπικαιρότατοσ ἂν ὁ σταυρὸσ γένοιτο. μὴ μέλλε οὖν, ὦ Προμηθεῦ, ἀλλ’ ἀνάβαινε καὶ πάρεχε σεαυτὸν καταπαγησόμενον πρὸσ τὸ ὄροσ. ἀλλὰ κἂν ὑμεῖσ γε, ὦ Ἥφαιστε καὶ Ἑρμῆ, κατελεησατέ με παρὰ τὴν ἀξίαν δυστυχοῦντα.

τοῦτο φήσ, ὦ Προμηθεῦ, ἀντὶ σοῦ ἀνασκολοπισθῆναι ^ αὐτίκα μάλα παρακούσαντασ τοῦ ἐπιτάγματοσ· ἢ οὐχ ἱκανὸσ εἶναί σοι δοκεῖ ὁ Καύκασοσ καὶ ἄλλουσ χωρῆσαι δύο προσπατταλευθέντασ; ἀλλ’ ὄρεγε τὴν δεξιάν· σὺ δέ, ὦ Ἥφαιστε, κατάκλειε καὶ προσήλου καὶ τὴν σφῦραν ἐρρωμένωσ κατάφερε. δὸσ καὶ τὴν ἑτέραν κατειλήφθω εὖ μάλα καὶ αὕτη εὖ ἔχει. καταπτήσεται δὲ ἤδη καὶ ὁ ἀετὸσ ἀποκερῶν τὸ ἧπαρ, ὡσ πάντα ἔχοισ ἀντὶ τῆσ καλῆσ καὶ εὐμηχάνου πλαστικῆσ. ὦ Κρόνε καὶ Ιἀπετὲ καὶ σὺ ὦ μῆτερ, οἱᾶ πέπονθα ὁ κακοδαίμων οὐδὲν δεινὸν εἰργασμένοσ.

"καλύψασ ἄργετι δημῷ ; μέμνημαι γὰρ Ἡσιόδου νὴ Δί’ οὕτωσ εἰπόντοσ· ἔπειτα δὲ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἀνέπλασασ, πανουργότατα ζῷα, καὶ μάλιστά γε τὰσ γυναῖκασ· ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸ τιμιώτατον κτῆμα τῶν θεῶν τὸ πῦρ κλέψασ, καὶ τοῦτο ἔδωκασ τοῖσ ἀνθρώποισ; τοσαῦτα δεινὰ εἰργασμένοσ φὴσ μηδὲν ἀδικήσασ δεδέσθαι; ὃσ τὰ τοιαῦτά μοι προφέρεισ, ἐφ’ οἷσ ἔγωγε τῆσ ἐν πρυτανείῳ σιτήσεωσ, εἰ τὰ δίκαια ἐγίγνετο, ἐτιμησάμην ἂν ἐμαυτῷ.

εἰ γοῦν σχολή σοι, ἡδέωσ ἂν καὶ δικαιολογησαίμην ὑπὲρ τῶν ἐγκλημάτων, ὡσ δείξαιμι ἄδικα ἐγνωκότα περὶ ἡμῶν τὸν Δία· σὺ δὲ ‐ στωμύλοσ γὰρ εἶ καὶ δικανικὸσ ‐ ἀπολόγησαι ὑπὲρ αὐτοῦ ὡσ δικαίαν τὴν ψῆφον ἔθετο, ἀνεσταυρῶσθαί με πλησίον τῶν Κασπίων τούτων πυλῶν ἐπὶ τοῦ Καυκάσου, οἴκτιστον θέαμα πᾶσι Σκύθαισ. ἑώλον μέν, ὦ Προμηθεῦ, τὴν ἔφεσιν ἀγωνιῇ καὶ ἐσ οὐδὲν δέον ὅμωσ δ’ οὖν λέγε· καὶ γὰρ ἄλλωσ περιμένειν ἀναγκαῖον, ἔστ’ ἂν ὁ ἀετὸσ καταπτῇ ἐπιμελησόμενόσ σου τοῦ ἥπατοσ. τὴν ἐν τῷ μέσῳ δὴ ταύτην σχολὴν καλῶσ ἂν ἔχον εἰή ^ εἰσ ἀκρόασιν καταχρήσασθαι σοφιστικήν, οἱο͂σ εἶ σὺ πανουργότατοσ ἐν τοῖσ λόγοισ. πρότεροσ οὖν, ὦ Ἑρμῆ, λέγε, καὶ ὅπωσ μου ὡσ δεινότατα κατηγορήσῃσ μηδὲ καθυφῇσ τι τῶν δικαίων τοῦ πατρόσ.

πλὴν ἀλλ’ εἰ καὶ τοῦτο, ὦ Μαίασ παῖ, ὑφίστασαι, καιρὸσ ἤδη περαίνειν τὴν κατηγορίαν, , πάνυ γοῦν, ὦ Προμηθεῦ, μακρῶν δεῖ λόγων καὶ ἱκανῆσ τινοσ παρασκευῆσ ἐπὶ τὰ σοὶ πεπραγμένα, οὐχὶ δὲ ἀπόχρη μόνα τὰ κεφάλαια εἰπεῖν τῶν ἀδικημάτων, ὅτι ἐπιτραπέν σοι μοιρᾶσαι τὰ κρέα σαυτῷ μὲν τὰ κάλλιστα ἐφύλαττεσ, ἐξηπάτασ δὲ τὸν βασιλέα, καὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἀνέπλασασ, οὐδὲν δέον, καὶ τὸ πῦρ κλέψασ παρ’ ἡμῶν ἐκόμισασ ἐσ αὐτούσ· σὲ δέ, ὦ Ἥφαιστε, δικαστὴν ποιοῦμαι ἔγωγε. μὰ Δί’, ἀλλὰ κατήγορον ἀντὶ δικαστοῦ ἴσθι με ἕξων, ὃσ τὸ πῦρ ὑφελόμενοσ ψυχράν μοι τὴν κάμινον ἀπολέλοιπασ. οὐκοῦν διελόμενοι τὴν κατηγορίαν, σὺ μὲν περὶ τῆσ κλοπῆσ ἤδη σύνειρε, ὁ Ἑρμῆσ δὲ τὴν κρεανομίαν καὶ τὴν ἀνθρωποποιίαν αἰτιάσεται· ἄμφω δὲ τεχνῖται καὶ εἰπεῖν δεινοὶ ἐοίκατε εἶναι. ὁ Ἑρμῆσ καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ ἐρεῖ· ἐγὼ γὰρ οὐ πρὸσ λόγοισ τοῖσ δικανικοῖσ εἰμι, ἀλλ’ ἀμφὶ τὴν κάμινον ἔχω τὰ πολλά· ὁ δὲ ῥήτωρ τέ ἐστι καὶ τῶν τοιούτων οὐ παρέργωσ μεμέληκεν αὐτῷ. ἐγὼ μὲν οὐκ ἄν ποτε ᾤμην καὶ περὶ τῆσ κλοπῆσ τὸν Ἑρμῆν ἐθελῆσαι ἂν εἰπεῖν οὐδὲ ὀνειδιεῖν μοι τὸ τοιοῦτον ὁμοτέχνῳ ὄντι. καί μοι δοκεῖσ, ὦ βέλτιστε, μὴ συνιέναι ἐπὶ τοῖσ τηλικούτοισ πάνυ φιλανθρώπου τοῦ Διὸσ πεπειραμένοσ.

εἰ μὲν οὖν ἔξαρνοσ εἶ μὴ εἰργάσθαι αὐτά, δεήσει καὶ διελέγχειν καὶ ῥῆσίν τινα μακρὰν ἀποτείνειν καὶ πειρᾶσθαι ὡσ ἔνι μάλιστα ἐμφανίζειν τὴν ἀλήθειαν εἰ δὲ φὴσ τοιαύτην πεποιῆσθαι τὴν νομὴν τῶν κρεῶν καὶ τὰ περὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ καινουργῆσαι καὶ τὸ πῦρ κεκλοφέναι, ἱκανῶσ κατηγόρηταί μοι, καὶ μακρότερα οὐκ ἂν εἴποιμι· λῆροσ γὰρ ἄλλωσ τὸ τοιοῦτον. εἰ μὲν καὶ ταῦτα λῆρόσ ἐστιν ἃ εἴρηκασ, εἰσόμεθα μικρὸν ὕστερον ἐγὼ δέ, ἐπείπερ ἱκανὰ φὴσ εἶναι τὰ κατηγορημένα, πειράσομαι ὡσ ἂν οἱο͂́σ τε ὦ διαλύσασθαι τὰ ἐγκλήματα.

καὶ πρῶτόν γε ἄκουσον τὰ περὶ τῶν κρεῶν. καίτοι, νὴ τὸν Οὐρανόν, καὶ νῦν λέγων αὐτὰ αἰσχύνομαι ὑπὲρ τοῦ Διόσ, εἰ οὕτω μικρολόγοσ καὶ μεμψίμοιρόσ ἐστιν, ὡσ διότι μικρὸν. ὀστοῦν ἐν τῇ μερίδι εὑρ͂ε, ἀνασκολοπισθησόμενον πέμπειν παλαιὸν οὕτω θεόν, μήτε τῆσ συμμαχίασ μνημονεύσαντα μήτε αὖ τὸ τῆσ ὀργῆσ κεφάλαιον ἡλίκον ἐστὶν ἐννοήσαντα καὶ ὡσ μειρακίον τὸ τοιοῦτον, ὀργίζεσθαι καὶ ἀγανακτεῖν εἰ μὴ τὸ μεῖζον αὐτὸσ λήψεται. καίτοι τάσ γε ἀπάτασ, ὦ Ἑρμῆ, τὰσ τοιαύτασ συμποτικὰσ οὔσασ οὐ χρή, οἶμαι, ἀπομνημονεύειν, ἀλλ’ εἰ καί τι ἡμάρτηται μεταξὺ εὐωχουμένων, παιδιὰν ἡγεῖσθαι καὶ αὐτοῦ ἐν τῷ συμποσίῳ καταλιπεῖν τὴν ὀργὴν ἐσ δὲ τὴν αὔριον ταμιεύεσθαι τὸ μῖσοσ καὶ μνησικακεῖν καὶ ἑώλόν τινα μῆνιν διαφυλάττειν, ἄπαγε, οὔτε θεοῖσ πρέπον οὔτε ἄλλωσ βασιλικὸν ἢν γοῦν ἀφέλῃ τισ τῶν συμποσίων τὰσ κομψείασ ταύτασ, ἀπάτην καὶ σκώμματα καὶ τὸ διασιλλαίνειν καὶ ἐπιγελᾶν, τὸ καταλειπόμενόν ἐστι μέθη καὶ κόροσ καὶ σιωπή, σκυθρωπὰ καὶ ἀτερπῆ πράγματα καὶ ἥκιστα συμποσίῳ πρέποντα.

ὥστε ἔγωγε οὐδὲ μνημονεύσειν εἰσ τὴν ὑστεραίαν ἔτι ᾤμην τούτων τὸν Δία, οὐχ ὅπωσ τηλικαῦτα ἐπ’ αὐτοῖσ ἀγανακτήσειν καὶ πάνδεινα ἡγήσεσθαι πεπονθέναι, εἰ διανέμων τισ κρέα παιδιάν τινα ἔπαιζε πειρώμενοσ εἰ διαγνώσεται τὸ βέλτιον ὁ αἱρούμενοσ. τίθει δ’ ὅμωσ, ὦ Ἑρμῆ, τὸ χαλεπώτερον, μὴ τὴν ἐλάττω μοῖραν ἀπονενεμηκέναι τῷ Διί, τὴν δ’ ὅλην ὑφῃρῆσθαι·

τί οὖν; διὰ τοῦτο ἐχρῆν, τὸ τοῦ λόγου, τῇ γῇ τὸν οὐρανὸν ἀναμεμῖχθαι καὶ δεσμὰ καὶ σταυροὺσ καὶ Καύκασον ὅλον ἐπινοεῖν καὶ ἀετοὺσ καταπέμπειν καὶ τὸ ἧπαρ ἐκκολάπτειν; ὁρ́α γὰρ μὴ πολλήν τινα ταῦτα κατηγορῇ τοῦ ἀγανακτοῦντοσ αὐτοῦ μικροψυχίαν καὶ ἀγένειαν τῆσ γνώμησ καὶ πρὸσ ὀργὴν εὐχέρειαν. ἢ τί γάρ ἂν ἐποίησεν οὗτοσ ὅλον βοῦν ἀπολέσασ, εἰ κρεῶν ὀλίγων ἕνεκα τηλικαῦτα ἐργάζεται; καίτοι πόσῳ οἱ ἄνθρωποι εὐγνωμονέστερον διάκεινται πρὸσ τὰ τοιαῦτα, οὓσ εἰκὸσ ἦν καὶ τὰ ἐσ τὴν ὀργὴν ὀξυτέρουσ εἶναι τῶν θεῶν;

ἀλλ’ ὅμωσ ἐκείνων οὐκ ἔστιν ὅστισ τῷ μαγείρῳ σταυροῦ ἂν τιμήσαιτο, εἰ τὰ κρέα ἕψων καθεὶσ τὸν δάκτυλον τοῦ ζωμοῦ τι περιελιχμήσατο ἢ ὀπτωμένων ἀποσπάσασ τι κατεβρόχθισεν, ἀλλὰ συγγνώμην ἀπονέμουσιν αὐτοῖσ· εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀργισθεῖεν, ἢ κονδύλουσ ἐνέτριψαν ἢ κατὰ κόρρησ ἐπάταξαν, ἀνεσκολοπίσθη δὲ οὐδεὶσ παρ’ αὐτοῖσ τῶν τηλικούτων ἕνεκα. καὶ περὶ μὲν τῶν κρεῶν τοσαῦτα, αἰσχρὰ μὲν κἀμοὶ ἀπολογεῖσθαι, πολὺ δὲ αἰσχίω κατηγορεῖν ἐκείνῳ. περὶ δὲ τῆσ πλαστικῆσ καὶ ὅτι τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐποίησα, καιρὸσ ἤδη λέγειν. τοῦτο δέ, ὦ Ἑρμῆ, διττὴν ἔχον τὴν κατηγορίαν, οὐκ οἶδα καθ’ ὁπότερον αἰτιᾶσθέ μου, πότερα ὡσ οὐδὲ ὅλωσ ἐχρῆν τοὺσ ἀνθρώπουσ γεγονέναι, ἀλλ’ ἄμεινον ἦν ἀτρεμεῖν αὐτοὺσ γῆν ἄλλωσ ὄντασ, ἢ ὡσ πεπλάσθαι μὲν ἐχρῆν, ἄλλον δέ τινα καὶ μὴ τοῦτον διεσχηματίσθαι τὸν τρόπον;

ἐγὼ δὲ ὅμωσ ὑπὲρ ἀμφοῖν ἐρῶ· καὶ πρῶτόν γε, ὡσ οὐδεμία τοῖσ θεοῖσ ἀπὸ τούτου βλάβη γεγένηται, τῶν ἀνθρώπων ἐσ τὸν βίον παραχθέντων, πειράσομαι δεικνύειν· ἔπειτα δέ, ὡσ καὶ συμφέροντα καὶ ἀμείνω ταῦτα αὐτοῖσ παρὰ πολὺ ἢ εἰ ἐρήμην καὶ ἀπάνθρωπον συνέβαινε τὴν γῆν μένειν. ἦν τοίνυν πάλαι ‐ ῥᾷον γὰρ οὕτω δῆλον ἂν γένοιτο, εἴ τι ἠδίκηκα ἐγὼ μετακοσμήσασ καὶ νεωτερίσασ τὰ περὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ ‐ ἦν οὖν τὸ θεῖον μόνον καὶ τὸ ἐπουράνιον γένοσ, ἡ γῆ δὲ ἄγριόν τι χρῆμα καὶ ἄμορφον, ὕλαισ ἅπασα καὶ ταύταισ ἀνημέροισ λάσιοσ, οὔτε δὲ βωμοὶ θεῶν ἢ νέωσ, ‐ πόθεν γάρ ^ ;

‐ ἢ ξόανα ^ ἤ τι ἄλλο τοιοῦτον, οἱᾶ πολλὰ νῦν ἁπανταχόθι φαίνεται μετὰ πάσησ ἐπιμελείασ τιμώμενα· ἐγὼ δὲ ‐ ἀεὶ γάρ τι προβουλεύω ἐσ τὸ κοινὸν καὶ σκοπῶ ὅπωσ αὐξηθήσεται μὲν τὰ τῶν θεῶν, ἐπιδώσει δὲ καὶ τἆλλα πάντα ἐσ κόσμον καὶ κάλλοσ ‐ ἐνενόησα ὡσ ἄμεινον εἰή ὀλίγον ὅσον τοῦ πηλοῦ λαβόντα ζῷά τινα συστήσασθαι καὶ ἀναπλάσαι τὰσ μορφὰσ μὲν ἡμῖν αὐτοῖσ προσεοικότα· καὶ γὰρ ἐνδεῖν τι ᾤμην τῷ θείῳ, μὴ ὄντοσ τοῦ ἐναντίου αὐτῷ καὶ πρὸσ ὃ ἔμελλεν ἡ ἐξέτασισ γιγνομένη εὐδαιμονέστερον ἀποφαίνειν αὐτό· θνητὸν μέντοι εἶναι τοῦτο, εὐμηχανώτατον δ’ ἄλλωσ καὶ συνετώτατον καὶ τοῦ βελτίονοσ αἰσθανόμενον. καὶ διαμαλάξασ ἀνέπλασα τοὺσ ἀνθρώπουσ, ἔτι καὶ τὴν Ἀθηνᾶν παρακαλέσασ συνεπιλαβέσθαι μοι τοῦ ἔργου.

ταῦτά ἐστιν ἃ μεγάλα ἐγὼ τοὺσ θεοὺσ ἠδίκηκα. καὶ τὸ ζημίωμα ὁρᾷσ ἡλίκον, εἰ ἐκ πηλοῦ ζῷα ἐποίησα καὶ τὸ τέωσ ἀκίνητον εἰσ κίνησιν ἤγαγον· καί, ὡσ ἐοίκε, τὸ ἀπ’ ἐκείνου ἧττον θεοὶ εἰσιν οἱ θεοί, διότι καὶ ἐπὶ γῆσ τινα θνητὰ ζῷα γεγένηται· οὕτω γὰρ δὴ καὶ ἀγανακτεῖ νῦν ὁ Ζεὺσ ὥσπερ ἐλαττουμένων τῶν θεῶν ἐκ τῆσ τῶν ἀνθρώπων γενέσεωσ, εἰ μὴ ἄρα τοῦτο δέδιε, μὴ καὶ οὗτοι ἐπανάστασιν ^ ἐπ’ αὐτὸν βουλεύσωσι καὶ πόλεμον ἐξενέγκωσι πρὸσ τοὺσ θεοὺσ ὥσπερ οἱ Γίγαντεσ. ἀλλ’ ὅτι μὲν δὴ οὐδὲν ἠδίκησθε, ὦ Ἑρμῆ, πρὸσ ἐμοῦ καὶ τῶν ἔργων τῶν ἐμῶν, δῆλον ἢ σὺ δεῖξον κἂν ἕν τι μικρότατον, κἀγὼ σιωπήσομαι καὶ δίκαια ἔσομαι πεπονθὼσ πρὸσ ὑμῶν. ὅτι δὲ καὶ χρήσιμα ταῦτα γεγένηται τοῖσ θεοῖσ, οὕτωσ ἂν μάθοισ, εἰ ἐπιβλέψειασ ἅπασαν τὴν γῆν οὐκέτ’ αὐχμηρὰν καὶ ἀκαλλῆ οὖσαν, ἀλλὰ πόλεσι καὶ γεωργίαισ καὶ φυτοῖσ ἡμέροισ διακεκοσμημένην καὶ τὴν θάλατταν πλεομένην καὶ τὰσ νήσουσ κατοικουμένασ, ἁπανταχοῦ δὲ βωμοὺσ καὶ θυσίασ καὶ ναοὺσ καὶ πανηγύρεισ· μεσταὶ δὲ Διὸσ πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ’ ἀνθρώπων ἀγοραί.

καὶ γὰρ εἰ μὲν ἐμαυτῷ μόνῳ κτῆμα τοῦτο ἐπλασάμην, ἐπλεονέκτουν ἂν ἴσωσ, νυνὶ δὲ εἰσ τὸ κοινὸν φέρων κατέθηκα ὑμῖν αὐτοῖσ· μᾶλλον δὲ Διὸσ μὲν καὶ Ἀπόλλωνοσ καὶ Ἥρασ καὶ σοῦ δέ, ὦ Ἑρμῆ, νεὼσ ἰδεῖν ἁπανταχοῦ ἐστι, Προμηθέωσ δὲ οὐδαμοῦ. ὁρᾷσ ὅπωσ τὰ ἐμαυτοῦ μόνα σκοπῶ, τὰ κοινὰ δὲ καταπροδίδωμι καὶ ἐλάττω ποιῶ; ἔτι δέ μοι, ὦ Ἑρμῆ, καὶ τόδε ἐννόησον, εἴ τι σοι δοκεῖ ἀγαθὸν ἀμάρτυρον, οἱο͂ν κτῆμα ἢ ποίημα ὃ μηδεὶσ ὄψεται μηδὲ ἐπαινέσεται, ὁμοίωσ ἡδὺ καὶ τερπνὸν ἔσεσθαι τῷ ἔχοντι.

πρὸσ δὴ τί τοῦτ’ ἔφην; ὅτι μὴ γενομένων τῶν ἀνθρώπων ἀμάρτυρον συνέβαινε τὸ κάλλοσ εἶναι τῶν ὅλων, καὶ πλοῦτόν τινα πλουτήσειν ἐμέλλομεν οὔτε ὑπ’ ἄλλου τινὸσ θαυμασθησόμενον αὔτε ἡμῖν αὐτοῖσ ὁμοίωσ τίμιον οὐδὲ γὰρ ἂν εἴχομεν πρὸσ ὅ τι ἔλαττον παραθεωρῶμεν αὐτόν, οὐδ’ ἂν συνίεμεν ἡλίκα εὐδαιμονοῦμεν οὐχ ὁρῶντεσ ἀμοίρουσ τῶν ἡμετέρων τινάσ· οὕτω γὰρ δὴ καὶ τό μέγα δόξειεν ἄν μέγα, εἰ τῷ μικρῷ παραμετροῖτο. ὑμεῖσ δέ, τιμᾶν ἐπὶ τῷ πολιτεύματι τούτῳ δέον, ἀνεσταυρώκατέ με καὶ ταύτην μοι τὴν ἀμοιβὴν ἀποδεδώκατε τοῦ βουλεύματοσ. ἀλλὰ κακοῦργοί τινεσ, φήσ, ἐν αὐτοῖσ καὶ ;

ἠργοῦμεν ἂν καὶ τὸ νέκταρ ἐπίνομεν καὶ τῆσ ἀμβροσίασ ἐνεφορούμεθα οὐδὲν ποιοῦντεσ. μοιχεύουσι καὶ πολεμοῦσι καὶ ἀδελφὰσ γαμοῦσι καὶ πατράσιν ἐπιβουλεύουσι. παρ’ ἡμῖν γὰρ οὐχὶ πολλὴ τούτων ἀφθονία; καὶ οὐ δήπου διὰ τοῦτο αἰτιάσαιτ’ ἄν τισ τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν, ὅτι ἡμᾶσ συνεστήσαντο. ἔτι καὶ τοῦτο ἴσωσ φαίησ ἄν, ὅτι ἀνάγκη πολλὰ ἡμᾶσ ἔχειν πράγματα ἐπιμελουμένουσ αὐτῶν. οὐκοῦν διά γε τοῦτο καὶ ὁ νομεὺσ ἀχθέσθω ἐπὶ τῷ ἔχειν τὴν ἀγέλην, διότι ἀναγκαῖον αὐτῷ ἐπιμελεῖσθαι αὐτῆσ. καίτοι τό γε ἐργῶδεσ τοῦτο καὶ ἡδύ· ἄλλωσ καὶ ἡ φροντὶσ οὐκ ἀτερπὴσ ἔχουσά τινα διατριβήν. ἢ τί γὰρ ἂν ἐπράττομεν οὐκ ἔχοντεσ ὧν προνοοῦμεν τούτων; ὃ δὲ μάλιστά με πνίγει τοῦτ’ ἐστίν, ὅτι μεμφόμενοι τὴν ἀνθρωποποιίαν καὶ μάλιστά γε τὰσ γυναῖκασ ὅμωσ ἐρᾶτε αὐτῶν καὶ οὐ διαλείπετε κατιόντεσ, ἄρτι μὲν ταῦροι,γεχνοἄρτι δὲ σάτυροι καὶ κύκνοι γενόμενοι, καὶ θεοὺσ ἐξ αὐτῶν ποιεῖσθαι ἀξιοῦτε.

ἀλλ’ ἐχρῆν μέν, ἴσωσ φήσεισ, ἀναπεπλάσθαι τοὺσ ἀνθρώπουσ, ἄλλον δέ τινα τρόπον, ἀλλὰ μὴ ἡμῖν ἐοικότασ· καὶ τί ἂν ἄλλο παράδειγμα τούτου ἄμεινον προεστησάμην, ὃ πάντωσ καλὸν ἠπιστάμην; ἢ ἀσύνετον καὶ θηριῶδεσ ἔδει καὶ ἄγριον ἀπεργάσασθαι τὸ ζῷον; καὶ πῶσ ἂν ἢ θεοῖσ ἔθυσαν ἢ τὰσ ἄλλασ ὑμῖν τιμὰσ ἀπένειμαν οὐχὶ τοιοῦτοι γενόμενοι; "μετ’ ἀμύμονασ Αἰθιοπῆασ· τὸν δὲ τῶν τιμῶν ὑμῖν καὶ τῶν θυσιῶν αἴτιον ἀνεσταυρώκατε. περὶ μὲν οὖν τῶν ἀνθρώπων καὶ ταῦτα ἱκανά. ἤδη δὲ καὶ ἐπὶ τὸ πῦρ, εἰ δοκεῖ, μέτειμι καὶ τὴν ἐπονείδιστον ταύτην κλοπήν.

καὶ πρὸσ θεῶν τοῦτό μοι ἀπόκριναι μηδὲν ὀκνήσασ· ἔσθ’ ὅ τι ἡμεῖσ τοῦ πυρὸσ ἀπολωλέκαμεν, ἐξ οὗ καὶ παρ’ ἀνθρώποισ ἐστίν; οὐκ ἂν εἴποισ. αὕτη γάρ, οἶμαι, φύσισ τουτουὶ τοῦ κτήματοσ, οὐδέν τι ἔλαττον γίγνεται, εἰ καί τισ ἄλλοσ αὐτοῦ μεταλάβοι· οὐ γὰρ ἀποσβέννυται ἐναυσαμένου τινόσ· φθόνοσ δὲ δὴ ἄντικρυσ τὸ τοιοῦτο, ἀφ’ ὧν μηδὲν ὑμεῖσ ἠδίκησθε, τούτων κωλύειν μεταδιδόναι τοῖσ δεομένοισ. καὶ ἔξω φθόνου παντὸσ ἑστάναι· ὅπου γε καὶ εἰ τὸ πᾶν τοῦτο πῦρ ὑφελόμενοσ κατεκόμισα ἐσ τὴν γῆν μηδ’ ὅλωσ τι αὐτοῦ καταλιπών, οὐ μεγάλα ὑμᾶσ ἠδίκουν οὐδὲν γὰρ ὑμεῖσ δεῖσθε αὐτοῦ μήτε ῥιγοῦντεσ μήτε ἕψοντεσ τὴν ἀμβροσίαν μήτε φωτὸσ ἐπιτεχνητοῦ δεόμενοι. οἱ δὲ ἄνθρωποι καὶ εἰσ τὰ ἄλλα μὲν ἀναγκαίῳ χρῶνται τῷ πυρί, μάλιστα δὲ ἐσ τὰσ θυσίασ, ὅπωσ ἔχοιεν κνισᾶν τὰσ ἀγυιὰσ καὶ τοῦ λιβανωτοῦ θυμιᾶν καὶ τὰ μηρία καίειν ἐπὶ τῶν βωμῶν.

"ἑλισσομένη περὶ καπνῷ. ἐναντιωτάτη τοίνυν ἡ μέμψισ αὕτη ἂν γένοιτο τῇ ὑμετέρᾳ ἐπιθυμίᾳ. θαυμάζω δὲ ὅπωσ οὐχὶ καὶ τὸν ἥλιον κεκωλύκατε καταλάμπειν αὐτούσ· καίτοι πῦρ καὶ οὗτόσ ἐστι πολὺ θειότερὸν τε καὶ πυρωδέστερον. ἢ κἀκεῖνον αἰτιᾶσθε ὡσ σπαθῶντα ὑμῶν τὸ κτῆμα; εἴρηκα. σφὼ δέ, ὦ Ἑρμῆ καὶ Ἥφαιστε, εἴ τι μὴ καλῶσ εἰρῆσθαι δοκεῖ, διευθύνετε καὶ ἐξελέγχετε,^ κἀγὼ αὖθισ ἀπολογήσομαι. οὐ ῥᾴδιον, ὦ Προμηθεῦ, πρὸσ οὕτω γενναῖον σοφιστὴν ἁμιλλᾶσθαι·

πλὴν ἀλλὰ ὤνησο, διότι μὴ καὶ ὁ Ζεὺσ ταῦτα ἐπήκουσέ σου· εὖ γὰρ οἶδα, ἑκκαίδεκα ^ γῦπασ ἂν ἐπέστησέ σοι τὰ ἔγκατα ἐξαιρήσοντασ· οὕτω δεινῶσ αὐτοῦ κατηγόρηκασ ἀπολογεῖσθαι δοκῶν. ἐκεῖνο δέ γε θαυμάζω, ὅπωσ μάντισ ὢν οὐ προεγίγνωσκεσ ἐπὶ τούτοισ κολασθησόμενοσ. ἠπιστάμην, ὦ Ἑρμῆ, καὶ ταῦτα μὲν καὶ ὅτι ἀπολυθήσομαι αὖθισ οἶδα, καὶ ἤδη γέ τισ ἐκ Θηβῶν ἀφίξεται σὸσ ἀδελφὸσ οὐκ εἰσ μακρὰν κατατοξεύσων ὃν φὴσ ἐπιπτήσεσθαί μοι τὸν ἀετόν. εἰ γὰρ γένοιτο, ὦ Προμηθεῦ, ταῦτα καὶ ἐπίδοιμὶ σε λελυμένον, κοινῇ σὺν ἡμῖν εὐωχούμενον, οὐ μέντοι καὶ κρεανομοῦντά γε. θάρρει·

καὶ συνευωχήσομαι ὑμῖν καὶ ὁ Ζεὺσ λύσει με οὐκ ἀντὶ μικρᾶσ εὐεργεσίασ. τίνοσ ταύτησ; μὴ γὰρ ὀκνήσῃσ εἰπεῖν. οἶσθα, ὦ Ἑρμῆ, τὴν Θέτιν; ἀλλ’ οὐ χρὴ λέγειν φυλάττειν γὰρ ἄμεινον τὸ ἀπόρρητον, ὡσ μισθὸσ εἰή καὶ λύτρα μοι ἀντὶ τῆσ καταδίκησ. ἀλλὰ φύλαττε, ὦ Τιτάν, εἰ τοῦτ’ ἄμεινον. ἡμεῖσ δὲ ἀπίωμεν, ὦ Ἥφαιστε· καὶ γὰρ ἤδη πλησίον οὑτοσὶ ὁ ἀετόσ. ὑπόμενε οὖν καρτερῶσ· εἰή δέ γε ἤδη σοι τὸν Θηβαῖον ὃν φὴσ τοξότην ἐπιφανῆναι, ὡσ παύσειέ σε ἀνατεμνόμενον ὑπὸ τοῦ ὀρνέου. Οὐκοῦν Προμηθέα με εἶναι φήσ;

εἰ μὲν κατὰ τοῦτο, ὦ ἄριστε, ὡσ πηλίνων κἀμοὶ τῶν ἔργων ὄντων, γνωρίζω τὴν εἰκόνα καί φημι ὅμοιοσ εἶναι αὐτῷ, οὐδ̓ ἀναίνομαι πηλοπλάθοσ ἀκούειν, εἰ καὶ φαυλότεροσ ἐμοὶ ὁ πηλὸσ οἱο͂σ ἐκ τριόδου, βόρβορόσ τισ παρὰ μικρόν· εἰ δὲ ὑπερεπαινῶν τοὺσ λόγουσ ὡσ δῆθεν εὐμηχάνουσ ὄντασ τὸν σοφώτατον τῶν Τιτάνων ἐπιφημίζεισ αὐτοῖσ, ὁρ́α μή τισ εἰρωνείαν φῇ καὶ μυκτῆρα οἱο͂ν τὸν Ἀττικὸν προσεῖναι τῷ ἐπαίνῳ.

ἢ πόθεν γὰρ εὐμήχανον τοὐμόν; τίσ δ̓ ἡ περιττὴ σοφία καὶ προμήθεια ἐν τοῖσ γράμμασιν; ὡσ ἔμοιγε ἱκανόν, εἰ μὴ πάνυ σοι γήϊνα ἔδοξε μηδὲ κομιδῇ ἄξια τοῦ Καυκάσου. καίτοι πόσῳ δικαιότερον ὑμεῖσ ἂν εἰκάζοισθε τῷ Προμηθεῖ, ὁπόσοι ἐν δίκαισ εὐδοκιμεῖτε ξὺν ἀληθείᾳ ποιούμενοι τοὺσ ἀγῶνασ; ζῶντα γοῦν ὡσ ἀληθῶσ καὶ ἔμψυχα ὑμῖν τὰ ἔργα, καὶ νὴ Δία καὶ τὸ θερμὸν αὐτῶν ἐστι διάπυρον· καὶ τοῦτο ἐκ τοῦ Προμηθέωσ ἂν εἰή, πλὴν εἰ μὴ διαλλάττοιτε, ὅτι μὴ ἐκ πηλοῦ πλάττετε, ἀλλὰ χρυσᾶ ὑμῖν τοῖσ πολλοῖσ τὰ πλάσματα.

ἡμεῖσ δὲ οἱ ἐσ τὰ πλήθη παριόντεσ καὶ τὰσ τοιαύτασ τῶν ἀκροάσεων ἐπαγγέλλοντεσ εἴδωλα ἄττα ἐπιδεικνύμεθα·

καὶ τὸ μὲν ὅλον ἐν πηλῷ, καθαπερ ἔφην μικρὸν ἔμπροσθεν, ἡ πλαστικὴ κατὰ ταὐτὰ τοῖσ κοροπλάθοισ· τὰ δ̓ ἄλλα οὔτε κίνησισ ὁμοία πρόσεστιν οὔτε ψυχῆσ δεῖγμά τι, ἀλλὰ τέρψισ ἄλλωσ καὶ παιδιὰ τὸ πρᾶγμα. ὥστε μοι ἐνθυμεῖσθαι ἔπεισι, μὴ ἄρα οὕτω με Προμηθέα λέγοισ εἶναι, ὡσ ὁ κωμικὸσ τὸν Κλέωνα·

φησὶ δέ, οἶσθα, περὶ αὐτοῦ· Κλέων Προμηθεύσ ἐστι μετὰ τὰ πράγματα. καὶ αὐτοὶ δὲ Ἀθηναῖοι τοὺσ χυτρέασ καὶ ἰπνοποιοὺσ καὶ πάντασ, ὅσοι πηλουργοί, Προμηθέασ ἀπεκάλουν ἐπισκώπτοντεσ ἐσ τὸν πηλὸν καὶ τὴν ἐν πυρὶ οἶμαι τῶν σκευῶν ὄπτησιν· καὶ εἴ γε σοι τοῦτο βούλεται εἶναι ὁ Προμηθεύσ, πάνυ εὐστόχωσ ἀποτετόξευται καὶ ἐσ τὴν Ἀττικὴν δριμύτητα τῶν σκωμμάτων, ἐπεὶ καὶ εὔθρυπτα ἡμῖν τὰ ἔργα, ὥσπερ ἐκείνοισ τὰ χυτρίδια, καὶ μικρόν τισ λίθον ἐμβαλὼν συντρίψειεν ἂν πάντα. καίτοι, φαίη τισ ἂν παραμυθούμενοσ, οὐ ταῦτα εἴκασέ σε τῷ Προμηθεῖ, ἀλλὰ τὸ καινουργὸν τοῦτο ἐπαινῶν καὶ μὴ πρόσ τι ἄλλο ἀρχέτυπον μεμιμημένον, ὥσπερ ἐκεῖνοσ οὐκ ὄντων ἀνθρώπων τέωσ, ἐννοήσασ αὐτοὺσ ἀνέπλασε, τοιαῦτα ζῷα μορφώσασ καὶ διακοσμήσασ, ὡσ εὐκίνητά τε εἰή καὶ ὀφθῆναι χαρίεντα·

καὶ τὸ μὲν ὅλον ἀρχιτέκτων αὐτὸσ ἦν, συνειργάζετο δέ τι καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐμπνέουσα τὸν πηλὸν καὶ ἔμψυχα ποιοῦσα εἶναι τὰ πλάσματα.

ὁ μὲν ταῦτα ἂν εἴποι πρόσ γε τὸ εὐφημότατον ἐξηγούμενοσ τὸ εἰρημένον. καὶ ἴσωσ οὗτοσ ὁ νοῦσ ἦν τῷ λελεγμένῳ. ἐμοὶ δὲ οὐ πάνυ ἱκανόν, εἰ καινοποιεῖν δοκοίην, μηδὲ ἔχοι τισ λέγειν ἀρχαιότερόν τι τοῦ πλάσματοσ, οὗ τοῦτο ἀπόγονόν ἐστιν, ἀλλ̓ εἰ μὴ καὶ χάριεν φαίνοιτο, αἰσχυνοίμην ἄν, εὖ ἴσθι, ἐπ̓ αὐτῷ καὶ ξυμπατήσασ ἂν ἀφανίσαιμι· οὐδ̓ ἂν ὠφελήσειεν αὐτό, παρὰ γοῦν ἐμοί, ἡ καινότησ, μὴ οὐχὶ συντετρῖφθαι ἄμορφον ὄν.

καὶ εἴ γε μὴ οὕτω φρονοίην, ἄξιοσ ἄν μοι δοκῶ ὑπὸ ἑκκαίδεκα γυπῶν κείρεσθαι, οὐ συνιεὶσ ὡσ πολὺ ἀμορφότερα τὰ μετὰ τοῦ ξένου ταὐτὸ πεπονθότα. Πτολεμαῖοσ γοῦν ο Λάγου δύο καινὰ ἐσ Αἴγυπτον ἄγων, κάμηλόν τε Βακτριανὴν παμμέλαιναν καὶ δίχρωμον ἄνθρωπον, ὡσ το μεν ἡμίτομον αὐτοῦ ἀκριβῶσ μέλαν εἶναι, το δ̓ ἕτερον ἐσ ὑπερβολὴν λευκόν, ἐπ̓ ἴσησ δὲ μεμερισμένον, ἐσ το θέατρον συναγαγὼν τοὺσ Αἰγυπτίουσ ἐπεδείκνυτο αὐτοῖσ ἄλλα τε πολλὰ θεάματα καὶ τὸ τελευταῖον καὶ ταῦτα.

τὴν κάμηλον καὶ τὸν ἡμίλευκον ἄνθρωπον, και ᾤετο εκπλήξειν τῷ θεάματι.

οἱ δὲ πρὸσ μὲν τὴν κάμηλον εφοβήθησαν καὶ ὀλίγου δεῖν ἔφυγον ἀναθορόντεσ, καίτοι χρυσῶ πᾶσα ἐκεκόσμητο καὶ ἁλουργίδι ἐπέστρωτο και ὁ χαλινὸσ ἦν λιθοκόλλητοσ, Δαρείου τινὸσ ἢ Καμβύσου ἢ Κύρου αὐτοῦ κειμήλιον· πρὸσ δὲ τὸν ἄνθρωπον οἱ μεν πολλοὶ ἐγέλων, οἱ δέ τινεσ ὡσ ἐπὶ τέρατι ἐμυσάττοντο· ὥστε ὁ Πτολεμαῖοσ συνεὶσ ὅτι οὐκ εὐδοκιμεῖ ἐπ̓ αὐτοῖσ οὐδὲ θαυμάζεται ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων ἡ καινότησ, ἀλλὰ πρὸ αὐτῆσ τὸ εὔρυθμον καὶ τὸ εὔμορφον κρίνουσι, μετέστησεν αὐτὰ καὶ τὸν ἄνθρωπον οὐκέτι διὰ τιμῆσ ἦγεν ὡσ πρὸ τοῦ· τὸν ἄνθρωπον δὲ τὸν διττὸν Θέσπιδι τῷ αὐλητῇ ἐδωρήσατο καλῶσ αὐλήσαντι παρὰ τὸν πότον.

δέδοικα δὲ μὴ καὶ τοὐμὸν κάμηλοσ ἐν Αἰγυπτίοισ ᾖ, οἱ δὲ ἄνθρωποι τὸν χαλινὸν ἔτι αὐτῆσ θαυμάζωσι καὶ τὴν ἁλουργίδα, ἐπειδὴ οὐδὲ τὸ ἐκ δυοῖν τοῖν καλλίστοιν συγκεῖσθαι, διαλόγου καὶ κωμῳδίασ, οὐδὲ τοῦτο ἀπόχρη εἰσ εὐμορφίαν, εἰ μὴ καὶ ἡ μῖξισ ἐναρμόνιοσ καὶ κατὰ τὸ σύμμετρον γίγνοιτο·

ἔστι γοῦν ἐκ δύο καλῶν ἀλλόκοτον τὴν ξυνθήκην εἶναι, οἱο͂ν ἐκεῖνο τὸ προχειρότατον, ὁ ἱπποκένταυροσ· οὐ γὰρ ἂν φαίησ ἐπέραστόν τι ζῷον τουτὶ γενέσθαι, ἀλλὰ καὶ ὑβριστότατον, εἰ χρὴ πιστεύειν τοῖσ ζωγραφοισ ἐπιδεικνυμένοισ τὰσ παροινίασ καὶ σφαγὰσ αὐτων. τι οὖν;

οὐχὶ καὶ ἔμπαλιν γένοιτ̓ ἂν εὔμορφόν τι ἐκ δυοῖν τοῖν ἀρίστοιν ξυντεθέν, ὥσπερ ἐξ οἴνου καὶ μελιτοσ το ξυναμφότερον ἥδιστον; φημὶ ἔγωγε· οὐ μὴν περι γε τῶν ἐμῶν ἔχω διατείνεσθαι ὡσ τοιούτων ὄντων, ἀλλὰ δέδια μὴ τὸ ἑκατέρου κάλλοσ ἡ μῖξισ συνέφθειρεν. καὶ ξυνέπαιζε καὶ ἐγελωτοποίει καὶ ἐπέσκωπτε καὶ ἐν ῥυθμῷ ἔβαινε πρὸσ αὐλὸν ἐνίοτε, καὶ τὸ ὅλον, ἀναπαίστοισ μέτροισ ἐποχουμένη τὰ πολλά, τοὺσ τοῦ διαλόγου ἑταίρουσ ἐχλεύαζε φροντιστὰσ καὶ μετεωρολέσχασ καὶ τὰ τοιαῦτα προσαγορεύουσα·

καὶ μίαν ταύτην προαίρεσιν ἐπεποίητο ἐκείνουσ ἐπισκώπτειν καὶ τὴν Διονυσιακὴν ἐλευθερίαν καταχεῖν αὐτῶν, ἄρτι μὲν ἀεροβατοῦντασ δεικνύουσα καὶ νεφέλαισ ξυνόντασ, ἄρτι δὲ ψυλλῶν πηδήματα διαμετροῦντασ, ὡσ δῆθεν τὰ ἀέρια λεπτολογουμένουσ.

ὁ διάλογοσ δὲ σεμνοτάτασ ἐποιεῖτο τὰσ συνουσίασ φύσεώσ τε πέρι καὶ ἀρετῆσ φιλοσοφῶν·

ὥστε το τῶν μουσικῶν τοῦτο, δὶσ διὰ πασῶν εἶναι τὴν ἁρμονίαν, ἀπὸ τοῦ ὀξυτάτου ἐσ τὸ βαρύτατον. τὴν κοινωνίαν.

δέδια τοίνυν, μὴ αὖθισ ὅμοιόν τι τῷ Προμηθεῖ τῷ σῷ πεποιηκὼσ φαίνωμαι τὸ θῆλυ τῷ ἄρρενι ἐγκαταμίξασ καὶ δἰ αὐτὸ δίκην ὑπόσχω·

μᾶλλον δὲ μὴ καὶ ἄλλο τι τοιοῦτοσ φανείην ἐξαπατῶν ἴσωσ τοὺσ ἀκούοντασ καὶ ὀστᾶ παραθεὶσ αὐτοῖσ κεκαλυμμένα τῇ πιμελῇ, γέλωτα κωμικὸν ὑπὸ σεμνότητι φιλοσόφῳ· τὸ γὰρ τῆσ κλεπτικῆσ ‐ καὶ γὰρ κλεπτικῆσ ὁ θεόσ ‐ ἄπαγε· τοῦτο μόνον οὐκ ἂν εἴποισ ἐνεῖναι τοῖσ ἡμετέροισ· ἢ παρὰ τοῦ γὰρ ἂν ἐκλέπτομεν;

εἰ μὴ ἄρα τισ ἐμὲ διέλαθε τοιούτουσ πιτυοκάμπτασ καὶ τραγελάφουσ καὶ αὐτὸσ συντεθεικώσ. πλὴν ἀλλὰ τί ἂν πάθοιμι; ἐμμενετέον γὰρ οἷσ ἅπαξ προειλόμην·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Prometheus es in verbis

(루키아노스, Prometheus es in verbis)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION