Lucian, Scytha

(루키아노스, Scytha)

Οὐ πρῶτοσ Ἀνάχαρσισ ἀφίκετο ἐκ Σκυθίασ Ἀθήναζε παιδείασ ἐπιθυμίᾳ τῆσ Ἑλληνικῆσ, ἀλλὰ καὶ Τόξαρισ πρὸ αὐτοῦ, σοφὸσ μὲν καὶ φιλόκαλοσ ἀνὴρ καὶ ἐπιτηδευμάτων φιλομαθὴσ τῶν ἀρίστων, οἴκοι δὲ οὐ τοῦ βασιλείου γένουσ ὢν οὐδὲ τῶν πιλοφορικῶν, ἀλλὰ Σκυθῶν τῶν πολλῶν καὶ δημοτικῶν, οἱοῖ́ εἰσι παῤ αὐτοῖσ οἱ ὀκτάποδεσ καλούμενοι, τοῦτο δέ ἐστι, δύο βοῶν δεσπότην εἶναι καὶ ἁμάξησ μιᾶσ. οὗτοσ ὁ Τόξαρισ οὐδ̓ ἀπῆλθεν ἔτι ὀπίσω ἐσ Σκύθασ, ἀλλ̓ Ἀθήνησιν ἀπέθανε, καὶ μετ̓ οὐ πολὺ καὶ ἡρ́ωσ ἔδοξε καὶ ἐντέμνουσιν αὐτῷ Ξένῳ Ιἀτρῷ οἱ Ἀθηναῖοι· τοῦτο γὰρ τοὔνομα ἡρ́ωσ γενόμενοσ ἐπεκτήσατο.

τὴν δὲ αἰτίαν τῆσ ἐπωνυμίασ καὶ ἀνθ̓ ὅτου ἐσ τοὺσ ἡρ́ωασ κατελέγη καὶ τῶν Ἀσκληπιαδῶν εἷσ ἔδοξεν, οὐ χεῖρον ἴσωσ διηγήσασθαι, ὡσ μάθητε οὐ Σκύθαισ μόνον ἐπιχώριον ὂν ἀπαθανατίζειν καὶ πέμπειν παρὰ τὸν Ζάμολξιν, ἀλλὰ καὶ Ἀθηναίοισ ἐξεῖναι θεοποιεῖν τοὺσ Σκύθασ ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ. κατὰ τὸν λοιμον τὸν μέγαν ἔδοξεν ἡ Ἀρχιτέλουσ γυνή, Ἀρεοπαγίτου ἀνδρόσ, ἐπιστάντα οἱ τὸν Σκύθην κελεῦσαι εἰπεῖν Ἀθηναίοισ ὅτι παύσονται τῷ λοιμῷ ἐχόμενοι, ἢν τοὺσ στενωποὺσ οἴνῳ πολλῷ ῥάνωσι.

τοῦτο συχνάκισ γενόμενον ‐ οὐ γὰρ ἠμέλησαν οἱ Ἀθηναῖοι ἀκούσαντεσ ‐ ἔπαυσε μηκέτι λοιμώττειν αὐτούσ, εἴτε ἀτμούσ τινασ πονηροὺσ ὁ οἰνοσ σβέσασ τῇ ὀδμῇ, εἴτε ἄλλο τι πλέον εἰδὼσ ὁ ἡρ́ωσ ὁ Τόξαρισ, ἅτε ἰατρικὸσ ὤν, συνεβούλευσεν. ὁ δ̓ οὖν μισθὸσ τῆσ ἰάσεωσ ἔτι καὶ νῦν ἀποδίδοται αὐτῷ λευκὸσ ἵπποσ καταθυόμενοσ ἐπὶ τῷ μνήματι, ὅθεν ἔδειξεν ἡ Δειμαινέτη προελθόντα αὐτὸν ἐντείλασθαι ἐκεῖνα τὰ περὶ τοῦ οἴνου·

καὶ εὑρέθη κεῖθι ὁ Τόξαρισ τεθαμμένοσ τῇ τε ἐπιγραφῇ γνωσθείσ, εἰ καὶ μὴ πᾶσα ἐφαίνετο ἔτι, καὶ μάλιστα, ὅτι ἐπὶ τῇ στήλῃ Σκύθησ ἀνὴρ ἐγκεκόλαπτο, τῇ λαιᾷ μὲν τόξον ἔχων ἐντεταμένον, τῇ δεξιᾷ δὲ βιβλίον, ὡσ ἐδόκει. ἔτι καὶ νῦν ἴδοισ ἂν αὐτοῦ ὑπὲρ ἥμισυ καὶ τὸ τόξον ὅλον καὶ τὸ βιβλίον· τὰ δὲ ἄνω τῆσ στήλησ καὶ τὸ πρόσωπον ὁ χρόνοσ ἤδη ἐλυμήνατό που. ἔστι δὲ οὐ πολὺ ἀπὸ τοῦ Διπύλου, ἐν ἀριστερᾷ εἰσ Ἀκαδημίαν ἀπιόντων, οὐ μέγα τὸ χῶμα καὶ ἡ στήλη χαμαί· πυρεταίνοντάσ τινασ ἤδη πεπαῦσθαι ἀπ̓ αὐτοῦ, καὶ μὰ τὸν Δί̓ οὐδὲν ἄπιστον, ὃσ ὅλην ποτὲ ἰάσατο τὴν πόλιν.

ἀλλὰ γὰρ οὗπερ ἕνεκα ἐμνήσθην αὐτοῦ, ἔζη μὲν ἔτι ὸ Τόξαρισ, ὁ Ἀνάχαρσισ δὲ ἄρτι καταπεπλευκὼσ ἀνῄει ἐκ Πειραιῶσ, οἱᾶ δὴ ξένοσ καὶ βάρβαροσ οὐ μετρίωσ τεταραγμένοσ ἔτι τὴν γνώμην, πάντα ἀγνοῶν, ψοφοδεὴσ πρὸσ τὰ πολλά, οὐκ ἔχων ὅ τι χρήσαιτο ἑαυτῷ·

καὶ γὰρ συνίει καταγελώμενοσ ὑπὸ τῶν ὁρώντων ἐπὶ τῇ σκευῇ, καὶ ὁμόγλωσσον οὐδένα εὑρ́ισκε, καὶ ὅλωσ μετέμελεν αὐτῷ ἤδη τῆσ ὁδοῦ, καὶ ἐδέδοκτο ἰδόντα μόνον τὰσ Ἀθήνασ ἐπὶ πόδα εὐθὺσ ὀπίσω χωρεῖν καὶ πλοίῳ ἐπιβάντα πλεῖν αὖθισ ἐπὶ Βοσπόρου, ὅθεν οὐ πολλὴ ἔμελλεν αὐτῷ ὁδὸσ ἔσεσθαι οἴκαδε ἐσ Σκύθασ. οὕτωσ ἔχοντι τῷ Ἀναχάρσιδι ἐντυγχάνει δαίμων τισ ἀγαθὸσ ὡσ ἀληθῶσ ὁ Τόξαρισ ἤδη ἐν τῷ Κεραμεικῷ· καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἡ στολὴ αὐτὸν ἐπεσπάσατο πατριῶτισ οὖσα, εἶτα μέντοι οὐ χαλεπῶσ ἔμελλε καὶ αὐτὸν γνώσεσθαι τὸν Ἀνάχαρσιν ἅτε γένουσ τοῦ δοκιμωτάτου ὄντα καὶ ἐν τοῖσ πρώτοισ Σκυθῶν.

ὁ Ἀναχαρσισ δὲ πόθεν ἂν ἐκεῖνον ἔγνω ὁμοεθνῆ ὄντα, Ἑλληνιστὶ ἐσταλμένον, ὑπεξυρημένον τὸ γένειον, ἄζωστον, ἀσίδηρον, ἤδη στωμύλον, αὐτῶν τῶν Ἀττικῶν ἕνα τῶν αὐτοχθόνων; οὕτω μετεπεποίητο ὑπὸ τοῦ χρόνου. ἀλλὰ Τόξαρισ Σκυθιστὶ προσειπὼν αὐτόν, Οὐ σύ, ἔφη, Ἀνάχαρσισ ὢν τυγχάνεισ ὁ Δαυκέτου;

ἐδάκρυσεν ὑφ̓ ἡδονῆσ ὁ Ἀνάχαρσισ, ὅτι καὶ ὁμόφωνον εὑρήκει τινά, καὶ τοῦτον εἰδότα ὅστισ ἦν ἐν Σκύθαισ, καὶ ἤρετο, Σὺ δὲ πόθε οἶσθα ἡμᾶσ, ὦ ξένε; Καὶ αὐτόσ, ἔφη, ἐκεῖθέν εἰμι παῤ ὑμῶν, Τόξαρισ τοὔνομα, οὐ τῶν ἐπιφανῶν, ὥστε καὶ ἐγνῶσθαι ἄν σοι κατ̓ αὐτό.

Μῶν, ἔφη, σὺ ὁ Τόξαρισ εἶ, περὶ οὗ ἐγὼ ἤκουσα ὥσ τισ Τόξαρισ ἔρωτι τῆσ Ἑλλάδοσ ἀπολιπὼν καὶ γυναῖκα ἐν Σκυθίᾳ καὶ παιδία νεογνὰ οἴχοιτο ἐσ Ἀθήνασ καὶ νῦν διατρίβοι κεῖθι τιμώμενοσ ὑπὸ τῶν ἀρίστων; Ἐγώ, ἔφη, ἐκεῖνόσ εἰμι, εἴ τισ κἀμοῦ λόγοσ ἔτι παῤ ὑμῖν. Οὐκοῦν, ἦ δ̓ ὃσ ὁ Ἀνάχαρσισ, μαθητήν σου ἴσθι με γεγενημένον καὶ ζηλωτὴν τοῦ ἔρωτοσ ὃν ἠράσθησ, ἰδεῖν τὴν Ἑλλάδα, καὶ κατά γε τὴν ἐμπορίαν ταύτην ἀποδημήσασ ἥκω σοι μυρία παθὼν ἐν τοῖσ διὰ μέσου ἔθνεσι, καὶ εἴ γε μὴ σοὶ ἐνέτυχον, ἔγνωστο ἤδη πρὶν ἥλιον δῦναι, ὀπίσω αὖθισ ἐπὶ ναῦν κατιέναι· οὕτωσ ἐτεταράγμην ξένα καὶ ἄγνωστα πάντα ὁρῶν. ἅπερ σύ τε κἀγὼ μετὰ σὲ τοσαύτην ὁδὸν ἥκομεν, καὶ μὴ περιίδῃσ ἀθέατον αὐτῶν ἀναστρέψοντα.

Τοῦτο μέν, ἔφη ὁ Τόξαρισ, ἥκιστα ἐρωτικὸν εἴρηκασ, ἐπὶ τὰσ θύρασ αὐτὰσ ἐλθόντα οἴχεσθαι ἀπιόντα.

πλὴν ἀλλὰ θάρρει· οὐ γαρ ἄν, ὡσ φήσ, ἀπέλθοισ οὐδ̓ ἂν ἀφείη σε ῥᾳδίωσ ἡ πόλισ· οὐχ οὕτωσ ὀλίγα τὰ θέλγητρα ἔχει πρὸσ τοὺσ ξένουσ, ἀλλὰ μάλα ἐπιλήψεταί σου, ὡσ μήτε γυναικὸσ ἔτι μήτε παίδων, εἴ σοι ἤδη εἰσί, μεμνῆσθαι. ὡσ δ̓ ἂν τάχιστα πᾶσαν ἴδοισ τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, μᾶλλον δὲ τὴν Ελλάδα ὅλην καὶ τὰ Ἑλλήνων καλά, ἐγὼ ὑποθήσομαί σοι. ἔστι σοφὸσ ἀνὴρ ἐνταῦθα, ἐπιχώριοσ μέν, ἀποδημήσασ δὲ μάλα πολλὰ ἔσ τε Ἀσίαν καὶ ἐσ Αἴγυπτον καὶ τοῖσ ἀρίστοισ τῶν ἀνθρώπων συγγενόμενοσ, τὰ ἄλλα οὐ τῶν πλουσίων, ἀλλὰ καὶ κομιδῇ πένησ· ὄψει γέροντα οὕτω δημοτικῶσ ἐσταλμένον. πλὴν διά γε τὴν σοφίαν καὶ τὴν ἄλλην ἀρετὴν πάνυ τιμῶσιν αὐτόν, ὥστε καὶ νομοθέτῃ χρῶνται πρὸσ τὴν πολιτείαν καὶ ἀξιοῦσι κατὰ τὰ ἐκείνου προστάγματα βιοῦν. εἰ τοῦτον φίλον κτήσαιο καὶ μάθοισ οἱο͂σ ἀνήρ ἐστι, πᾶσαν νόμιζε τὴν Ἑλλάδα ἐν αὐτῷ ἔχειν καὶ τὸ κεφάλαιον ἤδη ἂν εἰδέναι τῶν τῇδε ἀγαθῶν· ἢ συστήσασ ἐκείνῳ.

Μὴ τοίνυν μέλλωμεν, ἔφη, ὦ Τόξαρι, ὁ Ἀνάχαρσισ, ἀλλά με λαβὼν ἄγε παῤ αὐτόν ἀτὰρ ἐκεῖνο δέδια, μὴ δυσπρόσοδοσ καὶ ἐν παρέργῳ θῆται σου τὴν ἔντευξιν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.

Εὐφήμει, ἦ δ̓ ὅσ, ἐκείνῳ τὰ μέγιστα χαριεῖσθαί μοι δοκῶ ἀφορμὴν παρασχὼν τῆσ ἐσ ξένον ἄνδρα εὐποιίασ. ἕπου μόνον· εἴσῃ γὰρ ὅση πρὸσ τὸν Ξένιον ἡ αἰδὼσ καὶ ἡ ἄλλη ἐπιείκεια καὶ χρηστότησ. μᾶλλον δὲ κατὰ δαίμονα οὗτοσ αὐτὸσ ἡμῖν πρόσεισιν, ὁ ἐπὶ συννοίασ, ὁ λαλῶν ἑαυτῷ· καὶ ἅμα προσειπὼν τὸν Σόλωνα, Τοῦτό σοι, ἔφη, δῶρον μέγιστον ἥκω ἄγων, ξένον ἄνδρα φιλίασ δεόμενον. Σκύθησ δέ ἐστι τῶν παῤ ἡμῖν εὐπατριδῶν, καὶ ὅμωσ τἀκεῖ πάντα ἀφεὶσ ἥκει συνεσόμενοσ ὑμῖν καὶ τὰ κάλλιστα ὀψόμενοσ τῆσ Ἑλλάδοσ, κἀγὼ ἐπίτομόν τινα ταύτην ἐξεῦρον αὐτῷ, ὅπωσ ῥᾷστα καὶ αὐτὸσ μάθοι πάντα καὶ γνώριμοσ γένοιτο τοῖσ ἀρίστοισ·

τοῦτο δ̓ ἦν σοὶ προσαγαγεῖν αὐτόν. εἰ τοίνυν ἐγὼ Σόλωνα οἶδα, οὕτω ποιήσεισ καὶ προξενήσεισ αὐτοῦ καὶ πολίτην γνήσιον ἀποφανεῖσ τῆσ Ἑλλάδοσ. καὶ ὅπερ σοι ἔφην μικρὸν ἔμπροσθεν, ὦ Ἀνάχαρσι, πάντα ἑώρακασ ἤδη Σόλωνα ἰδών, τοῦτο αἱ Ἀθῆναι, τοῦτο ἡ Ἑλλάσ·

οὐκέτι ξένοσ σύ γε, πάντεσ σε ἴσασι, πάντεσ σε φιλοῦσι. τηλικοῦτόν ἐστι τὸ κατὰ τὸν πρεσβύτην τοῦτον. ἁπάντων ἐπιλήσῃ τῶν ἐν Σκυθίᾳ συνὼν αὐτῷ· ἔχεισ τῆσ ἀποδημίασ τὰ ἆθλα, τοῦ ἔρωτοσ τὸ τέλοσ· οὗτόσ σοι ὁ Ελληνικὸσ κανών, τοῦτο δεῖγμα τῆσ φιλοσοφίασ τῆσ Ἀττικῆσ. οὕτω τοίνυν γίγνωσκε ὡσ εὐδαιμονέστατοσ ὤν, ὃσ συνέσῃ Σόλωνι καὶ φίλῳ χρήσῃ αὐτῷ. Μακρὸν ἂν εἰή διηγήσασθαι, ὅπωσ μὲν ἥσθη ὁ Σόλων τῷ δώρῳ, οἱᾶ δὲ εἶπεν, ὡσ δὲ τὸ λοιπὸν συνῆσαν, ὁ μὲν παιδεύων καὶ διδάσκων τὰ κάλλιστα, ὁ Σόλων, καὶ φίλον ἅπασι ποιῶν τὸν Ἀνάχαρσιν καὶ προσάγων τοῖσ Ελλήνων καλοῖσ καὶ πάντα τρόπον ἐπιμελούμενοσ, ὅπωσ ἥδιστα διατρίψῃ ἐν τῇ Ἑλλάδι, ὁ δὲ τεθηπὼσ τὴν σοφίαν αὐτοῦ καὶ μηδὲ τὸν ἕτερον πόδα ἑκὼν εἶναι ἀπολειπόμενοσ.

ὡσ γοῦν ὑπέσχετο αὐτῷ ὁ τόξαρισ, ἐξ ἑνὸσ ἀνδρὸσ τοῦ Σόλωνοσ ἅπαντα ἔγνω ἐν ἀκαρεῖ καὶ πᾶσιν ἦν γνώριμοσ καὶ ἐτιμᾶτο δἰ ἐκεῖνον· οὐ γὰρ μικρὸν ἦν Σόλων ἐπαινῶν, ἀλλ̓ οἱ ἄνθρωποι καὶ τοῦτο ὡσ νομοθέτῃ ἐπεί θοντο καὶ ἐφίλουν οὓσ ἐκεῖνοσ δοκιμάζοι καὶ ἐπίστευον ἀρίστουσ ἄνδρασ εἶναι.

τὰ τελευταῖα καὶ ἐμυήθη μόνοσ βαρβάρων Ἀνάχαρσισ, δημοποίητοσ γενόμενοσ, εἰ χρὴ Θεοξένῳ πιστεύειν καὶ τοῦτο ἱστοροῦντι περὶ αὐτοῦ· καὶ οὐκ ἂν οὐδὲ ἀνέστρεψεν, οἶμαι, ἐσ Σκύθασ, εἰ μὴ Σόλων ἀπέθανε. βούλεσθε οὖν ἤδη ἐπαγάγω τῷ μύθῳ τὸ τέλοσ, ὡσ μὴ ἀκέφαλοσ περινοστοίη;

ὡρ́α γοῦν εἰδέναι οὗτινόσ μοι εἵνεκα ὁ Ἀνάχαρσισ ἐκ Σκυθίασ καὶ Τόξαρισ τὰ νῦν ἐσ Μακεδονίαν ἥκετον ἔτι καὶ Σόλωνα γέροντα ἄνδρα ἐπαγομενω Ἀθήνηθεν. φημὶ δὴ ὅμοιόν τι καὶ αὐ τὸσ παθεῖν τῷ Ἀναχάρσιδι, καὶ πρὸσ Χαρίτων μὴ νεμεσήσητέ μοι τῆσ εἰκόνοσ, εἰ βασιλικῷ ἀνδρὶ ἐμαυτὸν εἴκασα· βάρβαροσ μὲν γὰρ κἀκεῖνοσ καὶ οὐδέν τι φαίησ ἂν τοὺσ Σύρουσ ἡμᾶσ φαυλοτερουσ εἶναι τῶν Σκυθῶν. ἀτὰρ οὐδὲ κατὰ τὸ βασιλικὸν εἰσποιῶ τἀμὰ ἐσ τὴν ὁμοιότητα, κατ̓ ἐκεῖνα δέ· ὅτε γὰρ πρῶτον ἐπεδήμησα ὑμῶν τῇ πόλει, ἐξεπλάγην μὲν εὐθὺσ ἰδὼν τὸ μέγεθοσ καὶ τὸ κάλλοσ καὶ τῶν ἐμπολιτευομένων τὸ πλῆθοσ καὶ τὴν ἄλλην δύναμιν καὶ λαμπρότητα πᾶσαν·

ὥστε ἐπὶ πολὺ ἐτεθήπειν πρὸσ ταῦτα καὶ οὐκ ἐξήρκουν τῷ θαύματι, οἱο͂́ν τι καὶ ὁ νησιώτησ ἐκεῖνοσ νεανίσκοσ ἐπεπόνθει πρὸσ τὴν τοῦ Μενελάου οἰκίαν. καὶ ἔμελλον οὕτω διατεθήσεσθαι τὴν γνώμην ἰδὼν πόλιν ἀκμάζουσαν ἀκμῇ τοσαύτῃ καὶ κατὰ τὸν ποιητὴν ἐκεῖνον ἀνθοῦσαν ἀγαθοῖσ πᾶσιν οἷσ θάλλει πόλισ. οὕτω δὴ ἔχων ἐσκοπούμην ἤδη περὶ τῶν πρακτέων, καὶ το μὲν δεῖξαι τῶν λόγων ὑμῖν πάλαι ἐδέδοκτο.

τίσι γὰρ ἂν ἄλλοισ ἔδειξα σιωπῇ παροδεύσασ τηλικαύτην πόλιν; ἐζήτουν γάρ, οὐδὲ ἀποκρύψομαι τἀληθέσ, οἵτινεσ οἱ προὔχοντεσ εἰε͂ν καὶ οἷσ ἄν τισ προσελθὼν καὶ ἐπιγρα ψάμενοσ προστάτασ συναγωνισταῖσ χρῷτο πρὸσ τὰ ὅλα. ἐνταῦθά μοι οὐχ εἷσ, ὥσπερ τῷ Ἀναχάρσιδι, καὶ οὗτοσ βάρβαροσ, ὁ Τόξαρισ, ἀλλὰ πολλοί, μᾶλλον δὲ πάντεσ τὰ αὐτὰ μόνον οὐ ταῖσ αὐταῖσ συλλαβαῖσ ἔλεγον·

ὦ ξένε, πολλοὶ μὲν καὶ ἄλλοι χρηστοὶ καὶ δεξιοὶ ἀνὰ τὴν πόλιν, καὶ οὐκ αν ἀλλαχόθι τοσούτουσ εὑρ́οισ ἄνδρασ ἀγαθούσ, δύο δὲ μάλιστά ἐστον ἡμῖν ἄνδρε ἀρίστω, γένει μὲν καὶ ἀξιώματι πολὺ προὔχοντοσ ἁπάντων, παιδείᾳ δὲ καὶ λόγων δυνάμει τῇ Ἀττικῇ δεκάδι παραβάλλοισ ἄν· ἡ δὲ παρὰ τοῦ δήμου εὔνοια πάνυ ἐρωτικὴ πρὸσ αὐτούσ, καὶ τουτὶ γίγνεται, ὅ τι ἂν οὗτοι ἐθέλωσιν· ἐθέλουσι γὰρ ὅ τι ἂν ἄριστον ᾖ τῇ πόλει. πειραθεὶσ μικρὸν ὕστερον.

καὶ ὡσ μᾶλλον θαυμάσῃσ, μιᾶσ καὶ τῆσ αὐτῆσ οἰκίασ ἐστόν, υἱὸσ καὶ πατήρ, ὁ μέν, εἴ τινα Σόλωνα ἢ Περικλέα ἢ Ἀριστείδην ἐπινοεῖσ, ὁ δὲ υἱὸσ καὶ ὀφθεὶσ μὲν αὐτίκα ἐπάξεταί σε, οὕτω μέγασ ἐστὶ καὶ καλὸσ ἀρρενωπήν τινα τὴν εὐμορφίαν·

εἰ δὲ καὶ φθέγξαιτο μόνον, οἰχήσεταί σε ἀπὸ τῶν ὤτων ἀναδησάμενοσ, τοσαύτην Ἀφροδίτην ἐπὶ τῇ γλώττῃ ὁ νεανίσκοσ ἔχει. ἥ γέ τοι πόλισ ἅπασα κεχηνότεσ αὐτοῦ ἀκούουσιν, ὁπόταν δημηγορήσων παρέλθῃ, ὁποῖόν φασι τοὺσ τότε Ἀθηναίουσ πρὸσ τὸν τοῦ Κλεινίου πεπονθέναι, παῤ ὅσον τοῖσ μὲν οὐκ εἰσ μακρὰν μετεμέλησε τοῦ ἔρωτοσ, ὃν ἠράσθησαν τοῦ Ἀλκιβιάδου, τοῦτον δὲ ἡ πόλισ οὐ φιλεῖ μόνον, ἀλλὰ καὶ αἰδεῖσθαι ἤδη ἀξιοῖ, καὶ ὅλωσ ἓν τοῦτο ἡμῖν δημόσιον ἀγαθόν ἐστι καὶ μέγα ὄφελοσ ἅπασιν, ἁνὴρ οὗτοσ. εἰ δὴ αὐτόσ τε καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ δέξαιντό σε καὶ φίλον ποιήσαιντο, πᾶσαν ἔχεισ τὴν πόλιν, καὶ ἐπισεῖσαι χρὴ τὴν χεῖρα, τοῦτο μόνον, καὶ οὐκέτ̓ ἐνδοιάσιμα τὰ σά. ταῦτα νὴ τὸν Δί̓ ἅπαντεσ ἔλεγον, εἰ χρὴ καὶ ὁρ́κον ἐπάγειν τῷ λόγῳ, καί μοι ἤδη πειρωμένῳ τὸ πολλοστὸν τῶν προσόντων εἰρηκέναι ἔδοξαν. ὡσ ὁ Κεῖόσ φησιν, ἀλλὰ χρὴ πάντα μὲν κάλων κινεῖν, πάντα δὲ πράττειν καὶ λέγειν, ὡσ φίλοι ἡμῖν τοιοῦτοι γένοιντο·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION