Dionysius of Halicarnassus, Δε Τηυξψδιδισ ιδιοματιβυσ ̔επιστυλα αδ Αμμαευμ̓, chapter 55 1:

τὰσ δὲ αἰνιγματώδεισ καὶ δυσκαταμαθήτουσ καὶ γραμματικῶν ἐξηγήσεων δεομένασ καὶ πολὺ τὸ βεβασανισμένον καὶ τὸ σολοικοφανὲσ ἐν τοῖσ σχηματισμοῖσ ἐχούσασ μήτε θαυμάζειν μήτε μιμεῖσθαι. ἵνα δὲ συνελὼν εἴπω, ἀμφότερα μὲν ἐπ’ ἴσησ ζηλωτὰ εἶναι, τά τε μὴ σαφῶσ εἰρημένα ὑπὸ τοῦ συγγραφέωσ καὶ τὰ προσειληφότα σὺν ταῖσ ἄλλαισ ἀρεταῖσ τὴν σαφήνειαν, οὐκ ἔχει λόγον· ἀνάγκη δὲ ὁμολογεῖν κρείττονα τῶν ἀτελεστέρων εἶναι τὰ τελειότερα καὶ τῶν ἀφανεστέρων τά γ’ ἐμφανέστερα. τί οὖν μαθόντεσ ἅπασαν τὴν διάλεκτον τοῦ συγγραφέωσ ἐπαινοῦμεν καὶ βιαζόμεθα λέγειν, ὅτι τοῖσ καθ’ ἑαυτὸν οὖσιν ἀνθρώποισ αὐτὰ ὁ Θουκυδίδησ ἔγραψε συνήθη πᾶσι καὶ γνώριμα ὄντα, ἡμῶν δὲ λόγοσ αὐτῷ τῶν ὕστερον ἐσομένων οὐκ ἦν, οἳ δ’ ἐκβάλλομεν ἐκ τῶν δικαστηρίων καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἅπασαν τὴν Θουκυδίδου λέξιν ὡσ ἄχρηστον, ἀλλ’ οὐχ ὁμολογοῦμεν τὸ διηγηματικὸν μέροσ αὐτῆσ πλὴν ὀλίγων πάνυ θαυμαστῶσ ἔχειν καὶ εἰσ πάσασ εἶναι τὰσ χρείασ εὔθετον, τὸ δὲ δημηγορικὸν οὐχ ἅπαν εἰσ μίμησιν ἐπιτήδειον εἶναι, ἀλλ’ ὅσον ἐστὶν αὐτοῦ μέροσ γνωσθῆναι μὲν ἅπασιν ἀνθρώποισ εὔπορον, κατασκευασθῆναι δ’ οὐχ ἅπασι δυνατόν;