Dionysius of Halicarnassus, Δε Τηυξψδιδισ ιδιοματιβυσ ̔επιστυλα αδ Αμμαευμ̓, chapter 48

(디오니시오스, Δε Τηυξψδιδισ ιδιοματιβυσ ̔επιστυλα αδ Αμμαευμ̓, chapter 48)

ἐκ δὲ τῆσ Ἑρμοκράτουσ δημηγορίασ ἐπαινεῖν μὲν ἔχω ταῦτα τὰ κατορθώματα τοῦ συγγραφέωσ· ἀλλ’ οὐ γὰρ δὴ τὴν Ἀθηναίων εὐκατηγόρητον οὖσαν πόλιν νῦν ἥκομεν ἀποφανοῦντεσ ἐν εἰδόσιν, ὅσα ἀδικεῖ· πολὺ δὲ μᾶλλον ἡμᾶσ αὐτοὺσ αἰτιασόμενοι, ὅτι ἔχοντεσ παραδείγματα τῶν ἐκεῖ Ἑλλήνων, ὡσ ἐδουλώθησαν οὐκ ἀμύνοντεσ σφίσιν αὐτοῖσ, καὶ νῦν ἐφ’ ἡμᾶσ τὰ αὐτὰ παρόντα σοφίσματα, Λεοντίνων τε ξυγγενῶν κατοικίσεισ καὶ Αἰγεσταίων ξυμμάχων ἐπικουρίασ, οὐ ξυστραφέντεσ βουλόμεθα προθυμότερον δεῖξαι αὐτοῖσ, ὅτι οὐκ Ιὤνεσ ταῦτά εἰσιν οὐδὲ Ἑλλησπόντιοι καὶ νησιῶται, οἳ δεσπότην ἢ Μῆδον ἢ ἕνα γέ τινα ἀεὶ μεταβάλλοντεσ δουλοῦνται, ἀλλὰ Δωριεῖσ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτονόμου τῆσ Πελοποννήσου τὴν Σικελίαν οἰκοῦντεσ. ἢ μένομεν, ἑώσ ἂν ἕκαστοι κατὰ πόλεισ ληφθῶμεν, εἰδότεσ ὅτι ταύτῃ μόνον ἁλωτοί ἐσμεν; ταῦτα γὰρ ἐν τῷ σαφεῖ καὶ καθαρῷ τῆσ διαλέκτου τρόπῳ λεγόμενα προσείληφε καὶ τὸ τάχοσ καὶ τὸ κάλλοσ καὶ τὸν τόνον καὶ τὴν μεγαλοπρέπειαν καὶ τὴν δεινότητα, καὶ πάθουσ ἐστὶν ἐναγωνίου μεστά· οἷσ ἂν καὶ ἐν δικαστηρίῳ χρήσαιτό τισ καὶ ἐν ἐκκλησίαισ, καὶ φίλοισ διαλεγόμενοσ.

καὶ ἔτι πρὸσ τούτοισ ἐκεῖνα· εἴ τέ τισ φθονεῖ μὲν ἢ καὶ φοβεῖται ἀμφότερα γὰρ τάδε πάσχει τὰ μείζω, διὰ δ’ αὐτὰ τὰσ Συρακόσσασ κακωθῆναι μέν, ἵνα σωφρονισθῶμεν, βούλεται, περιγενέσθαι δὲ ἕνεκα τῆσ ἑαυτοῦ ἀσφαλείασ, οὐκ ἀνθρωπείασ δυνάμεωσ βούλησιν ἐλπίζει. οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε ἅμα τῆσ τε ἐπιθυμίασ καὶ τῆσ τύχησ τὸν αὐτὸν ὁμοίωσ ταμίαν γενέσθαι, καὶ τὰ ἐπὶ τελευτῇ κείμενα τοῦ λόγου· δεόμεθα οὖν καὶ μαρτυρόμεθα, εἰ μὴ πείσομεν, ὅτι ἐπιβουλευόμεθα μὲν ὑπὸ Ιὤνων ἀεὶ πολεμίων, προδιδόμεθα δὲ ὑφ’ ὑμῶν Δωριεῖσ Δωριέων· καὶ εἰ καταστρέψονται ἡμᾶσ Ἀθηναῖοι, ταῖσ μὲν ὑμετέραισ γνώμαισ κρατήσουσι, τῷ δ’ αὑτῶν ὀνόματι τιμηθήσονται, καὶ τῆσ νίκησ οὐκ ἄλλον τινὰ ἆθλον ἢ τὸν τὴν νίκην παρασχόντα λήψονται. ταῦτα μὲν δὴ καὶ τὰ παραπλήσια τούτοισ καλὰ καὶ ζήλου ἄξια ἡγοῦμαι.

ἐκεῖνα δ’ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἂν ἐπαινέσαιμι· νῦν γὰρ εἰσ τὴν Σικελίαν προφάσει μέν, ᾗ πυνθάνεσθε, διανοίᾳ δέ, ἣν πάντεσ ὑπονοοῦμεν. καί μοι δοκοῦσιν οὐ Λεοντίνουσ βούλεσθαι κατοικίσαι, ἀλλ’ ἡμᾶσ μᾶλλον ἐξοικίσαι. ψυχρὰ γὰρ ἡ παρονομασία καὶ οὐ προσβάλλουσα πάθοσ, ἀλλ’ ἐπιτήδευσιν. καὶ ἔτι τὰ πεπλεγμένα καὶ πολλὰσ τὰσ ἕλικασ ἔχοντα σχήματα ταυτί· καὶ οὐ περὶ τῆσ ἐλευθερίασ ἄρα οὔτε οἵδε τῶν Ἑλλήνων οὔτε οἱ Ἕλληνεσ τῆσ ἑαυτῶν τῷ Μήδῳ ἀντέστησαν, περὶ δὲ τοῦ, οἳ μὲν σφίσιν ἀλλὰ μὴ ἐκείνῳ καταδουλώσεωσ, οἳ δ’ ἐπὶ δεσπότου μεταβολῇ οὐκ ἀξυνετωτέρου, κακοξυνετωτέρου δέ. καὶ ἔτι τὸ κατακορὲσ τῆσ μεταγωγῆσ τῆσ ἔκ τε τοῦ πληθυντικοῦ εἰσ τὸ ἑνικὸν καὶ ἐκ τοῦ περὶ προσώπων λόγου εἰσ τὸ τοῦ λέγοντοσ πρόσωπον· καὶ εἴ τῳ ἄρα παρέστηκε τὸν μὲν Συρακόσιον, ἑαυτὸν δ’ οὐ πολέμιον εἶναι τῷ Ἀθηναίῳ καὶ δεινὸν ἡγεῖται ὑπέρ γε τῆσ ἐμῆσ κινδυνεύειν, ἐνθυμηθήτω οὐ περὶ τῆσ ἐμῆσ μᾶλλον, ἐν ἴσῳ δὲ καὶ τῆσ ἑαυτοῦ ἅμα ἐν τῇ ἐμῇ μαχόμενοσ, τοσούτῳ δὲ καὶ ἀσφαλέστερον, ὅσῳ οὐ προδιεφθαρμένου ἐμοῦ, ἔχων δὲ ξύμμαχον ἐμὲ καὶ οὐκ ἔρημοσ ἀγωνιεῖται·

τόν τε Ἀθηναῖον μὴ τὴν τοῦ Συρακοσίου ἔχθραν κολάσασθαι. ταῦτα γὰρ καὶ μειρακιώδη καὶ περίεργα καὶ τῶν λεγομένων αἰνιγμάτων ἀσαφέστερα. καὶ ἐκεῖνα ἔτι πρὸσ τούτοισ· καὶ εἰ γνώμῃ ἁμάρτοι, τοῖσ αὑτοῦ κακοῖσ ὀλοφυρθεὶσ τάχ’ ἂν ἴσωσ καὶ τοῖσ ἐμοῖσ ἀγαθοῖσ ποτε βουληθείη αὖθισ φθονῆσαι· ἀδύνατον δὲ προεμένῳ καὶ μὴ τοὺσ αὐτοὺσ κινδύνουσ οὐ περὶ τῶν ὀνομάτων, ἀλλὰ περὶ τῶν ἔργων ἐθελήσαντι προσλαβεῖν. οἷσ ἐπιτίθησιν οὐδὲ μειρακίῳ προσῆκον ἐπιφώνημα· λόγῳ μὲν γὰρ τὴν ἡμετέραν δύναμιν σῴζοι ἄν τισ, ἔργῳ δὲ τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION