Dio, Chrysostom, Orationes, ΡΟΔΙΑΚΟΣ. 161:

τίνοσ οὖν ἕνεκα ἐπεμνήσθην; οὐ μὰ τὸν Δία λοιδορῆσαι βουλόμενοσ τοὺσ Ἀθηναίουσ· τοὐναντίον γὰρ πᾶσιν ἐλεεῖν αὐτοὺσ ἐπέρχεται τοῖσ μετρίοισ· ἀλλ’ ὅπωσ εἰδῆθ’ ὅτι λοιπὸν ὑμῖν οὐ πρὸσ ἐκείνουσ ἐστὶν ὁ λόγοσ, ἀλλὰ πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ καὶ τῶν ἄλλων εἴ τισ σωφρονεῖ. καίτοι πάντα ὅσα ἂν εἴποι τισ κατὰ Ἀθηναίων ἢ κατὰ Λακεδαιμονίων ἢ καθ’ ὧν δήποτε, παρ’ οἷσ ἄλλα τινὰ φαύλωσ ἔχει καὶ σφόδρα ὀλιγώρωσ, ἐμοὶ συναγωνιεῖται· τὸ γὰρ τῶν εἰκόνων οὐκ ἔστι παρ’ αὐτοῖσ ἰδεῖν οὕτω γιγνόμενον· ὥσθ’ ὅ γε μηδὲ παρ’ ἐκείνοισ ἁμαρτάνεται τοῖσ ἐσχάτωσ ἀπολωλόσι τῶσ οὐκ ἂν ὑπερβολήν τινα ἔχοι τῆσ ἀτοπίασ;