헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον́18́

(디오, 크리소토모스, 연설, ἐν ΚΕΛΑΙΝΑΙΣ τῆσ ΦΡΥΓΙΑΣ.)

οὐκ ἐπιδειξόμενοσ ὑμῖν, ὦ ἄνδρεσ, παρῆλθον οὐδὲ ἀργυρίου παρ’ ὑμῶν δεόμενοσ οὐδ’ ἔπαινον προσδεχόμενοσ. ἐπίσταμαι γὰρ οὔτε αὐτὸσ ἱκανῶσ παρεσκευασμένοσ, ὥστε ὑμῖν ἀρέσαι λέγων, οὔτε ὑμᾶσ οὕτωσ ἔχοντασ, ὥστε προσδεῖσθαι τῶν ἐμῶν λόγων. πλεῖστον δὲ τὸ μεταξὺ τῆσ ὑμετέρασ βουλήσεωσ καὶ τῆσ ἐμῆσ δυνάμεωσ. ἐγὼ μὲν γὰρ ἁπλῶσ πέφυκα καὶ φαύλωσ διαλέγεσθαι καὶ οὐδενὸσ ἄμεινον τῶν τυχόντων· ὑμεῖσ δὲ θαυμαστῶσ καὶ περιττῶσ ἐπιθυμεῖτε ἀκούειν καὶ μόνων ἀνέχεσθε τῶν πάνυ δεινῶν. οὐ δὴ τούτου χάριν προῆλθον, ἵνα με θαυμάσητε·

οὐ γὰρ ἔστιν ὅπωσ ἂν ἐγὼ θαυμασθείην ὑφ’ ὑμῶν, οὐδὲ ἂν ἀληθέστερα λέγω τῶν Σιβύλλησ ἢ Βάκιδοσ· ἀλλὰ ἵνα μηδεὶσ ὑποβλέπῃ με μηδὲ πυνθάνηται παρ’ ἑτέρων ὅστισ εἰμὶ καὶ ὁπόθεν ἔλθοιμι. νῦν γὰρ ἴσωσ ὑπονοοῦσιν εἶναί με τῶν σοφῶν ἀνθρώπων καὶ πάντα εἰδότων, γελοίῳ καὶ ἀτόπῳ τεκμηρίῳ χρώμενοι, τῷ κομᾶν. εἰ γὰρ τοῦτο αἴτιον ὑπῆρχεν ἀρετῆσ καὶ σωφροσύνησ, οὐδεμιᾶσ ἂν ἐδεῖτο μεγάλησ οὐδὲ χαλεπῆσ δυνάμεωσ τὰ τῶν ἀνθρώπων. ἀλλ’ ἐγὼ δέδοικα μὴ οὐδὲν ᾖ τοῖσ ἀνοήτοισ ὄφελοσ τοῦ κομᾶν, οὐδ’ ἂν τὴν καρδίαν αὐτὴν γένωνται δασεῖσ, καθάπερ Ἀριστομένη τὸν Μεσσήνιόν φασιν, ὃσ πλεῖστα Λακεδαιμονίοισ πράγματα παρέσχε, καὶ πολλάκισ ἁλοὺσ ἀπέδρα , τοῦτον, ἐπεὶ δή ποτε ἀπέθανεν, οὕτωσ ἔχοντα εὑρεθῆναι.

φημὶ τοίνυν οὐδὲν ὄφελοσ εἶναι τοῖσ γυμνῆσι τούτοισ, , πρόσ γε τὸ δίκαιον καὶ σωφροσύνην ἀληθῆ καὶ φρόνησιν, οὐδ’ ἂν ἔτι μᾶλλον ἀποδύσωνται καὶ γυμνοὶ περιτρέχωσι τοῦ χειμῶνοσ ἢ τὴν Μήδωνκαὶ Ἀράβων στολὴν λάβωσιν, ὥσπερ οὐδὲ αὐλεῖν ἱκανοὶ ἔσονται τὰ τῶν αὐλητῶν ἐνδεδυκότεσ.

οὐδὲ γὰρ τοὺσ ὄνουσ ἵππουσ γενέσθαι δυνατόν, οὐδ’ ἂν ἔτι πλέον τὰσ ῥῖνασ ἀνατμηθῶσιν, οὐδ’ ἂν τὰσ γνάθουσ τρήσαντεσ αὐτῶν ψάλιον ἐμβάλωσιν, οὐδὲ ἂν ἀφέλῃ τισ τὰ σάγματα· τἄλλα ποιήσουσι τὰ πρέποντα αὐτοῖσ.

ὥστε μηδεὶσ ἕνεκα τοῦ σχήματοσ νομισάτω διαφέρειν με μηδενὸσ μηδὲ τούτῳ πεποιθότα λέγειν, ἀλλὰ τοὐναντίον ὁρᾶν, ἂν μὲν ἡσυχίαν ἄγω καθάπαξ καὶ διαλέγωμαι μηδενί, πολλῷ μᾶλλον ὑπονοεῖν τοὺσ ἀνθρώπουσ, ὡσ ἂν οἶμαι σεμνυνόμενον, ὡσ σπουδαῖον κρύπτοντα ‐ πολλοὶ γὰρ δὴδἰ αὐτὸ τοῦτο ἐθαυμάσθησαν, τὸ σιγᾶν ‐ ἐὰν δὲ ἐν τῷ μέσῳ καταστὰσ μηδενὸσ ἄμεινον λέγων φαίνωμαι τῶν καπήλων καὶ τῶν ὀρεοκόμων, οὐκ ἐνοχλήσειν, σαφῶσ αὐτοὺσ ἑωρακότασ ὁποῖόσ εἰμι. σχεδὸν δὲ τοῦτο καὶ ἐπ’ ἄλλων ἰδεῖν ἔστι γιγνόμενον·

οἱο͂ν ἐπειδάν τινεσ ὑπονοήσωσιν ἔχειν τινὰ τοῦτο αὐτό, ὃ τυγχάνουσι ζητοῦντεσ,προσίασι καὶ ἀνερευνῶσιν· ἐὰν οὖν περιστέλλῃ καὶ μὴ ἐθέλῃ δεικνύειν, ἔτι μᾶλλον ὑπονοοῦσιν· ἐὰν δὲ παραχρῆμα ἀποκαλύψῃ καὶ γένηται φανερὸσ οὐκ ἔχων οὐδέν, ἀπίασι, διημαρτηκέναι νομίσαντεσ. πολὺ δὴ κρεῖττον τοῖσ οὐ δεομένοισ δόξησ ἀποκαλύπτεσθαι πρὸσ τοὺσ πολλοὺσ καὶ φανερὸν τῷ λόγῳ ποιεῖναὑτὸν τοῖσ δυναμένοισ ξυνεῖναι ἄνθρωπον ὁποῖόσ ἐστιν. οἶμαι γὰρ αὐτοὺσ καταφρονήσειν σαφῶσ καὶ οὐ ξυνήσειν ἀλλήλων ἡμᾶσ, οὔτε ἐμὲ τῶν ἀκουόντων οὔτε ἐκείνουσ τοῦ λέγοντοσ. τούτου δὲ αἴτιον ἔγωγε θείην ἂν ἐμαυτὸν μᾶλλον ἢ ὑμᾶσ.

μία μὲν οὖν αὕτη πρόφασισ τοῦ προελθεῖν. ἑτέρα δὲ τὸ φοβεῖσθαι μὴ διαφθαρῶ αὐτὸσ διὰ τὴν ὑμετέραν ὑποψίαν καὶ τῷ ὄντι νομίσω προσεῖναι σπουδαῖόν τι ἐμαυτῷ.

μεγάλησ γὰρ διανοίασ καὶ δυνάμεωσ ἐοίκε δεῖν, ὅταν θαυμάσωσιν ἕνα πολλοὶ καὶ διαφέρειν ἡγῶνται τῶν ἄλλων, εἰ μέλλει σωφρονεῖν οὗτοσ ὁ ἀνὴρ καὶ μηδὲν ἀνόητον πάσχειν μηδὲ ἐπαίρεσθαι τοῖσ τῶν πολλῶν λόγοισ, ὥσπερ πτεροῖσ· καθάπερ τὸν Ἀχιλλέα πεποίηκεν Ὅμηροσ διὰ τὴν ἀλαζονείαν ὑπὸ τῶν ὅπλων ἐπαιρόμενον καὶ φερόμενον· τῷ δ’ αὖτε πτερὰ γίνετ’, ἀείρε δὲ ποιμένα λαῶν.

ἡλίκη δέ ἐστιν ἡ τῶν πολλῶν δύναμισ τοῦ πείθειν ὅ, τι ἂν αὐτοὶ θέλωσιν, οὐχ ἥκιστα ἀπὸ τῶν παίδων μάθοι τισ ἄν, ὅταν ἀνθρώπῳ σωφρονοῦντι παιδάρια ἀκολουθῇ, φάσκοντα μαίνεσθαι. τὸ μὲν γὰρ πρῶτον ἄπεισιν ἀγανακτῶν καθ’ αὑτόν, ἔπειτα προσκρούων ἀεὶ καὶ λοιδορούμενοσ ἑκάστῳ καὶ διώκων αὐτὸ τοῦτο ἔπαθεν, ἐξέστη τελευτῶν, καὶ τὴν φήμην ὑπέλαβε θεὸν εἶναι, οὐ μόνον τὴν τῶν ἀνδρῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν τῶν παίδων. δοκεῖ δέ μοι καὶ τὸ τῶν σοφιστῶν γένοσ ἐντεῦθεν αὔξεσθαί ποθεν.

ἐπειδὰν πολλοὶ νεανίσκοι σχολὴν ἄγοντεσ ἕνα θαυμάζωσι πηδῶντεσ, καθάπερ αἱ Βάκχαι περὶ τὸν Διόνυσον, πᾶσα ἀνάγκη τοῦτον τὸν ἄνθρωπον οὐ πολλῷ τινι χρόνῳ δόξαι τι λέγειν. σχεδὸν γὰρ ὥσπερ οἱ γονεῖσ διαλέγεσθαι τὰ παιδία διδάσκουσιν, ἐπὶ παντὶ χαίροντεσ ὅ, τι ἂν εἴπωσιν· οὐκοῦν ἐκ τούτων θαρρεῖ καὶ μᾶλλο πρόεισι καὶ σαφέστερον ἀεὶ διαλέγεται καὶ τέλοσ ἐξέμαθε τὴν φωνὴν τῶν ξυνόντων, ἐάν τε Ἕλληνεσ ὦσιν ἐάν τε βάρβαροι· καὶ τοὺσ σοφιστὰσ ἀνάγκη τὴν διάνοιαν τῶν ἀκροατῶν ἀναλαβεῖν, τοιαῦτα καὶ λέγοντασ καὶ διανοουμένουσ ὁποῖοί ποτ’ ἂν οὗτοι τυγχάνωσιν ὄντεσ. εἰσὶ δὲ οἱ πλείουσ ἐπιεικῶσ ἠλίθιοι καὶ δυστυχεῖσ.

οὗτοσ μὲν οὖν ἴσωσ οὐ μέγασ κίνδυνοσ, εἴ τισ αὑτῷ καὶ ἑτέροισ δοκεῖ δεινὸσ εἶναι καὶ περιάξει πλῆθοσ ἀνθρώπων ἀνοήτων· ὥσπερ τὸν Ὀρφέα φασὶ τὰσ δρῦσ καὶ τὰσ πέτρασ καὶ τοὺσ λίθουσ· τὸ δ’ αὐτὸν ἀνόητον ὄντα καὶ δειλὸν καὶ ἀκόλαστον καὶ μηδὲν διαφέροντα τῶν βοσκημάτων ἀρετῆσ τι νομίσαι προσήκειν αὑτῷ καὶ καλοκἀγαθίασ, τοῦτο δὴ παντελῶσ δεινὸν καὶ τῆσ χαλεπωτάτησ πασῶνἀνοίασ καὶ μανίασ. ἀλλ’ ὅταν φήμη καταλαμβάνῃ τινὰ καὶ τοιοῦτοσ ἄρξηται λόγοσ ὑποτύφεσθαι, δεῖ περιρρηξάμενον ἐκπηδᾶν γυμνὸν εἰσ τὰσ ὁδούσ, ἐπιδεικνύντα πᾶσιν ὅτι μηδενόσ ἐστι βελτίων. ἐὰν δὲ ἐπακολουθῇ τισ φάσκων εἶναι μαθητήσ, ἀπελαύνειν παίοντα καὶ βάλλοντα ταῖσ βώλοισ καὶ τοῖσ λίθοισ, ὡσ ἀνόητονἢ πονηρόν.

λέγω δὲ οὐ πρὸσ ἅπαντασ ‐ εἰσὶ γὰρ οἱ καλῶσ καὶ συμφερόντωσ τὸ πρᾶγμα πράττοντεσ, οἷσ ἔδει σπένδειν καὶ θυμιᾶν ‐ ἀλλ’ οὓσ σοφοὺσ ὑμῖν ἀποδεικνύουσι τρεῖσ ἢ τέτταρεσ κομῆται, καθάπερ τοὺσ ἱερέασ τῶν παρ’ ὑμῖν· τοὺσ μακαρίουσ λέγω, τοὺσ ἁπάντων ἄρχοντασ τῶν ἱερέων, τοὺσ ἐπωνύμουσ τῶν δύοἠπείρων τῆσ ἑτέρασ ὅλησ. ταῦτα γάρ ἐστι τὰ ποιοῦντα καὶ τούτουσ εὐδαίμονασ, στέφανοσ καὶ πορφύρα καὶ παιδάρια κομῶντα λιβανωτὸν φέροντα. ταῦτα μὲν οὖν ὅπωσ ποτὲ ἔχει, λελέχθω. τὸ δὲ κομᾶν οὐ χρὴ πάντωσ ὑπολαμβάνειν ὡσ ἀρετῆσ σημεῖον.

πολλοὶ γὰρ δὴ διὰ θεόν τινα κομῶσιν ἄνθρωποι· καὶ γεωργοὶκομῆται, μηδὲ τοὔνομα ἀκούσαντέσ ποτε τὸ φιλοσοφίασ, καὶ νὴ Δία οἱ πλείουσ τῶν βαρβάρων, οἱ μὲν σκέπησ ἕνεκεν, οἱ δὲ καὶ πρέπειν αὑτοῖσ νομίζοντεσ. τούτων δ’ οὐκ ἔστιν ἐπίφθονοσ οὐδεὶσ οὐδὲ καταγέλαστοσ. ἴσωσ γὰρ ὀρθῶσ αὐτὸ πράττουσιν·

ἐπεὶ καὶ τοὺσ λαγὼσ ὁρᾶτε τοὺσ πάνυ ἀσθενεῖσ ὑπὸ τῆσ δασύτητοσσῳζομένουσ, καὶ τῶν ὀρνέων τοῖσ ἀσθενεστάτοισ ἐξαρκεῖ τὰ πτερὰ εἴργειν τὸν ἄνεμον καὶ τὸ ὕδωρ, διότι ἐξ αὐτῶν πέφυκεν. ἡμεῖσ δὲ τὴν μὴν κόμην ἀφαιροῦμεν, ὥσπερ οἱ νομεῖσ τῶν ἵππων, ἃσ ἂν ἐθέλωσι παραβαλεῖν τοῖσ ὄνοισ, καὶ τὰ γένεια ἀποκείρομεν, τὰσ δὲ κεφαλὰσ σκέπομεν.

σισύρασ καὶ πίλουσ καὶ τοιαῦθ’ ἕτερα ξυρράπτοντεσ. καί ποῖοσ ἂν γένοιτο πῖλοσ Ἀρκαδικὸσ ἢ Λακωνικὸσ μᾶλλον ἁρμόττων τῆσ αὑτοῦ κόμησ ἑκάστῳ; καὶ τί δεῖ, φησί, τοσούτων ὄντων σκεπασμάτων; οὐδὲν τοῖσ γε πλουσίοισ· ἐκείνοισ μὲν οὐδὲ χειρῶν οὐδὲ ποδῶν. ἐγὼ δὲ ὁρῶ καὶ ταύτην τὴν πόλιν οὐδεμιᾶσ ἐνδεεστέραν τῶν πρώτων, καὶ ξυνήδομαι καὶ ἀγαπῶ.

τῆσ γὰρ ἠπείρου τὸ καρτερώτατον νέμεσθε καὶ πιότατον, πεδίων δὲ καὶ ὀρῶν μεταξὺ καλλίστων ἵδρυσθε, καὶ πηγὰσ ἀφθονωτάτασ ἔχετε καὶ χώραν εὐκαρποτάτην ξύμπαντα μυρία φέρουσαν, πυρούσ τε ζειάσ τ’ ἠδ’ εὐρυφυὲσ κρῖ λευκόν, καὶ πολλὰσ μὲν ἀγέλασ, πολλὰσ δὲ ποίμνασ ποιμαίνετε καὶ βουκολεῖτε. τῶν τε ποταμῶν οἱ μέγιστοι καὶ πολυωφελέστατοι τὴν ἀρχὴν ἐνθένδε ἔχουσιν, ὅ τε Μαρσύασ οὗτοσ, διὰ μέσησ τῆσ πόλεωσ ὑμῶν ῥέων, ὅ τε Ὀργᾶσ, ὅ τε Μαίανδροσ, πολὺ πάντων ποταμῶν θειότατοσ καὶ σοφώτατοσ, ὃσ ἑλίττων μυρίασ καμπὰσ σχεδόν τι τὴν ἀρίστην τῆσ Ἀσίασ ἔπεισιν. τῆσ τε Φρυγίασ προκάθησθε καὶ Λυδίασ, ἔτι δὲ Καρίασ, ἄλλα τε ἔθνη περιοικεῖ πολυανδρότατα, Καππάδοκέσ τε καὶ Πάμφυλοι καὶ Πισίδαι, καὶ τούτοισ ἅπασιν ἀγορὰν ὑμεῖσ καὶ ξύνοδον παρέχεσθε τὴν αὑτῶν πόλιν.

καὶ τοῦτο μὲν πολλὰσ τῶν ἀνωνύμων πόλεων, τοῦτο δὲ πολλὰσ εὐδαίμονασ κώμασ ὑπηκόουσ ἔχετε. σημεῖον δὲ μέγιστον τῆσ δυνάμεωσ ὑμῶν τὸ πλῆθοσ τῶν φόρων. ὡσ γὰρ οἶμαι τῶν ὑποζυγίων κράτιστα δοκεῖ τὰ πλεῖστον ἕλκοντα, οὕτω καὶ τῶν πόλεων εἰκὸσ ἀρίστασ εἶναι τὰσ πλεῖστον ἀργύριον ὑποτελούσασ. πρὸσ δὲ τούτοισ αἱ δίκαι παρ’ ἔτοσ ἄγονται παρ’ ὑμῖν καὶ ξυνάγεται πλῆθοσ ἀνθρώπων ἄπειρον δικαζομένων, δικαζόντων, ῥητόρων, ἡγεμόνων, ὑπηρετῶν, οἰκετῶν, μαστροπῶν, ὀρεοκόμων, καπήλων, ἑταιρῶν τε καὶ βαναύσων·

ὥστε τά τε ὤνια τοὺσ ἔχοντασ πλείστησ ἀποδίδοσθαι τιμῆσ καὶ μηδὲν ἀργὸν εἶναι τῆσ πόλεωσ, μήτε τὰ ζεύγη μήτε τὰσ οἰκίασ μήτε τὰσ γυναῖκασ.

τοῦτο δὲ οὐ σμικρόν ἐστι πρὸσ εὐδαιμονίαν. ὅπου γὰρ ἂν πλεῖστοσ ὄχλοσ ἀνθρώπων ξυνίῃ, πλεῖστονἀργύριον ἐξ ἀνάγκησ ἐκεῖ γίγνεται, καὶ τὸν τόπον εἰκὸσ εὐθηνεῖν·

ὥσπερ οἶμαί φασι τὴν χώραν, οὗ ἂν πρόβατα πλεῖστα αὐλισθῇ, κρατίστην γίγνεσθαι τοῖσ γεωργοῖσ διὰ τὴν κόπρον, καὶ πολλοὶ δέονται τῶν ποιμένων παρ’ αὐτοῖσ αὐλίζειν τὰ πρόβατα. τοιγαροῦν μέγιστον νομίζεται πρὸσ ἰσχὺν πόλεωσ τὸ τῶν δικῶνκαὶ πάντεσ ἐσπουδάκασιν ὑπὲρ οὐδενὸσ οὕτω.

μέτεστι δὲ αὐτοῦ ταῖσ πρώταισ πόλεσιν ἐν μέρει παρ’ ἔτοσ. φασὶ δὲ νῦν ἔσεσθαι διὰ πλείονοσ χρόνου. τοὺσ γὰρ ἀνθρώπουσ οὐχ ὑπομένειν ξυνεχῶσ ἐλαύνεσθαι πανταχοῦ. καὶ μὴν τῶν ἱερῶν τῆσ Ἀσίασ μέτεστιν ὑμῖν τῆσ τε δαπάνησ τοσοῦτον ὅσον ἐκείναισ ταῖσ πόλεσιν,ἐν αἷσ ἐστι τὰ ἱερά. οὔκουν ἔγωγε ταύτησ εὐποτμοτέραν ἐπίσταμαι πόλιν οὐδὲ ἀνθρώπουσ ἄμεινον ζῶντασ, χωρὶσ Ἰνδῶν. ἐκεῖ γάρ, ὥσ φασι, ποταμοὶ ῥέουσιν οὐχ ὥσπερ παρ’ ὑμῖν ὕδατοσ, ἀλλ’ ὁ μὲν γάλακτοσ, ὁ δὲ οἴνου διαυγοῦσ, ἄλλοσ δὲ μέλιτοσ, ἄλλοσ δὲ ἐλαίου.

ῥέουσι δ’ ἐγγύθεν ἐκ λόφων, ὥσπερ ἐκ μαστῶντῆσ γῆσ. πάντα δὲ ταῦτα τῶν παρ’ ἡμῖν ἄπειρον διαφέρει πρόσ τε ἡδονὴν καὶ δύναμιν. τὰ μὲν γὰρ ἐνθάδε γλίσχρωσ καὶ μόλισ ἀπὸ ζῴων τινῶν καὶ φυτῶν συλλέγομεν, καρποὺσ ξύλων βρίζοντεσ καὶ τροφὴν ζῴων βδάλλοντεσ καὶ βλίττοντεσ, τὰ δὲ ἐκεῖ τῷ παντὶ καθαρώτερα, χωρὶσ οἶμαι βίασ καὶ πανουργίασ. οἱ δὲ ποταμοὶ ῥέουσινἕνα μῆνα τῷ βασιλεῖ, καὶ φόροσ οὗτόσ ἐστιν αὐτῷ, τὸν δὲ λοιπὸν χρόνον τοῖσ δημόταισ. ξυνίασιν οὖν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μετὰ παίδων καὶ γυναικῶν εἴσ τε τὰσ πηγὰσ καὶ τὰ ῥεύματα τῶν ποταμῶν παίζοντεσ καὶ γελῶντεσ, ὡσ ἂν ἐπ’ εὐωχίαν.

φύεται δὲ παρὰ ταῖσ ὄχθαισ ὅ τε λωτὸσ ἰσχυρὸσ καὶ σχεδὸν ἁπάντων σιτίωνἥδιστοσ, οὐχ ὥσπερ ὁ παρ’ ἡμῖν τετράποσι τροφή, καὶ πολλὰ σήσαμα καὶ σέλινα, ὡσ ἂν εἰκάσειέ τισ ἐκ τῆσ ὁμοιότητοσ·

τὴν δὲ ἀρετὴν οὐκ ἄξιον συμβάλλειν. γίγνεται δὲ αὐτόθι ἕτερον σπέρμα, τῶν πυρῶν καὶ τῶν κριθῶν ἀμείνων τροφὴ καὶ μᾶλλον ξυμφέρουσα. φύεται δὲ ἐν κάλυξι μεγάλαισ, οἱο͂ν ῥόδων, εὐοσμοτέραισ δὲ καὶ μείζοσιν. ταύτασ τὰσ ῥίζασ καὶ τὸν καρπὸν ἐσθίουσιν, οὐδὲν πονήσαντεσ. εἰσὶ δὲ ὀχετοὶ πολλοὶ ῥέοντεσ ἐκ τῶν ναμάτων, οἱ μὲν μείζουσ, οἱ δὲ ἐλάττουσ, ξυμμιγνύντεσ ἀλλήλοισ, τῶν ἀνθρώπων πεποιηκότων, ὅπωσ ἂν αὐτοῖσ δοκῇ.

μετοχετεύουσι δὲ ῥᾳδίωσ, ὥσπερ ἡμεῖσ τὸ ἐν τοῖσ κήποισ ὕδωρ. ἔστι δὲ καὶ λουτρὰ πλησίον αὐτοῖσ ὕδατοσ, τὸ μὲν θερμὸν λευκότερον ἀργύρου, τὸ δὲ ὑπὸ τοῦ βάθουσ καὶ τῆσ ψυχρότητοσ κυανοῦν. ἐνταῦθα νήχονται γυναῖκεσ ἅμα καὶ παῖδεσ, καλοὶ πάντεσ. ἔπειτα οἶμαι κατακλινέντεσ ἐν τοῖσ λειμῶσιν ᾅδουσι καὶ μινυρίζουσιν. εἰσὶ δὲ λειμῶνεσ αὐτόθι πάγκαλοι καὶ φύσισ ἀνθῶν τε καὶ δένδρων παρεχόντων τὴν μὲν σκιὰν ἄνωθεν ἐξ ὕψουσ, τὸν δὲ καρπὸν ἐν ἐφικτῷ τοῖσ βουλομένοισ λαβεῖν νευόντων τῶν κλάδων.

οἵ τε ὄρνιθεσ κατᾴδουσιν, οἱ μὲν ἐν τοῖσ ὄρεσιν συγκαθήμενοι, πολύ τι πλῆθοσ, οἱ δὲ ἄνωθεν ἀπὸ ἀκρεμόνων, εὐφωνότεροι τῶν παρ’ ἡμῖν ὀργάνων. πνεῦμά τε ἀεὶ μέτριον διαρρεῖ, καὶ τῶν ἀέρων ἡ κρᾶσισ ὁμοία διὰ παντόσ, μάλιστα δὲ ἐοίκεν ἀρχομένῳ θέρει. πρὸσ δὲ τούτοισ ὅ τε οὐρανὸσ ἐκεῖ καθαρώτεροσ καὶ τὰ ἄστρα πλείω καὶ λαμπρότερα. ζῶσι δὲ πλεῖον τετρακοσίων ἐτῶν, πάντα τὸν χρόνον τοῦτον ὡραῖοι καὶ νέοι καὶ οὔτε γῆράσ ἐστι παρ’ ἐκείνοισ οὔτε νόσοσ οὔτε πενία. τούτων δὲ τοιούτων καὶ τοσούτων ὑπαρχόντων ἀγαθῶν, ὅμωσ εἰσὶν ἄνθρωποι καλούμενοι Βραχμᾶνεσ, οἳ χαίρειν ἐάσαντεσ τούσ τε ποταμοὺσ ἐκείνουσ καὶ τοὺσ παρ’ αὐτοῖσ ἐρριμμένουσ ἐκτραπέντεσ ἰδίᾳ τε ξυλλογίζονται καὶ φροντίζουσι, πόνουσ τε θαυμαστοὺσ ἀναλαβόμενοι τοῖσ σώμασιν οὐδενὸσ ἀναγκάζοντοσ καὶ καρτερήσεισ δεινὰσ ὑπομένοντεσ.

φασὶ δὲ ἐξαίρετον αὐτοῖσ εἶναι μίαν πηγὴν τὴν τῆσ ἀληθείασ, πολὺ πασῶν ἀρίστην καὶ θειοτάτην, ἧσ οὐδέποτε τοὺσ γευσαμένουσ ἐμπίμπλασθαι.

τὰ μὲν οὖν ἐκεῖθεν λόγοσ ἐστὶν ἀψευδήσ. ἤδη γάρ τινεσ τῶν ἀφικνουμένων ἔφασαν· ἀφικνοῦνται δὲ οὐ πολλοί τινεσ ἐμπορίασ ἕνεκεν· οὗτοι δὲ ἐπιμίγνυνται τοῖσ πρὸσ θαλάττῃ. τοῦτο δὲ ἄτιμόν ἐστιν Ἰνδῶν τὸ γένοσ, οἱ δὲ ἄλλοι φεύγουσιν αὐτούσ. τούτουσ ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὑμῶν εὐδαιμονεστέρουσ, τῶν δὲ ἄλλων ὑμᾶσ, πλὴν ἑνὸσ ἀνθρώπων ἔτιγένουσ, τῶν πολυχρυσοτάτων. τὸ δὲ χρυσίον λαμβάνουσι παρὰ μυρμήκων.

οὗτοι δέ εἰσιν ἀλωπέκων μείζονεσ, τἄλλα δὲ ὅμοιοι τοῖσ παρ’ ἡμῖν. ὀρύττουσι δὲ κατὰ γῆσ, ὥσπερ οἱ λοιποὶ μύρμηκεσ. ὁ δὲ χοῦσ αὐτοῖσ ἐστι χρυσίον καθαρώτατον πάντων χρυσίων καὶ στιλπνότατον. εἰσὶν οὖν πλησίον ἐφεξῆσ, ὥσπερ κολωνοὶ τοῦψήγματοσ, καὶ τὸ πεδίον ἅπαν ἀστράπτει. χαλεπὸν οὖν ἰδεῖν ἐστι πρὸσ τὸν ἥλιον, καὶ πολλοὶ τῶν ἐπιχειρούντων ἰδεῖν τὰσ ὄψεισ διεφθάρησαν. οἱ δὲ προσοικοῦντεσ ἄνθρωποι τὴν μεταξὺ χώραν διελθόντεσ ἔρημον οὖσαν οὐ πολλὴν ἐφ’ ἁρμάτων, ὑποζεύξαντεσ ἵππουσ ταχίστουσ, ἀφικνοῦνται τῆσ μεσημβρίασ, ἡνίκα δεδύκασικατὰ γῆσ·

ἔπειτα φεύγουσι τὸν χοῦν ἁρπάσαντεσ. οἱ δὲ αἰσθανόμενοι διώκουσι καὶ μάχονται καταλαβόντεσ, ἑώσ ἂν ἀποθάνωσιν ἢ ἀποκτείνωσιν· ἀλκιμώτατοι γάρ εἰσι θηρίων ἁπάντων. ὥστε οὗτοί γε ἐπίστανται τὸ χρυσίον ὁπόσου ἐστὶν ἄξιον, καὶ οὐδὲ προϊένται πρότερον ἢ ἀποθανεῖν. φέρε δή, τίνασ ἄλλουσ τῶν καθ’ ἡμᾶσεὐδαίμονασ ἀκούομεν;

Βυζαντίουσ, χώραν τε ἀρίστην νεμομένουσ καὶ θάλατταν εὐκαρποτάτην. τῆσ δὲ γῆσ ἠμελήκασι διὰ τὴν ἀρετὴν τῆσ θαλάττησ. ἡ μὲν γὰρ διὰ μακροῦ φέρει τὸν καρπὸν αὐτοῖσ καὶ δεῖ λαβεῖν ἐργασαμένουσ, ἡ δὲ αὐτόθεν μηδὲν πονήσασιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ἐν ΚΕΛΑΙΝΑΙΣ τῆσ ΦΡΥΓΙΑΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, ἐν ΚΕΛΑΙΝΑΙΣ τῆσ ΦΡΥΓΙΑΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION