Dio, Chrysostom, Orationes, ΡΟΔΙΑΚΟΣ. 127:

λοιμοῦ δὲ συμβάντοσ, ὥσ φασι, χαλεπωτάτου, καὶ τῶν Θασίων οὐδενὶ τρόπῳ λῆξαι δυναμένων τῆσ νόσου, καὶ τελευταῖον χρωμένων, τοὺσ φυγάδασ αὐτοῖσ ἀνεῖπε κατάγειν ὁ θεόσ. ὡσ δὲ πλέον οὐδὲν ἦν ἁπάντων κατεληλυθότων, χρωμένοισ αὖθισ λέγεται τὴν Πυθίαν οὕτωσ ἀνειπεῖν· Θεαγένουσ δ’ ἐλάθεσθε ἐνὶ ψαμάθοισι πεσόντοσ· κεῖθ’ ὑμῖν ὁ πρὶν μυριάεθλοσ ἀνήρ. ᾧ καὶ δῆλον ὅτι καὶ τὸ πρῶτον οὐχὶ τῶν φυγάδων ἕνεκα τοῦτο ἐχρήσθη καὶ τὸ συμβὰν οὐχ δι’ ἄλλην τινὰ αἰτίαν ἐγένετο.