Aristophanes, Plutus, Prologue 5:

παπαῖ πονηρούσ γ’ εἶπασ ἡμῖν συμμάχουσ. οὐκ ἤν γε πλουτήσωσιν ἐξ ἀρχῆσ πάλιν. ἀλλ’ ἴθι σὺ μὲν ταχέωσ δραμών ‐ τί δρῶ; λέγε. τοὺσ ξυγγεώργουσ κάλεσον, εὑρήσεισ δ’ ἴσωσ ἐν τοῖσ ἀγροῖσ αὐτοὺσ ταλαιπωρουμένουσ, ὅπωσ ἂν ἴσον ἕκαστοσ ἐνταυθοῖ παρὼν ἡμῖν μετάσχῃ τοῦδε τοῦ Πλούτου μέροσ. καὶ δὴ βαδίζω· τουτοδὶ τὸ κρεᾴδιον τῶν ἔνδοθέν τισ εἰσενεγκάτω λαβών. ἐμοὶ μελήσει τοῦτό γ’· ἀλλ’ ἀνύσασ τρέχε. σὺ δ’ ὦ κράτιστε Πλοῦτε πάντων δαιμόνων εἴσω μετ’ ἐμοῦ δεῦρ’ εἴσιθ’· ἡ γὰρ οἰκία αὕτη ’στὶν ἣν δεῖ χρημάτων σε τήμερον μεστὴν ποιῆσαι καὶ δικαίωσ κἀδίκωσ. ἀλλ’ ἄχθομαι μὲν εἰσιὼν νὴ τοὺσ θεοὺσ εἰσ οἰκίαν ἑκάστοτ’ ἀλλοτρίαν πάνυ· ἀγαθὸν γὰρ ἀπέλαυσ’ οὐδὲν αὐτοῦ πώποτε. ἢν μὲν γὰρ ὡσ φειδωλὸν εἰσελθὼν τύχω, εὐθὺσ κατώρυξέν με κατὰ τῆσ γῆσ κάτω· κἄν τισ προσέλθῃ χρηστὸσ ἄνθρωποσ φίλοσ αἰτῶν λαβεῖν τι σμικρὸν ἀργυρίδιον, ἔξαρνόσ ἐστι μηδ’ ἰδεῖν με πώποτε. ἢν δ’ ὡσ παραπλῆγ’ ἄνθρωπον εἰσελθὼν τύχω, πόρναισι καὶ κύβοισι παραβεβλημένοσ γυμνὸσ θύραζ’ ἐξέπεσον ἐν ἀκαρεῖ χρόνου. μετρίου γὰρ ἀνδρὸσ οὐκ ἐπέτυχεσ πώποτε. ἐγὼ δὲ τούτου τοῦ τρόπου πώσ εἰμ’ ἀεί, χαίρω τε γὰρ φειδόμενοσ ὡσ οὐδεὶσ ἀνὴρ πάλιν τ’ ἀναλῶν, ἡνίκ’ ἂν τούτου δέῃ. ἀλλ’ εἰσίωμεν, ὡσ ἰδεῖν σε βούλομαι καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὸν υἱὸν τὸν μόνον, ὃν ἑγὼ φιλῶ μάλιστα μετὰ σέ. πείθομαι. τί γὰρ ἄν τισ οὐχὶ πρὸσ σὲ τἀληθῆ λέγοι;