Aristophanes, Plutus, Prologue

(아리스토파네스, Plutus, Prologue)

ὡσ ἀργαλέον πρᾶγμ’ ἐστὶν ὦ Ζεῦ καὶ θεοὶ δοῦλον γενέσθαι παραφρονοῦντοσ δεσπότου. ἢν γὰρ τὰ βέλτισθ’ ὁ θεράπων λέξασ τύχῃ, δόξῃ δὲ μὴ δρᾶν ταῦτα τῷ κεκτημένῳ, μετέχειν ἀνάγκη τὸν θεράποντα τῶν κακῶν. τοῦ σώματοσ γὰρ οὐκ ἐᾷ τὸν κύριον κρατεῖν ὁ δαίμων, ἀλλὰ τὸν ἐωνημένον. καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα. τῷ δὲ Λοξίᾳ, ὃσ θεσπιῳδεῖ τρίποδοσ ἐκ χρυσηλάτου, μέμψιν δικαίαν μέμφομαι ταύτην, ὅτι ἰατρὸσ ὢν καὶ μάντισ, ὥσ φασιν, σοφὸσ μελαγχολῶντ’ ἀπέπεμψέ μου τὸν δεσπότην, ὅστισ ἀκολουθεῖ κατόπιν ἀνθρώπου τυφλοῦ, τοὐναντίον δρῶν ἢ προσῆκ’ αὐτῷ ποιεῖν. οἱ γὰρ βλέποντεσ τοῖσ τυφλοῖσ ἡγούμεθα, οὗτοσ δ’ ἀκολουθεῖ, κἀμὲ προσβιάζεται, καὶ ταῦτ’ ἀποκρινομένῳ τὸ παράπαν οὐδὲ γρῦ. ἐγὼ μὲν οὖν οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ σιγήσομαι, ἢν μὴ φράσῃσ ὅ τι τῷδ’ ἀκολουθοῦμέν ποτε ὦ δέσποτ’, ἀλλά σοι παρέξω πράγματα. οὐ γάρ με τυπτήσεισ στέφανον ἔχοντά γε. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἀφελὼν τὸν στέφανον, ἢν λυπῇσ τί με, ἵνα μᾶλλον ἀλγῇσ. λῆροσ· οὐ γὰρ παύσομαι πρὶν ἂν φράσῃσ μοι τίσ ποτ’ ἐστὶν οὑτοσί· εὔνουσ γὰρ ὤν σοι πυνθάνομαι πάνυ σφόδρα. ἀλλ’ οὔ σε κρύψω· τῶν ἐμῶν γὰρ οἰκετῶν πιστότατον ἡγοῦμαί σε καὶ κλεπτίστατον. ἐγὼ θεοσεβὴσ καὶ δίκαιοσ ὢν ἀνὴρ κακῶσ ἔπραττον καὶ πένησ ἦν· οἶδά τοι. ἕτεροι δ’ ἐπλούτουν ἱερόσυλοι ῥήτορεσ καὶ συκοφάνται καὶ πονηροί· πείθομαι. ἐπερησόμενοσ οὖν ᾠχόμην ὡσ τὸν θεόν, τὸν ἐμὸν μὲν αὐτοῦ τοῦ ταλαιπώρου σχεδὸν ἤδη νομίζων ἐκτετοξεῦσθαι βίον, τὸν δ’ υἱόν, ὅσπερ ὢν μόνοσ μοι τυγχάνει, πευσόμενοσ εἰ χρὴ μεταβαλόντα τοὺσ τρόπουσ εἶναι πανοῦργον, ἄδικον, ὑγιὲσ μηδὲ ἕν, ὡσ τῷ βίῳ τοῦτ’ αὐτὸ νομίσασ συμφέρειν. τί δῆτα Φοῖβοσ ἔλακεν ἐκ τῶν στεμμάτων; πεύσει. σαφῶσ γὰρ ὁ θεὸσ εἶπέ μοι τοδί· ὅτῳ ξυναντήσαιμι πρῶτον ἐξιών, ἐκέλευε τούτου μὴ μεθίεσθαί μ’ ἔτι, πείθειν δ’ ἐμαυτῷ ξυνακολουθεῖν οἴκαδε. καὶ τῷ ξυναντᾷσ δῆτα πρώτῳ; τουτῳί. εἶτ’ οὐ ξυνίησ τὴν ἐπίνοιαν τοῦ θεοῦ φράζουσαν ὦ σκαιότατέ σοι σαφέστατα ἀσκεῖν τὸν υἱὸν τὸν ἐπιχώριον τρόπον; τῷ τοῦτο κρίνεισ; δῆλον ὁτιὴ καὶ τυφλῷ γνῶναι δοκεῖ τοῦθ’, ὡσ σφόδρ’ ἐστὶ συμφέρον τὸ μηδὲν ἀσκεῖν ὑγιὲσ ἐν τῷ νῦν χρόνῳ. οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ὁ χρησμὸσ ἐσ τοῦτο ῥέπει, ἀλλ’ εἰσ ἕτερόν τι μεῖζον.

ἢν δ’ ἡμῖν φράσῃ ὅστισ ποτ’ ἐστὶν οὑτοσὶ καὶ τοῦ χάριν καὶ τοῦ δεόμενοσ ἦλθε μετὰ νῷν ἐνθαδί, πυθοιμεθ’ ἂν τὸν χρησμὸν ἡμῶν ὅ τι νοεῖ. ἄγε δὴ σὺ πότερον σαυτὸν ὅστισ εἶ φράσεισ, ἢ τἀπὶ τούτοισ δρῶ; λέγειν χρὴ ταχὺ πάνυ. ἐγὼ μὲν οἰμώζειν λέγω σοι. μαναθάνεισ ὅσ φησιν εἶναι; σοὶ λέγει τοῦτ’, οὐκ ἐμοί· σκαιῶσ γὰρ αὐτοῦ καὶ χαλεπῶσ ἐκπυνθάνει. ἀλλ’ εἴ τι χαίρεισ ἀνδρὸσ εὐόρκου τρόποισ, ἐμοὶ φράσον. κλάειν ἔγωγέ σοι λέγω. δέχου τὸν ἄνδρα καὶ τὸν ὄρνιν τοῦ θεοῦ. οὔ τοι μὰ τὴν Δήμητρα χαιρήσεισ ἔτι. εἰ μὴ φράσεισ γάρ ‐ ἀπό σ’ ὀλῶ κακὸν κακῶσ. ὦ τᾶν ‐ ἀπαλλάχθητον ἀπ’ ἐμοῦ. πώμαλα. καὶ μὴν ὃ λέγω βέλτιστόν ἐστ’ ὦ δέσποτα. ἀπολῶ τὸν ἄνθρωπον κάκιστα τουτονί. ἀναθεὶσ γὰρ ἐπὶ κρημνόν τιν’ αὐτὸν καταλιπων ἄπειμ’, ἵν’ ἐκεῖθεν ἐκτραχηλισθῇ πεσών. ἀλλ’ αἶρε ταχέωσ. μηδαμῶσ. οὔκουν ἐρεῖσ; ἀλλ’ ἢν πύθησθέ μ’ ὅστισ εἴμ’, εὖ οἶδ’ ὅτι κακόν τί μ’ ἐργάσεσθε κοὐκ ἀφήσετον. νὴ τοὺσ θεοὺσ ἡμεῖσ γ’, ἐὰν βούλῃ γε σύ. μέθεσθε νῦν μου πρῶτον. ἤν, μεθίεμεν. ἀκούετον δή· δεῖ γὰρ ὡσ ἐοίκέ με λέγειν ἃ κρύπτειν ἦν παρεσκευασμένοσ. ἐγὼ γάρ εἰμι Πλοῦτοσ. ὦ μιαρώτατε ἀνδρῶν ἁπάντων, εἶτ’ ἐσίγασ Πλοῦτοσ ὤν; σὺ Πλοῦτοσ, οὕτωσ ἀθλίωσ διακείμενοσ; ὦ Φοῖβ’ Ἄπολλον καὶ θεοὶ καὶ δαίμονεσ καὶ Ζεῦ, τί φῄσ; ἐκεῖνοσ ὄντωσ εἶ σύ; ναί. ἐκεῖνοσ αὐτόσ; αὐτότατοσ. πόθεν οὖν φράσον αὐχμῶν βαδίζεισ; ἐκ Πατροκλέουσ ἔρχομαι, ὃσ οὐκ ἐλούσατ’ ἐξ ὅτουπερ ἐγένετο. τουτὶ δὲ τὸ κακὸν πῶσ ἔπαθεσ; κάτειπέ μοι. ὁ Ζεύσ με ταῦτ’ ἔδρασεν ἀνθρώποισ φθονῶν. ἐγὼ γὰρ ὢν μειράκιον ἠπείλησ’ ὅτι ὡσ τοὺσ δικαίουσ καὶ σοφοὺσ καὶ κοσμίουσ μόνουσ βαδιοίμην· ὁ δέ μ’ ἐποίησεν τυφλόν, ἵνα μὴ διαγιγνώσκοιμι τούτων μηδένα. οὕτωσ ἐκεῖνοσ τοῖσι χρηστοῖσι φθονεῖ. καὶ μὴν διὰ τοὺσ χρηστούσ γε τιμᾶται μόνουσ καὶ τοὺσ δικαίουσ. ὁμολογῶ σοι. φέρε τί οὖν; εἰ πάλιν ἀναβλέψειασ ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ, φεύγοισ ἂν ἤδη τοὺσ πονηρούσ; φήμ’ ἐγώ. ὡσ τοὺσ δικαίουσ δ’ ἂν βαδίζοισ; πάνυ μὲν οὖν· πολλοῦ γὰρ αὐτοὺσ οὐχ ἑόρακά πω χρόνου. καὶ θαῦμά γ’ οὐδέν· οὐδ’ ἐγὼ γὰρ ὁ βλέπων. ἄφετόν με νῦν. ἴστον γὰρ ἤδη τἀπ’ ἐμοῦ. μὰ Δί’ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον ἑξόμεσθά σου. οὐκ ἠγόρευον ὅτι παρέξειν πράγματα ἐμέλλετόν μοι; καὶ σύ γ’ ἀντιβολῶ πιθοῦ, καὶ μή μ’ ἀπολίπῃσ· οὐ γὰρ εὑρήσεισ ἐμοῦ ζητῶν ἔτ’ ἄνδρα τοὺσ τρόπουσ βελτίονα. μὰ τὸν Δί’ οὐ γὰρ ἔστιν ἄλλοσ πλὴν ἐγώ. ταυτὶ λέγουσι πάντεσ·

ἡνίκ’ ἂν δέ μου τύχωσ’ ἀληθῶσ καὶ γένωνται πλούσιοι, ἀτεχνῶσ ὑπερβάλλουσι τῇ μοχθηρίᾳ. ἔχει μὲν οὕτωσ, εἰσὶ δ’ οὐ πάντεσ κακοί. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἁπαξάπαντεσ. οἰμώξει μακρά. σοὶ δ’ ὡσ ἂν εἰδῇσ ὅσα παρ’ ἡμῖν ἢν μένῃσ γενήσετ’ ἀγαθά, πρόσεχε τὸν νοῦν ἵνα πύθῃ. οἶμαι γὰρ οἶμαι, σὺν θεῷ δ’ εἰρήσεται, ταύτησ ἀπαλλάξειν σε τῆσ ὀφθαλμίασ βλέψαι ποιήσασ. μηδαμῶσ τοῦτ’ ἐργάσῃ. οὐ βούλομαι γὰρ πάλιν ἀναβλέψαι. τί φῄσ; ἅνθρωποσ οὗτόσ ἐστιν ἄθλιοσ φύσει. ὁ Ζεὺσ μὲν οὖν εἰδὼσ τὰ τούτων μῶρ’ ἔμ’ εἰ πύθοιτ’ ἂν ἐπιτρίψειε. νῦν δ’ οὐ τοῦτο δρᾷ, ὅστισ σε προσπταίοντα περινοστεῖν ἐᾷ; οὐκ οἶδ’· ἐγὼ δ’ ἐκεῖνον ὀρρωδῶ πάνυ. ἄληθεσ ὦ δειλότατε πάντων δαιμόνων; οἰεί γὰρ εἶναι τὴν Διὸσ τυραννίδα καὶ τοὺσ κεραυνοὺσ ἀξίουσ τριωβόλου, ἐὰν ἀναβλέψῃσ σὺ κἂν σμικρὸν χρόνον; ἆ μὴ λέγ’ ὦ πόνηρε ταῦτ’. ἔχ’ ἥσυχοσ. ἐγὼ γὰρ ἀποδείξω σε τοῦ Διὸσ πολὺ μεῖζον δυνάμενον. ἐμὲ σύ; νὴ τὸν οὐρανόν. αὐτίκα γὰρ ἄρχει διὰ τίν’ ὁ Ζεὺσ τῶν θεῶν; διὰ τἀργύριον· πλεῖστον γάρ ἐστ’ αὐτῷ. φέρε τίσ οὖν ὁ παρέχων ἐστὶν αὐτῷ τοῦθ’; ὁδί. θύουσι δ’ αὐτῷ διὰ τίν’; οὐ διὰ τουτονί; καὶ νὴ Δί’ εὔχονταί γε πλουτεῖν ἄντικρυσ. οὔκουν ὅδ’ ἐστὶν αἴτιοσ καὶ ῥᾳδίωσ παύσειεν, εἰ βούλοιτο, ταῦτ’ ἄν; ὅτι τί δή; ὅτι οὐδ’ ἂν εἷσ θύσειεν ἀνθρώπων ἔτι, οὐ βοῦν ἄν, οὐχὶ ψαιστόν, οὐκ ἄλλ’ οὐδὲ ἕν, μὴ βουλομένου σοῦ. πῶσ; ὅπωσ; οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ὠνήσεται δήπουθεν, ἢν σὺ μὴ παρὼν αὐτὸσ διδῷσ πἀργύριον· ὥστε τοῦ Διὸσ τὴν δύνομιν, ἢν λυπῇ τι, καταλύσεισ μόνοσ. τί λέγεισ; δι’ ἐμὲ θύουσιν αὐτῷ; φήμ’ ἐγώ. καὶ νὴ Δί’ εἴ τί γ’ ἔστι λαμπρὸν καὶ καλὸν ἢ χαρίεν ἀνθρώποισι, διὰ σὲ γίγνεται. ἅπαντα τῷ πλουτεῖν γάρ ἐσθ’ ὑπήκοα. ἔγωγέ τοι διὰ μικρὸν ἀργυρίδιον δοῦλοσ γεγένημαι, διὰ τὸ μὴ πλουτεῖν ἴσωσ. καὶ τάσ γ’ ἑταίρασ φασὶ τὰσ Κορινθίασ, ὅταν μὲν αὐτάσ τισ πένησ πειρῶν τύχῃ, οὐδὲ προσέχειν τὸν νοῦν, ἐὰν δὲ πλούσιοσ, τὸν πρωκτὸν αὐτὰσ εὐθὺσ ὡσ τοῦτον τρέπειν. καὶ τούσ γε παῖδάσ φασι ταὐτὸ τοῦτο δρᾶν οὐ τῶν ἐραστῶν ἀλλὰ τἀργυρίου χάριν. οὐ τούσ γε χρηστούσ, ἀλλὰ τοὺσ πόρνουσ· ἐπεὶ αἰτοῦσιν οὐκ ἀργύριον οἱ χρηστοί. τί δαί; ὁ μὲν ἵππον ἀγαθόν, ὁ δὲ κύνασ θηρευτικάσ. αἰσχυνόμενοι γὰρ ἀργύριον αἰτεῖν ἴσωσ ὀνόματι περιπέττουσι τὴν μοχθηρίαν. τέχναι δὲ πᾶσαι διὰ σὲ καὶ σοφίσματα ἐν τοῖσιν ἀνθρώποισίν ἐσθ’ ηὑρημένα. ὁ μὲν γὰρ ἡμῶν σκυτοτομεῖ καθήμενοσ· ἕτεροσ δὲ χαλκεύει τισ, ὁ δὲ τεκταίνεται· ὁ δὲ χρυσοχοεῖ γε χρυσίον παρὰ σοῦ λαβών· ὁ δὲ λωποδυτεῖ γε νὴ Δί’, ὁ δὲ τοιχωρυχεῖ· ὁ δὲ γναφεύει γ’· ὁ δέ γε πλύνει κῴδια· ὁ δὲ βυρσοδεψεῖ γ’· ὁ δέ γε πωλεῖ κρόμμυα· ὁ δ’ ἁλούσ γε μοιχὸσ διὰ σέ που παρατίλλεται. οἴμοι τάλασ ταυτί μ’ ἐλάνθανεν πάλαι. μέγασ δὲ βασιλεὺσ οὐχὶ διὰ τοῦτον κομᾷ;

ἐκκλησία δ’ οὐχὶ διὰ τοῦτον γίγνεται; τί δέ; τὰσ τριήρεισ οὐ σὺ πληροῖσ; εἰπέ μοι. τὸ δ’ ἐν Κορίνθῳ ξενικὸν οὐχ οὗτοσ τρέφει; ὁ Πάμφιλοσ δ’ οὐχι διὰ τοῦτον κλαύσεται; ὁ βελονοπώλησ δ’ οὐχὶ μετὰ τοῦ Παμφίλου; Ἀγύρριοσ δ’ οὐχὶ διὰ τοῦτον πέρδεται; Φιλέψιοσ δ’ οὐχ ἕνεκα σοῦ μύθουσ λέγει; ἡ ξυμμαχία δ’ οὐ διὰ σὲ τοῖσ Αἰγυπτίοισ; ἐρᾷ δὲ Λαὶ̈σ οὐ διὰ σὲ Φιλωνίδου; ὁ Τιμοθέου δὲ πύργοσ ‐ ἐμπέσοι γέ σοι. τὰ δὲ πράγματ’ οὐχὶ διὰ σὲ πάντα πράττεται; μονώτατοσ γὰρ εἶ σὺ πάντων αἴτιοσ καὶ τῶν κακῶν καὶ τῶν ἀγαθῶν, εὖ ἴσθ’ ὅτι. κρατοῦσι γοῦν κἀν τοῖσ πολέμοισ ἑκάστοτε, ἐφ’ οἷσ οὗτοσ ἐπικαθέζηται μόνον. ἐγὼ τοσαῦτα δυνατόσ εἰμ’ εἷσ ὢν ποιεῖν; καὶ ναὶ μὰ Δία τούτων γε πολλῷ πλείονα· ὥστ’ οὐδὲ μεστὸσ σοῦ γέγον’ οὐδεὶσ πώποτε. τῶν μὲν γὰρ ἄλλων ἐστὶ πάντων πλησμονή, ἔρωτοσ ἄρτων μουσικῆσ τραγημάτων τιμῆσ πλακούντων ἀνδραγαθίασ ἰσχάδων φιλοτιμίασ μάζησ στρατηγίασ φακῆσ· σοῦ δ’ ἐγένετ’ οὐδεὶσ μεστὸσ οὐδεπώποτε. ἀλλ’ ἢν τάλαντά τισ λάβῃ τριακαίδεκα, πολὺ μᾶλλον ἐπιθυμεῖ λαβεῖν ἑκκαίδεκα· κἂν ταῦτ’ ἀνύσηται, τετταράκοντα βούλεται, ἤ φησιν εἶν ἀβίωτον αὑτῷ τὸν βίον. εὖ τοι λέγειν ἔμοιγε φαίνεσθον πάνυ· πλὴν ἓν μόνον δέδοικα. φράζε τοῦ πέρι; ὅπωσ ἐγὼ τὴν δύναμιν ἣν ὑμεῖσ φατε ἔχειν με, ταύτησ δεσπότησ γενήσομαι. νὴ τὸν Δί’ ἀλλὰ καὶ λέγουσι πάντεσ ὡσ δειλότατόν ἐσθ’ ὁ Πλοῦτοσ. ἥκιστ’, ἀλλά με τοιχωρύχοσ τισ διέβαλ’. ἐσδὺσ γάρ ποτε οὐκ εἶχεν ἐσ τὴν οἰκίαν οὐδὲν λαβεῖν, εὑρὼν ἁπαξάπαντα κατακεκλῃμένα· εἶτ’ ὠνόμασέ μου τὴν πρόνοιαν δειλίαν. μή νυν μελέτω σοι μηδέν· ὡσ ἐὰν γένῃ ἀνὴρ πρόθυμοσ αὐτὸσ ἐσ τὰ πράγματα, βλέποντ’ ἀποδείξω σ’ ὀξύτερον τοῦ Λυγκέωσ. πῶσ οὖν δυνήσει τοῦτο δρᾶσαι θνητὸσ ὤν; ἔχω τιν’ ἀγαθὴν ἐλπίδ’ ἐξ ὧν εἶπέ μοι ὁ Φοῖβοσ αὐτὸσ Πυθικὴν σείσασ δάφνην. κἀκεῖνοσ οὖν σύνοιδε ταῦτα; φήμ’ ἐγώ. ὁρᾶτε. μὴ φρόντιζε μηδὲν ὦγαθέ. ἐγὼ γάρ, εὖ τοῦτ’ ἴσθι, κεἰ δεῖ μ’ ἀποθανεῖν, αὐτὸσ διαπράξω ταῦτα. κἂν βούλῃ γ’, ἐγώ. πολλοὶ δ’ ἔσονται χἄτεροι νῷν ξύμμαχοι, ὅσοισ δικαίοισ οὖσιν οὐκ ἦν ἄλφιτα. παπαῖ πονηρούσ γ’ εἶπασ ἡμῖν συμμάχουσ.

οὐκ ἤν γε πλουτήσωσιν ἐξ ἀρχῆσ πάλιν. ἀλλ’ ἴθι σὺ μὲν ταχέωσ δραμών ‐ τί δρῶ; λέγε. τοὺσ ξυγγεώργουσ κάλεσον, εὑρήσεισ δ’ ἴσωσ ἐν τοῖσ ἀγροῖσ αὐτοὺσ ταλαιπωρουμένουσ, ὅπωσ ἂν ἴσον ἕκαστοσ ἐνταυθοῖ παρὼν ἡμῖν μετάσχῃ τοῦδε τοῦ Πλούτου μέροσ. καὶ δὴ βαδίζω· τουτοδὶ τὸ κρεᾴδιον τῶν ἔνδοθέν τισ εἰσενεγκάτω λαβών. ἐμοὶ μελήσει τοῦτό γ’· ἀλλ’ ἀνύσασ τρέχε. σὺ δ’ ὦ κράτιστε Πλοῦτε πάντων δαιμόνων εἴσω μετ’ ἐμοῦ δεῦρ’ εἴσιθ’· ἡ γὰρ οἰκία αὕτη ’στὶν ἣν δεῖ χρημάτων σε τήμερον μεστὴν ποιῆσαι καὶ δικαίωσ κἀδίκωσ. ἀλλ’ ἄχθομαι μὲν εἰσιὼν νὴ τοὺσ θεοὺσ εἰσ οἰκίαν ἑκάστοτ’ ἀλλοτρίαν πάνυ· ἀγαθὸν γὰρ ἀπέλαυσ’ οὐδὲν αὐτοῦ πώποτε. ἢν μὲν γὰρ ὡσ φειδωλὸν εἰσελθὼν τύχω, εὐθὺσ κατώρυξέν με κατὰ τῆσ γῆσ κάτω· κἄν τισ προσέλθῃ χρηστὸσ ἄνθρωποσ φίλοσ αἰτῶν λαβεῖν τι σμικρὸν ἀργυρίδιον, ἔξαρνόσ ἐστι μηδ’ ἰδεῖν με πώποτε. ἢν δ’ ὡσ παραπλῆγ’ ἄνθρωπον εἰσελθὼν τύχω, πόρναισι καὶ κύβοισι παραβεβλημένοσ γυμνὸσ θύραζ’ ἐξέπεσον ἐν ἀκαρεῖ χρόνου. μετρίου γὰρ ἀνδρὸσ οὐκ ἐπέτυχεσ πώποτε. ἐγὼ δὲ τούτου τοῦ τρόπου πώσ εἰμ’ ἀεί, χαίρω τε γὰρ φειδόμενοσ ὡσ οὐδεὶσ ἀνὴρ πάλιν τ’ ἀναλῶν, ἡνίκ’ ἂν τούτου δέῃ. ἀλλ’ εἰσίωμεν, ὡσ ἰδεῖν σε βούλομαι καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὸν υἱὸν τὸν μόνον, ὃν ἑγὼ φιλῶ μάλιστα μετὰ σέ. πείθομαι. τί γὰρ ἄν τισ οὐχὶ πρὸσ σὲ τἀληθῆ λέγοι;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION