헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Τραξηιν́06́

(소포클레스, 트라키니아이, episode)

ἦμοσ, φίλαι, κατ’ οἶκον ὁ ξένοσ θροεῖ ταῖσ αἰχμαλώτοισ παισὶν ὡσ ἐπ’ ἐξόδῳ, τῆμοσ θυραῖοσ ἦλθον ὡσ ὑμᾶσ λάθρᾳ, τὰ μὲν φράσουσα χερσὶν ἁτεχνησάμην, τὰ δ’ οἱᾶ πάσχω συγκατοικτιουμένη. κόρην γάρ, οἶμαι δ’ οὐκέτ’, ἀλλ’ ἐζευγμένην, παρεισδέδεγμαι φόρτον ὥστε ναυτίλοσ, λωβητὸν ἐμπόλημα τῆσ ἐμῆσ φρενόσ. καὶ νῦν δύ’ οὖσαι μίμνομεν μιᾶσ ὑπὸ χλαίνησ ὑπαγκάλισμα. τοιάδ’ Ἡρακλῆσ, ὁ πιστὸσ ἡμῖν κἀγαθὸσ καλούμενοσ, οἰκούρι’ ἀντέπεμψε τοῦ μακροῦ χρόνου. ἐγὼ δὲ θυμοῦσθαι μὲν οὐκ ἐπίσταμαι νοσοῦντι κείνῳ πολλὰ τῇδε τῇ νόσῳ· τὸ δ’ αὖ ξυνοικεῖν τῇδ’ ὁμοῦ τίσ ἂν γυνὴ δύναιτο, κοινωνοῦσα τῶν αὐτῶν γάμων; ὁρῶ γὰρ ἥβην τὴν μὲν ἑρ́πουσαν πρόσω, τὴν δὲ φθίνουσαν· ὧν ἀφαρπάζειν φιλεῖ ὀφθαλμὸσ ἄνθοσ, τῶν δ’ ὑπεκτρέπει πόδα. ταῦτ’ οὖν φοβοῦμαι μὴ πόσισ μὲν Ἡρακλῆσ ἐμὸσ καλῆται, τῆσ νεωτέρασ δ’ ἀνήρ. ἀλλ’ οὐ γάρ, ὥσπερ εἶπον, ὀργαίνειν καλὸν γυναῖκα νοῦν ἔχουσαν· ᾗ δ’ ἔχω, φίλαι, λυτήριον λώφημα, τῇδ’ ὑμῖν φράσω. ἦν μοι παλαιὸν δῶρον ἀρχαίου ποτὲ θηρόσ, λέβητι χαλκέῳ κεκρυμμένον, ὃ παῖσ ἔτ’ οὖσα τοῦ δασυστέρνου παρὰ Νέσσου φθίνοντοσ ἐκ φονῶν ἀνειλόμην, ὃσ τὸν βαθύρρουν ποταμὸν Εὐήνον βροτοὺσ μισθοῦ ’πόρευε χερσίν, οὔτε πομπίμοισ κώπαισ ἐρέσσων οὔτε λαίφεσιν νεώσ. ὃσ κἀμέ, τὸν πατρῷον ἡνίκα στόλον ξὺν Ἡρακλεῖ τὸ πρῶτον εὖνισ ἑσπόμην, φέρων ἐπ’ ὤμοισ, ἡνίκ’ ἦ μέσῳ πόρῳ, ψαύει ματαίαισ χερσίν· ἐκ δ’ ἠύσ’ ἐγώ, χὠ Ζηνὸσ εὐθὺσ παῖσ ἐπιστρέψασ χεροῖν ἧκεν κομήτην ἰόν· ἐσ δὲ πλεύμονασ στέρνων διερροίζησεν. ἐκθνῄσκων δ’ ὁ θὴρ τοσοῦτον εἶπε· παῖ γέροντοσ Οἰνέωσ, τοσόνδ’ ὀνήσει τῶν ἐμῶν, ἐὰν πίθῃ, πορθμῶν, ὁθούνεχ’ ὑστάτην σ’ ἔπεμψ’ ἐγώ· ἐὰν γὰρ ἀμφίθρεπτον αἷμα τῶν ἐμῶν σφαγῶν ἐνέγκῃ χερσίν, ᾗ μελαγχόλουσ ἔβαψεν ἰοὺσ θρέμμα Λερναίασ ὕδρασ, ἔσται φρενόσ σοι τοῦτο κηλητήριον τῆσ Ἡρακλείασ, ὥστε μήτιν’ εἰσιδὼν στέρξει γυναῖκα κεῖνοσ ἀντὶ σοῦ πλέον. τοῦτ’ ἐννοήσασ’, ὦ φίλαι, δόμοισ γὰρ ἦν κείνου θανόντοσ ἐγκεκλῃμένον καλῶσ, χιτῶνα τόνδ’ ἔβαψα, προσβαλοῦσ’ ὅσα ζῶν κεῖνοσ εἶπε· καὶ πεπείρανται τάδε. κακὰσ δὲ τόλμασ μήτ’ ἐπισταίμην ἐγὼ μήτ’ ἐκμάθοιμι, τάσ τε τολμώσασ στυγῶ· φίλτροισ δ’ ἐάν πωσ τήνδ’ ὑπερβαλώμεθα τὴν παῖδα καὶ θέλκτροισι τοῖσ ἐφ’ Ἡρακλεῖ, μεμηχάνηται τοὔργον, εἴ τι μὴ δοκῶ πράσσειν μάταιον· εἰ δὲ μή, πεπαύσομαι. ἀλλ’ εἴ τισ ἐστὶ πίστισ ἐν τοῖσ δρωμένοισ, δοκεῖσ παρ’ ἡμῖν οὐ βεβουλεῦσθαι κακῶσ.

οὕτωσ ἔχει γ’ ἡ πίστισ, ὡσ τὸ μὲν δοκεῖν ἔνεστι, πείρᾳ δ’ οὐ προσωμίλησά πω· ἀλλ’ εἰδέναι χρὴ δρῶσαν, ὡσ οὐδ’ εἰ δοκεῖσ ἔχειν, ἔχοισ ἂν γνῶμα, μὴ πειρωμένη. ἀλλ’ αὐτίκ’ εἰσόμεσθα, τόνδε γὰρ βλέπω θυραῖον ἤδη· διὰ τάχουσ δ’ ἐλεύσεται. μόνον παρ’ ὑμῶν εὖ στεγοίμεθ’· ὡσ σκότῳ κἂν αἰσχρὰ πράσσῃσ, οὔποτ’ αἰσχύνῃ πεσεῖ. τί χρὴ ποεῖν; σήμαινε, τέκνον Οἰνέωσ, ὡσ ἐσμὲν ἤδη τῷ μακρῷ χρόνῳ βραδεῖσ. ἀλλ’ αὐτὰ δή σοι ταῦτα καὶ πράσσω, Λίχα, ἑώσ σὺ ταῖσ ἔσωθεν ἠγορῶ ξέναισ, ὅπωσ φέρῃσ μοι τόνδε ταναϋφῆ πέπλον, δώρημ’ ἐκείνῳ τἀνδρὶ τῆσ ἐμῆσ χερόσ.

διδοὺσ δὲ τόνδε φράζ’ ὅπωσ μηδεὶσ βροτῶν κείνου πάροιθεν ἀμφιδύσεται χροί̈, μηδ’ ὄψεταί νιν μήτε φέγγοσ ἡλίου μήθ’ ἑρ́κοσ ἱερὸν μήτ’ ἐφέστιον σέλασ, πρὶν κεῖνοσ αὐτὸν φανερὸσ ἐμφανῶσ σταθεὶσ δείξῃ θεοῖσιν ἡμέρᾳ ταυροσφάγῳ. οὕτω γὰρ ηὔγμην, εἴ ποτ’ αὐτὸν ἐσ δόμουσ ἴδοιμι σωθέντ’ ἢ κλύοιμι πανδίκωσ, στελεῖν χιτῶνι τῷδε καὶ φανεῖν θεοῖσ θυτῆρα καινῷ καινὸν ἐν πεπλώματι. καὶ τῶνδ’ ἀποίσεισ σῆμ’, ὃ κεῖνοσ εὐμαθὲσ σφραγῖδοσ ἑρ́κει τῷδ’ ἐπὸν μαθήσεται. ἀλλ’ ἑρ́πε, καὶ φύλασσε πρῶτα μὲν νόμον, τὸ μὴ ’πιθυμεῖν πομπὸσ ὢν περισσὰ δρᾶν· ἔπειθ’ ὅπωσ ἂν ἡ χάρισ κείνου τέ σοι κἀμοῦ ξυνελθοῦσ’ ἐξ ἁπλῆσ διπλῆ φανῇ. ἀλλ’ εἴπερ Ἑρμοῦ τήνδε πομπεύω τέχνην βέβαιον, οὔ τι μὴ σφαλῶ γ’ ἐν σοί ποτε, τὸ μὴ οὐ τόδ’ ἄγγοσ ὡσ ἔχει δεῖξαι φέρων, λόγων τε πίστιν ὧν λέγεισ ἐφαρμόσαι.

στείχοισ ἂν ἤδη· καὶ γὰρ ἐξεπίστασαι τά γ’ ἐν δόμοισιν ὡσ ἔχοντα τυγχάνει. ἐπίσταμαί τε καὶ φράσω σεσωσμένα. ἀλλ’ οἶσθα μὲν δὴ καὶ τὰ τῆσ ξένησ ὁρῶν προσδέγματ’, αὐτὴν ὡσ ἐδεξάμην φίλωσ. ὥστ’ ἐκπλαγῆναι τοὐμὸν ἡδονῇ κέαρ. τί δῆτ’ ἂν ἄλλο γ’ ἐννέποισ; δέδοικα γὰρ μὴ πρῲ λέγοισ ἂν τὸν πόθον τὸν ἐξ ἐμοῦ, πρὶν εἰδέναι τἀκεῖθεν εἰ ποθούμεθα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Trachiniae, episode

(소포클레스, 트라키니아이, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION