Sophocles, Trachiniae, choral 1:

ὁρῶ, φίλαι γυναῖκεσ, οὐδέ μ’ ὄμματοσ φρουρὰν παρῆλθε, τόνδε μὴ λεύσσειν στόλον· χαίρειν δὲ τὸν κήρυκα προυννέπω, χρόνῳ πολλῷ φανέντα, χαρτὸν εἴ τι καὶ φέρεισ. ἀλλ’ εὖ μὲν ἵγμεθ’, εὖ δὲ προσφωνούμεθα, γύναι, κατ’ ἔργου κτῆσιν· ἄνδρα γὰρ καλῶσ πράσσοντ’ ἀνάγκη χρηστὰ κερδαίνειν ἔπη. ὦ φίλτατ’ ἀνδρῶν, πρῶθ’ ἃ πρῶτα βούλομαι δίδαξον, εἰ ζῶνθ’ Ἡρακλῆ προσδέξομαι. ἔγωγέ τοι σφ’ ἔλειπον ἰσχύοντά τε καὶ ζῶντα καὶ θάλλοντα κοὐ νόσῳ βαρύν. ποῦ γῆσ; πατρῴασ εἴτε βαρβάρου; λέγε. ἀκτή τισ ἔστ’ Εὐβοιίσ, ἔνθ’ ὁρίζεται βωμοὺσ τέλη τ’ ἔγκαρπα Κηναίῳ Διί. εὐκταῖα φαίνων ἢ ἀπὸ μαντείασ τινόσ; εὐχαῖσ ὅθ’ ᾕρει τῶνδ’ ἀνάστατον δορὶ χώραν γυναικῶν ὧν ὁρᾷσ ἐν ὄμμασιν. αὗται δέ, πρὸσ θεῶν, τοῦ ποτ’ εἰσὶ καὶ τίνεσ; οἰκτραὶ γάρ, εἰ μὴ ξυμφοραὶ κλέπτουσί με. ταύτασ ἐκεῖνοσ Εὐρύτου πέρσασ πόλιν ἐξείλεθ’ αὑτῷ κτῆμα καὶ θεοῖσ κριτόν. ἦ κἀπὶ ταύτῃ τῇ πόλει τὸν ἄσκοπον χρόνον βεβὼσ ἦν ἡμερῶν ἀνήριθμον;