Plutarch, Quomodo quis suos in virtute sentiat profectus, chapter, section 17

(플루타르코스, Quomodo quis suos in virtute sentiat profectus, chapter, section 17)

ἔτι τοίνυν πρόσλαβε τοῖσ εἰρημένοισ σημεῖον οὐ μικρόν, εἰ βούλει, τὸ μηδὲν ἔτι μικρὸν ἡγεῖσθαι τῶν ἐξαμαρτανομένων ἀλλ’ ἐξευλαβεῖσθαι καὶ προσέχειν ἅπασιν. ὥσπερ· "τί γὰρ τὸ παρὰ τοῦτο;

ἀλλὰ προσέχων ἑκάστῳ κἂν εἰσ τὸ σμικρότατον ἡ κακία ποτὲ τῶν ἁμαρτημάτων ἐνδῦσα συγγνώμην πορίζηται δυσανασχετῶν καὶ δυσκολαίνων, δῆλόσ ἐστιν ἤδη τι καθαρὸν κτώμενοσ ἑαυτῷ καὶ οὐδ’ ὁπωσοῦν ἀξιῶν ῥυπαίνεσθαι, τὸ δὲ μηδὲν οἰέσθαι κατ’ αἰσχύνην μέγα μηδ’ ἔχειν εὐχερεῖσ ποιεῖ καὶ ὀλιγώρουσ πρὸσ· τὰ μικρά.

σωρεύοντεσ ἀλλ’ οἵ γε προκόπτοντεσ, οἷσ ἢδη, καθάπερ ἱεροῦ τινοσ οἰκοδομήματοσ καὶ βασιλικοῦ τοῦ βίου κεκρότηται χρυσέα κρηπίσ, οὐδὲν εἰκῇ προσίενται τῶν γιγνομένων, ἀλλ’ οἱο͂ν ἀπὸ στάθμησ τοῦ λόγου προσάγουσι καὶ προσαρμόττουσιν ἕκαστον.

ὑπὲρ οὗ τὸν Πολύκλειτον οἰόμεθα λέγειν ὡσ ἔστι χαλεπώτατον τὸ ἔργον οἷσ ἂν εἰσ ὄνυχα ὁ πηλὸσ ἀφίκηται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION