Plutarch, Quomodo quis suos in virtute sentiat profectus, chapter, section 2

(플루타르코스, Quomodo quis suos in virtute sentiat profectus, chapter, section 2)

ἀλλ’ ὀρθῶσ μὲν εἴρηται τὸ πρὸσ στάθμῃ πέτρον τίθεσθαι, μή τι πρὸσ πέτρῳ στάθμην οἱ δὲ μὴ τιθέμενοι τὰ δόγματα πρὸσ τοῖσ πράγμασιν ἀλλὰ τὰ πράγματα πρὸσ τὰσ,· εἰσ μίαν ὁμοῦ κακίαν πάντασ ἀνθρώπουσ πλὴν ἑνὸσ τοῦ τελείου τιθεμένησ, ὑφ’ ἧσ αἴνιγμα γέγονεν ἡ λεγομένη προκοπὴ , μικρὸν ἀπολείπουσα ἀφροσύνησ ἐσχάτησ, τοὺσ δὲ μὴ πάντων ἅμα παθῶν καὶ νοσημάτων ἀφειμένουσ ὑπ’ αὐτῆσ ἔτι τοῖσ μηδενὸσ ἀπηλλαγμένοισ τῶν κακίστων ὁμοίωσ παρέχουσα κακοδαιμονοῦντασ.

β τὴν Πλάτωνοσ ἀγνωμοσύνην διαφέρουσαν, ἐν δὲ τῷ βίῳ καὶ τοῖσ πράγμασιν ἐκείνουσ μὲν ἐκτρεπόμενοι καὶ φεύγοντεσ ὡσ ἀμειλίκτουσ, τούτοισ δ’ ὡσ ἀξίοισ πολλοῦ τὰ μέγιστα καὶ χρώμενοι καὶ πιστεύοντεσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION